ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 238

ตอนที่ 238 ใจอ่อน

เตชิตกำลังหลับตาพักผ่อน ได้ยินเสียงเขาก็ลืมตามองดูรอบๆ เขาใช้เลาในการประมวนค่อนข้างนาน เขาหยิบเงินในกระเป๋าตังค์จ่ายให้เขา “ไปได้แล้ว”

คนขับรถรับมา เขายิ้มดีใจ เงินพวกนี้เยอะกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของเขาอีก “ขอบคุณครับ ลาก่อนครับคุณเต”

เตชิตปวดหัว ไม่อยากได้ยินเสียง เขาโบกมือไล่

เขาไม่เคยดื่มแล้วเมาหนักขนาดนี้ ในรถฟุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและกลิ่นน้ำหอมในตัวเขา มันไม่ใช่กลิ่นที่ดี

เตชิตลดหน้าลง ลมหนาวพัดเข้ามา ไม่ได้ทำให้กลิ่นลดลงแต่กลับทำให้เขาปวดหัวมากขึ้น เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือไปเปิดประตู ก้าวลงจากรถ

ตัวสูง188ยืนพิงประตูรถ เขาคลำหากล่องบุหรี่ หยิบออกมาแต่ตกพื้น เขาอารมณ์เสีย เขาเลยหยิบอันใหม่ขึ้นมาจุดแล้วสูบ

เหล้าไม่ได้ทำให้คนเมาแต่คนเมาเอง วันนี้เขาไปคลับเขาตั้งใจจะไปดื่ม ให้ตัวเองเมา

แต่ที่น่าขันคือ เขานึกว่าเมาแล้วจะลืมทุกอย่าง แต่ไม่นึกว่ายิ่งเมาเขาก็ยิ่งเห็นภาพพวกนั้นชัด พอถึงท้ายสุดเขาเห็นหน้าและได้ยินแต่ชื่อของนัชชา

ยิ่งรู้สึกมากยิ่งทำให้คนเหงา เขาเคยเห็นคำนี้ผ่านๆ คิดว่ามันไร้สาระ แต่พอตอนนี้เขารู้สึกถึงมันได้

และมันเป็นเพราะแบบนี้

เขายกยิ้ม เหมือนกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง

ดึกๆดื่นๆ รถหรูและเหงาสูงของคน คู่รักที่กลับจากเดินเล่นแอบเหลือบมองเขา เหมือนสงสัยว่าผู้ชายแบบนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

นัชชาที่กลับจากข้างนอก เห็นภาพนี้เหมือนกัน

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ตอนแรกเธอกะจะเดินอ้อมไปทางอื่น แต่เห็นควันบนหัวเขา และเห็นท่าเดินเซๆขอเขา เธอชงักเท้ายืนอยู่กับที่

เขาดื่มมา และดื่มไม่ใช่น้อย ถ้าในวันปกติไม่มีทางเห็นสภาพนี้ของเขาแน่นอน

นี่มันก็ดึกมากแล้ว เขาดื่มหนักขนาดนี้แล้วมาหาเธอถึงที่นี่ เขาคงไม่ได้ขับรถมาเองใช่มั้ย

ความคิดวิ่งเข้ามาในหัว นัชชาทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง เดินเข้าไปหาเขา หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา เตชิตไม่ได้เงยหน้ามอง เหมือนเขาไม่ได้สนใจว่าจะเป็นใคร พอสักพักเขาเงยหน้ามองแบบเซ็งๆ และแล้วก็ต้องอึ้ง

ทำไมถึงเป็นเธอ

เขาจ้องมองเธอ นัชชาคิดว่าเขาคงจะวิ่งเข้ามาหาเธอ แต่เขากลับก้มหน้าลงอีกครั้ง

ดึกขนาดนี้ เธอจะรู้ได้ไงว่าเขามาที่นี่ จะเป็นเธอได้ยังไง คงเป็นภาพหลอน อาจเป็นเพราะคิดถึงเธอมากเกินไป คงเห็นภาพหลอนเพราะเมา

ตอนที่เตชิตกำลังบ่นกับตัวเอง เธอเดินเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม “คุณมาที่นี่ทำไม”

เสียงหวานที่ปนกับเสียงโกรธเคืองถามขึ้น เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยอย่างมาก

เขาตกใจ รีบเงยหน้าขึ้นดู เขายื่นมือไปจับหน้าของเธอ ความสัมผัสนี้ทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่แค่ภาพหลอน แต่เป็นเธอจริงๆ

“......นัชชาหรอ” เขาถามอย่างไม่เชื่อตาตัวเอง

นัชชาเจ็บปวดหัวใจ ไม่เข้าใจที่เขาคอยตอแยเธอไปทำไม ถ้าวันนี้เธอไม่บังเอิญกลับบ้านดึก เขาคงจะไม่เฝ้าอยู่ตรงนี้ทั้งคืนหรอกใช่มั้ย

“ทำไมไม่กลับบ้าน” เธอถามขึ้น

เตชิตรู้สึกเจ็บกับคำถามของเธอ “ที่บ้านไม่มีคนที่ฉันอยากเจอ จะกลับไปทำไม”

เธอจากไปแล้ว วิลล่าก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป พอกลับบ้านก็เจอบ้านที่ว่างเปล่า ทุกอย่างเหมือนจะกลับไปอยู่ในจุดก่อนที่จะได้พบกับนัชชา

เงียบเหงา โดดเดี่ยว ความเจ็บปวดเเบบนี้ทำให้เกือบจะเป็นบ้า

เขายกบุหรี่ขึ้นมาสูบ พยายามปิดไม่ให้มือสั่น “เธอกลับมาได้มั้ย”

เขาไม่ได้ถามเธอ แต่เป็นการอ้อนวอนเธอมากกว่า

นัชชาพยายามปกปิดความรู้สึกและความหวั่นไหวไม่ให้เขารู้ ตอนนี้เธอเห็นสภาพเขาตอนนี้ ความรู้สึกพวกนั้นเออล้นออกมา

“เตชิต ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากกลับ คุณรู้ว่าฉันยังรักคุณอยู่ และฉันรู้คุณก็รักฉัน แต่มันมีเรื่องพวกนี้ ความเชื่อใจของเราสองคนเหลือเท่าไหร่ ถ้าจินต์ยังอยู่ ฉันก็คงหยุดให้ตัวเองคิดมากไม่ได้ มันทำให้ฉันไม่เชื่อใจคุณ ฉันไม่อยากให้มันมีความรู้สึกแบบนี้” ความรักที่ผู้หญิงทุกคนมีให้ผู้ชาย บ้าบิ่นมากแค่ไหนสติก็จะน้อยลงเท่านั้น

“เธอสงสัยได้ ฉันจะไม่บ่นสักคน” เขาสูบหนักพยายามเก็บความรู้สึก

“พูดง่ายแต่ทำยาก มันเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่หรอ” พูดถึงนี่ นัชชาก้าวขึ้นไปใกล้เขากว่าเดิม “จินต์ตกลงไปในสระว่ายน้ำเธอทำตัวเอง ฉันไม่ได้ทำ เรื่องนี้คุณสงสัยฉัน ที่ไม่พูด ไม่ได้ไม่อยากแก้ตัวแต่เป็นเพราะฉันผิดหวัง ผิดหวังมาจนไม่อยากอธิบายอะไร”

เธอยิ้มด้วยความเจ็บปวด “ฉันพูดไปตอนนี้คุณก็คงไม่เชื่อ........”

“ฉันเชื่อ” เขาตอบกลับ ไม่ได้เป็นเพราะอยากอยู่กับเธอ “เป็นความผิดฉันที่สงสัยเธอ ฉันไม่ทันได้คิดอะไรเยอะ อุบัติเหตุมันเกินขึ้นเร็ว แล้วมันก็วุ่นวาย ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันยืนอยู่ข้างเธอตลอด”

เมทนีอาการกำเริ่มกับเรื่องที่จินต์ตกสระ สิ่งที่นัชชาแคร์ที่สุดมีแค่สองเรื่อง เรื่องที่เมทนีโดนเล่นงานและอีกเรื่องคือเตชิตกลับไม่เชื่อเชื่อใจเธอ ตอนนี้เขาพูดแบบนี้ จะให้เธอไม่รู้สึกอะไรก็คงเป็นไปไม่ได้

ทั้งสองยืนมองหน้าซึ่งกันและกันอยู่เงียบๆ ไม่มีใครเอ่ยปากพูด ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่มองตาก็รับรู้ได้ทุกอย่าง

ผ่านไปสักพัก อาจเป็นเพราะยืนนานเกินไป นัชชาเลยหนาวตัวสั่น เตชิตโยนบุหรี่ในมือทิ้ง หันหลังเปิดประตูรถ ก้มตัวหยิบเสื้อกันหนาวมาห่มให้เธอ

นัชชายกมือห้ามไว้ “คุณใส่เถอะ”

เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว ดูก็รู้ว่าบางมาก

แค่สั้นๆสามคำ เตชิตรู้สึกอุ่นใจ เขามองนัชชา “นัช........”

เสียงทุ้มต่ำ อาจเป็นเพราะกลิ่นเหล้าบนตัวเขา ทำให้สมองเธอทำงานผิดปกติ เธอเปิดประตูฝั่งคนขับ “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”