ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 249

ตอนที่ 249 การรวมตัวกันที่สถานีตำรวจ

นัชชาถูกตำรวจนำตัวไปแล้ว

เมื่อปรัณทราบข่าว เขาเพิ่งออกมาจากการผ่าตัดใหญ่ เขายังไม่ทันมีเวลาได้เปลี่ยนเสื้อคลุมก็รีบตรงไปที่ออฟฟิต เขาเห็นเตชิตนั่งอยู่ที่โซฟาและกำลังสูบบุหรี่อยู่

เขารีบเดินเข้าไปและดึงคอเสื้อผู้ชายคนนั้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ดูเหมือนว่าเตชิตจะถูกรมควันเล็กน้อย เขาไอหนัก ดวงตาเป็นสีแดง เขายกมือขึ้นโบกควันตรงหน้าเขา เสียงเขาแหบแห้ง “นัชชาโทรศัพท์ไป”

ปรัณกระแทกอย่างแรง การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักเป็นเวลานาน ในที่สุดก็พาคนกลับไปนั่งที่โซฟา “ผมบอกว่าผมรับผิดชอบได้ พวกคุณไม่เชื่อผมหรอ”

เตชิตขยับริมฝีปาก แต่ไม่สามารถเลือกคำพูดได้ ไม่มีสิ่งใดปรากฎระหว่างคิ้ว “เธอมีเจตจำนงค์ที่จะทำเรื่องนี้ กลัวว่าจะทำให้พวกเราเดือดร้อน”

“.......” คำตอบที่คาดเอาไว้ ฟังแล้วกลับอึดอัดอย่างไม่คาดคิด

ปรัณรู้ว่านัชชาเป็นคนเช่นไร และรู้ว่าถึงเธอจะบอบบางแต่เธอมีพลังเพียงใด เมื่อเธอตัดสินใจทำเช่นนี้ เขาก็ไม่แปลกใจ แต่เมื่อฟังถึงผลลัพธ์เช่นนี้ เขากลับรู้สึกอึดอัดมาก

ในใจเขา เขายอมรับมานานแล้วว่านัชชาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม

ตอนนี้เธอถูกพาตัวไปในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่สามารถมองโลกในแง่ดีได้

“คุณไม่ได้หยุดเธอรึ เธอบอกจะไปคุณก็ให้เธอไปอย่างนั้นรึ สมองมีปัญหารึไง” เขาไม่เชื่อว่าเตชิดไม่ได้คิดพิจารณาถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้

“ปรัณ คุณไม่รู้ว่าเธอปากแข็งแค่ไหน เธอบอกผมหลังจากที่โทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว ผมจะทำอะไรได้….” เตชิตกล่าวขณะที่โค้งตัวลง ข้อศอกอยู่ที่สะบ้าหัวเข่า ใบหน้าทั้งหมดถูกฝังจมลงที่ฝ่ามือ

มีของเหลวอุ่นๆไหลอยู่ระหว่างนิ้วมือ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้ เขาลืมแม้กระทั่งว่าเขาร้องครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่ รู้แต่ว่ามันยากที่จะสงบใจ มันเจ็บปวดเกินไป

เมื่อเห็นเตชิตเป็นเช่นนี้ ปรัณพูดมากไปก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาเพียงแค่เสียใจ รู้สึกสะเทือนใจที่ผู้หญิงคนหนึ่งเลือกทำในสิ่งที่ผู้ชายยังไม่กล้าที่จะยอมรับ

“ไม่ใช่เธอแน่นอน”

เตชิตไม่ขยับ อยู่ท่าทางเดิม ราวกับไม่ได้ยินคำพูดอะไรเลย

เมื่อปรัณพูดถึงคนของเขาขึ้นมา แววตาทั้งสงบและอึดอัด “เธอเชื่อใจว่าเขาจะไปที่สถานีตำรวจ เตชิตคุณลุกขึ้นมา มีหลายสิ่งที่จะต้องทำ คุณไม่สามารถทำลายความไว้วางใจของเธอได้!”

“ผมทำไม่ได้…” เขาทวนซ้ำอีกครั้ง “ผมทำไม่ได้”

“ผมรู้คุณกำลังทุกข์ใจ---” ปรัณรู้สึกเหนื่อยล้า “ไปเลย ขอแค่ไปก็พอแล้ว ในอดีตพายุลมฝนแค่ไหนก็ผ่านมาได้ เรื่องนี้ก็ต้องผ่านไปได้เหมือนกัน!”

เรื่องของนัชชา เตชิตไม่เคยมีเหตุผล เขากลัวจริงๆว่าผู้ชายคนนี้จะยอมแพ้ ดังนั้นจึงต้องเตือนสติเขาบ่อยๆ!

ใช่ เขาจะล้มไม่ได้ นัชชากำลังรอเขาอยู่

ในที่สุดก็มีคลื่นของความผันผวนอยู่ในสายตาของเตชิต แต่ไม่นานความผันผวนนั้นก็กลับมานิ่งสนิท “ปรัณ ผมไม่มีเงื่อนงำ ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน…”

เขาไม่เคยเป็นคนอ่อนแอ ชายผู้นี้เป็นคนแข็งแกร่งและมีนิสัยชอบเอาชนะ น้อยมากที่จะบอกว่าตัวเองไม่มีความสามารถ

ปรัณขมวดคิ้ว “คุณต้องการเงื่อนงำอะไร”

“ฆาตกรไม่ใช่นัชชา คุณว่าจะเป็นใครไปได้ล่ะ” เขาพ่นคำถามนี้ไปที่หน้าชายคนนั้นอย่างโหดร้าย “ทีนาร์รึ”

เขาควรเลือกยังไง หนึ่งคือญาติสนิท อีกหนึ่งคือคนที่เขารัก

“เตชิน ผมเห็นว่าเป็นน้องชายถึงพูดประโยคนี้ด้วยนะ” ปรัณกล่าวอย่างซับซ้อน “ดูสถานการณ์ตอนนี้ของทีนาร์ เป็นไปได้ที่จะทำเรื่องที่สร้างความเจ็บปวด……..”

“แต่นั่นไม่ใช่คนอื่น” เตชิตพูดแทรก “ถ้าหากเป็นคนอื่นฉันยังพอเชื่อ แต่นี้เป็นโศจิรัตน์ ยายของเธอเอง”

เมื่อพูดถึงทีนาร์ การรับรู้ของโศจิรัตน์มากน้อยเท่าไหร่เขาไม่สามารถรู้แน่ชัด นั่นเป็นญาติเพียงคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ของเธอบนโลกใบนี้ หากไม่มีโศจิรัตน์แล้วก็เหมือนกับเธอตัวคนเดียว

ปรัณพูดไม่ออก เขาเชื่อในตัวนัชชา แต่ก่อนที่เรื่องต่างๆจะได้ข้อสรุป ไม่มีใครกล้าที่จะฟันธง ทำได้แค่ปลอบใจเขา “รอให้ตำรวจตรวจสอบกล้องวงจรปิด ตรวจสอบคำให้การของทีนาร์ว่าเป็นปกติหรือไม่ ฉันไม่เชื่อว่ายาพิษจะไปอยู่ในวอร์ดได้อย่างไม่มีที่มาที่ไป ตราบใดที่คนทำขึ้น จะต้องมีร่องรอยอย่างแน่นอน”

เตชิตไม่พูดอยู่เป็นเวลานาน ความกดดันที่อยู่ในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นมาก แต่โชคดีที่ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายลงมาได้ “เอาไฟล์วงจรปิดของทีนาร์ตอนที่อยู่ในชั้นนั้นทั้งหมดให้ผมที”

ปรัณเห็นเขาเริ่มมีเหตุมีผล ใบหน้าเริ่มสดใส “ได้ ไม่มีปัญหา!”

เตชิตชกกำปั้นของเขาไปในอากาศ ดวงตาสีแดงกำลังลุกโชนด้วยความเย่อหยิ่ง สิ่งที่จะทำให้นัชชาพ้นข้อสงสัย

….

นัชชาไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างเยือกเย็นหลังจากที่ถูกตำรวจนำตัวไป เธอถูกจัดอยู่ในห้องขังเดี่ยว แม้จะมีพื้นที่จำกัดและไม่มีหน้าต่าง แต่อย่างน้อยก็มีโต๊ะและเก้าอี้

“คุณนัชชา ตอนนี้คุณรออยู่ทางนี้ก่อน เรากำลังดำเนินการ หลังจากนี้จะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาสอนคุณ” หัวหน้าสถานีสุภาพมาก ไม่ได้ใช้ทัศนคติที่รุนแรงต่อผู้ต้องสงสัย

นัชชายิ้มขึ้นมา “ค่ะ ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรครับ ลำบากคุณแล้ว”

หลังจากที่หัวหน้าสถานีเดินไปกับเจ้าหน้าที่ เหลือเธอเพียงคนเดียวภายในห้องขัง เธอมองไปที่กำแพงสีขาวที่ว่างเปล่ารอบๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อเธอคิดว่าเตชิตกำลังทำงานหนักเพื่อเธออยู่ เธอก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจ

ขอแค่มีเขาอยู่ เธอก็สามารถอดทนได้

ในห้องขังไม่มีนาฬิกา อุปกรณ์การสื่อสารของเธอก็ถูกเก็บไป เมื่อไม่รู้เวลาดูเหมือนว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง แม้แต่อนุภาคฝุ่นในอากาศยังแข็งตัวไม่เคลื่อนไหว เหลือเพียงแต่ลมหายใจของเธอเท่านั้น

เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องกระแทกหัวใจของนัชชา เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะ จินตนาการถึงใบหน้าของเตชิตอย่างตาไม่กระพริบ ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเปลือกตาก็หนักเหมือนหินจนไม่สามารถยกขึ้นได้ ไม่นานก็ผล๊อยหลับไป

แต่ในเวลานี้ ผู้ที่ได้ยินข่าวอย่างลับๆกำลังนั่งอยู่ในห้องผู้อำนวยการและกำลังจิบชา ชายคนนั้นมองไปที่รูปภาพตรงหน้าและไม่ได้พูดอะไร

“คุณชนุตม ตอนนี้ผมจะให้คนพาคุณเข้าไป…”

“ไม่ต้อง” ชนุตมรู้สึกอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะ สายตาของเขาจ้องมองไปที่ร่างกายของผู้หญิง สายตาเบาบางเหมือนกับน้ำ “รอสักครู่ค่อยไป”

เลขาไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อสักครู่ต้องการที่พบหน้า แต่ทำไมจู่ๆก็กลายเป็นหงุดหงิด

แต่ผู้ช่วยที่อยู่ถัดไปเข้าใจจิตใจของเจ้านายของเขาดี เขาอยากปล่อยให้คุณนัชชาได้พัก ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้เธอได้พักไปก่อนที่จะไปที่นั่น

แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้ นี่เป็นการพบกันครั้งแรก เขาจึงอยากรู้อยากเห็น

ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาแค่นั่งอยู่บนโซฟาและดื่มชาเขียวในมือ บางครั้งก็มองไปรอบๆห้อง

สถานีตำรวจเล็กๆ หากว่าเขาต้องการพาคนออกไปในไม่กี่นาที จะต้องมาเสียเวลาทำอย่างนี้ทำไม