ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 259

ตอนที่259 ตอนที่จูบกับชั้นคิดอะไรอยู

“นายพูดเล่น” มือของนัชฃาอยู่บนหัว ส่ายหัว น้ำตาไหลลงมา เเต่ก็หายไปเร็วมาก

“ชั้นไม่ได้พูดเล่น เธอรู้ดี เเค่เเบบนี้ก็รับไม่ได้เเล้ว รอวันที่ขึ้นคดี เธอจะทำยังไง?”

เสียงของผู้ชายเหมือนเป็นมนสะกด ก็ยิ่งฟังยิ่งเข้าไปในหู

ทีละตัวทีละตัวเหมือนมีดที่เเทงเข้าในอก เธอจะเชื่อได้ยังไง เธอจะทำยังไง? ผลเเบบนี้เธอไม่เคยคิดถึงเลย มันดูร้ายเเนงเกินไป

ทั้งๆที่ไม่เชื่อ เเต่ในสมองก็นึกถึงเรื่องที่ถามเขาเกี่ยวกับคดี เตชิตตอบกลับอีกครั้ง เเต่เธอก็ยังเชื่ออยู่อย่างนั้า

นัชชาทั้งย้ม ทั้งร้องไห้ เธอเอาความเชื่อใจทั้งหมด เอาความกล้าทั้งหมดไว้ที่เขา เเต่สุดท้ายมาก็เป็นผลเเบบนี้

“เขารับปากชั้นไว้….” เตชิตกดเสียงร้องไห้ไว้ ถามเสียงเบา

เเต่เสียงตอบคือความเงียบ

ใจคนทำไมใจคนมันถึงปลอมเเบบนี้ ตอนที่มีคนมารับปากเธอเยอะขนาดนี้ เเต่สุดท้ายกลับเป็นคำตอบที่เธอไม่อยากได้

ชนุดมเห็นเธอร้องไห้ มองดูน้ำตาของเธอ ในใจรู้สึกเหมือนรำคาญ อยากรู้ว่าต้องรักยังไงถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้?

เขาไม่เคยมี เเละไม่เคยอยากมีเเต่เห็นนัชชาเป็นเเบบนี้เพราะเตชิต เขาก็รู้สึกอิจฉา

ครั้งเเรกคือตอบเเทนด้วยการที่เขาช่วยชีวิตไว้ เเต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเธอมีความคิดอื่น เธอเธอร้องไห้ก็รู้สึกเจ็บ ก็รู้สึกเป็นห่วงเเละดีใจ ดีใจที่เขามีเหตุผลที่จะพาเธอไปอีกครั้ง

“ไปเถอะ ถ้ามันเจ็บ ทิ้งมันไปดีกว่า” ชนุดมพูดขึ้นมา

เธอไม่สนใจน้ำตาที่ไหลลงมา “ไปหรอ? คุณชนุดมถ้าคุณคิดว่าดีดับชั้นจริง ก็ช่วยถ่ายเอกสารนี้ให้ชั้น

เธอจะเอาไปทำไม ในใจของชนุดมก็พอจะรู้ พยักหน้าตอบ “ได้”

“นายอยากพาชั้นไปขนาดนั้นเลยหรอ เพราะอะไร?เพราะชั้นเคยช่วยชีวิตนายหรอ? หรือว่าคุณชนุดมชอบบังคับคนอื่น?” เธอพูดเเบบเกรงใจ ทำให้เจาไม่รู้สึกโกธร

ชนุดมเอาของในกระเป๋ายื่นให้เธอ ไม่สนว่าเธอจะใช้รึเปล่า “ไม่เชื่อผม?”

“นายมีอะไรที่ให้ชั้นเชื่อได้?”

เธอถามเขาอย่างสงสัย หน้าที่ดูซีดเซียว พอผ่านๆปสองวิ “ถ้าบอกว่าผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวดเเบบนี้ล่ะ”

พอได้ยิน นัชชาก็ตาโต เเสงที่เเยงเข้ามาจากด้านนอกส่องที่ตาเธอ เธอยิ้ม “งั้นชั้นคงต้องขอบคุณคุณมาก”

ในเเววตาของชนุดมยังมีความหวังอยู่ เธอไม่เชื่อ สุดท้ายยังไงก็ไม่เชื่อ

ความรู้สึกเเบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะไม่สนใจเเล้ว เเต่ถ้าอีกฝ่ายเป็นเธอ เขาทำไม่ๆด้ที่จะๆม่สนใจ

ทั้งสีหน้าต่างๆของเธอดูเปลี่ยนๆปเยอะมาก ชนุดมกะว่ารอเธอใจเย็นลงค่อยกลับ เเต่เห็นเธอเเล้ว เธอเหมือนจะเย็นลงไม่ได้ กำชับให้ตำรวจดูเเลเธอดีๆไม่ได้ เลยกลับก่อน

ทั้งคืน ไฟในห้องของนัชชาไม่ได้ปิดเลย เธอมองดูเอกสารในมือไปมาทั้งคืน

เเค่ดูทีละตัวให้เเน่ชัด เธอถึงเชื่อ ที่ชนุดมพูดเป็นความจริง เตชิตเลือกที่จะยอมรับโทษ

นัชขาจ้องลายเซ็นของเตชิตไว้ คิดถึงความรู้สึกของเขาตอนที่เซ็นชื่อนี้ รู้สึกผิด เสียใจ หรือทำอะไรไม่ได้? หรือนิ่งเงีบบ

เเค่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเเล้ว เธอคือคนที่ถูกทิ้ง เเละคนที่ถูกทิ้งไม่ต้องการเหตุผล

……

วันที่สองหลังจากที่เตชิตได้รับสายจากทางตำรวจ กลางคืนตีสามค่อยนอน เขาดูเหนื่ิยล้ามาก ตอนที่เห็นสายเรียกเข้าก็ตื่นเเล้ว

“คุณเตชิต คุณนัชชามีเรื่องจะคุยด้วย เชิญคุณมาที่นี้ด้วย”

พอได้ยิน เตชิตก็คิ้วชนกัน ปกตินัชชามีเรื่องอะไรก็จะโทรมาหาเขาเอง ไม่เคยฝากคนอื่นมาบอก วันนี้ดูเเปลกๆ

เขาคิด “เธอล่ะ?”

“อ่อ คุณเตชิตวางใจได้ คุณนัชชาไม่ได้เป็นอะไร”

ได้ฟังคำตอบนี้ เขาก็ไม่ได้วางใจทั้งหมด เเต่รู้สึกไม่ดี เขารู้จักนัชขาดี ทั้งสองคนต่างรู้จักกันดี เธอทำเเบบนี้ต้องมีเหตุผลอะไรเเน่

เป็นเรื่ิองอะไรเธอถึงไม่ยอมโทรคุยเอง?

ตลอดทางเตชิตใจไม่อยู่กับตัวจนถึงสถานีตำรวจ จอดรถเสร็จ พึ่งดับเครื่องเสร็จก็รีบลงรถเลย เดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ จนถึงห้องของนัชชา

เปิดประตูออก ก็เห็นใบหน้าที่ซีดเซียว

นัชชาที่้ป็นเเบบนี้เขาไม่เคยเห็นเลย เเม้เเต่ตอนที่เขาพาเธอมาที่นี้ เธอก็ไม่เคยเเสดงสีหน้าเเบบนี้

คิดว่าเธอไม่สบาย เดินเข้าไปถามอย่างรีบร้อน “เป็นไร ไม่สบายหรอ?

พูดไว้ ยกมือวางไว้บนหัวของเธอ เเค่อยากจะรู้ว่าร้อนไหม เเต่ยังไม่ถึงหัวของเธอ เธอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ลุกหนี

ทฝมือของเตชิตที่ยกขึ้นนิ่งลง ปล่อยก็ไม่ใช่ เเค่หยุดกลางอากาศ

สายตาของเธอว่างเปล่าเเละเอากระดาษสองเเผ่นออกมาจากลิ้นชัก มองเขาสักครู่ “นั่งสิ ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย”

เตชิตเห็นสีหน้าเธอไม่ดี คงไม่อยากคิดอย่างอื่น ถามต่อ “เธอพูดก่อนว่าทำหน้าเเบบนี้คืออะไร พูดจบเราค่อยคุยกัน”

ดมกลิ่นที่โชยมาจากร่างของเขา เมื่อก่อนเป็นกลิ่นที่ชอบมาก เเต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันเยือกเย็น

เธอเงยหน้าขึ้น สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ในตอนที่เตชิตกำลังจะพูด นัชขาก็ดึงเขาเข้ามา เงยหน้าจูบเขา

เธอหลับตาลง จูบกับเขา

เตชิตรู้สึกว่าเธอเเปลก ใช้มือจับคางไว้อยากจะกดจูบลง เเละในตอนนั้น….

นัชชากัดฟัน ผลักผู้ชายตรงหน้าออก ตาที่มีเเต่รอยน้ำตาเเละความสงสัย เตชิต บางครั้งชั้นก็สังสัย การจูบของเราสองคน