ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 262

ตอนที่262 แท่งทดสอบการตั้งครรภ์

ยอมแพ้งั้นหรือ?

ชนุดมยกมุมปากยิ้ม สำหรับเรื่องนี้เขาไม่ได้กังวลสักนิด “รอผลคดีทนายออกมา คุณจะยอมแพ้ ฉันรอคุณ”

มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา ผู้หญิงส่วนใหญ่มีปัญหาทางอารมณ์ แม้ว่าข้อเท็จจริงจะอยู่ตรงหน้า ก็ยังคงต้องรอจนกว่ามันจะเกิดขึ้นจริงถึงจะเชื่อ

อย่างไรก็ตาม......เขาไม่รังเกียจที่จะอยู่รอกับเธอ

“ไม่ ฉันต้องการต่อสู้เพื่อตัวเอง ฉันไม่ต้องการที่จะนั่งนิ่ง ๆ” นัชชาไม่อยากยอมแพ้ ยิ่งไม่อยากเพราะคนอย่างทีนาร์ทำให้ชีวิตตนเองนั้นพัง ดังนั้นเธอจึงอยากต่อสุ้อีกครั้งในเวลาสุดท้าย

“ถ้าหากคำนี้เป็นคำแรกที่ได้ฟังจากปากคุณตอนอยู่สถานีตำรวจก็ดี” ชนุดมจำสถานการณ์ได้ในขณะนั้น แค่ไม่กี่วันแต่ก็เหมือนนานมากแล้ว “เสียดายตอนนั่นคุณไม่ค่อยเชื่อฉัน”

นัชชายิ้ม “ตอนนี้คุณสามารถหัวเราะเยาะฉันได้”

หัวเราะเยาะความชอบธรรมของเธอ ที่จริงแค่ความรู้สึกของการแสดงขอบคนๆนึ่ง

“แนไม่มีความชอบนี้” ชนุดมไม่สนในสักนิดเลยกับเรื่องแบบนี้ สิ่งที่เขาสนใจคือเขาจะสามารถพาผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นคนพิเศษไปได้หรือไม่ “ฉันรอเธอติดต่อกับฉัน”

จากที่วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว นัชชาทั้งคนไม่สงบจิตใจ เธอจะไม่ไปหาชนุดมในขั้นตอนนี้ซึ่งเป็นทางเลือกสุดท้าย เขาไม่ใช่ผู้ชายที่สามารถไปยุ่งได้ง่ายๆ

แต่ว่าตอนนี้ถึงเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอนอกจากจะรอก้ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว

นึกถึงคดีนี้จะจบ เธอไม่รู้ว่ามันคับเกินไปหรืออารมณ์ไม่ดี ทันใดนั้นท้องก็อึดอัด การหดตัวของกระเพาะอาหาร คอยังแห้งด้วยน้ำเปรี้ยว เธอป่วยและคลื่นไส้ ก้มลงแลเวอาเจียนออกมา

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับโทรศัพท์ยังไปไม่ไกล พอได้ยินเสียงก็วิ่งเข้ามา เห็นเธอหดตัวแล้วนั่งลงกับพื้นถามอย่างกังวล “คุณนัชชา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ตั้งแต่วันแรกที่เข้าสถานีตำรวจจนถึงตอนนี้ คุณนัชชาท่านนี้คือ “แขกพิเศษ”ของที่นี่ แม้แต่ผู้ต้องสงสัยก็ไม่กลัวไปมีเรื่องด้วย

นัชชาอยากจะพูดว่าไม่เป็นไร แค่เอ่ยปากพูดก็เหมือนจะพลิกแผ่นดินทรมานขึ้นมา หลายๆครั้งอาเจียนอย่างต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา

เธอเอาน้ำขวดจากโต๊ะดื่มลงไป ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้น “ไม่เป็นไร คิดว่าน่าจะกังวลมากเกินไป”

เมื่อคืนเธอไม่พักผ่อนเลย วันนี้ก็มาพบกับเตชิต อารมณ์ก็แปรปรวนอย่างรุนแรง บวกกับอารมณ์ที่ไม่ดีกับร้องไห้มามากแล้ว คิดว่ามันเหนื่อยเกินไปที่จะทำแบบนี้

ฟังเธอพูดแบบนี้แล้ว ตำรวจไม่ไว้วางใจ “คุณต้องการให้หมอประจำทีมมาดูก่อนไหม?”

“ไม่ต้อง” นัชชากลัวเขาไม่เชื่อ ก็พูดโกหกไป “บางครั้งฉันก็เป็นแบบนี้”

เห็นเธอยืนยัน เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่ลังเลอีกต่อไป “งั้นโอเค ถ้าคุณไม่สบายตรงไหนก็เรียกฉัน”

“อืม” หนึ่งคำ”ขอบคุณ” ติดค้างไว้ที่คอยังคงพูดไม่ออก ความรู้สึกแบบนั้นมาอีกแล้ว นัชชาพยายามอดทนไว้ รอเจ้าหน้าที่ไปแล้วค่อยถอนหายใจ

ความรู้สึกที่น่ารังเกียจมันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ผ่านไปสักพักแล้วความสงบก็กลับคืนมา

ตอนแรกนัชชาไม่ได้ใส่ใจ คิดว่ามันเป็นปฏิกิริยาปกติ จนถึงเที่ยงของวันถัดไปตอนได้ส่งกับข้าวมา มองดูอาหารดีๆที่อยู่ต่อหน้าเธอ เธอเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนอีกครั้ง

แม้ว่าอาหารของสถานีตำรวจจะไม่ได้รับการขัดเกลา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เกิดปฏิกิริยามากขนาดนี้........

คราวนี้เวลาของอาการคลื่นไส้นานกว่าครั้งที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะกลิ่นของผักชี ท้องทั้งหมดของเธอก็รู้สึกอยากอ้วกออกมา

เธอชอบกินผักชี แต่ทำไมเธอเหมือนรู้สึกอยากอ้วก