ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 262

ตอนที่262 แท่งทดสอบการตั้งครรภ์

ยอมแพ้งั้นหรือ?

ชนุดมยกมุมปากยิ้ม สำหรับเรื่องนี้เขาไม่ได้กังวลสักนิด “รอผลคดีทนายออกมา คุณจะยอมแพ้ ฉันรอคุณ”

มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา ผู้หญิงส่วนใหญ่มีปัญหาทางอารมณ์ แม้ว่าข้อเท็จจริงจะอยู่ตรงหน้า ก็ยังคงต้องรอจนกว่ามันจะเกิดขึ้นจริงถึงจะเชื่อ

อย่างไรก็ตาม......เขาไม่รังเกียจที่จะอยู่รอกับเธอ

“ไม่ ฉันต้องการต่อสู้เพื่อตัวเอง ฉันไม่ต้องการที่จะนั่งนิ่ง ๆ” นัชชาไม่อยากยอมแพ้ ยิ่งไม่อยากเพราะคนอย่างทีนาร์ทำให้ชีวิตตนเองนั้นพัง ดังนั้นเธอจึงอยากต่อสุ้อีกครั้งในเวลาสุดท้าย

“ถ้าหากคำนี้เป็นคำแรกที่ได้ฟังจากปากคุณตอนอยู่สถานีตำรวจก็ดี” ชนุดมจำสถานการณ์ได้ในขณะนั้น แค่ไม่กี่วันแต่ก็เหมือนนานมากแล้ว “เสียดายตอนนั่นคุณไม่ค่อยเชื่อฉัน”

นัชชายิ้ม “ตอนนี้คุณสามารถหัวเราะเยาะฉันได้”

หัวเราะเยาะความชอบธรรมของเธอ ที่จริงแค่ความรู้สึกของการแสดงขอบคนๆนึ่ง

“แนไม่มีความชอบนี้” ชนุดมไม่สนในสักนิดเลยกับเรื่องแบบนี้ สิ่งที่เขาสนใจคือเขาจะสามารถพาผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นคนพิเศษไปได้หรือไม่ “ฉันรอเธอติดต่อกับฉัน”

จากที่วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว นัชชาทั้งคนไม่สงบจิตใจ เธอจะไม่ไปหาชนุดมในขั้นตอนนี้ซึ่งเป็นทางเลือกสุดท้าย เขาไม่ใช่ผู้ชายที่สามารถไปยุ่งได้ง่ายๆ

แต่ว่าตอนนี้ถึงเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอนอกจากจะรอก้ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว

นึกถึงคดีนี้จะจบ เธอไม่รู้ว่ามันคับเกินไปหรืออารมณ์ไม่ดี ทันใดนั้นท้องก็อึดอัด การหดตัวของกระเพาะอาหาร คอยังแห้งด้วยน้ำเปรี้ยว เธอป่วยและคลื่นไส้ ก้มลงแลเวอาเจียนออกมา

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับโทรศัพท์ยังไปไม่ไกล พอได้ยินเสียงก็วิ่งเข้ามา เห็นเธอหดตัวแล้วนั่งลงกับพื้นถามอย่างกังวล “คุณนัชชา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ตั้งแต่วันแรกที่เข้าสถานีตำรวจจนถึงตอนนี้ คุณนัชชาท่านนี้คือ “แขกพิเศษ”ของที่นี่ แม้แต่ผู้ต้องสงสัยก็ไม่กลัวไปมีเรื่องด้วย

นัชชาอยากจะพูดว่าไม่เป็นไร แค่เอ่ยปากพูดก็เหมือนจะพลิกแผ่นดินทรมานขึ้นมา หลายๆครั้งอาเจียนอย่างต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา

เธอเอาน้ำขวดจากโต๊ะดื่มลงไป ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้น “ไม่เป็นไร คิดว่าน่าจะกังวลมากเกินไป”

เมื่อคืนเธอไม่พักผ่อนเลย วันนี้ก็มาพบกับเตชิต อารมณ์ก็แปรปรวนอย่างรุนแรง บวกกับอารมณ์ที่ไม่ดีกับร้องไห้มามากแล้ว คิดว่ามันเหนื่อยเกินไปที่จะทำแบบนี้

ฟังเธอพูดแบบนี้แล้ว ตำรวจไม่ไว้วางใจ “คุณต้องการให้หมอประจำทีมมาดูก่อนไหม?”

“ไม่ต้อง” นัชชากลัวเขาไม่เชื่อ ก็พูดโกหกไป “บางครั้งฉันก็เป็นแบบนี้”

เห็นเธอยืนยัน เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่ลังเลอีกต่อไป “งั้นโอเค ถ้าคุณไม่สบายตรงไหนก็เรียกฉัน”

“อืม” หนึ่งคำ”ขอบคุณ” ติดค้างไว้ที่คอยังคงพูดไม่ออก ความรู้สึกแบบนั้นมาอีกแล้ว นัชชาพยายามอดทนไว้ รอเจ้าหน้าที่ไปแล้วค่อยถอนหายใจ

ความรู้สึกที่น่ารังเกียจมันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ผ่านไปสักพักแล้วความสงบก็กลับคืนมา

ตอนแรกนัชชาไม่ได้ใส่ใจ คิดว่ามันเป็นปฏิกิริยาปกติ จนถึงเที่ยงของวันถัดไปตอนได้ส่งกับข้าวมา มองดูอาหารดีๆที่อยู่ต่อหน้าเธอ เธอเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนอีกครั้ง

แม้ว่าอาหารของสถานีตำรวจจะไม่ได้รับการขัดเกลา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เกิดปฏิกิริยามากขนาดนี้........

คราวนี้เวลาของอาการคลื่นไส้นานกว่าครั้งที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะกลิ่นของผักชี ท้องทั้งหมดของเธอก็รู้สึกอยากอ้วกออกมา

เธอชอบกินผักชี แต่ทำไมเธอเหมือนรู้สึกอยากอ้วก

ในฐานะผู้หญิง ความคิดที่น่ากลัวที่สุดนั้นส่องประกายในใจ มันเป็น....นัชชาตกใจกับความคิดของเธอเอง ใบหน้าที่ตบกลายเป็นซีดและไม่มีสี หัวใจเต้นแรงแบบผิดปกติ มือที่พิงโต๊ะไม่สามารถถือกลับรู้สึกเหมือนไม่มีแรง

ความรู้สึกที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องจะเป็นภัยคุกคามที่ดีที่สุดสำหรับเธอ มือของเธอลื่นลงไปที่ช่องท้องส่วนล่าง แตะมันสองครั้งแล้วถอดออกเหมือนถูกไฟฟ้าดูด

ขออย่าเป็นอย่างที่เธอคิด ขออย่าเป็น.......

กับข้าวเข้ามาแล้วออกแบบนี้ เธอหนึ่งคำก็ไม่กิน ไม่เพียง แต่ไม่หิว แต่ยังเรียบเนียนอีกด้วย โดยเฉพาะกลิ่นของข้าวในบ้าน ในที่สุดความรู้สึกของการหายใจในลำคอของฉันก็บรรเทาลง

หลังจากที่สถานีตำรวจนัชชาเขาเธอไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวอีกณัชชนม์และเมทนีมีเตชิตที่แข็งแกร่งที่จะส่งคนไปเอาใจ หลังจากจ่ายเงินข่าวจินต์เดินทางกลับประเทศ ถึงแม้ตลอดที่ผ่านมาไม่เจอเธอ แต่นัชชาเขาใจว่าเธอไม่ไปจากเมืองJนี้แน่นอน

เหตุการณ์นี้มันใหญ่มาก เธอจะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธอกลัวว่าเธอจะกังวลเกินไป ยังกลัวที่จะมีส่วนร่วมกับเธอ นัชชาก็เลยไม่ติดต่อเธอเลย

แต่วันนี้ กลัวว่ามันจะแตก

นัชชาคิดแล้วคิดอีก ใจดวงนึ่งไม่สามารถวางใจได้ลังเลเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะโทรออกโทรศัพท์ อาจเป็นตัวเลขที่แปลก การตอบรับอีกฝ่ายไม่ค่อยเร็ว

“ฮัลโหล”

ฟังเสียงนี้แล้วรู้สึกคุ้น เปลือกตานัชชาแดงทันที เสียงเหมือนสำลัก “จินต์ ฉันเอง”

ตอนแรกจินต์นั่งอยู่โซฟา พอได้ยินเสียงเธอก็รีบลุกขึ้นทันที “นัชชา?!”

ไม่รอเธอตอบกลับ เขาก็รีบถาม “เธอใช่นัชชาไหม”

“ฉันเอง” นัชชาเดินไปให้ไกลจากประตู พูดเสียงอย่างเบา “จินต์ ฉันมีเรื่องรีบหนึ่งเรื่องอยากให้คุณช่วยฉัน เวลามีไม่มากฉันจะพูดให้เร็วที่สุด เธอต้องการแท่งทดสอบการตั้งครรภ์

แบบที่ง่ายๆ”

ใจของจินต์ยังคงอยู่ในความสุขจากการเรียกของเธอ เมื่อฉันได้ยินประโยคนี้คนทั้งปวงก็กลายเป็นหิน ใช้เวลานานกว่าจะตอบกลับ “แท่งทดสอบการตั้งครรภ์? คุณจะเอาอันนี้ทำไม ตกลงคือ......”

เธออยู่ที่นี่ ยกมือขึ้นแล้วปิดปากตัวเอง ตกใจและพูดไม่ออก

“ฉันไม่รู้” นัชชาถอนใจ “หวังว่าไม่ใช่”

“เธออย่าพึ่งตกใจ ของเดียวตอนเย็นฉันจะเอาไปให้ อย่ากังวลไปเลย” ในวันนี้ เขาทำได้แค่ปลอบใจเธอเท่านั้น

นัชชาหันไปมองทางประตู “เธอใช้โทรศัพท์ของทางตำรวจ ไม่สามารถพูดได้นาน เจอกันแล้วค่อยพูด”

“โอเค”

……

ตอนบ่ายสามโมง จินต์มาที่สถานีตำรวจพร้อมแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์ หากพบที่เป็นประเภทอิเล็กทรอนิกส์เขาจะสงสัย เลยต้องแบบนี้

ผ่านการค้นแล้ว ใจเธอเต้นแรงมาก แต่ก็ผ่านมันมาแล้ว

จินต์ตามตำรวจไปจนถึงห้องสอบสวน ในที่สุดก็มาถึงประตูเหล็กเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นผู้หญิงผอมนั่งอยู่ข้างในทันทีที่น้ำตาไหล

ช่วงระยะหนึ่งที่ไม่เห็น เธอผอมขนาดนี้เลย มันเหลือเพียงกระดูก ผิวสีขาวเดิมบางและสามารถมาเห็นเลือดได้ในตอนนั่นตาที่ดูบวมหนักมาก เห็นแล้วรู้เลยว่าร้องไห้นานมาก

จินต์ที่ยืนอยู่หน้าประตูที่เต็มไปด้วยเหล็ก หนึ่งก้าวก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ทันทีที่น้ำตาตกลงมา เธอหันหลังไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางทีแค่ไม่อยากให้เธอเศร้าแต่ก็เศร้าตามเธอ

นัชชามองที่ไหล่ของเธอและหยุดสั่นไม่ไหว ก้าวไปข้างหน้าและจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเธอจากด้านหลัง ปลอบเธอเบาๆ “จินต์ ฉันไม่เป็นไร”

ไม่รู้ว่าประโยคนี้ ทำให้จินต์ร้องไห้หนักมาก ทั้งกังวลทั้งโกรธคุณ“เธอไม่เป็นไรที่ไหน เธอดูตัวเองทำไมถึงทำให้เป็นแบบนี้......”