ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 264

ตอนที่264 คุณต้องการลูกหรือไม่

ไฟในห้องน้ำไม่ค่อยสว่างเท่าข้างนอก นัชชาไม่เชื่อและเอาแถบทดสอบแล้วทดสอบอีกครั้ง สุดท้ายเห็นผลเกือบตกลงในโถส้วม เหงื่อที่ตกไปบนหน้าผาก เธอใช้แรงเยอะจนรีบสวมใส่เสื้อผ้า อยากจะลุกขึ้นแต่ร่างกายยืนแทบไม่ไหว เลยนั่งกลับไปที่เดิมต่อ

มือซ้ายที่ตบโดนท้องโดยไม่ตั้งใจ มันค่อนข้างแบนและไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย แต่ตอนนี้มันเป็นชีวิตเล็กๆน้อยๆ

ตกใจมาก ในความรู้สึกนั่นก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ดูเหมือนว่ามีสิ่งที่มองไม่เห็นและมหัศจรรย์ที่เชื่อมโยงพวกเธอเข้ามาด้วยกัน เธอหายใจคนในท้องก็หายใจเหมือนกัน คนที่เคยเป็นแม่เท่านั่นถึงจะรับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้

มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมือไหร่?

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้ว ย้อนกลับไปคิดตอนตัวเองทำ รอบเดือนของเธอถูกเสมอ แทบจะไม่เคยล่าช้า ถึงแม้จะช้าก็แค่ไม่กี่วัน และเธอกับเตชิตมักจะมีอะไรกันฉันคิดว่ามันเป็นเพียงครั้งเดียวในโรงพยาบาลนั่นตอนนั่นเขาเหนื่อยมาก และดูเหมือนเธอเครียดมาก คนสองคนที่ต้องการความสนุกและสบายมีเวลามากมายในการทำ และลืมทุกอย่างเกี่ยวกับมาตรการนั่น จากนั่นมีส่วนร่วมในกรณีนั่น ก็ไม่ได้กินยา

คิดแล้วก็เป็นเวลาเดือนกว่าๆ แต่เดือนนี้ก็ไม่เห็นเขามา

นัชชายิ้มทั้งหัวเราะ มันช่างฉลาดที่อยู่ตรงกลาง

เธอท้องแล้ว คือลูกของเธอกับเตชิต

สมองโล่งไปหมด ความคิดทุกประเภทไม่สามารถหาเหตุผลได้ในความคิดของฉัน ทางที่ดีที่สุดในตอนนี้คือไปตรวจที่โรงบาลก่อน. ถึงจะรู้ว่าท้องจริงๆ บางทีในแบบทดสอบอาจจะผิดพลาดได้ แต่ว่าในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นงานที่เป็นไปไม่ได้

แค่เธอไปโรงบาล งั้นก็รอให้เตชิตรู้เองว่าท้องเรื่องนี้ เธอจะไม่เสี่ยงเธอไม่กล้าเชื่อในผู้ชายคนนั้น

ถ้าหากคุณรู้ว่าตัวเธอนั่นมีลูกแล้วจะเป็นยังไง?

พวกเขาไม่ได้แต่งงาน ยิ่งไม่มีสิทธิ์ แค่อยู่ด้วยกันก็แค่ตกหลุมรัก และตัวเธอก็ยังมีคดีอยู่อีกด้วย บางทีเขาอาจจะเอาลูกออกก็ได้ ไม่งั้นทุกอย่างคงจะยาก

คิดแล้ว ร่างกายของนัชชานั่นแข็งแรง จับท้องตัวเองที่นุ่มนวลแต่ไม่มีความสุข

เธอทำได้เพียงเงียบไว้กับเรื่องนี้ ไม่บอกกับใคร เคยทดสอบแล้ว เพิ่มกับกลิ่นอาหารนั่น ก็คงท้อง เขาต้องยอมรับและกับผลลัพธ์นี้

เธอรักเตชิต ดังนั้นเมื่อเธอเห็นการตั้งครรภ์ของเธอ เธอตกใจมากกว่าที่จะร้องไห้มันออกมา ไม่ว่าเธอจะไม่ต้องการยอมรับมันมากแค่ไหน เธอก็หลอกผู้อื่นและหลอกลวงตัวเองไม่ได้

ความขัดแย้งนี้เป็นความรู้สึกที่ฉันจะบ้า คิดเกี่ยวกับเหล่านี้แม้กระทั่งหายใจก็ไม่กล้า ไม่อยากนึกถึงเวลาบอกเรื่องท้องนี้กับเตชิต ไม่รู้ว่าเธอจะตอบรับมันยังไง

คืออุ้มเธอหมุนสองสามรอบ หอมหน้าผากเธอ “ลูกคลอดออกมา” ก็คงมองแล้วพูดกับคุณว่า “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเอาลูก”

คุณจะมีความสุขในการเป็นพ่อคนไหม?

ตาของนัชชาแดง นึกถึงภาพดังกล่าวนี้รู้สึกมีความสุข แต่แล้วตาเธอก็แดงแล้วใส่หัว ไม่มีทาง เธอ....คงไม่หรอก

เธอก็รู้ว่าเด็กมาไม่เป็นเวลา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความคิดของเขา สถานการณ์ตอนนี้คงไม่ใช่การมายอมรับเรื่องของสิ่งที่มีชีวิตเล็กน้อย

จะเอาลูกออกหรือ?

นัชชาแค่คิดก็รู้สึกว่าท้องแน่นมาทันที แม้ว่าเด็กในท้องจะยังเล็กอยู่ แต่มันมีอยู่จริงว่าเป็นห่วงเธอมาก

รัก อยากเก็บไว้ แต่ไม่สามารถเก็บไว้ได้ ช่างเศร้าเหลือเกิน

นัชชาทนไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาไว้ กลัวว่าตังเองจะร้องไห้ออกมา รีบดึงเช็คชู่ที่ใกล้ๆโถส้วมมาปิดปากตัวเองไว้ กัดฟันไว้อย่างแน่นเพื่อไม่ให้เสียงออกมาสักนิด แต่ทั้งตัวก็สั่นไปหมด

มือซ้ายจับท้องอย่างเบาๆ เธออดทนที่จะไม่ร้องไห้ เด็กน้อย ให้เวลาแม่อีกหน่อยนะ แค่นิดเดียวเอง......

ช่วงนี้เรื่องคดีความของเตชิตนั้นมันแย่ลง ไม่เคยลืมเลยว่าผู้หญิงคนนึ่งที่อยู่ในสถานีตำรวจ คดีก็จะเริ่มแล้วในอีกไม่นาน เธอต้องการที่จะอยู่ในคุกนอกเมือง เลยเลือกที่จะให้ส่งตัวเธอออกไปตอนกลางคืน

เธอไม่ไว้ใจเลยตามรถไป ทันทีที่ปิดแฟ้มก็สามารถไปที่สถานีตำรวจ ตลอดทางก็ข่มตาหลับเพื่อนพักผ่อน คนขับรถมองกระจกแล้วมองที่เธอ เห็นผู้ชายที่สูงพิงอยู่ที่กระจกรถ ในใจที่จับเข็มขัด

ตลอดทาง คนขับรถก็ขับนิ่งมาก ถึงหน้าสถานนี้ตำรวจ เธอพูดอย่างแผ่วเบา “คุณเตชิต ถึงแล้วคับ”

เตชิตรีบลืมตาขึ้นทันที ตาที่คล้ำนั่น ดูเหมือนเหนื่อยสุดใจ

เธอไม่พูดอะไรออกจากรถ เธอไม่หยุดแล้วรีบเข้าไปในสถานนีตำรวจ ด้วยความกังวลในตอนนั่น มันสามารถดูออกเลยว่าเธอคิดถึงใครบางคน

คนขับมองไปรถที่จอดอย่างเงียบ ๆ ในสนาม แตกต่างจากรถยนต์ทั่วไป และยังมีตาข่ายเหล็กแข็งแรงด้านนอก มันดูน่ากลัว เธอถอนหายใจ หวังว่าเรื่องนี้คงไปได้ด้วยดีในตอนสุดท้าย อย่าทรมานคนคู่นี้อีกเลย

ตอนเตชิตเข้าห้อง นัชชาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ควรจำใจต้องใส่เสื้อของที่นั่น”เสื้อคุก”โชคดีที่เขาไม่ต้องกักขังมือตัวเองไว้ ก็ยังถือว่ามีเกียรติเล็กน้อย

เตชิตมองที่เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอและไม่สามารถทนดูได้ ก้าวเท้าไปแล้วกอดเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ “เหลือแค่ไม่กี่วันเองแล้ว ทนหน่อยน้ะ”

นัชชารู้สึกอ้อมกอดนั่นอบอุ่น ร่างกายที่เยือกเย็น ก่อนคุณไว้เหมือนท่อนไม้

“คุณเตชิต คุณนัชชา เวลาไม่ช้า ขึ้นรถเถอะ”เจ้าหน้าที่ค่อยเตือนอยู่ด้านหลัง คนข้างนอกก็รออยู่ นี่ไม่ใช่คดีเล็ก ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเตชิต ทุกด้านให้ความสําคัญมาก คงจะผิดพลาดไม่ได้เลยสักนิด

นัชชาเดินตามหลังเตชิต ไปทางซ้ายและขวาออกจากประตู นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับอากาศภายนอกจากหลายวันที่ผ่านมาแม้ในเวลากลางคืนมันสดชื่น

ที่แท้แล้ว อิสรภาพเป็นสิ่งสำคัญมาก

นัชชาปิดจมูกตัวเองเข้า ในใจเลือกสิ่งที่แข็งแกร่งอย่างหนึ่ง

ระหว่างที่รอ เตชิตนั่งอยู่ด้านหน้า เขานั่งด้านหลัง สองคนแค่ถูกเหล็กกลั้นไว้แค่ไม่กี่ก้าว

เป็นครั้งแรกที่ตัวเองมี”คดีอาชญากร

เมื่อเขากำลังจะมาถึงที่ศูนย์กักกันนัชชาเรียก “เตชิต”

ฝ่ายชายรีบหันหลังกลับไปตอบ ท่าทางดูเหมือนกังวล “เป็นอะไรหรือเปล่า”

นัชชามองเธอ ครั้งหนึ่งเคยมีความสุขที่จริงใจ แต่ตอนนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน หนึ่งคำ”ที่ว่าฉันท้องแล้ว” คนที่อยู่ข้างๆแทบจะพูดไม่ออก

เตชิตดูออกว่าเธอลังเล ถามด้วยความกังวล “ตกลงคือเรื่องอะไร?”

นชชากัดตัดเองอย่างแน่น ค่อยๆพูดเป็นขั้นๆ “คุณอยากได้ลูกไหม?”

ในขณะนี้ สถานการณ์แบบนี้ สมองเธอที่ไม่มีอะไรก็พูดคำนี้ออกไป เตชิตเองก็อึ่งไปสักพัก

ใจเย็นลง สายตาที่มืดมัว “ทำไมถึงพูดแบบนี้

ใจที่แน่หนาของนัชชา กลัวเขาสงสัยอะไร ตอบอย่างรัวเร็ว “ไม่ แค่รู้สึกว่าชีวิตไม่แน่นอน มีลูกสักคนก็ดีนะ

พักหลังเธอเพิ่งผ่านอะไรมาเยอะ ทั้งหมดก็มีแต่เรื่องใหญ่โต มันไม่แปลกใจที่เธอจะรู้สึกแบบนั้น

เตชิตถูกหนังสือเล่มนี้ครอบงำด้วยทุกอย่าง ก็คิดไม่ถึงเลย ได้แค่ปลอบใจเธอ “ไม่เป็นไร รอเรื่องพวกนี้จบลง เราก็แต่งงานกัน”

เขาได้แสดงความปรารถนาที่จะแต่งงานกับเธอมากกว่าหนึ่งครั้ง เธอคิดทบทวนน้องคนที่สองของเตชิต ทบทวนพ่อแม่ ทบทวนเรื่องด้านนอก ตอนนี้ฉันเคยมีประสบการณ์คดีความมาก่อนถึงรู้ แต่ละสิ่งมันไม่ใช่เรื่องเล็ก นี่คือความยากลำบากจริง

นัชชาเล่าต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะถูกพรากไปจากรถคุ้มกันและเข้าไปในประตูของศูนย์กักกัน ถึงเวลาที่ต้องจากกันดูผู้ชายที่ใส่เสื้อสูท แม้ว่าความผันผวนบางอย่างยังสามารถปกปิดรูปหล่อได้ มองตัวเอง รู้สึกตัวเองผอมลงเกินไป

นัชชาดูเหมือนจะเห็นช่องทางของเธอสองคน ก็รู้อยู่ว่าเธอรักกันมาก แต่ก็เหมือนว่ามีอะไรกลั้นไว้ระหว่างเขาสองคน กลับไปไม่ได้

เตชิตไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ความเศร้าบนใบหน้าของเธอ ดูหน้าเธอละเหมือนไม่ค่อยอนุญาต เลยได้แต่เดินเข้าไปหา มือข้างหนึ่งจับคอด้านหลังของเธอแล้วดึงคนข้างหน้ามากอด ก้มลงไปแล้วจูบปากเผะอที่แห้งและเย็น......