ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 265

ตอนที่265 อย่าให้เธอได้ผิดหวังโดยสิ้นเชิง

ท่าทางเขาดูอบอุ่น ในตัวคิดว่ากลัวว่ามันจะทำร้ายเธอ ความรู้สึกที่ถูกคุมขังและแข็งแกร่งได้ถูกส่งผ่านไปยังหัวใจของเขาด้วยความระมัดระวังนี้ เธอไม่ได้เอาลิ้นของเธอไปผูก แต่ด้วยความคิดที่ผ่อนคลายที่จูบปากของเธอ ทั้งอบอุ่น ละมุน เหมือนกับการดูแลบาดแผลของเธอ

นัชชาเงยหน้าขึ้นมองเขา ปลายตาของเขานั่นชื้น ใจคิดฟ้าดินไม่ยุติธรรมเลย ทำไมต้องปล่อยให้คนที่รักทรมานกันเช่นนี้

เธอไม่รู้ คำสารภาพของเขาทำให้เธอเจ็บปวดใจเพียงใด

นัชชาถอนหายใจ ยกมือขึ้นแล้วผลักเธอเล็กน้อย ตำรวจที่ยืนอยู่ทั้งสองด้านกำลังมองไปด้านข้าง ไม่กล้ามองมาทางนี้เธอกำลังขนคิ้วของผู้ชายพูดเสียงตอบกลับว่า “ฉันไปแล้ว”

เสียงเบาลง ด้านข้างรู้สึกเหมือนลมพัดมา เป็นช่วงเวลาที่ดูออกได้ว่าเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิมีความเยือกเย็นในปลายฤดูใบไม้ร่วง

นัชชาทนไม่ได้ที่จะอยู่ในรูปแบบนี้ หันหลังกลับเดินตามไปกับเจ้าหน้าที่ ตาที่มองอยู่เธอสองคนที่กำลังเดินตาม มองแสงสีข้างๆที่มืดไปหมด เธอในตอนนี้ไม่รู้อะไร พายุที่แท้จริงเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

……

นัชชาได้อยู่ในห้องอย่างโดดเดี่ยว ไม่ต้องพูดก็รู้เลยว่าเตชิตทักทาย ศูนย์กักกันก็ไม่ต่างไปจากสถานีตำรวจ

ข้างในคนทำผิดคนอะไรก็มี ขโมยทะเลาะวิวาท ฆ่ากัน แล้วให้คนอ่อนแออย่างนัชชาเข้าไปอยู่ มันเทียบเท่ากับการวางลูกแกะตัวน้อยที่ยังไม่โตปล่อย้ข้าไปในโกง เขาคงทนไม่ได้

นัชชาเข้าไปในห้องที่มันโดดเดี่ยวแล้วหันหลังกลับ พื้นที่แคบมาก แถมไม่มีหน้าต่างอีกด้วย มีแค่ผ้าม่านผืนเดียวและยังไม่มีโต๊ะอีกด้วย ห้องน้ำเล็กๆ ไม่มีโถชักโครก ข้างในห้องชื้น ในนั่นยังมีมอส์สอีกด้วย ตลอดทั้งปีก็คงไม่เคยได้รับแสง แม้แต่อากาศก็ยังเต็มไปด้วยลมหายใจที่ไม่พึงประสงค์

นัชชาทนทุกข์ แต่อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็คงทนไม่ไหวและคันขึ้นมา

“นี้คือห้องเธอ มีปัญหาอะไรสามารถเรียกผู้คุมเรือนจำ ไม่มีอะไรก็ห้ามส่งเสียงดัง” พนักงานจริงจังกว่าเมื่อก่อนมากในที่สถานีตำรวจ เวลาพูดก็ไม่ค่อยจะมีสีหน้าท่าทาง

การทำงานในสภาพแวดล้อมแบบนี้เป็นเวลานาน แม้แต่คนที่ทำงานกลางแสงแดดก็คงรู้สึกว่าเย็น

นัชชาไม่ค่อยที่จะสนใจพวกนี้ พยักหน้าอย่างเกรงใจ “โอเค ขอบคุณ”

คนๆนั่นมองเธอ ไม่พูดอะไรต่อ หันหลังล็อกประตูแล้วออกไป

ในห้องโถงเหลือแค่เขา กลางคืนที่แสนจะเงียบและมืดมัว ก็ยังคงรู้สึกสยองขวัญที่พูดออกไม่ได้

เธอเดินไปนั่งบนเตียง ที่นอนที่บาง“มีเสียง” เธอเคลื่อนไหวเบา ๆ ขยับร่างกายของเธอขึ้นและลง กอดเข่าตัวเองแล้วนั่งลง ไม่ได้เข้าไปข้างใน

“ทำเสร็จหมดยัง จะดับไฟแล้ว” ได้ยินเสียงผู้หญิงจากข้างนอก

นัชชาพูดอย่างเบาๆ “เสร็จแล้ว ดับเลย”

เสียงแผ่วเบา ไฟในห้องก็ค่อยๆดับไป ทุกสิ่งกลับไปสู่ความมืด เธอยังไม่ได้ดัดแปลงอย่างเต็มที่ ต่อหน้าที่มืดมน ที่มองอะไรไม่เห็นเลย

เขาทนไม่ไหวกอดตัวเองอย่างแน่น แตะส่วนท้องของตัวเอง ในใจทรมาน พูดไม่หยุด “อย่ากลัวเลยลูก”

เขาแคร์ลูกคนนี้มาก ถึงแม้เขาจะเพิ่งมา แต่นึกถึงลูกคนนี้เธอมีเนื้อเลือดเดียวกับเตชิต ความรักแบบที่คุณแม่ไม่สามารถกลั้นไว้ได้

ไม่อยากกินเขาก็บังคับตัวเองให้กินหน่อย ลุกขึ้นเดินก็ต้องระมัดระวัง สิ่งเหล่านี้ได้ทำให้นัชชาเห็นถึงความจริง ตัวเองอยากจะไว้ลูกคนนี้ แม้ว่าความคิดนี้จะไม่สมจริง แต่เธอก็โกหกตัวเองไม่ได้

เธอไม่กลัวที่จะแพ้ กลัวว่าเด็กในท้องจะมีอันตราย

แต่ว่า.....