ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 266

ตอนที่266 เปิดสาร

จินต์ออกจากสถานนีตำรวจแล้ว วันที่สองก็ไปเยือนพ่อแม่ของนัชชา

สองท่านที่ดูชรานั่งเฝ้ารอความเป็นห่วงเป็นใจจนผอมเดินไป ยิ่งเมทนี ปกติเป็นคนที่ร่าเริ่งมากๆ แต่ตอนนี้ก็แก่ลงมาแล้ว เสื้อบางส่วนจางหายไปเล็กน้อยในร่างกาย หน้าตาที่ดูโกรธ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงณัชชนม์ ผมที่งอออกมาอย่างขาว สายตาที่เหมือนกำลังร้องไห้

จินต์หยิบอาหารเสริมจากที่บ้านเป็นจำนวนมาก และรู้ว่าพวกเขาอาจไม่มีเวลากิน แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้"ลุงและป้าไม่ต้องกังวลเมื่อวานฉันไปพบนัชชามา เธอสบายดีมาก แม้ว่าจะอยู่ในการควบคุมของเจ้าหน้าที่ก็ตามแต่ก็ยังมีเตชิตค่อยดูแล ทุกคนดูแลเธอเป็นอย่างดี อยู่กินก็คนเดียว คนดูมาก็ไม่มีอะไรที่ต่างกัน

ให้อภัยเธอตอนนี้เพราะเธอทนไม่ได้ที่จะบอกความจริงกับคนชราทั้งสองท่านนี้

ณัชชนม์ฟังคำนี้แล้ว น้ำตาก็ค้าง แล้วกุมมือเธอไว้ ตัวเขาดูเข้มแข็งมาก “เธอพูดอะไรนะ? เธอไปดูนัชชามาแล้ว!?”

จินต์ลุกจากมือที่เขากุมแล้วตบหลังมือเพื่อปลอบใจเขา"ใช่แล้วป้า ฉันไปก่อนนะ”

”ตอนนี้คุณ คุณเป็นยังไงบ้าง? คงไม่ต้องห่วงสุขภาพ เธอเคยพูดเรื่องคดีให้ไหม เมื่อไหร่ตัวคนเขาถึงจะออกมา” ณัชชนม์กังวล “นัชชาคงไม่กล้าคิดที่จะฆ่าคน ตอนเด็กฉันและของพ่อเขาก็สอนเขา เขาไม่ใช่คนแบบนั่น......”

“ฉันรู้ป้า คุณอย่ากังวลไปเลย ตอนนี้คดีก็ยังไม่เปิดเลย ทุกอย่างไม่เป็นที่รู้จัก สื่อภายนอกมีข่าวลือไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม สำหรับลูกตา

น้ำตาผู้ชายนี้กระดูกของเมทนีอดกลั้นไม่ไหว ลูกตาที่แดง “นัชชาตอนนี้เป็นไงบ้าง เขาสบายดีไหม”

“ก็ดี เขายังบอกให้ฉันมาดูพวกคุณ ก็แค่กลัวคนในบ้านเป็นห่วง”

“กลัวคนบ้านเป็นห่วงยังไม่เป็นไร” เมทนีพูดละโมโห ก็ยังคงโทษเขาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากให้เธอทนอยู่คนเดียวมาก

“สถานีตำรวจบังคับ ไม่ให้บอกทางบ้าน คุณอาอย่ากังวลไปเลย นัชชาไม่เป็นอะไรจรงิๆ” จินต์พูกับท่านชราทั้งสองเป็นหลายๆครั้งว่านัชชาไม่เป็นอะไร ก็กลัวแค่ว่าท่านจะกังวลเธอมากเกินไป

ก็โตๆกันแล้วไม่ใช่มาเล่นๆแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับอารมณ์เล็กน้อยนี้ได้

หัวใจที่แข็งเหมือนก้อนหินนั่น แต่วันนี้ได้สลายไปแล้ว สองท่านก็แอบร้องไห้ ณัชชนม์เป็นอารมณ์ผู้หญิง ไม่สามารถหยุดได้เมื่อเขาร้องไห้ “ เมทนี เธอบอกว่าชาตินี้เราสองคนย่อยจุด ขันแข็ง ตกลงมันคือทำอะไรที่ให้กระจาย.....”

เมทนีไม่พูดอะไร สีหน้าไม่ค่อยดี

จินต์ตบไหล่แล้วตบเพื่อปลอบใจน้องชายคนที่สอง พูอย่างอ่อนโยน พวกเธออย่ากังวลไปเลย นัชชาอยู่ข้างในก็ห่วงพวกเธอเหมือนกัน ถ้าเขารู้ว่าพวกเธอห่วงเขาขนาดนี้เขาคงโทษฉัน เธอพูดแล้วคดีนี้อีกไม่นานก็คงจะจบลง ถึงเวลานั่นเขาก็คงกลับมาบ้านได้”

“คดี.....” ณัชชนม์พูดอะไรไม่ออก สั้นๆง่ายๆ “คดีมันง่ายขนาดนี้เลยหรอ?”

เตชิตกำลังช่วยเธออยาก อัตราการชนะโดยประมาณจะมีขนาดใหญ่มาก “จินต์ยังไม่รู้ว่าเขาตัดสินใจที่จะยอมรับความผิดของเธอ

เมทนีเข้าไปกอดณัชชนม์ในอ้อมกอดของเธอ ถอนหายใจอย่างเบาๆ “

จินต์ก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นความเสียใจของเธอ ได้เพียงแต่หวังว่าขอให้เรื่องนี้จบลงสักที กลับไปสู่ชิวที่ปกติ ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ ก็คงไม่มีใครอดทนลงมันไปได้

แม้แต่ตัวเขายังรู้สึกอ่อนเพลียและหายใจไม่ออก ไม่ต้องพูดถึงฝ่ายต่างๆ

เธอมองไปที่นัชชา สายตาสุดท้ายก็กลับไปมองเมทนีกับณัชชนท์ ได้แต่ภาวนา ขอให้ขึ้น ขอให้ดีขึ้นเถอะ

……

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี้ได้ไงตั้ง2คืน เขาแค่รู้ว่าตอนคนอื่นจะพาเขาออกไป ขาเขาก็หมดเรียวแรงที่จะเดินต่อ

ในห้องชื้นมาก กับเขาก็ไม่ถูกปาก การตั้งครรภ์ต้องการสารอาหารมากมาย ทำให้คนทั้งกายของเธออ่อนแอ

ดูร่างกายของเธอที่ไหว คนข้างๆถาม “ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณนัชชา?”

“ไม่เป็นไร”

เดียวต้องขึ้นศาล ถ้าคุณไม่สบายที่ไหนให้คุณรีบบอกตอนนี้”

“อืม ฉันรู้แล้ว” นัชชากัดฟันอย่างอดทนไว้ ถ้าเธอไม่สบายเธอจะต้องเลื่อนเวลาศาลออกไป เขาไม่อยากจะรอมันอีกต่อไป

นัชชาถูกจับตามองและพาไปที่รถคุ้มกัน ตลอดทางรถขับได้นิ่งมาก ยังไม่ถึงที่ก็เหมือนรู้สึกว่ามีรถตามมากับรถศาล

“นักข่าวเหล่านี้ เพื่อนข่าวนี้ชีวิตตัวเองก็ไม่เอาแล้ว” หนึ่งในผู้รับผิดชอบการคุ้มกันบ่นกับคนขับรถที่ขับรถ

“ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอ โดยประมาณว่าข่าวสามารถทำเงินได้มากมาย”

นัชชาฟังการสนทนาระหว่างคนสองคนและพวกเธอก็เศร้า ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นนักพูดในกลุ่มประชากรอื่นได้อย่างไร

อยู่ในรถด้านในแล้วมองออกไปเห็นแต่มองจากข้างนอกมาไม่เห็นข้างใน ดังนั่นใจเธอคิดว่าปลอดภัยกว่าที่เขาคิดอีก

เมื่อรถคุ้มกันถูกเปิดออกไปที่ประตูศาล ในไม่ช้าเธอก็ถูกรายล้อมไปด้วยนักข่าวจาก บริษัท สื่อต่างๆมองไปทุกทางที่เต็มไปด้วยกล้องและแสง นัชชานั่งไว้ทั้งตัวของเธอเย็นไปหมด

“คุณนัชชา ถ้าหากเดียวลงจากรถเราจะปิดหน้าคุณไว้ รบกวนช่วยรวมมือหน่อย”

นัชชามองผ้าสีเทาเข้มในมือของชายคนนั้น มือที่วางอยู่ด้านข้างของร่างกายกำแน่นทันใดนั้นความเชื่อมั่นในใจของเธอ“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมฉันต้องปิดหน้าด้วย

คนที่ผิดไม่ใช่เขา คนที่ต้องถูกคลุมก็คงไม่ใช่เขา

ไม่สนว่าคนข้างนอกจะเป็นยังไง เขาจะพูดยังไง เธอนั่งตัวตรง รู้อยู่แก่ใจตัวเองก็พอละ สิ่งที่ไม่เคยทำทั้งชาตินี้ก็คงไม่ยอมรับ

เจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นชายในวัยสามสิบต้นๆ ฉันได้ยินความชื่นชมต่อหน้าต่อตาของเธอ ฉันรู้ว่าผู้ชายหลายคนไม่มีความกล้าหาญ “พวกเราเคารพในการตัดใจของคุณ”

ตำรวจที่อยู่ข้างเธอทั้งด้านซ้ายและขวา พึ่งเดินออกไป แสงที่ถ่ายรูปก็เริ่มมีเสียงขึ้น

ประตูศาลเปลี่ยนเป็นแสงสีขาวทันที แสงที่น่าตกใจ

นัชชาลืมตาไม่ขึ้น เอื้อมมือเพื่อให้หยุดเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ก้มไปข้างหน้า แต่มองไม่เห็นเสียงยังคงได้ยินอยู่ข้างหู

“คุณนัชชา ฉันได้ยินมาว่าท่านเตชิตมาจะมาขึ้นศาลด้วยตัวเอง สะดวกในการพูดคุยเกี่ยวกับการเตรียมการของคุณไหม......”

“คุณนัชชา ฉันได้ยินมาว่าคุณปฏิเสธเสมอว่าคุณฆ่าคน สำหรับการขึ้นศาลครั้งนี้คุณมีความมั่นใจมากแค่ไหนในการทำความสะอาดความสงสัย.......”

“คุณนัชชา......”

หัวของนัชชาจะถูกรบกวนด้วยเสียงเหล่านี้ เธอเดินไม่กี่ก้าวและในที่สุดก็ก้าวเข้าไปในห้องโถงศาล รีบปิดประตู รู้สึกข้างหูสงบมาทันที

โลภมองพื้นราบลื่นและสว่าง ใจสั่น รู้สึกถึงปฏิกิริยาต่อร่างกายของตัวเอง พนักงานสองคนที่อยู่ข้างเธอถาม “คุณนัชชาถ้าหากร่างกายคุณไม่พร้อม.....”

“ฉันไม่เป็นไร” นัชชา รอจนกระทั่งเขาได้ยินและยกมือขึ้นขัดจังหวะเธอ “ไปเถอะ”

ถ้าหากล่าช้า ลูกในท้องก็ยิ่งมีอันตราย ปฏิกิริยาการแพ้ท้องของเธอจะหนักขึ้นและหนักขึ้น ดังนั้นจึงควรจัดการกับมันโดยเร็วที่สุด

……

เธอถูกนำตัวไปยังสำนักงานที่เชื่อมต่อกับศาล และเธอกำลังจะเข้าไปในสถานที่จากประตู หันหน้าไปทางผู้พิพากษาและทนายความเพื่อให้ตำแหน่งของพวกเธอชัดเจน

นัชชาตื่นเต้นมาก แต่ฉันไม่กล้าตื่นเต้นเกินไปที่จะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องของฉัน หลายวันนี้ฉันกินไม่อิ่มนอนไม่หลับ ร่างกายไม่ใช่ว่าจะดี

เมื่อเธอกังวล ทันใดนั้นประตูของสำนักงานก็เปิดออก ชายคนนั้นเดินในชุดสูทสีดำเรียบร้อยแล้วเดินเธอมาหาเธอ ผูกเน็คไทที่เรียบร้อยที่ขอบเสื้อต่อหน้าผู้หญิงของเธอ ผมหวีเรียบร้อยไปจนถึงด้านหลังศีรษะ เปลี่ยนรูปลักษณ์ของสองสามวันที่ผ่านมา กลับไปสู่คนๆเดิม

เสื้อผ้าที่เหมาะ ฉันจะเห็นว่ามันเหมาะ ไม่มีรูปแบบพิเศษในสไตล์ มีเสน่ห์ในตัวเธอที่ไม่สามารถพูออกได้

เธอที่อะไรก็ไม่พูด ขึ้นมาจูบเธออย่างกระตือรือร้น ความรู้สึกที่แข็งแกร่งเช่นนี้สามารถรู้สึกได้จากความสะดวกสบายทั้งหมดของการกระทำแบบนี้ เธอคิดถึงเขามาก ก็เหมือนเธอ