ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 267

ตอนที่267 ฉันไม่ได้ฆ่าคน

เป็นเพราะเหตุนี้ที่ใจของเธอจะต้องทรมานและลังเล

จูบที่อบอุ่นและสั้น เตชิตดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างเขาละนั่งลงเอามืดนั่นยื่นให้เขา “เหนื่อยมากแล้ว ที่รัก ดูข้อมูลพวกนี้ เดียวถ้าหากขึ้นศาลในระวังไว้ อย่าขัดแย้งกับคำอธิบายของฉัน

นัชชางงเล็กน้อยคำอธิบายของเขา?

เธอหมายถึงมุมมองของการสารภาพ

เห็นเธอก้มหน้าพูดอะไร เตชิตยกมืดของเขาดูหน้าเธอซีด ความอบอุ่นของนิ้วโป้งพาดผ่านหน้าเธอ “ฉันเชื่อ ทำเรื่องแบบนี้เพื่อดีกับคุณ รอวันนี้ผ่านไป ฉันจะไม่ให้เธอทุกข์ทรมานอีก”

นัชชาเงยหน้าขึ้นและยิ้มแล้วถามเธอด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า "วันนี้จะเป็นผ่านไปหรอ?"

“ผ่านสิ” ชายคนนั่นที่จับมืดเธออย่างเย็นชา “ต้องผ่านไปแน่นอน”

นัชชาพยักหน้า ตาเริ่มแดงแล้วน้ำตาของเธอก็ไหล เธอร้องไห้บ่อยไป น้ำตาก็เหมือนดูแห้งไปหมด เสียงร้องไห้ที่สั้น โหดร้ายจริงๆ

“คุณมีฉัน” เตชิตเอื้อมมือออกไปและจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เห็นเธออ้อนวอน

ในใจเหมือนโดนมีดกีด อาการปวดตึง “ขั้นสุดท้ายแล้ว ฉันจะผ่านไปกับคุณ”

“แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ” แม้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์ที่จะบอกว่าตอนนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้

“ฉันรู้” เตชิตตบไหล่เธอเบาๆเพื่อปลอบใจ เดียวเดี๋ยว อ่อนโยนและอ่อนโยน “มีหลายเรื่องที่เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ และเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดก็ต้องอดทน ถ้าหากเปลี่ยนเรื่องทำ บางทีฉันอาจจะไม่พูดปด ฉันไม่กล้าสัญญา “เธอ—ฉันแพ้ไม่ลง

สิ่งที่เขาพูดพวกนี้ นัชชาทำไมจะไม่เข้าใจ

ในใจเธอมีเปลวไฟเล็ก ๆ ออกมาจากอ้อมกอดแขนของเขา เงยหน้าขึ้นมอง “เตชิต ฉันไม่สน ฉันแต่อยากได้ความยุติธรรม ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ฉันหวัง แต่ฉันก็ไม่เคยจะโกหกใคร ฉันจะไม่เสียใจ ก็ต้องยอมรับแบบนั้ ฉันถอนหายใจไม่ออก

ดวงตาทั้งสี่ข้างนั้นตรงกันข้ามและแนวสายตาชนกันในตอนนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ เตชิตได้เห็นอารมณ์ที่เปล่งประกายในดวงตาของเธอเป็นครั้งแรก

เขาไม่โกรธและโมโหแบบนี้มานานมากแล้ว นานจนเขาได้แต่รับรู้ถึงความทรงจำของที่ผ่านของนัชชา......

เขาต้องการสัญญากับเธอ แต่ความจริงไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นทุกร้อยพันครั้งกลายเป็นความเย็นชาและมีเหตุผล "นัชชาคิดว่า แต่ความเป็นจริงไม่ได้รับอนุญาต"

“ไม่อนุญาตอะไร แต่พูดตามความจริงก็ได้แล้ว” กู้คืนทุกอย่าง สิ่งที่ไม่เคยทำก็คือไม่เคยทำ เธอไม่ต้องการทำแบบนี้ “ฉันไม่ได้ฆ่าคน เธอก็รู้ ฉันไม่ต้องการถือคราบนี้ไปตลอดชีวิต

“ฉันเชื่อเธอ แต่ไม่มีหลักฐานสนับสนุนมุมมองของเรา หากอุทธรณ์ถูกไล่ออก

จึงมีความเป็นไปได้สูงที่ประโยคนั้นจะขยายออกไป

“คำสารภาพนั้น?เมื่อพิจารณาถึงความภาคภูมิใจของพล็อตแล้ว จากนั้นประกันตัวฉันออก นัชชาออกจากอ้อมกอดของเธอยกนิ้วของเธอไปยังตำแหน่งที่หน้าอกซ้ายของเขา “ทุกครั้งฉันลืมตามองเขาหลับตานึกถึงเขา ก็คิดว่าฉันคงเป็นคนฆ่า ทุกวันนี้ฉันอยู่กับการตื่นนอนมาแบบนี้ทุกครั้ง ทุกคนรู้ว่าแต่ก่อนฉันเป็นฆาตกร พ่อแม่ไม่เคยเอาใจ เพื่อนรักรู้สึกว่าอายขี้หน้า แต่ฉันรู้อยู่คนเดียวว่าฉันไม่ใช่เป็นคนฆ่า แต่ฉันไม่สามารถพูดได้! และนี้ก็เป็นสิ่งสุดท้าย เธอทำให้ฉันอดทนทนเพื่อนบอกว่าดีกับฉัน และสิ่งเหล่านี้จะติดตามฉันไปตลอดกาล ฉันลืมมันไม่ลง.......”

สิ่งที่ทรมานที่สุดไม่ใช่เพราะทีนาร์ และไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นพูด แต่มันเป็นสิ่งที่อยากจะพูดตรงๆออกไปในความเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ชายผู้เป็นที่รักมากที่สุดที่ขอให้เธอทำเช่นนี้

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่มีใครเข้าใจ ถ้าไม่เกิดกับตัวเอง เธอไม่มีวันรู้หรอกว่ามันเจ็บปวดสักแค่ไหน

“นัชชา!” เตชิตเรียกชื่อเธออย่างเสียดัง หวังว่าเรียกเขาให้ตื่นจากที่นั่น “ฉันรู้ความทุกข์ของเธอ รู้ว่าเธอไม่เคยที่จะไม่คิด แต่แล้วก็ทำไรได้ นี้ก็คือความจริง!”

นัชชามองที่ดวงตาของชายผู้ซึ่งตาค่อยๆแดง รู้สึกขึ้นได้ทันทีว่าตัวเองมีบางอย่างกำลังเตือนความรู้สึกที่วิญญาณถูกดึงออกไปไม่นานก็ทำให้ผู้คนรู้สึกกลวงและน่ากลัว

ใช่แล้ว คุณก็ไม่คิด คุณก็ไม่มีทางแล้วถึงได้เป็นแบบนี้

นัชชา คุณปักหมุดความหวังทั้งหมดของคุณกับผู้ชายคนนี้แต่ลืมไปว่าเธอเป็นคนไม่ใช่พระเจ้า เขารักเธอแต่เธอก็คงไม้เข้าใจเธอหมดร้อยเปอร์เซ็นต์

ข้อดีและข้อเสียก่อนหน้านี้ ก็เป็นเรื่องอดีต ทำไมเธอไม่เข้าใจ เพราะอะไรถึงต้องไปทรมานมันอีก

ช่วงเวลาที่ความคิดนี้เกิดขึ้น นัชชาพูดไม่ออกเลยว่าตัวเองผิดหวังสิ้นเชิง ก็คงผิดหวัง ในระยะสั้นอารมณ์ของเธอค่อนข้างผิดปกติทันใดนั้นเธอไม่ต้องการต่อสู้อย่างจริงจังอีกต่อไป

ถอยแล้ว พอแค่นี้

บางทีมันอาจเป็นคำพูดของชนุดม ต้องถึงตอนจบถึงจะตายใจ ทรมานซึ่งกันและกัน

เปิดศาล เวลาไม่รอใคร เตชิตมีไรอยากจะพูดอีกไม่ มีพนักงานมาเรียกแล้ว

ในฐานะนักกฎหมายเธเต้องก้าวเข้าสู่ศาลก่อน เตชิตทิ้งเธอไม่ลง แต่ไม่อยากให้ผู้พิพากษารอเพียงกอดเธอเมื่อฉันจากไป “ฟังฉันหน่อย เชื่อฉันนะ”

นัชชานั่งนิ่ง และไม่ตอบกลับ ฟังเสียงที่เธอยิ่งเดินยิ่งห่าง จนถึงได้ยินเสียงปิดประตูเขาถึงโล่งใจหน่อย

สายตามองดูที่ข้อมูลที่วางอยู่บนขาและนัชชายุและเตะมุมปากของเธอ

เชื่อฟังหน่อย?

เธอคงไม่ทำให้เขาผิดหวัง

นัชชาวางเอกสารไว้ข้างๆ ด้านหลังมีพนักงานค่อยแจ้ง “คุณนัชชา คุณต้องมองไปข้างหน้า ไม่งั้นมันอาจจะลืมง่าย

“ไม่ต้องแล้ว” นัชชาตอบเสียงกลับอย่างเย็นชา “ไม่ได้ใช้”

เธอนั่นคิดว่าคุณได้เตรียมพร้อมก่อนแล้ว ก็ไม่พูดอะไร

นัชชาได้รักษาท่าทางและนั่งในบ้านเสมอ จนกระทั่งมีคนมาและเปิดประตู เธอยังคงสวมเสื้อผ้าของศูนย์กักกัน ไม่ใช่อาชญากร แต่ก็เป็นอาชญากรด้วย ถูกจับโดยตำรวจติดอาวุธไปที่ท่าเรือ เธอไม่ถ่อมตัว ร่างกายเล็กๆน้อยๆยืนอยู่ตรงนั้นอย่างใจเย็น คนนอกดูแล้วจะคิดว่าเธอไม่ได้เสียใจ แต่คนใกล้ชิดจะรู้สึกเสียใจ

ไม่มีผู้สังเกตการณ์ในการขึ้นศาลครั้งนี้ ไม่มีญาติหรือเพื่อน ทุกสิ่งมอบให้แก่ฝ่ายต่างๆและบุคลากรที่เกี่ยวข้องอย่างสมบูรณ์

นัชชามองเตชิตคนที่ไม่ไกลจากเขา ความคิดก็ลอยออกไป—

วันหยุดสุดสัปดาห์ เธอชงกาแฟอยู่ชั้นล่าง เธอคนนั่นกำลังเริ่มเปิดวิดีโอทั้งหมดที่กล่าวไว้ในปากเป็นคำศัพท์ ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ยังไงก็ตามทุกคนก็ส่องแสงนี่คืออารมณ์ที่อาชีพได้มอบให้เขา

เธอยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วรอให้เธอวางสายแล้วไปด้านหลัง ด้วยการอ้อนวอนสำหรับไหลาเขา นานมาแบ้วฉันยังไม่ได้ยินคดีของคุณเลย คุณจะให้ฉันดูเมื่อไหร่

ทนายความคนเดียวกัน สำหรับการมีอยู่ของนิรโทษกรรมระดับนี้ นัชชารู้สึกชื้นชมจากใจเขา

ในเวลานั้นเขาหันข้อมือของเธอ ยิ้มเล็กน้อย “มานี้”

นัชชาฟังไม่ค่อยชัดเจน “อะไร?”

ชายนี้สัญญาแล้วสัญญา ส่งสัญญาณให้เธอเอนทับบนร่างกายเขา

นัชชาไม่คิดไร เอนตัวลงไป นึกว้าขามีเรื่องอะไรจะพูด โดยคาดคิดว่าจะล้มลงริมฝีปากถูกปกคลุมด้วยริมฝีปากอันอบอุ่น

“หู้.......” เธอตกใจ มือทั้งสองที่พลักเขาออกอย่างไรก็ตามเป็ดไปที่ปากไม่สามารถออกได้เลยไม่ว่าเธอจะดันเท่าไหร่เธอก็ไม่สามารถหนีฝ่ามือของชายผู้นั้นได้

จูบเสร็จ เธอกำลังหอบอยู่เธอยังมาพออีก จับเธอไว้บนโต๊ะ เดินขึ้นและลงโดยไม่ต้องใช้มือเดียว

นัชชาหน้าแดง, ผลักดันต่อไป "ฉันจะบอกสิ่งที่ถูกต้อง!"

“นี้แหละสิ่งที่ถูกต้อง” เธอคนนี้หน้าไม่แดงใจไม่เต้น ราวกับว่าคุณเป็นแค่คนสองคน

นัชชารู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก คงไม่ อะไรก็ไม่ยอมร่วมมือ ชายคนนั้นขอ แต่ก็ไม่สามารถโกรธได้

อึดอัดและไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ข้างหูเขา “ทำตัวดีก็จะให้ไปนั่งฟัง

สิ่งที่โค้งงอ ไม่มีเรื่องอะไรจะมา......”

ในขณะนั่นนัชชาก็คิดไรไม่ออก วันหนึ่งฉันเห็นคดีความของชายคนนี้อยู่ใกล้ คงจะเป็นแบบนี้ในต่อหน้า

ความสัมพันธ์เริ่มออกห่าง รู้สึกเหมือนว่ามีคนเรียกชื่อเขา

“นัชชา เธอสามารถพูดได้แล้วในตอนนี้ “เสียงของผู้พิพากษาหญิงถูกเปิดออกมา สติไม่มาและยังเย็นอีกด้วย

นัชชานี่คือเวลาที่จะกลับไปหาพระเจ้าไม่นึกเลยว่าจะมาถึงในตอนที่ตัวเองพูด

เธอเล่นซอกับไมค์สีดำที่ด้านหน้าร่างกายของเธอ ก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน แต่ไม่รีบเปิด แต่มองทุกคนในแวดวง เห็นทีละคนจากใบหน้าของพวกเธอ ก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเตชิต สายตาทั้งคู่ที่มองเขาด้วยความสิ่นหวัง ความคาดหวังที่มันหมดไป เธอข่มตาลง ห้านิ้วขันให้แน่น รู้สึกถึงใจเต้นแรง หายใจเขาเบาๆและถอนมันออก พูดอย่างเป็นคำๆ “ฉันไม่ได้ฆ่าคน”