ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 274

ตอนที่274จะไปหรือไม่ไป

ทันใดนั้นนัชชาได้ถามความในใจกับเขาว่ามันเป็นหัวข้อที่ละเอียดอ่อนมากรวมกับการแสดงของตัวเองเมื่อกี้

นัชชาตกใจเล็กน้อยทั้งที่สีหน้าปกติก็ไม่ค่อยอยู่แล้วไม่งั้นจะถูกเขาจับได้แน่ๆในใจเธอกำลังนับวันหยุด“สิ้นเดือนนี้ยังเหลืออีกกี่วัน”

“กี่วัน”

“แต่มันไม่ค่อยถูกต้องบางครั้งอาจจะเร็วกว่าบางครั้งอาจจะช้ากว่านัชชาไม่อยากให้เขาถามลึกลงไปมากกว่านี้เปลี่ยนเรื่องถามเป็นอะไรเป็นห่วงว่าฉันจะเจ็บหรอ”

“ไม่ใช่”เตชิตไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงในด้านนี้สักเท่าไหร่ในความเป็นห่วงจะมีเสียงคอยเตือนเขาตลอดนัชชาดูไม่เหมือนปกติเลยเขายกมือของผู้หญิงตัวเล็กขึ้น“ไปโรงพยาบาลดีกว่า”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”นัชชาทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไรมาก“จริงๆนะฉันไม่ได้โกหกคุณ”

เธอรู้สึกเหมือนทั้งชีวิตเธอโกหกตัวเองทั้งชีวิตนี่แหละจริงที่สุดและเด็กในท้องคอยให้กำลังใจกับเธอ

“ต้องตรวจสอบให้ละเอียดแบบนี้ฉันถึงค่อยโล่งใจ”เตชิตพูดจบแล้วพาเธอออกไป

นัชชาขมวดคิ้วรู้สึกมีแรงเล็กน้อย“เตชิตฉันแค่ต้องการความเห็นเมื่อฉันต้องออกไปโรงพยาบาลและแล้วรถรับส่งก็อู่ข้างล่างคุณจะให้ฉันไปยังไง”

“ฉันกล่าวทักทาย”

“กล่าวทักทาย”นัชชาตัดบทของเขามองดูเสียงที่แข็งในความเป็นจริงฉันก็ยังไม่ไว้ใจเขา“ตอนนี้ฉันก็คือฆาตกรมันยากที่จะประกันตัวต้องทำตัวดีๆถึงจะโอเคถึงมันจะเกี่ยวข้องกันแต่ก็ไม่สามารถทำมันด้วยตัวเองอยู่ดี”

เตชิตขังเธอไม่ต้องพูดเหมือนกำลังทบทวนอะไรบางอย่าง

นัชชาไม่กล้าที่จะกลืนน้ำลายรูปร่างสูงใหญ่เธอก้มหัวลงแล้วโบกมือให้กับคนที่จับมือเธอไว้สองคน“ถ้าคุณยังไม่สบายใจงั้นก็ไปพรุ่งนี้บอกก่อนล่วงหน้ายิ่งดี”

“สภาพแบบนี้ของเธอฉันไม่ไว้ใจ”

“ฉันก็ไม่ได้อาเจียนตลอดสักหน่อยแต่ถ้าฉันไม่ไหวก็ยังมีหมออยู่”นัชชารู้ว่าเขามักจะกินของนุ่มไม่กินของแข็งเธอเริ่มใจอ่อน“โอเคไหม”

หลังจากที่เตชิตเห็นเธออาเจียนสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเธอนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของตัวเองในที่สุดก็ผ่อนคลาย“งั้นคุณก็กลับไปรายงานพรุ่งนี้จะต้องไปแน่นอน”

“อือฉันรู้แล้ว”นัชชารับปากพอพูดจบก็ไม่กล้าสบตากับเขากลัวว่าตัวเองจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่

พรุ่งนี้แต่ว่าบางทีมันอาจจะมีการเปลี่ยนแปลง

ประกันตัวเธอไม่ได้เธอไม่สามารถนั่งรอความตายเธอไม่แน่ใจว่าเด็กจะปลอดภัย100%จะให้เตชิตรู้เรื่องนี้ไม่ได้

นัชชาและเตชิตออกจากประตูโรงพยาบาลตอนยู่ที่ประตูเธอถูกตำรวจจับไปเตชิตยืนอยู่ไม่ไกลและมองดูเธอเดินขึ้นรถไป

ประตูรถถูกปิดแล้วก็เหมือนโลกได้เปลี่ยนไปเมื่ออยู่ในโลกนี้นัชชาพบว่าได้เปลี่ยนคนขับรถ

พวกเขาไว้ผมสั้นเหมือนกันแต่ว่าดูหนุ่มกว่าคนเมื่อเช้าดูไม่เศร้าเหมือนที่เคยเป็น

รถเริ่มขับออกไปรถที่รับนัชชามาทำให้หัวใจเธอสั่นเธอไม่พูดไม่จาและไม่ได้มองคนคนนี้ก็เหมือนปกติแหละนั่งเงียบๆๆบนรถ

การเดินทางกลับมาเรียบง่ายมากทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยจนกว่ารถจะผ่านอุโมงค์มันเป็นจุดศูนย์กลางของการเดินทาง

รถอยู่ในอุโมงค์เสียงดังกว่าปกตินัชชาขยับตัวไปข้างแล้วนั่งลงหัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาเธอเคาะประตูเหล็กระหว่างสองคนนั้นเธอสูดลมหายใจแต่เสียงก็ไม่ดังมากพอได้ยิน“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

คนขับรถหันไปมองที่หลังกระจกนัชชารู้ว่าเขากำลังมองเธอ

บรรยากาศเงียบมากเหมือนทุกอย่างกำลังหยุดนิ่งเสียงฮูฮูลาลาที่อยู่ข้างหูมันเป็นเสียงรถกับอากาศ

ผ่านไปไม่กี่นาทีนัชชาเครียดจนเหงื่อออกทั้งตัว

เห็นแต่เพียงผู้ชายกำลังเหยียบคันเร่งเสียงที่ส่งมาจากข้างหลังแหบแห้งมากรอแป๊ปนึงนะรอแป๊ปนึงนะ

สามคำที่ก้องอยูในหูของนัชชาครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้เธอรู้สึกขนลุกแล้วถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง

เธอเข้าใกล้ประตูเหล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า“คุณเป็นคนของชนุดมใช่ไหม”

“อืม”เขาตอบเพียงคำสั้นๆทำให้คนหนึ่งรับรู้ถึงอากาศเย็น

นัชชาไม่กลัวเงยหน้าขึ้นถาม“คุณจะทำอะไรต่อไป”

ครั้งนี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เงียบและรีบตอบกลับไป“คุณชนุดมฝากผมมาบอกคุณว่า”

นัชชาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง“อะไร”

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า“ไปหรือว่าไม่ไป”

สีหน้าของนัชชาเปลี่ยนไปเธอรู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายที่ชานุดมให้เธอถ้าจะไปก็ไม่ต้องหันกลับมามองแต่ถ้าไม่ไปหลังจากกนี้จะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องรับผิดชอบเอง

มันเป็นความลับที่สำคัญของนัชชาถ้าไม่มีเด็กคนนี้เธออาจจะเลือกที่จะจากไปตั้งแต่ตอนนี้แต่ว่าในโลกนี้ไม่มียารักษาอาการเสียใจภายหลัง

ไปหรือไม่ไปคำถามนี้ถูกถามขึ้นอีกครั้งมันช่างโหดร้ายและน่ากลัว

นัชชารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลังเลแต่มันเป็นเพียงชั่วขณะไม่มีเวลามากที่จะให้เธอเลือกในเวลาที่สั้นที่สุดเธอต้องเลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุด

เธอมีคำตอบอยู่ในใจตอนนี้ความจริงกำลังบังคับให้เธอก้มหัวดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำเมื่อเริ่มต้นอีกครั้งอย่าทำให้สับสนมีเพียงความกล้าหาญ“ไป”

หลังจากที่ได้คำตอบที่แน่ชัดเห็นได้ชัดว่าเขาดูไตร่ตรองมากกว่าเมื่อกี้ค่อยๆๆเพิ่มความเร็วของรถ

มองไปทางหน้าต่างที่ทิวทัศน์เต็มไปด้วยความร้อนนัชชารู้สึกตกใจ“ทำไมขับเร็วแบบนี้คงไม่มีอะไรหรอก”

“คุณนัชชาคุณสบายใจได้จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอนถึงแม้จะมีเรื่องฉันก็จะดูแลความปลอดภัยของเธอเอง”พูดจบเขาเอาของบางอย่างออกจากมือ

สีดำชิ้นเล็กๆหลังจากที่กดปุ่มมีบางอย่างที่คมมากมันคือมีดถัดมาเขาใช้มีดตัดลวดตาข่ายที่อยู่ด้านหน้าและด้านหลัง

นัชชาไม่ทันได้สังเกตและได้เสียงคนผู้ชายคนนึง“คุณนัชชาเชิญคุณปีนขึ้นไปบนดาดฟ้า”

“ฉันให้ฉันปีนขึ้นหรอ”นัชชามองดูตาข่ายที่เปิดออก

“ใช่ทำตามที่ฉันพูดจะดีกว่า”

ถึงแม้ว่าพื้นที่มันจะไม่ใหญ่มากดีที่ร่างกายเธอผอมแต่มันก็ยากที่จะปีนขึ้นไปบนที่นั่งคนขับ

ถึงแม้เรื่องทั้งหมดยังไม่จบลงแม้เป็นเพียงที่นั่งที่นัชชาไปนั่งผู้ชายที่นั่งข้างๆก็เลื่อนไปนั่งตำแหน่งคนขับรถดวงตาของเขายังมองไปที่พวงมาลัย“คุณนัชชารบกวนคุณมาควบคุมทางนี้หน่อย”