ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 275

ตอนที่275เส้นชีวิตและความตาย

นัชชาจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เขาต้องการทำอะไร“ฉันไปไม่ได้คุณยังอยู่ตรงนั้นแล้วฉันจะไปยังไง”

“ได้สิคุณยื่นขามาก่อนพอขาถึงที่นี่ก็ดันตัวเองขึ้นมา”ผู้ชายคนนั้นพูดสั้นๆใบหน้าดูกังวล“เวลามีจำกัดถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงไม่ทันแล้ว”

“แต่ว่า”

“ความเร็วของรถตอนนี้คือ120กิโลเมตรต่อชั่วโมงการคำนวณมีอุโมงค์ในศูนย์กลางของการเดินทางกลับไปหลังจากผ่านอุโมงค์จะเจอภูเขาลูกหนึ่งด้านล่างเป็นคูเมืองที่คดเคี้ยวจะผ่านรอบเมืองJและเราต้องขับรถเข้าไปในทะเลสาบเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่รถจะลงจอดบนทะเลสาบ”ผู้ชายพูดเร็วมากแต่ทุกคำพูดชัดเจนที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ขับไปที่แม่น้ำแล้วโดดลงไป

นัชชาได้ฟังแล้วหัวใจเริ่มเต้นมันเป็นมนุษย์ที่ไม่มีใครสามารถทนต่อความเจ็บปวดนี้และถ้ามันสายเกินไปที่จะตายในแม่น้ำ

หัวใจเธอเต้นเร็วและเต้นแรงราวกับว่าเธอต้องการที่จะทำให้เธอหูหนวกมันต่ำเกินไปมันเหมือนงานที่เป็นไปไม่ได้

เมื่อเธอค่อยๆขยับตัวผู้ชายคนนั้นกำลังมองเธออยู่“คุณนัชชาคุณเชื่อใจคุณชานุดมไหม”

เชื่อใจไหม？

ส่วนมากก็จะเชื่อถ้าไม่เชื่อตอนนี้เธอกำลังจะทำอะไรอีกในช่วงเวลาที่เธอกำลังทำลายลวดหนามและมันก็ไม่มีทางที่จะไปต่อแล้ว

นัชชาถอนหายใจถึงแม้ว่าเธอจะลังเลเธอเริ่มที่จะย้ายร่างกายของเธอตามคำแนะนำของผู้ชายคนนั้น

รถเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเลี้ยวไปทางซ้ายเล็กน้อยเลื่อนไปในทิศทางของที่นั่งคนขับ

“ตอนนี้ยื่นแผ่นดิสก์ออกมาผมไม่มีทางล้มลงเส้นทางข้างต้นจะเป็นไปตามที่คุณเห็น”ผู้ชายบอกว่าไม่มีเวลาให้กับเธอ

เขายื่นแผ่นดิสก์ให้กับเธอแล้วเขาก็ล้มลงไปอย่างรวดเร็ว

คนสองคนอัดกันนั่งในที่นั่งเดียวกันผู้ชายมีรูปร่างไม่ใหญ่มากเธอใช้เวลาสักครู่เพื่อย้ายร่างกายทั้งหมดนัชชาหันไปดูอีกฝั่งถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ควบคุมคันเร่งแต่ผู้ชายคนนั้นก็พยายามที่รักควบคุมมัน

ผ่านไปครึ่งนาทีรถก็เข้าไปทางอุโมงค์ที่มืดข้างในสว่างด้วยแสงไฟสีเหลืองหลังนัชชาเปียกชุ่มด้วยเหงื่อร้องออกมาเบาๆ“พวกเรากำลังจะเข้าไปในอุโมงค์”

นัชชารู้สึกว่าชีวิตจะถูกควบคุมในไม่กี่นาทีที่จะถึงนี่เมื่อเธอพูดแบบนั้นมันยิ่งเห็นได้ชัดว่าขาและร่างกายของผู้ชายคนนั้นมันเริ่มรัดแน่นขึ้น

เริ่มช้าลงเสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น“ไม่ต้องตื่นตระหนก”

นัชชาไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรแค่รู้ว่าขาของเธอถูกแขนของผู้ชายคนนั้นสัมผัสเป็นบางครั้งเธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวแม้แต่หัวก็ไม่กล้าก้มลงไปมองทั้งตัวเธอแข็งไปหมด

ได้แต่มองดูถนนเธอรู้สึกสับสนและไม่กล้าเตือนตัวเองเราได้ผ่านอุโมงค์1/3ไปแล้ว“ทำไงดีตอนนี้ฉันจะทำอะไร”

เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอเปิดลึกๆตอนนี้ฉันจับคันเร่งไว้แล้ว“คุณไม่ต้องเหยียบคันเร่งรถสามารถไปข้างหน้าเองและนี่ก็คือท่อรถจำเป็นต้องเอาออกมา”

“เอาออกมา”

“ใช่ถ้ารถขับเข้าไปในน้ำชิ้นส่วนนั้นมันจะสามารถระเบิดได้เราต้องใช้เวลานานพอสมควรที่ต้องมาคิดว่าควรทำยังไงที่จะสามารถกระโดดออกไปจากรถได้”ตอนที่เขาพูดคำนี้เหมือนเขาจะอ่อนแอก็เหมือนกับว่าวันนี้ไม่ควรมาสายนะ

พอนัชชาได้ยินก็เริ่มกลัวระเบิด

เธอทนไม่ได้เลยพูดออกไปเสียงดังความรู้สึกตอนนี้เหมือนไม่มีช่องว่างถ้าหากรถระเบิดพวกเราก็ต้องตาย