ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 276

ตอนที่276นัชชาตายแล้ว

ล้อรถชนเข้ากับรั้วริมถนนความเร็ว120กิโลเมตรต่อชั่วโมงมันทำให้ร่างกายของนัชชากระเด็นออกไปเธอหลุดออกจากที่นั่งและเขาก็ถูกดึงกลับทันที

ช่วงเวลานี้ในที่สุดเธอก็เข้าใจทำไมเขาถึงทำแบบนี้

เธอรู้สึกชัดเจนว่าด้านหน้ามีรถเพิ่มขึ้นทันทีหลังจากที่มันออกจากวงโคจรแต่ในวินาทีนั้นมันก็เพิ่มความรวดเร็วและกลิ่นของเชื้อเพลิงที่เต็มถนนดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริงยกเว้นเสียงคำรามของเครื่องยนต์

เสียงเริ่มเงียบลงทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเริ่มเงียบเหมือนกับข้างหน้าเป็นการแสดงที่เพิ่งผ่านไปเธอรู้สึกว่ามีที่รัดเอวเธอยิ่งอยู่ยิ่งแน่นเธอไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไมน้ำตาค่อยๆๆไหลออกมาจากตา

วินาทีนี้เหมือนจะนานขึ้นเรื่อยๆเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้น

มีอยู่สิ่งหนึ่งที่สามารถทำลายความเงียบนี้ได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า“ตอนนี้แหละกระโดด”

เหมือนมีปลามาตอดเหมือนรังสีแรกของแสงในเวลากลางคืนพร้อมกับเสียงคำรามเธอได้ยินเสียงรถและได้ยินเสียงลมผ่านไป

นัชชาไม่เคยรู้ว่าก่อนร่างกายของตัวเองมีแรงเยอะขนาดนี้หลังจากที่เขาจะโกนเธอรวบรวมความกล้าแล้วโดดออกจากทางหน้าต่างทันที

เขาแตะเข้าไปที่ประตูอย่างเต็มแรงรู้สึกมีแรงร่างกายของทั้งสองเด้งออกมาจากระยะทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดตกออกมาจากรถแล้วดึงชิ้นส่วนของรถออกจากกัน

ทันใดนั้นที่โดดออกจากรถพวกเขาตกลงไปในน้ำความเย็นในน้ำกระทบเข้าที่ร่างกายน้ำไม่ได้สะอาดมากผู้ชายที่อยู่ข้างหลังไม่สามารถยื่นมือไปช่วยจับเธอให้ยืนขึ้นได้แต่เธอไม่รู้ว่าอะไรอยู่ที่มือของเธอทั้งคู่ถูกดึงไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาลความเร็วเพิ่มขึ้นและใบหน้าของพวกเขาถูกกดด้วยน้ำ

รถตำรวจที่ตามมาจากข้างหลังผ่านมาเห็นความเงียบนี้รับผิดชอบการคุ้มกันตัวของนักโทษมาก็หลายปีทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“เร็วขับไปทางนี้”เสียงหนึ่งในนั้นพูดอย่างเร่งรีบ

รถค่อยๆๆออกไปอย่างเร็วมองดูถนนที่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ในเวลานั้นทันใดนั้นด้านล่างของภูเขาก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นสาหัสขนาดไหนแม้แต่คลื่นเสียงที่สร้างขึ้นโดยการระเบิดผลักขึ้นอย่างรวดเร็วไปทางข้างหน้ารถ

คนขับรถเหยียบเบรกอย่างแรงและเปลี่ยนทิศทางเสียงร้องของยางที่ถูเข้ากับพื้นและควันสีออกมาจากพื้นดินแต่ในที่สุดมันก็หยุด

ปัง

หลังจากเสียงดังขึ้นและเสียงระเบิดนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆๆสองถึงสามครั้งจากแม่น้ำมาถึงภูเขาก็ห่างกันสิบกว่าเมตรและคนที่นั่งอยู่ในรถก็เห็นเปลวไฟทากลิ้งอย่างน่ากลัว

อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นบนใบหน้าของทุกคนดวงตาสีแดงที่เกิดจากการระเบิดและค่อยๆเริ่มมีควันสีดำที่เพิ่มขึ้นจากการเผาไหม้ที่มีขนาดใหญ่กว่าก้อนเมฆบนท้องฟ้าและก๊าซที่มีกลิ่นของเชื้อเพลิงทำให้พวกเขาสำลักควัน

แค๊กแค๊กแค๊กมีคนหนึ่งวิ่งผ่านมาตะโกนพูดว่า“ออกจากที่นี่เร็ว”

ประตูรถเปิดออกมีคนวิ่งออกมาจากรถ3-5คนด้านหน้าดวงตามีควันสีดำพวกเขาปิดปากแล้ววิ่งไปในอีกหนึ่งทิศทาง

ไม่ครึ่งครึ่งนาทีทุกวินาทีเกิดขึ้นอย่างเร็ววินาทีที่มีรถผ่านไปข้างหน้าและวินาทีต่อมาก็สลายเป็นขี้เถ้า

ทุกคนได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนมันไม่ง่ายที่จะจะวิ่งไปถึงที่ที่ทีอากาศหายใจเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปทางสำนักงานรถคุ้มกันได้หายไปแล้วห่างออกไปจากอุโมงค์ไม่กี่ร้อยเมตรรถไหลลงไปที่ข้างล่างถนนภูเขาแล้วมันก็ระเบิดไปแล้วคนข้างในจะเป็นยังไงเรายังไม่ทราบยังไม่อยากมองโลกในแง่ดี

ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดเหลือบมองไปทั่วทุกคนก็ชัดเจนอยู่แล้วระเบิดขนาดนี้แล้วสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี่99%ที่ไม่น่ารอดนอกจากจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่เปลวไฟแห่งความโกรธก็ค่อยๆจางหายไปตามด้วยควันที่หนาพวกเขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

หมุนตัวในควันสีเทาแล้วตะโกนสุดท้ายก็หายเขาไปในท้องฟ้า

ฮู———ฮา———ฮู——ฮา

ทันใดนั้นหลังนาก10นาทีเสียงรถดับเพลิงดังมาแต่ไกลมันคือหน่วยดับเพลิงที่ใกล้ที่สุดรถดับเพลิงสองคันมีแสงสีแดงจอดตรงที่ข้างถนนของภูเขาและถนนทางอุโมงค์ถูกปิดบรรยากาศเริ่มไม่ดี

“พวกคุณขึ้นรถก่อนเลยไม่ต้องมายืนตรงนี้”หลังจากที่พนักงานดับเพลิงอพยพคนออกจากที่เกิดเหตุเปิดน้ำที่มีแรงดันสูงพ่นน้ำลงไป

การเผาไหม้บนรถเริ่มน้อยลงเพราะการรั่วไหลของน้ำมันจึงทำให้เกิดไฟไหม้หลังจากการเสร็จการควบคุม

ความสงบทางแม่น้ำก็กลับมาอย่างรวดเร็วจากที่ผ่านมาแม่น้ำมีน้ำที่ใสสะอาดแต่ตอนนี้น้ำกลายเป็นสีดำแล้วรถตู้มันได้แตกสบายไปกับการเผาไหม้ชิ้นส่วนรถยนต์กระจัดกระจายอยู่ในสถานที่ที่ต่างๆและยางรถที่ถูกเผาก็เหลือเพียงครึ่งเดียวและคน

มองดูสภาพปรักหักพังที่เกิดเหตุตอนนี้ไม่มีใครพูดคุยกันเลยเพียงเพราะต้องการหยุดยั้งการระเบิดเจ้าหน้าที่ดับเพลิงยังคงพยายามพ่นน้ำต่อไป

เมื่อเตชิตรู้เรื่องเกิดเหตุมองเห็นสภาพที่พังพินาศ

ยืนมองดูเศษที่เหลือของการเผาไหม้แต่ผู้หญิงที่เขาต้องการอยู่ด้วยทั้งชีวิตตอนนี้หายไปแล้วมองดูความเงียบสงบบนแม่น้ำเตชิตกำลังตื่นตระหนก

ดวงตาคู่นั้นที่สวยสง่าดั่งสปอตไลท์ความอ่อนแอกำลังพัดผ่านไปตามสายน้ำ“นัชชานัชชาเธออยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้”

เขาล้มลงแล้วตะโกนหัวหน้าหน่วยดับเพลิงยื่นหน้ากากออกซิเจนให้ในมือของเขาพอถึงมือของเขาเขากลับโยนทิ้ง

“ไปให้พ้น”เตชิตปัดมือเขาทิ้งเขาเดินถอยหลังสองก้าวมือทั้งสองข้างต้องจับรั้งไว้ถึงจะสามารถทรงตัวได้

ขึ้นมา

มองดูดวงตาสีแดงสดของเขามันไม่เหมือนคนอื่นในสถานการณ์แบบนี้จะมีคนรอดชีวิตแบบนี้

“นัชชาเธอออกมาเดี๋ยวนี้ทั้งๆที่เธอรับปากฉันว่าพรุ่งนี้เธอจะไปโรงพยาบาลทั้งๆๆที่เคยรับปากกับฉัน”เขาเอาแต่ตะโกนอยู่แบบนั้นการตะโกนของเขาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยมีแต่ความกลัวและการล้มละลาย

ในตอนนี้โลกทั้งใบของเขามืดไปหมดไม่มีแสงสว่างไม่มีอุณหภูมิเหลือเพียงแต่ความเย็นของน้ำเหมือนมีมีดมาแทงเข้าที่หัวใจจนเป็นรูเมื่อเลือดขึ้นมาถึงที่นี่และสุดท้ายก็ไหลออกมาเขายังยืนนิ่งอยู่คนเดียวแต่เหมือนร่างกายของเขาจะยืนไม่ไหวแล้ว

พวกเขาบอกว่ารถของนัชชาชนเข้ากับถนนที่คดเคี้ยวบอกว่าการระเบิดดูสาหัสมาก

เป็นไปไม่ได้

เป็นไปได้ไง

ทั้งๆที่เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งแยกจากกันเธอเพิ่งพูดกับฉันว่าเธอจะทำตัวดีๆเธอกลับมาลาเพื่อจะไปโรงพยาบาลเพียงแค่แวบเดียวทำไมมันถึงเป็นแบบนี้