ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 277

ตอนที่277การล้มเหลวในโลกของเขา

เตชิตไม่เชื่อนี่ไม่มีทางเป็นไปได้

แต่ว่า

ผู้ชายมองไปที่แม่น้ำทุกอย่างถูกเผาไหม้เป็นสีดำและกลิ่นที่แรงจนแตะจมูกและลมหายใจเพื่อเตือนเขาว่ามันเกิดขึ้นจริงไม่ใช่ภาพลวงตา

นักดับเพลิงวิ่งไปรอบๆเพื่อค้นหาและช่วยเหลือเขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้จากความเจ็บปวด“เป็นไปไมได้ไม่มีทางเป็นไปได้”

เวลาเดินไปเรื่อยๆท้องฟ้าเริ่มมืดหลังจากที่คุณปรันได้ยินข่าวรีบพาทีมแพทย์ของตัวเองไปยังจุดเกิดเหตุก่อนจะลงจะรถเขาชะงักไปสักครู่

ที่นั่นยังต้องการความช่วยเหลือทุกอย่างกลายเป็นเศษขยะ

เขายืนมองดูมีคนกำลังรื้อถอนราวบันไดหัวใจของผมเต็มไปด้วยความขมขื่นเขาไม่กล้าที่จะนึกถึงตัวเองกลัวว่าจะจมน้ำตายในความโศกเศร้า

คุณปรันหลับตาลงเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ดับเพลิงทหารและเตชิตก็เดินเข้ามา

เขาใส่หน้ากากป้องกันแก๊สเสียงพูดไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่“คุณชิตพวกเราสังเกตเห็นสิ่งนี้”

พูดไปเขายกแขนของเตชิตขึ้นแล้ววางลงบนมือแล้วค่อยๆเปิดออกมามันเป็นเส้นสร้อยคอที่บางมากมันได้ติดมากับการเผาไหม้ของสิ่งสกปรกแต่สร้อยเส้นนี้สามารถบอกความแตกต่างเล็กๆน้อยๆ

เขากำลังยกตัวอย่างเมื่อสายตาของเขาสัมผัสกับสร้อยคอของเขาเตชิตควบคุมตัวเองไม่ได้แสดงว่านาอาจจะเป็นร่องรอยสุดท้ายและสร้อยเส้นนี้ก็ใช่

มันเป็นของที่ฉันมอบให้นัชชาเธอยินดีที่จะใส่มันไว้ติดตัวเธอตลอดแต่มันปรากฏอยู่ในมือของนักดับเพลิง

สร้อยคอยังอยู่แต่คนหายไปแล้ว

เขายืนดูอย่างเงียบๆเขามองดูนักดับเพลิงนำมันมาใส่ซองแล้วปิดมองดูเขายื่นให้ตัวเอง

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับถุงเย็นหัวใจแตกสลายคิดถึงตอนที่เธอยังอยู่หัวเราะด้วยกันเขารู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที

คุณปรัณจับเขาไว้มันได้ลิ้มรสของหัวใจความร้อนจากเบ้าตา“เตชิต”

เขายังไม่ทันพูดจบทันใดนั้นก็มีคนมาแย่งมันไปทั้งเนื้อทั้งตัวพยายามออกจากรั้วที่ขาดคุณปรัณคิดว่าเขาเกิดความคิดที่ไม่สมควรนักดับเพลิงรีบดึงเขากลับมาทันที

“คุณทำอะไรบ้าไปแล้วเหรอ”เขาคำรามด้วยความโกรธมองดูเขาล้มลงไปที่พื้น

“ปรัณ”เตชิตมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืดเขาตะโกนด้วยเสียงที่สะอื้นสายตาที่ลึกซึ้งความหนาวเย็นผ่านมาทางผ้าไหม“สร้อยของเธออยู่ที่นี่แต่คนหายไปแล้วคุณว่านี่มันคืออะไร”

เขามองดูนักดับเพลิงพเนจรพวกเขากำลังหานัชชากำลังหาผู้หญิงในดวงใจของเขาแล้วทำไมต้องไปหาในแม่น้ำ

ปรัณนั่งยองๆลงข้างๆเขามองดูสภาพจิตวิญญาณที่มีสูญหายไม่รอที่จะพูดคำตอบนั้นออกมา“ผลสรุปสุดท้ายยังไม่ออกมาอย่างแน่ชัดทุกอย่างยังมีความหวัง”

“ความหวัง”

ใบหน้าของเตชิตยิ้มอย่างชอบกลแล้วความโศกเศร้า“ใช่ยังมีความหวังถ้าอย่างนั้นถ้าอย่างนั้นเธอ”

พูดถึงที่นี่เขาหยุดอีกครั้งรู้สึกงงงวยหลังจากนั้นก็ยื่นมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองความเจ็บปวดที่แตกสลาย“ไฟไหม้รุนแรงมากรถได้หลอมละลายเธอเป็นคนตัวเล็กและบอบบางเธอจะยืนหยัดกับมันได้อย่างไร