ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 277

ตอนที่277การล้มเหลวในโลกของเขา

เตชิตไม่เชื่อนี่ไม่มีทางเป็นไปได้

แต่ว่า

ผู้ชายมองไปที่แม่น้ำทุกอย่างถูกเผาไหม้เป็นสีดำและกลิ่นที่แรงจนแตะจมูกและลมหายใจเพื่อเตือนเขาว่ามันเกิดขึ้นจริงไม่ใช่ภาพลวงตา

นักดับเพลิงวิ่งไปรอบๆเพื่อค้นหาและช่วยเหลือเขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้จากความเจ็บปวด“เป็นไปไมได้ไม่มีทางเป็นไปได้”

เวลาเดินไปเรื่อยๆท้องฟ้าเริ่มมืดหลังจากที่คุณปรันได้ยินข่าวรีบพาทีมแพทย์ของตัวเองไปยังจุดเกิดเหตุก่อนจะลงจะรถเขาชะงักไปสักครู่

ที่นั่นยังต้องการความช่วยเหลือทุกอย่างกลายเป็นเศษขยะ

เขายืนมองดูมีคนกำลังรื้อถอนราวบันไดหัวใจของผมเต็มไปด้วยความขมขื่นเขาไม่กล้าที่จะนึกถึงตัวเองกลัวว่าจะจมน้ำตายในความโศกเศร้า

คุณปรันหลับตาลงเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ดับเพลิงทหารและเตชิตก็เดินเข้ามา

เขาใส่หน้ากากป้องกันแก๊สเสียงพูดไม่ค่อยชัดมากเท่าไหร่“คุณชิตพวกเราสังเกตเห็นสิ่งนี้”

พูดไปเขายกแขนของเตชิตขึ้นแล้ววางลงบนมือแล้วค่อยๆเปิดออกมามันเป็นเส้นสร้อยคอที่บางมากมันได้ติดมากับการเผาไหม้ของสิ่งสกปรกแต่สร้อยเส้นนี้สามารถบอกความแตกต่างเล็กๆน้อยๆ

เขากำลังยกตัวอย่างเมื่อสายตาของเขาสัมผัสกับสร้อยคอของเขาเตชิตควบคุมตัวเองไม่ได้แสดงว่านาอาจจะเป็นร่องรอยสุดท้ายและสร้อยเส้นนี้ก็ใช่

มันเป็นของที่ฉันมอบให้นัชชาเธอยินดีที่จะใส่มันไว้ติดตัวเธอตลอดแต่มันปรากฏอยู่ในมือของนักดับเพลิง

สร้อยคอยังอยู่แต่คนหายไปแล้ว

เขายืนดูอย่างเงียบๆเขามองดูนักดับเพลิงนำมันมาใส่ซองแล้วปิดมองดูเขายื่นให้ตัวเอง

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับถุงเย็นหัวใจแตกสลายคิดถึงตอนที่เธอยังอยู่หัวเราะด้วยกันเขารู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที

คุณปรัณจับเขาไว้มันได้ลิ้มรสของหัวใจความร้อนจากเบ้าตา“เตชิต”

เขายังไม่ทันพูดจบทันใดนั้นก็มีคนมาแย่งมันไปทั้งเนื้อทั้งตัวพยายามออกจากรั้วที่ขาดคุณปรัณคิดว่าเขาเกิดความคิดที่ไม่สมควรนักดับเพลิงรีบดึงเขากลับมาทันที

“คุณทำอะไรบ้าไปแล้วเหรอ”เขาคำรามด้วยความโกรธมองดูเขาล้มลงไปที่พื้น

“ปรัณ”เตชิตมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืดเขาตะโกนด้วยเสียงที่สะอื้นสายตาที่ลึกซึ้งความหนาวเย็นผ่านมาทางผ้าไหม“สร้อยของเธออยู่ที่นี่แต่คนหายไปแล้วคุณว่านี่มันคืออะไร”

เขามองดูนักดับเพลิงพเนจรพวกเขากำลังหานัชชากำลังหาผู้หญิงในดวงใจของเขาแล้วทำไมต้องไปหาในแม่น้ำ

ปรัณนั่งยองๆลงข้างๆเขามองดูสภาพจิตวิญญาณที่มีสูญหายไม่รอที่จะพูดคำตอบนั้นออกมา“ผลสรุปสุดท้ายยังไม่ออกมาอย่างแน่ชัดทุกอย่างยังมีความหวัง”

“ความหวัง”

ใบหน้าของเตชิตยิ้มอย่างชอบกลแล้วความโศกเศร้า“ใช่ยังมีความหวังถ้าอย่างนั้นถ้าอย่างนั้นเธอ”

พูดถึงที่นี่เขาหยุดอีกครั้งรู้สึกงงงวยหลังจากนั้นก็ยื่นมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองความเจ็บปวดที่แตกสลาย“ไฟไหม้รุนแรงมากรถได้หลอมละลายเธอเป็นคนตัวเล็กและบอบบางเธอจะยืนหยัดกับมันได้อย่างไร

ความเป็นจริงที่โหดร้ายและหนาวเย็นร่างกายที่ยังมีชีวิตได้ตกเข้าไปข้างในคุณจะใช่ไหม”

“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้”เขาพึมพำไม่มีใครตอบ

เขาสันนิษฐานว่าทำไมผู้หญิงที่เขาต้องการให้มาอยู่ในอ้อมแขนถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ก่อนหน้านั้น1ชั่วโมงเธอยังมีชีวิตและยังพูดคุยกับเขาอยู่เขายังจำรูปร่างตอนเธอกำลังพูดได้อยู่เลยและยังสามารถได้กลิ่นน้ำหอมที่เธอใช้เพียงแค่แวบเดียวก็หายไปแล้วจมอยู่ในแม่น้ำที่น่ากลัวเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า

เสียงกองกำลังตำรวจยังคงดังเหมือนมีเสียงบีบแตรที่เกิดเหตุท้องฟ้าเริ่มมืดลมกลางคืนพัดผ่านไปที่สายตาของเขาน้ำตาค่อยๆหลินไหล

การค้นหายังคงดำเนินการต่อ

คุณปรัณไม่กล้าที่จะออกห่างจากเขาความรู้สึกของเขาตอนนี้เขาสามารถที่จะทำมันได้ทุกอย่างทุกอย่างที่เขามีต่อนัชชามันชัดเจนทุกอย่างแล้วเธอเปรียบเสมือนลูกกุญแจที่คอยเปิดทุกอย่างเมื่อเตชิตไม่มีลูกกุญแจลูกนี้เหมือนสูญเสียทุกอย่าง

เขาเหมือนคนไม่มีตัวตนไม่มีจิตวิญญาณและไม่มีอุณหภูมิ

ถึงจะกลัวว่าที่เกิดเหตุจะเป็นยังไงเขายังคงหวังให้เทวดาเห็นใจผู้ชายคนนี้ให้โอกาสที่จะให้เขามีชีวิตที่ดีคืนนัชชาให้กับเขา

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงยังไม่มีผลอะไร

ผ่านไป1ชั่วโมงก็ยังไม่มีข่าว

เวลายิ่งอยู่ยิ่งนานท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืดสุดท้ายต้องเปิดแสงไฟเพื่อช่วยในการค้นหา

เวลามนการค้นหาเริ่มผ่านไปทุกคนต่างก็รู้ว่าแม่น้ำสายนี้จะไม่มีปรากฏการขึ้นเลยแต่ก็ไม่ใครกล้าขึ้นไปบอกให้เตชิต

ก็ลองหาแบบนี้สิค้นหาอีกครั้งและอีกครั้งคนก็เปลี่ยนเหมือนการเกิดคลื่นสุดท้ายก็ไม่มีใครที่จะรอฟังคำตอบของเขา

สุดท้ายนี้ต้องรวบรวมทีม

หัวหน้าดับเพลิงนั่งลงที่พื้นสีหน้าดูไม่ค่อยดีแล้วเดินผ่านไปต้องรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีแล้วค่อยพูดออกมาว่า“เตชิตการค้นได้จบลงแล้วต้องต้องการ”

“คุณพูดว่าไงนะ”เขาพูดขึ้นด้วยเสียงทาแหบแห้งเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เขาตกใจ

“ค้นหาการค้นหาได้จบลงแล้วคุณเตชิตคุณดูพวกเราอยู่ทางนู้นสามารถลื้อถอนได้ไหม”

“จบแล้ว”เตชิตลุกขึ้นมาจากพื้นความเศร้าโศกที่กระจัดกระจายอยู่ในมุมของร่างกายของเขากลายเป็นความโกรธที่ไม่อยากจะเชื่อในความเป็นจริงทุกคนก็กลายเป็นคนเลวที่บังคับให้เขายอมรับว่าเขาตายแล้ว“ชีวิตคือการเห็นคนที่ตายไปแล้วเห็นร่างกายไม่มีอะไรที่คุณกล้าที่จะพูดกับผม”

ใบหน้าของหน่วยดับเพลิงมีควันไฟอยู่ที่หน้ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาตอนเขาดับไฟคอเสื้อของเขาถูกกระชากเขาไม่ใจไม่ทันเขามีเสียงไอแค๊กแค่ก“คุณเตชิตคุณอย่าเพิ่งกระตือรือร้น”

จะไม่ให้ฉันกระตือรือร้นได้ยังไงผู้หญิงที่มีผลกระทบต่อจิตใจของเขาได้หายไปเขามองดูรอบไปที่เธอได้หายตัวไปเขาควรใจเย็นหรอ

“หา”เตชิตตะโกนออกมาคำเดียวลูกตาแทบจะหลุดออกมาแล้ว“ถ้ายังหาคนไม่เจอเธอก็ยังมีชีวิตอยู่”

“แต่ว่า”

“คุณหุบปากผมบอกให้คุณหาคุณก็ต้องหาไปหามาให้ฉัน”เตชิตมาเคยเป็นแบบนี้มาก่อนย้อนไปเมื่อ30ปีก่อนเขาไม่เคยมีความรู้สึกที่ต้องสูญเสียอะไรสักอย่าง

วิ่งที่เขาต้องการค่อยๆสูญเสียไปแต่เขาทำอะไรไม่ได้

ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดนี้นัชชาเป็นทั้งชีวิตของเขาทุกอย่างที่สวยงามล้วนมีผู้หญิงคนนี้อยู่เบื้องหลังเสมอไม่มีเธอแล้วโลกทั้งใบของเขาได้พังทลายลงมันจะไม่สมบูรณ์แบบ