ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 284

ตอนที่284ลืมอดีตไปให้หมด

จากเมืองJไปถึงอังกฤษในระหว่งการเดินทางนัชชาล้วนใช้เวลานอนหลับอย่างสะลืมสะลือ

เดิมทีเธอเจอความหวาดผวามามากมายในระหว่างทางที่วุ่นวายยิ่งบนร่างกายตั้งครรภ์ขึ้นมาอีกสภาพในตอนนี้อ่อนเพลียเป็นที่สุด

ชนุดมสังเกตแห็นความอ่อนไหวทางอารมณ์ของเธอกำชับกับแพทย์ผู้ติดตามบนเครื่องให้ฉีดยาแก่เธอเพื่อสงบสติอารมณ์

เพราะว่าเป็นเครื่องบินส่วนตัวดังนั้นการจอดเครื่องจึงจอดบนที่ราบห่างไกลจากสนามบินสาธารชนค่อนข้างมาก

เครื่องลงจอดบนพื้นดินชนุดมก็ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาหยิบเสื้อนอกตัวหนาคลุมไปบนร่างของเธอนัชชารู้สึกว่าร่างกายเคล็ดขัดยอกไปหมดที่ต้องหลบซ่อนตัวมาชายหนุ่มขมวดคิ้วและก็ไม่ว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอมหลังจากนั้นก็ขืนใจคลุมเสื้อลงบนร่างเธอแล้วแล้วจึงให้เธอเดินออกไปจากห้องผู้โดยสารได้

ประตูห้องผู้โดยสารกำลังจะเปิดชั่วขณะนั้นลมเย็นพัดมาปะทะตัวนัชชาเงยหน้าดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มภายในใจเพิ่งจะมีรู้สึกถึงสภาพความเป็นจริงเดิมทีนั้นเธอได้จากเมืองนั้นมายังที่ห่างไกลเหลือเกิน

“ไปเถอะ”ในทันใดนั้นบริเวณริมหูก็ได้ยินเสียงพูดทุ้มหนักดังผ่านเข้ามา

ชนุดมเตือนเธออยู่ข้างกายนัชชายั้งหนังตาเอาไว้มองดูใต้เท้าที่กำลังวางบันใดทางเดินลงไปอย่างช้า

รถที่จะลำเลียงพาไปทางแม่น้ำมารับพวกเค้าถึงห้องพักผู้โดยสารไม่มีคนอื่นๆมีเพียงแต่ผู้ติดตามเดินทางสองสามคนและยังมีพนักงานบริการในห้องเครื่องผู้โดยสารพิเศษอีก

นัชชาเบี่ยงกายมองไม่เข้าใจอยู่สักนิด“พวกเราไม่ไปกันเหรอ？”

ชนุดมให้พนักงานยกแก้วกาแฟเข้ามาไม่ยอมหันหน้ากลับมาตอบ“รอสักพักยังต้องเปลี่ยนเครื่องอีก”

“ไปที่ไหนล่ะ？”

“ลอนดอน”

มันคือเมืองหลวงของอังกฤษที่นั่นเจริญมากๆและก็เป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานถือว่าเป็นศูนย์กลางของการเงินและการค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

“พวกเราต้องไปที่นั่น……จองที่พักไหม？”

ได้ยินประโยคนี้ชนุดมเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมามองดูเธอ“ก่อนหน้าที่เธอจะคลอดลูกต้องอยู่กันที่ลอนดอนก่อนรอหลังจากที่เธอคลอดแล้วเธอสามารถที่จะเลือกมันเองได้

นัชชาคาดไม่ถึงสักนิดว่าชนุดมจะมีคำพูดที่ดีแบบนี้กระชับเสื้อด้านหน้าเอ่ยปากด้วยเสียงเบาๆออกมา“ขอบคุณนะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไรทำราวกับไม่ได้ยินมัน

อีกเพียงไม่นานนักมีคนแจ้งให้พวกเขาสามารถขึ้นเครื่องได้แล้ว

นัชชาเดินตามหลังชายหนุ่มรูปรางสูงใหญ่ก้าวขึ้นไปบนเครื่องสภาพอารมณ์เหมือนกันกับท้องฟ้ามืดครึ้มหนักแบบนี้

เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในระยะเวลาที่เว้นห่างไม่ถึงสามสิบนาทีในการเดินทางเธอเพิ่งจะนอนหลับไปเองเวลานี้นอนหลับไม่ลงเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่มันว่างเปล่าภายในใจมันว่างเปล่าสมองก็โล่งไปหมด

ในเวลาอีกไม่นานชนุดมก็เดินเข้ามายื่นเอกสารให้เธอ“ดูสิ”

นัชชาดูเอกสารที่ติดมือชายหนุ่มมา“นี่คืออะไร？”

“ฐานะใหม่ของเธอ”

เธอไม่คาดคิดอยู่เล็กน้อยยื่นมือรับมันมาเป็นถุงกระดาษหนังวัวบางเบาภายหลังจากที่เปิดออกข้างในมีแบบฟอร์มทั้งหมดเป็นภาษาอังกฤษข้างใต้มีแบบฉบับภาษาจีนไว้เทียบประกอบในนั้นมาด้วยนี่คือชุดประวัติชีวิตอย่างครบถ้วนของคนที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน