ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 284

ตอนที่284ลืมอดีตไปให้หมด

จากเมืองJไปถึงอังกฤษในระหว่งการเดินทางนัชชาล้วนใช้เวลานอนหลับอย่างสะลืมสะลือ

เดิมทีเธอเจอความหวาดผวามามากมายในระหว่างทางที่วุ่นวายยิ่งบนร่างกายตั้งครรภ์ขึ้นมาอีกสภาพในตอนนี้อ่อนเพลียเป็นที่สุด

ชนุดมสังเกตแห็นความอ่อนไหวทางอารมณ์ของเธอกำชับกับแพทย์ผู้ติดตามบนเครื่องให้ฉีดยาแก่เธอเพื่อสงบสติอารมณ์

เพราะว่าเป็นเครื่องบินส่วนตัวดังนั้นการจอดเครื่องจึงจอดบนที่ราบห่างไกลจากสนามบินสาธารชนค่อนข้างมาก

เครื่องลงจอดบนพื้นดินชนุดมก็ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาหยิบเสื้อนอกตัวหนาคลุมไปบนร่างของเธอนัชชารู้สึกว่าร่างกายเคล็ดขัดยอกไปหมดที่ต้องหลบซ่อนตัวมาชายหนุ่มขมวดคิ้วและก็ไม่ว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอมหลังจากนั้นก็ขืนใจคลุมเสื้อลงบนร่างเธอแล้วแล้วจึงให้เธอเดินออกไปจากห้องผู้โดยสารได้

ประตูห้องผู้โดยสารกำลังจะเปิดชั่วขณะนั้นลมเย็นพัดมาปะทะตัวนัชชาเงยหน้าดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มภายในใจเพิ่งจะมีรู้สึกถึงสภาพความเป็นจริงเดิมทีนั้นเธอได้จากเมืองนั้นมายังที่ห่างไกลเหลือเกิน

“ไปเถอะ”ในทันใดนั้นบริเวณริมหูก็ได้ยินเสียงพูดทุ้มหนักดังผ่านเข้ามา

ชนุดมเตือนเธออยู่ข้างกายนัชชายั้งหนังตาเอาไว้มองดูใต้เท้าที่กำลังวางบันใดทางเดินลงไปอย่างช้า

รถที่จะลำเลียงพาไปทางแม่น้ำมารับพวกเค้าถึงห้องพักผู้โดยสารไม่มีคนอื่นๆมีเพียงแต่ผู้ติดตามเดินทางสองสามคนและยังมีพนักงานบริการในห้องเครื่องผู้โดยสารพิเศษอีก

นัชชาเบี่ยงกายมองไม่เข้าใจอยู่สักนิด“พวกเราไม่ไปกันเหรอ？”

ชนุดมให้พนักงานยกแก้วกาแฟเข้ามาไม่ยอมหันหน้ากลับมาตอบ“รอสักพักยังต้องเปลี่ยนเครื่องอีก”

“ไปที่ไหนล่ะ？”

“ลอนดอน”

มันคือเมืองหลวงของอังกฤษที่นั่นเจริญมากๆและก็เป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานถือว่าเป็นศูนย์กลางของการเงินและการค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

“พวกเราต้องไปที่นั่น……จองที่พักไหม？”

ได้ยินประโยคนี้ชนุดมเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมามองดูเธอ“ก่อนหน้าที่เธอจะคลอดลูกต้องอยู่กันที่ลอนดอนก่อนรอหลังจากที่เธอคลอดแล้วเธอสามารถที่จะเลือกมันเองได้

นัชชาคาดไม่ถึงสักนิดว่าชนุดมจะมีคำพูดที่ดีแบบนี้กระชับเสื้อด้านหน้าเอ่ยปากด้วยเสียงเบาๆออกมา“ขอบคุณนะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับอะไรทำราวกับไม่ได้ยินมัน

อีกเพียงไม่นานนักมีคนแจ้งให้พวกเขาสามารถขึ้นเครื่องได้แล้ว

นัชชาเดินตามหลังชายหนุ่มรูปรางสูงใหญ่ก้าวขึ้นไปบนเครื่องสภาพอารมณ์เหมือนกันกับท้องฟ้ามืดครึ้มหนักแบบนี้

เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในระยะเวลาที่เว้นห่างไม่ถึงสามสิบนาทีในการเดินทางเธอเพิ่งจะนอนหลับไปเองเวลานี้นอนหลับไม่ลงเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่มันว่างเปล่าภายในใจมันว่างเปล่าสมองก็โล่งไปหมด

ในเวลาอีกไม่นานชนุดมก็เดินเข้ามายื่นเอกสารให้เธอ“ดูสิ”

นัชชาดูเอกสารที่ติดมือชายหนุ่มมา“นี่คืออะไร？”

“ฐานะใหม่ของเธอ”

เธอไม่คาดคิดอยู่เล็กน้อยยื่นมือรับมันมาเป็นถุงกระดาษหนังวัวบางเบาภายหลังจากที่เปิดออกข้างในมีแบบฟอร์มทั้งหมดเป็นภาษาอังกฤษข้างใต้มีแบบฉบับภาษาจีนไว้เทียบประกอบในนั้นมาด้วยนี่คือชุดประวัติชีวิตอย่างครบถ้วนของคนที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน

“เธอไม่ต้องกังวลรู้สึกว่าฐานะนี้จะธรรมดาประวัติส่วนตัวของเค้าทั้งหมดล้วนมีชีวิตอยู่จริงก่อนหน้าเธออีก”

นัชชาไม่รู้ว่าชนุดมได้ประวัตินี้มาได้อย่างไรแต่เธอสามารถที่จะจินตนาการได้ว่าเริ่มจากวันนี้ต่อไปเธอต้องบอกลาอดีตของนัชชาทั้งหมดไปกลายมาเป็นอีกบุคคลหนึ่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน

เธอต้องการที่จะเริ่มชีวิตใหม่ซึ่งมันจำเป็นต้องลืมอดีตไปให้หมด

Suran

มองเห็นชื่อแปลกตานี้เธอกลั้นน้ำตาไม่ให้คลอเบ้าไม่ได้กรอกตาไปมาอยู่ไม่หยุดนัชชาอดทนอย่างเข้มแข็งไม่ให้มันไหลออกมา

เธอยกมือลูบท้องน้อยความหวั่นเกรงและวิตกกังวลต่ออนาคตเหล่านั้นทำให้สภาพจิตใจเครียดและหวาดกลัวแต่ว่าเธอไม่มีทางถอยหลังกลับไปอีกเด็ดขาดเพื่อเด็กคนนี้และก็เพื่อตัวเธอเอง

ความรักของคนสองคนราวกับมีทะเลภูเขามาคั่นขวางไว้ถ้าหากคนทั้งสองคนมีใจรักมั่นต่อกันก็มักจะได้อยู่ครองคู่กันความคิดถึงที่เกาะกุมเล็กๆภายในจิตใจก็ให้มันหยุดสักประเดี๋ยวเถอะ

……

เตชิตนั้นไม่สนใจตัวเองแล้ว

บริษัทครอบครัวร่างกายไม่ว่าอะไรใดใดทั้งสิ้นที่จะเกาะกุมเข้าไปภายในจิตใจแม้แต่น้อยนิดก็ไม่ได้เขาคิดเพียงแต่เรื่องที่จะตามหานัชชาให้พบอย่างเดียว

แรกเริ่มทั้งวันเขารออยู่ที่สถานที่เกิดเหตุต่อมาภายหลังเขาปรารถนาอย่างยิ่งที่จะไปตอนค่ำเขากลัวว่านัชชาของเขาจะอยู่อย่างหวาดกลัวตรงนั้นคนเดียวและก็กลัวว่าตัวเองจะถ่อกายไม่ถึงในทุกๆเย็นยามที่ความทรงจำจู่โจมเข้ามาหา

เจ็บปวดมากเกินไปแล้ว

ยามราตรีในค่ำคืนที่ผู้คนต่างอยู่ในความสงบเงียบแต่ว่าเขานั้นมักจะเห็นภาพหลอนปรากฏสองสามครั้งที่มองเห็นนัชชายืนอยู่ภายในบ้านยืนอยู่ข้างหน้าเขาและเขาก็เคยฝันถึงเธอด้วยเคยฝันว่าเลือดเต็มใบหน้าของเธอและเธอพูดกับเค้าว่าจะไม่ให้อภัยเขา

ภาพเหล่านั้นเห็นได้ชัดว่ามันคือเรื่องปลอมมันคือจินตนาการของเขาแต่ทว่ามันคล้ายกับตาข่ายขนาดใหญ่ที่มัดพันเขาไว้อย่างหาทางไปไม่ได้ทำให้คนหายใจไม่ออก

ชายหนุ่มคนที่เดิมทีก็ไม่ค่อยชอบพูดยิ่งกลายเป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูดจาเขาไม่ชอบพูดไม่ชอบสนธนากับผู้คนทุกวันเหมือนกับคนมีชีวิตที่ตายไปแล้ว

เขาคล้ายกับซากศพที่เดินได้แต่มันก็ไม่ใช่เพราะว่าในใจของเขาไม่ว่าเวลาไหนล้วนเจ็บปวดทรมานเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆความเจ็บปวดนี้คอยย้ำเตือนเขาอยู่เสมอว่าทั้งหมดนี้มันยังไม่สิ้นสุดทุกวันความโศกเศร้าล้วนเล่นงานเขา

เขาเคยนึกถึงความตายแต่ก็กลัวว่าสักวันหนึ่งนัชชาจะปรากฏตัวออกมากระทันหันแล้วหาเขาไม่เจอกับการที่ต้องมีชีวิตอยู่นี้เขาคิดว่าตายแล้วก็ไม่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดไม่ต้องรู้สึกอับอายและกระวนกระวายใจแล้วแม้แต่ความตายก็ยังไม่คู่ควรกับเขา

ทุกวันเขาไปริมทะเลในตอนค่ำเมื่อถึงเวลาต้องจากกันเขาจะพูดราตรีสวัสดิ์เบาๆไม่ว่ายังไงเธอคงจะไม่ได้ยินมันจริงๆ

เขาเริ่มดื่มเหล้าเริ่มรู้สึกโหยหาความมึนเมาเพียงแค่แอลกอฮอร์ก็สามารถรั้งหัวใจที่ตายด้านของเขาให้ยืดชีวิตที่จะตายแหล่มิตายแหล่นี้ให้สามารถหยุดพักสักประเดี๋ยวเดียวได้พื้นที่ในหัวใจดวงนี้จะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวด

วันนี้มันก็คล้ายกับวันอื่นๆก่อนหน้าดื่มเหล้าเสร็จเขาก็ให้คนขับรถแทนขับไปส่งถึงวิลล่าสถานที่ที่เคยเป็นที่อยู่อันอบอุ่นและหวานชื่นเวลานี้ความทรงจำก็หวนย้อนคืนมาเหลือเพียงแค่ตัวเขาเองที่เศร้ารันทดโดดเดี่ยวเดียวดาย

เขาก้าวเท้าเดินโซเซผ่านประตูเข้าไปคนขับรถแทนล้วนทนดูไม่ไหวชายหนุ่มคนนี้เป็นคนใจกว้างมีชีวิตที่ไม่ธรรมดาอาศัยอยู่ในวิลล่าที่โอ่อ่าหรูหราขนาดนี้อะไรๆเขาก็ล้วนครอบครองไว้หมดแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขาคนเดียวที่เจ็บปวดกว่าสิ่งใดๆทั้งสิ้น

เตชิตทิ้งตัวเดินไปเกือบจะถึงพื้นที่ระหว่างประตูห้องรับแขกน้ารินก็ถูกจัดให้ไปอยู่ที่อื่นแล้วในบ้านไม่ได้เปิดไฟมืดมิดไปหมดเพียงแค่อาศัยแสงสว่างจากหน้าประตูที่ส่องเข้ามาในความมืดนี้

เตชิตก้มตัวเล็กน้อยเปลี่ยนใส่ร้องเท้าแตะและในเวลาว่างช่วงหนึ่งทันใดนั้นเอวก็ถูกร่างหนึ่งโอบรัดลูบไล้ด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นโดยเฉพาะเป็นแขนบอบบางขาวผ่องของหญิงสาวที่ปรากฏอยู่ด้านหน้า

ร่างกายของชายหนุ่มแข็งทื่ออย่างแรงระหว่างความมัวสลัวเขาคิดถึงส่วนเล็กๆน้อยๆของนัชชาก่อนหน้าเวลานั้นบางครั้งบางคราเขากลับมาจากงานเลี้ยงดึกดื่นเธอก็จะนั่งบนโซฟาทำอะไรของเธอเล็กๆน้อยรอเขากลับมาบ้านทุกครั้งที่เปิดประตูเข้ามาเธอก็มักจะวิ่งเข้ามากอดเขาเงยหน้ายิ้มหัวพูดกับเขา“คุณกลับมาแล้ว”

ภาพตรงหน้าชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้ร่างกายเต็มไปด้วยแอลกอฮอร์ที่อยู่ในเส้นเลือดหวังมากเกินไปแล้วหวังมากเกินไปแล้วชั่วครู่ที่เตชิตถึงกับพลิกกายอย่างกับโดนผีอำดึงคนนั้นเข้ามาในอ้อมกอด“นัชชาในแต่ละวันในที่สุดเธอก็กลับมาแล้วฉันคิดถึงเธอวันเวลาเหล่านี้ฉันมีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับตายทั้งเป็นมันไม่ดีสักนิดเลยขอร้องล่ะเธออย่าจากไปอีกเลย……”

ไดยินแบบนั้นร่างของหญิงสาวในชั่วพรบตาก็ดึงดันแข็งขืนแต่ว่าเพียงแค่ไม่กี่เสี้ยววินาทีก็กางแขนสองข้างตอบรับเขา“ฉันไม่หนีไปไหนหรอกฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป