ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 286

ตอนที่286ความเสียใจภายหลังกับความโกรธแค้นของเขา

ประโยคนี้ทำให้เตชิตมีอากัปกิริยาแข็งทื่อฝ่ามือใหญ่ที่ถือโทรศัพท์ชะงักค้างชายหนุ่มยกสายตามองตรงไปยังประตู“เธอรู้อะไรมาบ้าง？”

ได้ยินประโยคนี้ปณิตารู้ว่าในที่สุดโอกาสแก้แค้นของตัวเองก็มาถึงแล้วเธอก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าเข้าไปภายในบ้าน“ทุกอย่างที่เป็นเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายทั้งหมดฉันล้วนรู้มัน”

เตชิตก้มหน้าเรียบเรียงข่าวคราวที่ถูกถ่ายทอดออกมา“เธอมีเวลาเพียงสิบห้านาที”

“พอแล้ว”จากเวลานั้นจนถึงตอนนี้ที่เธอกล้ามานี้และก็ไม่เคยคิดหันหลังกลับดูลาดเลาใกล้ๆโรงพยาบาลอยู่ตั้งนานไม่ง่ายเลยที่จะตามทีนาร์มาถึงที่นี่เธอจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปแม้แต่น้อย

เธอต้องนำสิ่งที่ตัวเองรู้ทั้งหมดมากล่าวอ้างอย่างครบถ้วนถึงจะต่อชีวิตให้กับตัวเองได้！

ในทางกลับกันทีนาร์เมื่อเห็นปณิตาปรากฏตัวขึ้นในตอนนั้นเธอก็รู้แล้วว่าทั้งหมดจบสิ้นลงแล้วร่างกายของเธอสั่นเทาไม่หยุดรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา

ราวกับร่างถูกแขวนไว้บนอากาศครึ่งหนึ่งส่วนร่างกายท่อนล่างก็จมดิ่งอยู่ในทะเลลึกชั่วเวลาฉับพลันความรู้สึกสิ้นหวังโอบล้อมเธอเอาไว้

“การตายของโศจิรัตน์คุณคาดไม่ถึงมากเหรอ？”ปณิตาเสียงแหบแห้งเอ่ยปากเค้นเสียงออกมาจากลำคอดูเหมือนทุกคำพูดล้วนต้องพยายามที่จะใช้พลังเสียง“คุณรู้สึกว่านั่นคือยายของทีนาร์รู้สึกว่าเค้าเป็นญาติพี่น้องคนสุดท้ายบนโลกใบนี้ดังนั้นคุณจึงมีความรู้สึกแทนปฏิเสธว่าเธอจะสามารถทำร้ายโศจิรัตน์ได้ลงคออย่างไรแต่ว่าคุณคิดไม่ถึงแน่ๆว่าทีนาร์ก่อนหน้าที่โศจิรัตน์จะย้ายโรงพยาบาลเธอก็ฝากฝังให้ฉันไปสำรวจโรงพยาบาลก่อนเธอรู้ว่าโศจิรัตน์มีชีวิตอยู่อีกไม่นานดังนั้นจึงวางแผนเปิดเผยทั้งหมดให้เค้ารู้ก่อนหน้าที่จะตายและก็จัดการให้ตายเหมือนนัชชา

ยิ่งปณิตาเอ่ยปากก็เหมือนกับโยนระเบิดลูกหนึ่งลงบนหัวของเตชิตระเบิดที่โยนใส่เค้านั้นทำให้สติสัมปชัญญะทั้งหมดแตกออกเป็นเสี่ยงๆชายหนุ่มตัวแข็งทื่อภายในหัวค่อยๆก่อตัวเป็นความคิดที่น่ากลัวเสียงของเขาแตกพร่า“เธอรู้อะไรอีก”

“ฉันยังรู้อีกว่ามหาลัยในเครือของโรงพยาบาลริสุทธ์ในเมืองJมีคนชื่อชวิศยาพิษDH23ขวดนั้นปรากฏอยู่ภายในห้องคนไข้และชายคนนี้ก็ผลิตยาด้วยมือของเค้าเองส่งมาให้กับฉันและฉันก็เพียงทำตามทีนาร์คอยสังเกตซ่อนตัวหลบไปมุมหลังสวนดอกไม้

ปณิตาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงที่ยากจะทนฟังได้เหมือนกับเสียดสีกับกระดาษทราย“สำหรับเค้าแล้วทำไมต้องใช้ยาพิษขวดนี้ฉันจะไม่พูดในใจเค้าน่าจะรู้ดี？”

“เธอพูดโกหกฉันแต่เดิมก็ไม่รู้ว่าDH23คืออะไรไม่รู้ว่าคือยาพิษอะไรเธออย่ากล่าวหาคนอื่นด้วยคำพูดชั่วๆ！ตอนนี้นัชชาตายแล้วเธออยากพูดอะไรก็พูดได้เจ้าตัวก็ตายไปแล้วมันยืนยันไม่ได้หรอก！”ทีนาร์ตะคอกเสียงดังขึ้นมา

“เหอะนัชชาตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องตาย”ปณิตานึกถึงคนที่เคยเป็นเพื่อนกันต่อมาก็กลายมาเป็นศัตรูความรักตอนนี้คนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ส่วนอีกคนหนึ่งตายไปแล้วยั้งหนังตาไว้แน่น“ทีนาร์เธอเป็นหญิงสาวที่เลวทรามอำมหิตที่สุดจริงๆแม้แต่คนที่สนิทกับตัวเองที่สุดยังสามารถลงมือได้ลงคอในเวลานั้นฉันไม่น่าเชื่อเธอเลยคนที่แม้แต่ยายที่ตัวเองรักแท้ๆยังสามารถฆ่าได้จะให้เชื่อใจเธออย่างสนิทใจได้อย่างไร？”

“เธอหุบปากซะ！”

ปณิตาเดิมทีนั้นไม่คำนึงถึงว่าเค้าจะเป็นอย่างไรหมุนตัวหันไปมองเตชิต“เวลานั้นฉันยอมรับว่าสาเหตุที่ร่วมมือกับเธอส่วนใหญ่นั้นก็เพื่อที่จะหนีไปให้ไกลจากตำรวจในประเทศที่ไล่ตามจากนั้นก็ถือเงินก้อนหนึ่งหนีไปใช้ชีวิตอิสระในต่างแดนแต่ว่าตั้งแต่ตอนเริ่มต้นเธอก็ไม่เคยปล่อยฉันเลยเพราะฉะนั้นวันนี้ฉันต้องนำเรื่องทั้งหมดนี้ออกมาพูดถึงมันจะเป็นสะพานที่ซัดทอดเกี่ยวข้องกับชีวิตของฉันก็ตามฉันไม่จำเป็นต้องพูดโกหก”

ทีนาร์ยกตามองดูสายตาของชายหนุ่มนัยน์ตาดำคู่นั้นในฉับพลันก็มีความรู้สึกแผดเผาจนสามาถทำให้เธอเป็นผุยผงได้

ครั้งแรกที่ทีนาร์เห็นสายตาของเตชิตที่มีอารมณ์โกรธตนเองมากไม่ผิดล่ะมันคืออารมณ์โกรธมากชายหนุ่มคนนี้เกลียดจนอยากจะให้เธอตายๆไปซะ

เธอส่ายหัวสั่นงกๆเงิ่น“ไม่……อาชิตเธอต้องเชื่อฉันนะฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆมันพูดโกหกทั้งหมดมันคือเรื่องที่กุขึ้นมา

“ฉันโกหกเหรอ？”คำแก้ตัวของทีนาร์คือฟางเส้นสุดท้ายที่มาตกหนักอยู่ที่ปณิตาอะไรๆเธอล้วนไม่ได้มันมาหน้าตาก็เสียโฉมตอนนี้แม้แต่เสียงก็เปลี่ยนมาเป็นแบบนี้แล้วในระยะเวลาอันใกล้ๆนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวเกรงแล้วตอนนี้ให้เงินเธอก้อนนึงจากไปเธอก็ไม่อาจเจอชีวิตที่วาดหวังไว้ได้อีกแล้ว

ชีวิตของเธอเมื่อเร็วๆนี้ทีนาร์ได้ทำลายมันไปหมดแล้วที่มีสภาพแบบนี้มีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับตาย

“เธอจ้างนักฆ่ามาจัดการฉันให้เขาตัดเส้นเสียงของฉันให้ฉันสูญเสียเส้นเสียงคิดว่าทั้งหมดนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเหรอ？”ปณิตาดูเหมือนจะสติวิปลาสไปแล้วเสียงเหมือนเป็ดตัวผู้หัวเราะแทรกซึมอยู่ในเสียงหัวเราะที่เปล่งออกมา“วางแผนได้แยบยลนะวางแผนได้แยบยลปกติรอบคอบระมัดระวังขนาดนี้ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้เธอล่วงล้ำเข้าให้มันยุ่งเหยิงเองเธอคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมตัวมาจริงๆเหรอเธอพูดว่าเธอไม่ได้ทำดีล่ะบันทึกเสียงช่วงนั้นเธอน่าจะฟังชัดเจนว่าเป็นเสียงใครพูด？”

ปณิตาพูดแล้วก็หยิบเครื่องบันทึกเสียงที่เก็บข้อมูลไว้ออกมาจากกระเป๋าเป็นเครื่องสีเงินอันเล็กๆแต่ยาวขนาดสองนิ้วกดสวิตซ์ลงไปในทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกมาจากในนั้น

“หยิบของติดมือมาไหม？”

“หยิบมาแล้ว”

“ดีหาวิธีที่จะนำของวางไว้ที่หลังสวนดอกไม้ของโรงพยาบาลลิ่งซื่อฉันจะไปหยิบมันมา

“มีคนคอยสังเกตการณ์ไหม”

“ตรงนั้นมันเป็นมุมไม่มีหรอกฉันสำรวจมาแล้ว

……

เสียงคุ้นเคยที่ถ่ายทอดออกมาไม่เท่ากับว่าตอนนี้ทีนาร์ตัวสั่นเทาไปหมดใบหน้าขาวซีดคล้ายกับผีอย่างไรอย่างนั้นยืนอยู่ที่เดิมโดยที่ไม่มีเลือดฝาดแม้แต่น้อยได้ยินชัดถึงเสียงเลือดไหลภายในเส้นเลือดหลังจากนั้นจึงไหลเป็นสายเข้าสู่หัวใจผ่านไปถึงห้องหัวใจที่หดตัวปล่อยความเครียดที่ใหญ่หลวงไปหาแขนขาของเธอ

เธอรู้ปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆสองประโยคนี้ก็ทำให้ตัวเล็กลีบลงไป

สองคนนั้นมีคำพูดด้วยกันอยู่ช่วงหนึ่งไม่นานนักจนกระทั่งสุดท้ายได้ยินเสียงของตัวเองดังขึ้นมา——

“เรื่องนี้ให้ผลลัพธ์เร็วมากทำเสร็จแล้วก็โบยบินไปให้ไกลๆเลย

“ยาฉีดนี้มันพิษร้ายแรงเธออยากทำอะไร”เวลานั้นปณิตายังเป็นคนที่มีเนื้อเสียงปกติ

“วางใจเถอะฉันไม่ฆ่าเค้าหรอกฉันเพียงแค่จะยืมมีดฆ่าคนเท่านั้นเอง”

มันไม่เท่ากับว่าทุกๆคำนั้นล้วนชัดเจนกระทบเข้าไปในโสตประสาทหุเหมือนกับลูกหินที่ตกลงบนพื้นกระเพื่อมกลับไปกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เท่ากับว่าอากาศที่ว่างเปล่าเงียบสงบนี้ภายในวิลล่าที่ใหญ่เช่นนี้เหมือนกับว่าเป็นเพราะประโยคนี้จึงมีเสียงสะท้อนรุนแรง

ไม่ฆ่าเธอเพียงแค่ยืมมีดฆ่าเธอ

ยังต้องพูดตรงไปตรงมามากกว่านี้อีกไหม

ปณิตาเหมือนถูกน้ำเย็นกะละมังหนึ่งราดรดลงไปเต็มร่างกายเธอภายในจิตใจหนาวเย็นยะเยือกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและต้นกำเนิดที่ทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาไม่ใช่ใครอื่นเค้าคือชายหนุ่มที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหา

ไม่เท่ากับว่าหน้าตาที่หล่อเหลานั้นเห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปแต่ทว่าที่ทีนาร์มองเห็นนั้นกลับรู้สึกไม่เหมือนกันมองไปแวบแรกก็รู้สึกกลัวแล้ว

เตชิตมองดูหญิงสาวที่ล้มลงบนพื้นแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่มีความเกลียดชังต่อใครคนหนึ่งเช่นนี้ตอนนี้เกลียดจนอยากฆ่าฝ่ายตรงข้ามด้วยน้ำมือของเขาเอง

ช่วยคนชั่วไว้

หลายปีที่ผ่านมาพยายามทุ่มเทฟูมฟักดูแลสุดท้ายกลับพิสูจน์ให้เห็นถึงสี่คำนี้

จิตใจของเขาเหมือนกับถูกสาดด้วยน้ำมันทั้งแข็งทื่อทั้งมึนชาเขาเดินไปใกล้ๆตัวทีนาร์มองลงไปจากที่สูงจ้องมองดูเธอลงมาเหมือนกับอ่านความรู้สึกเธอเป็นครั้งสุดท้าย“เป็นเธอที่ทำมัน”

อย่างไม่มีข้อสงสัยใดใดเลยเพียงความเงียบสงบก็เป็นการบอกถึงความจริงข้อนี้