ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 287

ตอนที่287มองไม่เห็นฉันเธอคงเสียใจ

ทีนาร์หวาดกลัวจนใกล้จะหายใจไม่ออกเธอโผร่างเข้าไปกอดข้อเท้าชายหนุ่ม“อาชิตเธออย่าไปฟังที่เค้าพูดโกหกฉันคิดอยากรับมือกับนัชชาแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย……”

สีหน้าของชายหนุ่มบึ้งตึงจนน่าตกใจคล้ายกับลมพายุที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในยามค่ำคืนเขาเอ่ยวาจาด้วยความนิ่งสงบ“บันทึกเสียงนั่นล่ะ”

“บันทึกเสียง……”ทีนาร์หมอบคลานไปบนพื้นที่เกลี้ยงเกลานั้นสายตากลับมาสั่นไหวอีกอย่างไม่ได้เตรียมตัวมาอ้ำอึ้งอมพะนำอยู่ตั้งนานโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำอธิบายใดๆออกมาสักนิด

ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาฉับพลันการปรากฏตัวของปณิตาเป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเดิมทีนั้นเธอก็ไม่ว่างมาคำนึงถึงอะไรมากมายตอนนี้ถูกเปิดโปงต่อหน้าไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยคำหลอกลวงขึ้นมาอีก

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเพราะว่าเรื่องทั้งหมดนั้นล้วนเป็นความจริงจึงแสดงความจำนนซึ่งๆหน้า

“โศจิรัตน์ถูกเธอทำร้ายจนตาย”เตชิตนั้นแม้แต่ความรู้สึกสุดท้ายที่มีให้กับเธอก็มลายหายไปหมดแล้วความเสียใจความระทมทุกข์ความโกรธแค้นของเขาทั้งหมดนั้นมันมีที่มาจากความอับอายและติดค้างต่อนัชชา

“ไม่ใช่นะฉัน……”ทีนาร์รู้ว่าตัวเองไม่สามารถยอมรับได้หาทางพูดแก้ตัวอย่างแข็งขัน

ชายหนุ่มแสยะยิ้มเหมือนกับยมบาลในนรก“เธอก็รู้ว่าขอเพียงแต่ฉันตรวจดูมันทั้งหมดนั้นล้วนปิดบังไม่มิดอยู่แล้ว”

“ไม่ใช่อาชิตไม่ใช่นะเธอฟังฉันอธิบายก่อนฉันไม่ได้คิดอย่างนี้ฉันก็ลำบากใจที่จะ……”น้ำตาทีนาร์คล้ายกับเปิดสวิตซ์ไหลพรั่งพรูออกมาทั้งหมดนั้นกลับไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มสั่นไหวได้เลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดเขาก็สูญสิ้นความรู้สึดใดๆต่อเธอไปแล้วเธอเท่ากับเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

หลิงสาวอันเป็นที่รักถูกเธอทำร้ายจนตายความรักความห่วงหาอาทรและความอดกลั้นทั้งหลายแหล่นั้นที่เค้าเคยมีให้เสมอมากลายมาเป็นฆาตกรที่ปกป้องคนผิด

ชายหนุ่มชักเท้ากลับจากมือของเธอหันมาและก้มตัวลงลงจับปกเสื้อทีนาร์ไว้ลากทั้งตัวเธอออกไปจากพื้นนัยน์ตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปที่เธอแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง“เธอบีบบังคับให้นัชชาต้องตายตอนนี้อยากจะเป็นตัวแทนเค้าเป็นฉันเองที่ปล่อยให้เธอทำชั่วโดยไม่เคยห้ามปรามเพราะฉะนั้นเธอจึงกล้าที่วางแผนกระทำการกำเริบเสิบสานซึ่งๆหน้าตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับนัชชาแล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่อย่างสุขสบายเหรอ？”

ก่อนหน้านั้นฉันปกป้องคนผิดไว้หลายหนตอนนี้มีแต่ความเกลียดชังที่มากขึ้น！

เธอมันอำมหิตที่สุดไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ใช้เค้าเป็นเครื่องมือต่อความรู้สึกของเธอใช้เป็นเครื่องมือให้ละอายใจต่อตระกูลตันวิรัช

ทีนาร์ถูกเสื้อรัดผิวบริเวณลำคอจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมดเธอมองอย่างตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มลงมือกับตนเองเธอหลอกลวงจริงๆดังนั้นจึงไม่ได้ประดิษฐ์คำที่จะพูดกับเขามา“เธอทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะเธอรับปากพ่อแม่ฉันแล้วว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตตอนนี้เธอไม่รักษาคำพูดต่อพ่อแม่ฉันเพราะว่าเธอนะพวกเขาถึงตาย！”

“ฉันขอโทษพ่อแม่เธอแต่ไม่ขอโทษเธอหลายปีที่ผ่านมาเหล่านั้นฉันต้องใช้นัชชาและลูกในท้องของเค้าทั้งสองชีวิตนี้ชำระคืนจนมากพอแล้วเตชิตสายตาลุกเป็นไฟเมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้วมันเป็นเพราะว่าหญิงสาวที่ใจเลวทรามอำมหิตเช่นนี้บีบบังคับให้นัชชาและลูกต้องตายเขาเสียใจที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ในเวลานั้นความเสียใจภายหลังเพียงอย่างเดียวนี้ไม่มีผลอะไรสักนิดเดียว

เขาทรมานทอดทิ้งตัวเองรังเกียจตัวเองที่ไม่ทำให้เธอเชื่อถือได้แม้แต่นิดเดียวความเกลียดชังที่สร้างขึ้นวันนี้มันเป็นสภาวะที่ตัวเค้าเองเป็นต้นเหตุนั้น

“จะพูดไปแล้วชีวิตของนัชชานี้มันน่าสังเวชรักชายหนุ่มสองคนแบบบากหน้าอย่างไม่เสียดายชีวิตแต่กลับไม่มีสักคนที่จะรักเธอจริงๆ”ปณิตาไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงพูดเสียงเย้ยหยันขึ้นมาทันที“คาดว่าผ่านไปอีกไม่นานจะได้เจอกันใต้พิภพนี้”

ความจริงแล้วเมื่อรับรู้ข่าวคราวของนัชชาตอนเกิดเรื่องปณิตาคนนี้ยังมีความโง่เขลาอยู่บ้างเธอคิดว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่มีความลำบากยากเข็ญคิดไม่ถึงว่านัชชาจะโง่เขลายิ่งกว่าในสภาพที่ต้องเปรียบเทียบแข่งกันกับอารมณ์โกรธแค้นของเธอนั้นยิ่งเทความเกลียดชังไปทางทีนาร์ยิ่งขึ้น

เธอกับนัชชานับว่าเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้เรื่องของเค้าส่วนใหญ่นั้นเธอล้วนรู้มันดีพูดไม่ได้ว่าการจากไปของเค้านั้นสร้างความเสียใจและทุกข์ใจยิ่งกว่านั้นมันคือความรู้สึกอยากร้องไห้

น้อยกว่าครึ่งชีวิตนี้พวกเค้าใช้มันไม่คุ้มเลย

พูดประโยคนี้จบประตูวิลล่าถูกคนจากภายนอกผลักเข้ามาผู้ที่เดินนำเข้ามาคือชนัยข้างหลังของเขาคือชายหนุ่มรูปร่างกำยำสูงใหญ่ที่สวมใส่ชุดดำ

ปณิตายืนอยู่ที่เดิมไม่ได้หันหน้ามามองปิดตาลงเบาๆเธอรู้ว่าคนพวกนี้มาด้วยจุดประสงค์อะไร