ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 290

ตอนที่290เด็กที่ชื่อว่าธีมนต์

แพทย์ดูเหมือนจะเคยชินกับปฏิกิริยาแบบนี้อธิบายแบบยิ้มๆ“เด็กทารกที่เพิ่งคลอดล้วนเป็นแบบนี้เจริญเติบโตอีกสักนิดถึงจะสามารถดูรูปร่างหน้าตาออกได้”

เห็นเขาแข็งตัวเล็กน้อยคุณหมอก็เตือนเขา“คุณสามารถสัมผัสเค้าเบาๆได้”

ชนุดมอายุสามสิบกว่าปีมานี้นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นbabyกำเนิดมามือทั้งสองข้างที่เคยถือเงินและเคยกุมมีดเพียงแต่ตอนนี้มือนั้นกลับจัดการมันไม่ได้

แตะกับกำปั้นขนาดลูกวอลนัตกลับไปกลับมาอยู่สองสามครั้งระมัดระวังปีกน้อยๆนั่นในพริบตาที่เนื้อหนังสัมผัสกันและกันในก้นบึ้งหัวใจก็มีเส้นประหลาดๆที่รู้สึกขึ้นมา

แม้ว่าไม่ใช่ลูกของเขาแต่เริ่มแรกก็รู้มาโดยตลอดว่านัชชาตังครรภ์นี่ก็ใกล้จะหนึ่งปีแล้วในใจลึกๆนั้นมักจะสะเทือนใจด้วยอารมณ์ที่ไม่เหมือนกัน

เขาเคยฆ่าคนด้วยมือเดียวมานับไม่ถ้วนแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดีอกดีใจในชีวิตหนึ่งที่เกิดมาเช่นนี้

ใช่แล้วภายในใจของชนุดมดีอกดีใจ

หลังจากที่แพทย์ให้เขาดูเด็กแล้วอีกพักก็เปลี่ยนมือส่งต่อให้พยาบาลเด็กที่เพิ่งจะเกิดมาจำเป็นต้องส่งไปเข้าตู้อบชนุดมจนรอไฟในห้องคลอดดับลงหลังจากนั้นก็มองเห็นนัชชาถูกเข็นเข้าไปในห้องคนไข้เขาจึงสาวเท้าก้าวเข้าไป

ท้องผ่าคลอดไม่เหมือนท้องที่คลอดธรรมชาติหลังจากที่คลอดเด็กออกมานัชชาสภาพดูไม่ค่อยดีร่างกายอ่อนแอผิดปรกติหน้าที่ใหญ่เท่าฝ่ามือจมลึกอยู่ในหมอนบนใบหน้าไม่เลือดฝาดสักนิดแม้แต่ริมฝีปากก็เป็นสีเขียวคล้ำ

ไรผมบนหน้าผากถูกไหลเหงื่อซึมติดกับหน้าผากเพียงแค่มองไกลๆก็สามารถรู้ดีว่าร่างกายทั้งหมดนั้นอ่อนแอ

แต่ว่าดีที่ยังอยู่นี่เธอรู้สึกตัวขึ้นมา

ภายหลังจากที่คลอดเด็กเสร็จพยาบาลให้เธอดูหน้าลูกเวลานี้เห็นเขาเดินเข้ามานัชชาเร่งเร้าถามขึ้นมา“ลูกล่ะ？”

เขาไม่มีท่าทีเล่นหัวเดินไปใกล้ๆเตียงคนป่วยลากเก้าอี้มานั่งลง“ส่งไปเข้าตู้อบทารกแล้ว”

ภายหลังจากที่นัชชาได้ฟังเช่นนี้ก็วางใจแล้วความอ่อนเพลียที่มีถูกปลดปล่อยไปทั้งร่างถึงแม้ว่ายาชาจะยังไม่หายไปแต่เธอสามารถรู้สึกได้ว่าท้องว่างปล่าแล้วสิบเดือนที่ตั้งครรภ์มันเหมือนกับว่าร่างกายของเธอสิ่งเล็กๆที่เป็นสายเลือดที่เชื่อมกันไว้ในที่สุดก็ลืมตาออกมาดูโลกใบนี้แล้ว

เขาเอ่ยปากพูดคุยกลัวเธอกังวล“เด็กคนนั้นน้ำหนัก2800-2700กรัมคุณหมอพูดว่าสภาพไม่เลวเลยไม่ต้องกังวลนะ”

ได้ยินแบบนี้นัชชาหลับตาลงแผ่วเบารอบๆดวงตาแดงระเรื่อขึ้นมาอดทนเข็มแข้งไว้อดทนเข็มแข้งไว้แต่ว่าไม่สามารถทนไว้ได้น้ำตาไหลผ่านจอนผมตรงปลายคิ้วเปียกชื้นเป็นทางยาว

ผ่านไปสักประเดี๋ยวเดียวเธอก็ลืมตาขึ้นคล้อยสายตามองลงไปยังชายหนุ่มที่วางฝ่ามือไว้บนหัวเข่านิ้วมือขยับยุกยิกใช้ความพยายามอย่างที่สุดก็ยกไม่ขึ้นคิ้วที่พริ้มเพราอดไม่ได้ที่จะขมวดขึ้นมา

ดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอชายหนุ่มขยับตัวนำมือวางลงไปจับฝ่ามือที่เย็นเฉียบของธอ“เธอเพิ่งจะคลอดลูกเสร็จอย่าขยับเลย”

นี่เป็นครั้งแรกที่นัชชาไม่ต่อต้านการแตะเนื้อต้องตัวของเค้าฉีกร้อยยิ้มอ่อนเพลียออกมาด้วยความจริงใจมองไปยังนัยน์ตาของเค้าสว่างคล้ายแสงดาวส่องแวววาวระยิบระยับสั่นไหวในตัวเอง“ชนุดมขอบคุณเธอนะ”

เธอจับฝ่ามือชายหนุ่มตอบกลับเบาๆด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดน้อยจนแทบจะสังเกตไม่เห็นแต่ว่าในระดับความเบาแบบนี้เหมือนกับจะเกาะกุมหัวใจของเขาไว้ได้

นัชชาไม่ได้มีความคิดไม่ซื่ออันใดความรู้สึกหวั่นไหวนั้นล้วนคือความรู้สึกของของคนเป็นแม่ในยามแรกเธอรู้ว่าถ้าไม่มีชนุดมเด็กคนนี้ก็คงไม่ได้เปล่งเสียงร้องออกมาสักแอะเป็นเขาเองที่ให้โอกาสเด็กน้อยมาเกิดบนโลกใบนี้สามารถให้เขาดูความสวยงามบนสถานที่แห่งนี้ได้

ความรู้สึกของความเป็นแม่ที่ซ่อนอยู่ในร่างกายนั้นทำให้นัชชาเปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนไหวขึ้นมาเธอมองชายหนุ่มตรงหน้าทุกคำพูดล้วนเอ่ยออกมาช้าๆแผ่วเบา“รอเขาโตแล้วฉันจะบอกเค้าว่าเค้ามีคุณลุงคนหนึ่งเพื่อต้อนรับเขาที่เปิดเครื่องบินส่วนตัวมาอยู่ข้างกายแม่”