ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 291

ตอนที่291มานั่งข้างๆผม

หลังจากคลอดแล้วชีวิตของนัชชาก็ค่อยๆกลับมามีแบบแผนอีกครั้งเริ่มหาจุดยืนของตัวเองได้ในประเทศที่เธอไม่คุ้นเคย

ยังดีที่เมื่อก่อนเธอได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนที่โตรอนโตด้วยเหตุนี้ภาษาอังกฤษของเธอจึงอยู่ในระดับที่พอไหวสามารถพูดคุยในชีวิตประจำวันได้สำเนียงก็ไม่ได้แย่มาก

แต่นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเธอยังต้องการสิ่งอื่นๆอีกมากมายภายใต้ความช่วยเหลือของชนุดมเธอจึงเลือกที่จะไปเรียนเพิ่มและยังคงเลือกเรียนนิติศาสตร์เช่นเดิม

สี่ฤดูกาลผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปนัชชาเลี้ยงธีมนต์ไปด้วยเรียนหนังสือไปด้วยบางครั้งช่วงสุดสัปดาห์ชนุดมก็จะแวะมาหาบ้างเธอก็ยังต้องดูแลเรื่องกินอยู่ของเขาด้วยบางครั้งเธอก็ไปทำงานพาร์ทไทม์ทำตัวยุ่งตลอดเวลาจะได้ไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมา

หลังจากเรียนมาปีครึ่งนัชชาก็เริ่มจับจุดได้เข้าใจคำศัพท์ที่คนทั่วไปไม่รู้และเข้าใจกฎหมายของประเทศนี้มากขึ้น

หลังจากที่เธอสอบผ่านและได้รับใบประกาศนียบัตรทางกฎหมายแล้วเธอก็ได้เข้าไปฝึกงานในหน่วยงานด้านกฎหมายที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง

ถึงแม้ว่าคนอังกฤษจะค่อนข้างมีอคติต่อคนเอเชียแต่นัชชาก็ไม่ยอมย่อท้อทำงานทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงทั้งเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟชาทำความสะอาดจนกระทั่งได้รับความไว้วางใจให้เริ่มทำคดี

เธอใช้ความสามารถพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นแค่คนไร้ค่า

เธอทำงานที่นี่สองปีจากนักศึกษาฝึกงานจนเป็นพนักงานประจำจากพนักงานธรรมดากระโดดมาเป็นทนายความมือทองเธอชนะมาหลายคดีช่วยคนจำนวนไม่น้อยไม่ว่าคดีนั้นจะยากลำบากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยย่อท้อเธอได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆร่วมงานเงินเดือนก็ค่อยเพิ่มสูงขึ้น

แต่เวลานี้เองเธอกลับยื่นขอลาออก

เจ้านายของเธอเป็นฝรั่งผิวขาวสูง1เมตร90เซนติเมตรเวลาพูดเขามักจะออกท่าออกทางเกินเหตุและยังอารมณ์รุนแรงแต่เขาเป็นคนเก่งมากประสบการณ์แถมยังจริงใจอีกด้วย"Suranที่ผ่านมาคุณก็ทำได้ดีมากผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องลาออกถ้าเป็นเหตุผลของค่าตอบแทนล่ะก็พวกเราคุยกันได้นะ"

นัชชายิ้มพร้อมกับส่ายศีรษะแล้วยื่นหนังสือลาออกให้เจ้านายของเธอ"Kenฉันคิดทบทวนดีแล้วฉันวางแผนเอาไว้อยากให้คุณเข้าใจค่ะ"

Kenหมุนตัวกลับไปมองไปที่หลังบานเกล็ดสีขาวสองมือวางไว้ด้านหลังศีรษะเสยผมไปมาอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ"ทำไมคุณต้องไปด้วยผมชื่นชมความสามารถของคุณมากหวังว่าคุณจะอยู่ต่อ"

"ฉันเข้าใจค่ะฉันเองก็ชื่นชมคุณเช่นเดียวกันแต่ฉันวางแผนอาชีพการงานของฉันไว้แล้วต้องขอโทษคุณด้วยจริงที่ไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้แต่ก็หวังว่าในอนาคตเราอาจจะมีโอกาสร่วมงานกันอีกค่ะ"

นัชชาปฏิเสธไปตรงๆสองปีที่ผ่านมาเธอประหยัดไปได้ไม่น้อยถึงจะไม่ได้มากมายอะไรแต่ช่วงที่ผ่านมาก็พออยู่พอกินทีเดียวตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะไปทำตามความฝันสักทีมาอังกฤษสามปีกว่าแล้วถึงเวลาของการเปลี่ยนแปลงเสียที

สุดท้ายkenก็ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้วันที่เธอจากไปนั้นผู้ชายร่างสูงใหญ่นี้ยืนอยู่ที่ประตูของแผนกทนายความกอดเธอด้วยความเสียดายอาลัยอาวรณ์"ผมขออวยพรจากใจจริงให้คุณจะประสบความสำเร็จตามที่ตั้งใจ"

นัชชายิ้มสดใสกอดตอบเขาแน่น"ขอบคุณมากค่ะคุณก็เช่นกัน"

ในเวลาเดียวกันนั้นเองมีเสียงนุ่มๆดังมาจากด้านหลัง"คุณแม่คะคุณแม่.."

นัชชาชะงักไปเล็กน้อยค่อยๆหันกลับไปตามเสียงเรียกเห็นเด็กผู้ชายที่บนศีรษะมีขนปุกปุยสีดำวิ่งมาทางเธอเด็กชายสวมเสื้อเชิ้ตลายจุดสีฟ้าอ่อนด้านล่างใส่กางเกงสีกากีที่เท้าสวมรองเท้าแบรนด์หรูรุ่นที่ผลิตขึ้นโดยเฉพาะเรียกว่าเป็นเด็กชายที่หล่อเหลาน่ารักมาก

นัชชารู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจทรุดกายลงรับร่างของเด็กน้อยที่ถลาเข้ามา"อย่าวิ่งลูกระวังจะหกล้ม"

ถึงแม้เธอจะทำงานที่นี่มานามแต่ไม่เคยพาลูกมาที่นี่มาก่อนKenมองเด็กชายแบบงงๆเล็กน้อย"นี้คือ"

นัชชาลุกขึ้นยืนพร้อมจูงมือเด็กชาย"ธีมนต์ลูกชายฉันค่ะ"