ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 292

ตอนที่292ไฟสวาทที่ดับมา5ปี

"แต่ว่าลูก…"

นัชชายังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกเขาขัดขึ้นมาว่า"มีคาร์ซีทแล้วไง"

พูดถึงตรงนี้เธอก็ไม่อยากจะโต้เถียงกับเขาต่อเพราะวันนี้หลังจากเขาลงเครื่องเขาก็รีบมารับเธอทันทีเขาว่าอย่างไรก็ตามนั้นไม่อยากจะขัดใจเขา

นัชชาหันไปกำชับเด็กน้อยสองสามประโยคแล้วจึงนั่งลงด้านข้างคนขับ

ธีมนต์เห็นแม่เดินไปนั่งด้านหน้าก็เบะปากอย่างไม่พอใจ"ผมเกลียดคุณอาคุณอาชอบแย่งแม่ไปแม่เป็นของผมต่างหาก"

ชายหนุ่มหลับตาลงสักพักแล้วมองเด็กชายผ่านกระจกมองหลังในรถ"ถ้าไม่มีฉันจะมีเธอได้ยังไง"

นัชชาคาดเข็มขัดนิรภัยไม่รู้จะพูดอะไรกับสองคนหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ที่ต่อปากต่อคำกันอยู่เอามือคลำใบหูต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

โดยเฉพาสีหน้าของชนุดมตอนนี้ยังมีท่าทางที่จริงจังมาก

นัชชาไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเอามือบิดที่เอวเขาเล็กน้อยแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า"นี่คุณอายุเท่าไหร่แล้วแล้วเขาอายุเท่าไหร่คุณจะยอมให้เด็กบ้างไม่ได้เลยรึไงจะต้องเอาชนะให้ได้เลยใช่มั้ย"

ชายหนุ่มยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเด็กชายตัวน้อยที่นั่งด้านหลังพอได้ยินที่แม่พูดเข้าข้างตัวเองก็หน้าบานรีบพูดขึ้นว่า"คุณอาจะคิดแต่จะเอาชนะผมได้ยังไงผมยังเด็กอยู่เลยคุณอาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะจะมารังแกผมไม่ได้นะ"

"ฉันเนี่ยนะรังแกเธอ"เขาพูดเบาๆ"เสียดายความรักและเมตตาที่ฉันมีให้"

สิ่งที่ควรพูดเธอก็พูดแล้วแต่พอได้ยินธีมนต์พูดออกมาแบบน้้นควรสอนเธอก็ต้องสอนจึงหันกลับไปพูดกับเด็กชายว่า"หนูจะเถียงคุณอาแบบนี้ไม่ได้นะครับลูก"

ชนุดมรักและเอ็นดูธีมนต์อย่างจริงใจช่วงปีแรกที่เธอทำงานยังไม่มีรายได้ก็พอประทังชีวิตไปวันๆไม่สามารถจะหาของต่างมาให้เด็กน้อยอย่างที่เขาควรจะมีได้ของใช้ต่างๆทั้งหมดของเด็กน้อยตั้งแต่เล็กจนโตล้วนเป็นของที่เขาหาและเตรียมให้ทุกวันจะส่งคนไปส่งของที่ดีที่สุดให้พวกเขาสองแม่ลูก

ชนุดมไม่เคยร้องขอให้นัชชาทำอะไรให้เขาเป็นการตอบแทนแต่อย่างใดมีเพียงแค่ให้เธอช่วนดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆเรื่องอาหารการกินก็เท่านั้นสามปีกว่าที่อยู่อังกฤษระยะห่างระหว่างเขาสองคนดูเหมือนจะใกล้ก็ไม่ใกล้ไกลก็ไม่ไกลเหมือนรักษาระยะห่างระหว่างกันนัชชารู้สึกขอบคุณและหวังว่าธีมนต์เองก็สัมผัสได้ถึงความรักของชนุดมได้ตั้งแต่เล็กต้องทำดีกับเขาให้มากๆ

ธีมนต์หลังจากถูกดุเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ปริปากพูดอะไรเวลาที่เขาโกรธช่างเหมือนกันเหลือเกินกับคนๆนั้นในความทรงจำ

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์จริงๆแม้จะไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาก่อนแต่ในกระดูกเหมือนมีบางสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

นัยตานัชชาฉายความเศร้าหมองผ่านไปหลายปีแล้วยังคิดถึงผู้ชายคนนั้นอีกหรือตราบใดที่มีธีมนต์อยู่ก็ยังคงนึกถึงแต่น้อยลงมากแล้วเวลาที่นึกถึงเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดแบบเมื่อก่อนแล้วใบหน้าของเขาก็จะดูจะเลือนลางไปทุกที

เวลาสามปีกว่าเธอปล่อยวางแล้ว

นัชชาดึงสติกลับมามองออกไปนอกหน้าต่างทิวทัศน์ข้างทางผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็วไม่อยากจะจมอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านต่อไป

หลังจากลับถึงบ้านธีมนต์ก็ตรงดิ่งเข้าของตัวเองเล่นของเล่นซึ่งเป็นของเล่นรถแบบต่างๆที่ชนุดมซื้อมาให้เขาหลังจากที่กลับมารอบนี้

เด็กผู้ชายมักจะชอบเล่นของเล่นแนวนี้ของเล่นที่เขาซื้อส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ผลิตขึ้นเฉพาะไม่สามารถหาซื้อได้ทั่วไปเขาซื้ออย่างเต็มใจซึ่งนัชชาก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่รู้สึกเสียดายเงินเท่านั้น

นัชชาเทน้ำแล้วดื่มเข้าไป"ฉันรู้ว่าคุณรักธีมนต์แต่ไม่ต้องซื้อของเล่นให้เขาเยอะแยะขนาดนี้ก็ได้เขายังเด็กอีกอย่างก็ไม่ใช่สิ่งจำเป็นอะไรเปลืองเงินเปล่าๆ"