ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 303

ตอนที่303 เธอยังไม่ตายฉันหาพบแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่เตชิตไม่ได้ใจจดจ่ออยู่ที่งานอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ สมองเขาคิดนึงไปถึง การพบกันที่นี่กับนัชชาโดยบังเอิญ

แม้จะรู้สึกภาคภูมิใจในความสง่างามของเธอ แต่ก็มีความตึงเครียดและความคาดหวังในใจที่ปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน ตั้งแต่ที่เขาเห็นเธอปรากฎตัว ก็ไม่สามารถเป็นตัวเองได้

เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมกอดจนอยากจะเป็นบ้า เขาต้องการบอกกล่าวเรื่องราวห้าปีที่ผ่านมาจนอยากจะเป็นบ้า ความรู้สึกที่สะสมมาห้าปีดูเหมือนจะเป็นทางออกที่สุด เขาอยากจะรีบออกไปอย่างเร็วที่สุด

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ทำ เขาฉุกใจคิดถึงสายตาแปลกๆของเธอ โดนความกลัวจากสายตาและท่าทางของเธอหยุดเอาไว้ พวกเขาห่างกันไปห้าปี ห้าปีนี้ไม่ได้ผ่านไปในพริบตา และไม่ได้ไม่เจ็บปวด เจ็บลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ ใช่สำหรับเขา และใช่สำหรับเธอเช่นกัน

เขาได้แต่ให้คนพาเธอออกไป กลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไปโดยไม่พูดอะไร กลัวยิ่งกว่าว่าเธอจะไม่ได้รับรู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขา

ธนิสรอยู่ที่ข้างกายเตชิตตลอด กระบวนการทั้งหมดเป็นไปอย่างระมัดระวัง เขาต้องการหาโอกาสอธิบายเสมอ อย่างไรก็ตามความจริงก็คือความจริง นัชชาพูดอย่างตรงไปตรงมา เรื่องคิดปกปิดก็ไม่สามารถปกปิดได้

เมื่อถึงเวลาที่งานเลี้ยงสิ้นสุดลง เตชินก้าวเร็วเหมือนดาวตกไปที่ชั้นสอง ธนิสรกัดฟันเดินตามไป “ประธานเตชิตครับ เรื่องเคสบาดเจ็บในที่ทำงาน ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ”

“ไม่ต้อง” ชายคนนั้นไม่ได้หันมามองเขา “ผมจะฟังจากปากเธอเอง”

เมื่อพูดจบ เขาก็หายตัวไปจากมุมบันได

ธนิสรยืนนิ่ง เขาไม่ใช่คนโง่ เขาสังเกตเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างประธานเตชิตและทนายSuranต้องไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงไม่รีบร้อนไปหาเธอตอนนี้

นนทินเห็นเขายืนนิ่งอยู่กับที่จึงรีบเดินเข้ามา “ประธานธนิสร เป็นอย่างไรบ้างครับ”

“เป็นยังไงรึ” ธนิสรถอนหายใจและสบถออกมา “เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งไม่มีความสุข ทุกคนอย่าได้ไปยุ่ง!”

…..

ผู้ช่วยพาเตชิตไปที่ชั้นสองยังประตูของห้องที่แยกออกมาอย่างเป็นอิสระ ที่ห่างออกไปเห็นชายชุดดำยืนอยู่ที่หน้าประตูสองคน

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ก็โค้งคำนับ “ประธานเตชิต!”

เตชิตโบกมือของเขา ส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องพูด เขามองที่ลูกบิดที่เป็นประกายเช่นเดียวกับหัวใจของเขา ภายใต้ความกดดันเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นเล็กน้อย

ผลักประตูออก แค่แง้มประตูเขาก็จะมองเห็นเธอแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็ไม่สามารถใจเย็นได้

ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้มาหลายปี แต่ตอนนี้กลับเป็นกังวลมาก เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เรื่องนัชชานั้น ดูเหมือนว่าทำให้เขาไม่มีความสง่าเอาซะเลย

เมื่อความสงบนิ่งมาถึง ความเงียบก็เริ่มชัดเจน สำหรับเธอแล้วไม่มีผลกระทบใดๆ เขาเป็นเหมือนขนนกที่ไร้เหตุผลและหุนหันพลันแล่น

เตชิตหายใจเข้าลึกๆ และที่สุดมือก็มีความขึ้นเล็กน้อย เอื้อมไปขยับลูกบิดประตู แผงประตูกลับไม่ขยับ

เขาขมวดคิ้ว เธอล็อคจากข้างใน

ผู้ช่วยยื่นกุญแจประตูที่เตรียมเอาไว้ให้ทันที “ประธานเตชิตครับ นี่กุญแจครับ”

เขายกมือและหยิบมันขึ้นมา เวลานี้สีหน้าผ่อนคลายลง ผู้ช่วยที่ด้านข้างได้แต่ปาดเหงื่อ ดีที่ก่อนหน้านี้ได้เตรียมไว้ ไม่อย่างนั้นการประชุมนี้คงต้องขายหน้า

เมื่อเห็นเจ้านายของเขาถูกผู้หญิงขังไว้ที่ด้านนอก เขาคิดถึงภาพนี้ไม่ออก

กุญแจถูกสอดเข้าไป และประตูก็เปิดได้อย่างราบรื่น

เตชิตเดินเข้าไปเพียงคนเดียว เหล่าบอดี้การ์ดพากันปิดประตู แยกจากโลกภายนอก เหลือพวกเขาแค่สองคน

ชายคนนั้นหันไปและกวาดสายตาไปรอบห้อง พื้นที่ขนาดกว้างและเงียบมาก ไม่มีใครอยู่ที่โซฟา ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น ไม่เห็นภาพเงาคนในจินตนาการ หัวใจเริ่มเต้นไม่ปกติ

มีความฝันมากมายในปีนี้ มีภาพลวงตานับครั้งไม่ถ้วน เขากลัวจริงๆ กลัวว่าครั้งนี้ก็เป็นแค่ภาพลวงตา

ในห้องยังมีห้องที่กั้นออกไปต่างหากเป็นห้องนอน เขาเดินไปอย่างรวดเร็วและผลักประตูอย่างไม่ลังเล ไฟภายในยังคงเปิดอยู่ ใต้แผ่นผ้าสีขาวมีความปูดขึ้นมาเล็กน้อย

ชายคนนั้นโล่งใจ และเดินช้าๆไปที่นั่น

แสงที่ด้านบนศีรษะเขาสว่างมาก ดูเหมือนจะสว่างเกินจนน่ารำคาญใจ หัวครึ่งหนึ่งของเธอถูกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่มาแค่หน้าผากและจมูกของเธอเท่านั้น ผลแอพพริคอตที่ดูดีถูกปกปิดปย่างมิดชิดในเวลานี้ ขนตาที่ยาวและหนาวางอยู่บนเปลือกตา รู้สึกเหมือนจะหลับไม่สนิทมีการเคลื่อนไหวไปมา

เตชิตมองไปยังใบหน้าที่ทำให้เขาฝัน ทำอย่างไรก็ไม่สามรถละสายตาไปได้ ก้มตััวลงนั่งที่ขอบเตียง ฝ่ามือใหญ่ลูบไปที่แก้มอย่างระมัดระวัง

เธอเป็นคนจริงๆ ที่มองเห็นได้ ที่จับต้องได้ ในที่สุดผู้หญิงที่เขาเฝ้าฝันถึงมาตลอดก็กลับมา

ไม่ว่าเตชิตจะแข็งแกร่งแค่ไหน ความรู้สึกได้คืนมาหลังจากที่สูญเสียไปเขาไม่สามารถต้านทานได้

เขาเป็นเหมือนปีศาจ ในสายตาของเขา เธอคือทั้งหมดของหัวใจ อารมณ์ที่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดเติมเต็มหัวใจเขาจนไม่เหลือช่องว่าง

เหมือนมีแรงฉุดลากที่อธิบายไม่ได้ เตชิตโน้มตัวของเขาลงไปยังหน้าผากที่เนียนเรียบ ห่างอีกแค่สองเซนติเมตรก็จะจูบริมฝีปากบางเนียนนั่นแล้ว ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกางเกงเขาก็สั่นขึ้น

‘ตืด ตืด… “

เสียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะปลุกคนในห้องที่เงียบสงบแห่งนี้ นัชชาเหมือนจะได้ยินรางๆ ขนคิ้วที่เรียงตัวกันอย่างงดงามนั้นเหมือนกำลังจะหมุนเป็นวงกลม

เตชิตหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเดินไปที่ระเบียงอย่างช้าๆ ผู้ชายคนนั้นไม่ลืมที่จะผลักปิดประตูบานเลื่อน

ปรัณโทรมา

หลังจากมีคนรับสายแล้ว ไม่ได้รอให้อีกปยุตพูด อีกฝ่ายก็รีบเปิดปาก “เผื่อเสร็จจากการผ่าตัด ข่าวที่ส่งมาผมเพิ่งเห็น หมายความว่ายังไง คุณพบนัชชาแล้วรึ”

สายตาของเตชิตมองลงไปที่มุมหนึ่งของงานเลี้ยงซึ่งอยู่ไม่ไกล หลังจากจบงานบริกรกำลังจัดการเก็บสิ่งของต่างๆรวบรวมเอาไว้ ณ จุดหนึ่ง

เสียงของเขาอู้อี้ด้วยอากาศความชื้นของอังกฤษ แต่ก็ยังกระตือรือล้นที่จะตอบไป “อื้อ ผมเจอเธอแล้ว”

ปรัณสูดลมหายใจลึก เห็นได้ชัดว่าสมองกำลังมึนงง จากนั้นเขาก็เริ่มคิดอย่างสับสนโดยจิตใต้สำนึก “คุณพบเธอแล้วจริงๆ หรือว่า….”

“จริงๆ” เตชิตรีบขัดจังหวะเขา ราวกับเด็กที่เพิ่งจะได้คะแนนเต็มร้อยและอยากจะอวดเรื่องนี้ให้คนอื่นได้รู้ “ปรัณ นี่ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือว่าความฝัน เป็นเธอจริงๆ ผมได้พูดกับเธอ ได้สัมผัสใบหน้าเธอ ผมพบเธอแล้วจริงๆ”

ห้านิ้วของปรัณจับที่ขอบโทรศัพท์แน่น เขาหลับตาลง กลั้นลมหายใจสักสองสามวินาทีและปล่อยออกมา “หล่อน...เป็นยังไงบ้าง”

“ดีมาก ดีกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเยอะมาก มีสำนักงานกฎหมายเป็นของตัวเอง มีความเป็นมืออาชีพเพิ่มมากขึ้น ทำงานได้สวยงาม อุบัติเหตุครั้งนั้นไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้เธอ” เตชิตนึกได้ว่าเหตุใดเธอจึงแอบเข้ามาในวันนี้ ริมฝีปากก็เริ่มขยับ “มีแค่นิสัย ที่ดื้นรั้นเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด”