ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 303

ตอนที่303 เธอยังไม่ตายฉันหาพบแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่เตชิตไม่ได้ใจจดจ่ออยู่ที่งานอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ สมองเขาคิดนึงไปถึง การพบกันที่นี่กับนัชชาโดยบังเอิญ

แม้จะรู้สึกภาคภูมิใจในความสง่างามของเธอ แต่ก็มีความตึงเครียดและความคาดหวังในใจที่ปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน ตั้งแต่ที่เขาเห็นเธอปรากฎตัว ก็ไม่สามารถเป็นตัวเองได้

เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมกอดจนอยากจะเป็นบ้า เขาต้องการบอกกล่าวเรื่องราวห้าปีที่ผ่านมาจนอยากจะเป็นบ้า ความรู้สึกที่สะสมมาห้าปีดูเหมือนจะเป็นทางออกที่สุด เขาอยากจะรีบออกไปอย่างเร็วที่สุด

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ทำ เขาฉุกใจคิดถึงสายตาแปลกๆของเธอ โดนความกลัวจากสายตาและท่าทางของเธอหยุดเอาไว้ พวกเขาห่างกันไปห้าปี ห้าปีนี้ไม่ได้ผ่านไปในพริบตา และไม่ได้ไม่เจ็บปวด เจ็บลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ ใช่สำหรับเขา และใช่สำหรับเธอเช่นกัน

เขาได้แต่ให้คนพาเธอออกไป กลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไปโดยไม่พูดอะไร กลัวยิ่งกว่าว่าเธอจะไม่ได้รับรู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขา

ธนิสรอยู่ที่ข้างกายเตชิตตลอด กระบวนการทั้งหมดเป็นไปอย่างระมัดระวัง เขาต้องการหาโอกาสอธิบายเสมอ อย่างไรก็ตามความจริงก็คือความจริง นัชชาพูดอย่างตรงไปตรงมา เรื่องคิดปกปิดก็ไม่สามารถปกปิดได้

เมื่อถึงเวลาที่งานเลี้ยงสิ้นสุดลง เตชินก้าวเร็วเหมือนดาวตกไปที่ชั้นสอง ธนิสรกัดฟันเดินตามไป “ประธานเตชิตครับ เรื่องเคสบาดเจ็บในที่ทำงาน ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ”

“ไม่ต้อง” ชายคนนั้นไม่ได้หันมามองเขา “ผมจะฟังจากปากเธอเอง”

เมื่อพูดจบ เขาก็หายตัวไปจากมุมบันได

ธนิสรยืนนิ่ง เขาไม่ใช่คนโง่ เขาสังเกตเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างประธานเตชิตและทนายSuranต้องไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงไม่รีบร้อนไปหาเธอตอนนี้

นนทินเห็นเขายืนนิ่งอยู่กับที่จึงรีบเดินเข้ามา “ประธานธนิสร เป็นอย่างไรบ้างครับ”

“เป็นยังไงรึ” ธนิสรถอนหายใจและสบถออกมา “เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งไม่มีความสุข ทุกคนอย่าได้ไปยุ่ง!”

…..

ผู้ช่วยพาเตชิตไปที่ชั้นสองยังประตูของห้องที่แยกออกมาอย่างเป็นอิสระ ที่ห่างออกไปเห็นชายชุดดำยืนอยู่ที่หน้าประตูสองคน

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ก็โค้งคำนับ “ประธานเตชิต!”

เตชิตโบกมือของเขา ส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องพูด เขามองที่ลูกบิดที่เป็นประกายเช่นเดียวกับหัวใจของเขา ภายใต้ความกดดันเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นเล็กน้อย

ผลักประตูออก แค่แง้มประตูเขาก็จะมองเห็นเธอแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็ไม่สามารถใจเย็นได้

ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้มาหลายปี แต่ตอนนี้กลับเป็นกังวลมาก เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เรื่องนัชชานั้น ดูเหมือนว่าทำให้เขาไม่มีความสง่าเอาซะเลย

เมื่อความสงบนิ่งมาถึง ความเงียบก็เริ่มชัดเจน สำหรับเธอแล้วไม่มีผลกระทบใดๆ เขาเป็นเหมือนขนนกที่ไร้เหตุผลและหุนหันพลันแล่น

เตชิตหายใจเข้าลึกๆ และที่สุดมือก็มีความขึ้นเล็กน้อย เอื้อมไปขยับลูกบิดประตู แผงประตูกลับไม่ขยับ

เขาขมวดคิ้ว เธอล็อคจากข้างใน

ผู้ช่วยยื่นกุญแจประตูที่เตรียมเอาไว้ให้ทันที “ประธานเตชิตครับ นี่กุญแจครับ”