ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 304

ตอนที่304 อย่าแตะต้องฉัน ฉันไม่ต้องการ

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” ปรัณพูดซ้ำถึงสองครั้ง หินก้อนใหญ่ที่แบกไว้ในใจก็วางลงได้ในที่สุด เขากลัวว่าหลายปีที่ผ่านมานัชชาจะต้องตกระกำลำบาก ถ้าเป็นอย่างนั้นเตชิตจะรู้สึกผิดแค่ไหน ถ้าหากนัชชาต้องการเอามีดฆ่าเขา เขาก็คงจะยอมแต่โดยดี

โชคดีที่ทุกอย่างเกินความคาดหมาย

“คุณจะทำอย่างไรต่อไป” ทั้งสองกลับมาพบกันใหม่ โดยไม่รู้ปรัณก็นึกว่าพวกเขาจะกลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน

กลับได้ยินสิ่งที่เขาตอบกลับมา คนที่ปลายสายทรุดฮวบลง ผ่านไปครึ่งนาทีถึงจะเปิดปาก “ผมไม่รู้”

ปรัณเหมือนตัวเองถูกใส่กุญแจมือ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ว่าไงนะ”

“เธอดูต่อต้านผม” การแสดงของเธอคืนนี้ เขาเห็นในสายตา ไม่ได้มีท่าทีที่อยากจะนั่งพูดคุยกับเขาดีๆ แต่มันเหมือนมีความรู้สึกของการเป็นศัตรู

ปรัณขมวดคิ้ว เขาลุกขึ้นจากโซฟา ไม่สะดวกที่จะเข้าไปในห้องตามสามัญสำนึก พวกเขาเคยมีความรู้สึกที่ดี แต่เพราะบางสิ่งที่ทำให้ต้องแยกจากกัน วันนี้เมื่อได้กลับมาเจอกัน…. เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นความคิดของเขาก็หยุดลง ในใจก็แวบเข้ามา ใช่แล้ว สำหรับเตชิตการได้พบกันครั้งนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่สำหรับนัชชาล่ะ ระหว่างห้าปีมานี้หากเธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไม่ไม่ได้ตามหาเขา”

บางที่ เธออาจจะไม่ได้คิดจะกลับมา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของปรัณก็แทบจะหยุดเต้น ระยะเวลาห้าปีจะว่านานก็นาน จะว่าสั้นก็สั้น เพียงพอที่จะทำให้ความรู้สึกของคนเปลี่ยนแปลงไป ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดเลยก็คือนัชชามีคนอื่นแล้ว

ความคิดนี้ทำให้ปรัณตกใจมาก เขาปฏิเสธที่จะไม่เชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง เขากลัวว่าเตชิตจะคิดวุ่นวายและทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองแย่ลงกว่าเดิม เขาจึงปลอบใจอย่างนิ่มนวล “คุณอย่าคิดมาก เพิ่งจะได้พบหน้ากันคำพูดแค่คำสองคำอาจจะยังไม่ทำให้อะไรชัดเจน ให้เวลาเธอหน่อย และก็ให้เวลาตัวเองด้วย”

“ผมรู้” ชายคนนั้นยิ้มอย่างว่างเปล่า “ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ฐานะที่จะบังคับหล่อนได้”

ปรัณรับรู้ถึงความปวดใจของเขาแต่ก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ หมดคำพูดไปครู่ใหญ่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะปลอบโยนชายผู้นี้ได้อย่างไร

“ปรัณ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอสวยแค่ไหน เหมือนตอนที่ผมฝันอยากเห็น” ระหว่างที่พูดเขาก็รู้สึกปวดตาอย่างรุนแรง ชายคนนั้นยกมือขึ้นกุมไปที่คิ้ว ยู่ตาจนความชุ่มชื้นปรากฏออกมา “ความพยายามของผมในหลายปีที่ผ่านมา ที่จริงแล้วมันเป็นเปล่าประโยชน์”

ช่วงหลายปีมานี้เขามีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน มีเรื่องราวมากมายคอยหลอกหลอน ปรัณได้เห็นได้เป็นพยาน วันนี้เจอผลลัพธ์เช่นนี้ เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของการได้รับหลังจากสูญเสีย “ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอแค่คนยังอยู่ ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุย มีเสียงปิงปองดังจากพื้นทางด้านหลัง เตชิตหันกลับไปมอง เขาเห็นหญิงสาวมือหนึ่งถือชุดกระโปรงอีกมือหนึ่งปิดบังที่หน้าอก ตัวเธอไปชนกรอบรูปคริสตัวที่ข้างเตียงตกกระแทกลงพื้น

เธอตกใจหน้าเสีย ….ปรากฎขึ้นในนัยน์ตา

คั่นด้วยประตูกระจกโปร่งใส การประทะกันของสายตาก็เกิดขึ้น ปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือวิ่ง!

เธอหันหลังกลับและไม่สามารถสวมรองเท้าได้ นิ้วเท้าของเธอลื่นตกลงบนพื้น ตกใจวิ่งเตลิดไปที่ประตูทางออก นิ้วแตะไปที่ลูกบิด ไม่รอให้เธอจับ ทันใดนั้นก็มีลมพัดแรง วินาทีต่อมาเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมา!

ใช่แล้ว อุ้มเป็นแนวตั้ง หัวเธอห้อยลงมา ความกระหายบนไหล่ของชายคนนั้น ตัวคนทั้งตัวก็ทิ่มลงด้านล่าง

“อ๊ะ! นัชชาทันตั้งตัวโดยสิ้นเชิง มือเล็กทั้งคู่พยายามตีไปที่หลังของชายผู้นั้น “ปล่อยฉัน เตชินคุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”

ภาพที่เห็นในมุมกลับ เธอเห็นผู้ชายคนนั้นค่อยๆเดินตรงไปที่เตียง ในใจมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ขาเตะถีบอย่างดุเดือด

เตชิตควบคุมร่างกายของเธอไว้ได้ด้วยมือเดียว เกือบจะโดนเธอจัดการ ร่างน้อยๆร่วงถอยลงเล็กน้อย เขาตกใจ รีบโยนคนลงบนเตียงนุ่มขนาดคิงส์ไซด์ในทันที

นัชชารู้สึกเพียงแต่ว่าร่างของเธอเด้งขึ้นสองครั้งบนเตียงขนาดใหญ่ รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอมองไม่เห็นสถานที่ กระโปรงเลิกขึ้น เผยให้เห็นต้นขาขนาดใหญ่สีขาว ดวงตาสั่นไหวและเวียนศีรษะ

ระหว่างที่เธอยังตั้งสติไม่ได้อยู่นั้น ร่างกายเธอก็ถูกกดทับด้วยร่างที่ร้อนแรง เธอไม่ต้องเปิดตาดูก็รู้ว่าเป็นใคร รสชาติที่หลากหลายของไม้สนผสมปนเปกัน มันชัดเจนเหมือนถูกแกะสลักเข้าไปในกระดูก

“อย่าแตะต้องฉัน ฉันไม่ต้องการ!” เธอดิ้น เธอถีบ ตาโตเปียกแฉะและจ้องมองเขา มองเหมือนกับเขาเป็นพระเจ้า

เตชิตแน่นหน้าอก เมื่อรู้ว่าเธอไม่ต้องการสัมผัสใกล้ชิดกับเขา เมื่อเห็นเธอดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นนี้ ภาพในอดีตที่ผ่านมาเป็นเหมือนการประชดประชัน

เขาไม่ต้องการใช้ความแข็งแกร่ง ไม่ต้องการที่จะทำในสิ่งที่เธอลังเล เขาเตรียมพร้อมที่จะลุกขึ้น ฉับพลันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่คมชัดและน่ากลัวเต็มสองหู “คุณแตะต้องตัวฉันไม่ได้ ฉันมีแฟนแล้ว คุณทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้!”

แฟน

คำนี้ประสบความสำเร็จในการทำให้ชายคนนี้หยุดทุกการกระทำ เธอจะบอกว่าอย่างไรเขาก็ยอมรับได้ เตรียมพร้อมที่จะถูกลงโทษอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อสักครู่เธอพูดว่าอะไรนะ

เธอเจอคนอื่นที่เมืองนอกแล้วหรอ

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ คิดว่าเธอใกล้ชิดกับผู้ชายอีกคนในช่วงห้าปีที่ผ่านมา หัวใจของเตชิตเหมือนกำลังถูกมดนับหมื่นตัวกำลังกัดกินเนื้อเขา

เห็นใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ เขาก็หัวเราะ ขายาวช่วงระดับน่องช่างแข็งแกร่งขยับเขยื้นตลอดเวลา ฝ่ามือใหญ่จับข้อมือเธอตรึงไว้ที่เหนือหัวได้อย่างง่ายดาย ปราบพยศเธอ สีหน้าของเธอช่างมืดมน “นัชชา ไหนลองพูดอีกครั้งสิ ห๊ะ”

นัชชาตกใจกลัวและลังเล ในห้าปีที่ผ่านมาเธอมีแฟนที่ไหนกัน แค่คนที่จะรู้สึกดีด้วยยังไม่มี เช่นชนุดมเป็นตัวอย่าง แต่พวกเขาชัดเจนว่าไม่ได้มีอะไรต่อกัน

เมื่อสีหน้าที่ไม่ดีของเขาในเวลานี้ ทำให้เธอไม่ต้องการที่จะอธิบายอะไร เมื่อห้าปีก่อนทำไมเขาถึงทำกับเธออย่างนั้น หลังจากห้าปีผ่านไปก็ยังจะกลั่นแกล้งเธออีกอย่างนั้นหรือ

เธอรักเขา ไม่รู้ว่าแก้มแดงด้วยความโกรธรึเปล่า ภายใต้แสงไฟมันดูเหมือนผู้หญิงตัวเล็กขี้อาย “ประธานเตชิต กรุณาออกมือด้วย”

“เหอะ” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น สายตามืดมนมองไปที่เธอ หน้าหมองคล้ำ “เมื่อครู่พูดชื่อฉัน ตอนนี้มาเรียกประธานเตชิต ลืมจริงๆหรือว่าต้องการสร้างกำแพง”

นัชชาถูกเขารวบตัวไว้ ขยับไม่ได้ คนสองคนแนบชิดติดกัน เธอหายใจอย่างรวดเร็วและเส้นอกสัมผัสอกอันแข็งแกร่งของชายผู้นั้นอย่างชัดเจน เธอรู้สึกขายหน้า พยายามกระแทกเขา “ถ้าหากรู้ว่าฉันต้องการสร้างกำแพงขึ้นมา ทำไมต้องทำเรื่องสารเลวเช่นนี้อีก!”

สารเลว

เขาเงยหน้ามองเธอที่อยู่ด้านล่าง ในใจก็คาดหวังอย่างเต็มที่ต้องรู้สถานะของเธอให้ชัดเจน ความคิดถึงตลอดห้าปีที่ผ่านมา ความเจ็บและความเสียใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเข้าใจ เพราะมันเป็นความผิดของเขา ดังนั้นเขาควรจะได้รับความทุกข์ทรมาน แต่เธอกลับพูดออกมาว่าสารเลว

เตชิตรู้สึกเจ็บปวดกับคำนี้ หัวใจเหมือนถูกเปิดเป็นรูขนาดใหญ่ เลือดทะลักออกมา นัยน์ตาที่คลุมเครือนั้นแล่เขาออกเป็นชิ้นๆ “คุณบอกว่าผม….สารเลว”