ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 305

ตอนที่305 ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้

นัชชาเห็นบาดแผลในนัยน์ตาของเขา ทั้งที่ยังเหวี่ยง และประสาทเสียมาก แท้จริงแล้วไม่ได้สนใจเรื่องอื่น “ถ้าคุณไม่ได้สารเลวแล้วมาทับฉันอยู่ทำไม ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้วคุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง... ห๊ะ”

คำพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่ริมฝีปาก เขาออกแรงกดด้วยความโมโห จูบปากเล็กๆจนเธอรู้สึกระคายเคือง

ทั้งสองมือของนัชชาถูกควบคุมอยู่ ทั้งตัวเป็นเหมือนปลาดิ้นอยู่บนกระดาน นอกจากการยอมรับโดยดีก็ไม่มีวิธีอื่นใด เธอเพียงแค่สามารถแกว่งหัวไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงการจูบจากเขา “ปล่อย ปล่อยฉันนะ…ไอ้คนสาละเลว!”

ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ เตชิตยิ่งพยายามรวบเธอแน่นขึ้นเท่านั้น เขาไม่ต้องการได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจจากปากน้อยๆนี้ แต่เมื่อจูบเธอเข้าจริงๆ กลับช่วยไม่ได้ที่อยู่เหนือการควบคุม

ในห้าปีที่ผ่านมา เขามองหาผู้หญิงคนอื่น ไม่คาดคิดว่าจะต้องยอมรับความรู้สึกใหม่ๆ แต่เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มีใจที่บริสุทธิ์มาถึงห้าปี ขณะนี้แค่เพียงการจูบ เขาก็เริ่มจะมีอารมณ์

จูบที่ร้อนแรงของชายคนนั้นแหวกว่ายไป ไล่จากคางไปคอไปถึงไหปลาร้า ทิ้งร่องรอยสีแดงเข้มไว้บนผิวขาวนวล ผู้ชายที่แข็งแกร่งกำลังจะทำให้เธอจมน้ำ

ชุดเดรสบนร่างเธอค่อยๆบิดหลุดออก ขอบชุดติดอยู่ตรงหน้าอกของเธอ ถ้าไหลลงไปอีกเล็กน้อยก็จะโผล่ออกมาแล้ว

นัชชาไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะทำอะไร ร่างกายสั่นสะเทือนเหมือนตะแกรง แต่นอกเหนือจากความกลัวแล้ว ยังมีความรู้สึกแปลกๆจากการที่เขาสัมผัสร่างกายเธออีก มันเป็นความอัปยศที่เธอไม่สามารถเผชิญหน้าได้จริงๆ

เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะเธอรู้สึกรังเกียจตัวเอง

ห้าปีผ่านไปแล้วก็ยังหิวกระหายอยู่หรือนัชชา แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะบังคับด้วยการจูบและสัมผัส เธอก็ยังรู้สึกอย่างนั้นหรือ

น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาที่แก้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “อย่า เตชิตฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้…”

“ไม่ชอบแบบนี้ แล้วจะเอากับใคร กับแฟนที่คุณพูดถึงน่ะหรอ” เพราะคำพูดเธอเช่นนั้น เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้ เพราะว่าเธอเข้าใกล้ ร่างกายของเขารู้สึกเจ็บ

แต่ทั้งหมดนี้ไปตกอยู่ที่น้ำตาที่หางตาของเธอ เมื่อเห็นเธอร้องไห้ เตชิตจะทำต่อได้อย่างไรกัน

ได้แต่ระบายความโกรธด้วยปากเท่านั้น

“ลุกขึ้น ไอ้สาละเลว!” นัชชาร้องไห้ฟูมฟาย หรี่ตาร้องไห้ ขนตาทุกเส้นมีน้ำตาที่ใสราวคริสตัลติดอยู่

เตชิตมองอย่างขัดตา ยกมือขึ้นเพื่อปาดทิ้งให้ ไม่ได้ใช้ควบคุมแรงเอาไว้ให้ดี เปลือกตาเธอกลายเป็นสีแดงปื้น “ผมเป็นคนสาละเลว ก็เป็นคนสาละเลวคนเดียวของคุณ”

“ไม่ใช่ เมื่อห้าปีก่อนไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว” เธอร้องคำราม กำแพงที่สร้างขึ้นมาห้าปีนั้นแตกหักง่ายด้วยคำพูดเพียงสองสามคำ

นัยน์ตาของผู้ชายมืดหม่นลง หินภูเขาไฟที่มักมีความต้องการทางเพศ หัวใจกำลังสูบฉีดความเจ็บปวด “คุณรู้ไหมว่าผมคิดอะไรในช่วงเวลาที่ผมเห็นคุณ”

“ไม่รู้และไม่อยากรู้!” ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้เธออยากปิดหูตัวเองไว้

เตชิตไม่สนใจการต่อต้านของเธอ เธอพูดพึมพำอยู่ในหู “ผมคิดถึงตอนที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน ตอนที่ผมช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณยืนอยู่ตรงหน้าผม ผิวขาวนวล ประดูไหปลาร้าก็สวยงาม….”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” นัชชาตาเป็นสีแดงเมื่อหวนระลึกถึงเรื่องนี้ขึ้นอีกครั้ง เธออายและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ตกอยู่ในอารมณ์ที่ยากลำบาก ความทรมานทางจิตใจเช่นนี้เธอทนรับไม่ได้ “เรื่องราวในอดีตฉันลืมไปหมดแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าคุณคือ Suran ไม่ใช่นัชชา!”

ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่จับข้อมือเธอเอาไว้ออกแรง เขาจูบเธออีกครั้ง ไม่ลืมที่จะลงโทษเธอ เตชิตเป็นเหมือนเด็กที่กลัวการสูญเสียเป็นอย่างมาก เขาใช้วิธีนี้ในการทำให้รับรู้ในการมีอยู่ของเธอ

ห้าปี หนึ่งพันแปดร้อยยี่สิบห้าวัน สี่หมื่นสามพันแปดร้อยชั่วโมง เขาใช้ความอึดอัดจากการสูญเสียเธอไปและการที่คิดว่าจะต้องสูญเสียเธอในการคืบหน้าต่อไป เขาดูเหมือนจะมั่นคง หัวใจว่างเปล่ามานาน พวกเขาไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่าความปลอดภัยอีกต่อไป

การจูบเช่นนี้เท่านั้นที่ทำให้เขามั่นใจได้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้

“ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้ ทำไมเดินหนีผมไปตลอดห้าปีมานี้…” เขากระซิบ เสียงที่ตื่นเต้นฟังเปลี่ยนไป “เมื่อผมรู้ว่าคุณท้อง หัวใจนี้ก็ได้ตายไปแล้ว ผมสำนึกเสียใจ ได้แต่ตำหนิที่คุณไม่ยอมบอกผม นัช คุณรู้ไหมว่าผมทุกข์ทรมานแค่ไหน ทุกคนบอกให้ผมยอมแพ้ แต่ผมจะยอมแพ้ได้อย่างไร ผมเสียคุณไป ผมต้องหาคุณกลับมาให้ได้ ถ้าหากลับมาไม่ได้ผมก็จะตายตามคุณไป….”

เขาโค้งคอของเขาลงข้างเธอ ไม่นานก็มีของเหลวอุ่นๆไหลลงสู่คอของเธอ ติ๋ง ติ๋ง อีกสักครู่ก็เป็นที่บ่า นั่นคือน้ำตาที่ชายคนนี้ไม่ได้หลั่งมาง่ายๆ

นัชชาใจสั่น ก่อนนี้เคยตื่นมาในอ้อมกอดเช่นนี้ทั้งวันและคืน อ้อมกอดที่อบอุ่นและแผ่นอกที่กว้างเช่นนี้ ภาพฝันเช่นนี้ทำให้คนเกิดภาพลวงตา เธอไม่ต้องการที่จะจมดิ่งลงไป

“เด็กคนนั้น…” เสียงแหบห้าวของเขาพูดได้เพียงครึ่งเดียวก็หยุด ไม่สามารถพูดต่อไปได้

เมื่อนัชชาไม่เข้าใจ ทันใดนั้นมือทั้งคู่ของชายคนนั้นก็ขยับไปยังชุดเดรส ใช้กำลังเล็กน้อย ชุดที่ด้านหลังของเธอก็เปิดออก ฝ่ามือขนาดใหญ่สัมผัสไปที่เอวของเธอ ขณะที่เขาเข้าใกล้บริเวณท้องน้อย นัชชาก็ตกใจลนลาน

เธอเหมือนแมวที่ถูกเหยีบย่ำจนถึงหาง เธอดิ้นรนต่อสู้ แรงระเบิดที่เกิดขึ้นทันใดนั้นเตชิตก็ถูกสลัดออกจากการควบคุม

มือทั้งสองข้างเป็นอิสระ นัชชารู้สึกหวาดกลัวและดึงซิบไปมา ตอนที่คลอดธีมนต์นั้นเธอผ่าคลอด หน้าท้องจึงมีแผลเป็นที่ไม่ยาวไม่สั้น เห็นไม่ชัดเจน แต่สามารถสัมผัสมันได้อย่างแน่นอน หากเขาเห็นรอยแผลเป็นนี้ ด้วยไอคิวของเขาต้องสามารถเดาบางอย่างได้อย่างแน่นอน ตอนนี้จะหันหลังกลับไม่ได้แล้ว

นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเป็นเช่นนี้ เธอไม่มั่นใจที่จะให้เขารู้ถึงการดำรงค์อยู่ของเด็ก เธอไม่สามารถเข้าใจในสถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่รู้สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ รอให้เธอแน่ใจก่อน เธอจะไม่ปกปิดเรื่องธีมนต์ เอาลูกเป็นเดิมพันกับความสัมพันธ์ครั้งนี้

ชายคนนั้นมีใบหน้าที่นุ่มนวลและกลายเป็นดุร้าย เขาเพียงต้องการสัมผัสหน้าท้องของเธอเพราะคิดถึงลูก เพราะที่ตรงนั้นเป็นที่ที่ความรักของเขาทั้งสองได้ตกผลึก

แต่เธอหลบหนีเพราะความกลัวและรังเกียจ

เตชิตก้มหน้าลงคว้าข้อมือของเธอไว้ ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างเขาม้วนตัวไปอย่างรวดเร็ว เธอดันตัวและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และซ่อนตัวเองอยู่ที่มุมห้อง ดวงตาสีแดงเข้ม “ประธานเตชิต อย่าบังคับฉัน!”

เตชิตคิดว่าที่เธอมีปฏิกิริยาเช่นนี้เพราะว่าไม่ต้องการให้เขาแตะเนื้อต้องตัว หัวใจของเขาดำดิ่งลงไปอีกสองสามขั้น แต่ยังพยายามควบคุมสติเอาไว้ กลัวว่าตัวเองจะสูญเสียการควบคุมอารมณ์และเผลอทำร้ายเธอเข้า “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณบอกผมหน่อยทำอย่างไรถึงจะไม่ต้องบังคับคุณ”

“ให้ฉันไป” เธอโพล่งออกไปโดยไม่คิด “ให้ฉันออกไปจากที่นี่”

สักพักเมื่อเธอพูดจบ ชายที่นั่งอยู่บนเตียงก็ยิ้มและหัวเราะ เขาหัวเราะอย่างสติหลุดและไม่นานก็พยายามควบคุมมันเอาไว้ “นัชชา คุณรู้ไหม คำขอของคุณผมให้ได้ทั้งหมด แต่นี่คือสิ่งเดียวที่ไม่ได้”