ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 305

ตอนที่305 ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้

นัชชาเห็นบาดแผลในนัยน์ตาของเขา ทั้งที่ยังเหวี่ยง และประสาทเสียมาก แท้จริงแล้วไม่ได้สนใจเรื่องอื่น “ถ้าคุณไม่ได้สารเลวแล้วมาทับฉันอยู่ทำไม ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้วคุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง... ห๊ะ”

คำพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่ริมฝีปาก เขาออกแรงกดด้วยความโมโห จูบปากเล็กๆจนเธอรู้สึกระคายเคือง

ทั้งสองมือของนัชชาถูกควบคุมอยู่ ทั้งตัวเป็นเหมือนปลาดิ้นอยู่บนกระดาน นอกจากการยอมรับโดยดีก็ไม่มีวิธีอื่นใด เธอเพียงแค่สามารถแกว่งหัวไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงการจูบจากเขา “ปล่อย ปล่อยฉันนะ…ไอ้คนสาละเลว!”

ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ เตชิตยิ่งพยายามรวบเธอแน่นขึ้นเท่านั้น เขาไม่ต้องการได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจจากปากน้อยๆนี้ แต่เมื่อจูบเธอเข้าจริงๆ กลับช่วยไม่ได้ที่อยู่เหนือการควบคุม

ในห้าปีที่ผ่านมา เขามองหาผู้หญิงคนอื่น ไม่คาดคิดว่าจะต้องยอมรับความรู้สึกใหม่ๆ แต่เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มีใจที่บริสุทธิ์มาถึงห้าปี ขณะนี้แค่เพียงการจูบ เขาก็เริ่มจะมีอารมณ์

จูบที่ร้อนแรงของชายคนนั้นแหวกว่ายไป ไล่จากคางไปคอไปถึงไหปลาร้า ทิ้งร่องรอยสีแดงเข้มไว้บนผิวขาวนวล ผู้ชายที่แข็งแกร่งกำลังจะทำให้เธอจมน้ำ

ชุดเดรสบนร่างเธอค่อยๆบิดหลุดออก ขอบชุดติดอยู่ตรงหน้าอกของเธอ ถ้าไหลลงไปอีกเล็กน้อยก็จะโผล่ออกมาแล้ว

นัชชาไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะทำอะไร ร่างกายสั่นสะเทือนเหมือนตะแกรง แต่นอกเหนือจากความกลัวแล้ว ยังมีความรู้สึกแปลกๆจากการที่เขาสัมผัสร่างกายเธออีก มันเป็นความอัปยศที่เธอไม่สามารถเผชิญหน้าได้จริงๆ

เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะเธอรู้สึกรังเกียจตัวเอง

ห้าปีผ่านไปแล้วก็ยังหิวกระหายอยู่หรือนัชชา แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะบังคับด้วยการจูบและสัมผัส เธอก็ยังรู้สึกอย่างนั้นหรือ

น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาที่แก้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “อย่า เตชิตฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้…”

“ไม่ชอบแบบนี้ แล้วจะเอากับใคร กับแฟนที่คุณพูดถึงน่ะหรอ” เพราะคำพูดเธอเช่นนั้น เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้ เพราะว่าเธอเข้าใกล้ ร่างกายของเขารู้สึกเจ็บ

แต่ทั้งหมดนี้ไปตกอยู่ที่น้ำตาที่หางตาของเธอ เมื่อเห็นเธอร้องไห้ เตชิตจะทำต่อได้อย่างไรกัน

ได้แต่ระบายความโกรธด้วยปากเท่านั้น

“ลุกขึ้น ไอ้สาละเลว!” นัชชาร้องไห้ฟูมฟาย หรี่ตาร้องไห้ ขนตาทุกเส้นมีน้ำตาที่ใสราวคริสตัลติดอยู่

เตชิตมองอย่างขัดตา ยกมือขึ้นเพื่อปาดทิ้งให้ ไม่ได้ใช้ควบคุมแรงเอาไว้ให้ดี เปลือกตาเธอกลายเป็นสีแดงปื้น “ผมเป็นคนสาละเลว ก็เป็นคนสาละเลวคนเดียวของคุณ”

“ไม่ใช่ เมื่อห้าปีก่อนไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว” เธอร้องคำราม กำแพงที่สร้างขึ้นมาห้าปีนั้นแตกหักง่ายด้วยคำพูดเพียงสองสามคำ

นัยน์ตาของผู้ชายมืดหม่นลง หินภูเขาไฟที่มักมีความต้องการทางเพศ หัวใจกำลังสูบฉีดความเจ็บปวด “คุณรู้ไหมว่าผมคิดอะไรในช่วงเวลาที่ผมเห็นคุณ”