ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 306

ตอนที่306 นัชให้ผม

ร่างของนัชชาสั่นอยู่ตลอดเวลา เธอหมดท่าและตะขิดตะขวงใจ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง เธอรู้ว่าถ้าแข็งใส่ผู้ชายคนนี้ ตัวเองก็จะได้รับผลที่ออกมาไม่ดี

ทั้งสองมองหน้ากัน ไม่ได้พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง สิ่งที่อยู่ในบรรยากาศตอนนั้นก็คือความเร่งรีบที่จะไปให้ถึงปลายทาง

นัชชาหายใจเข้าลึกๆ เมื่อปากพูดอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน “ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

“ให้เธอไป แล้วหลังจากนี้ล่ะ” เขายืนขึ้นและเข้าใกล้เธอ จนกระทั่งขาที่มั่นคงหยุดอยู่ที่เท้าของเธอ “ให้โอกาสคุณหนีผมไปอีกครั้งหนึ่งรึ”

“ฉันหนีไม่พ้นหรอก” นัชชาพูดอย่างขมขื่น และมองด้วยน้ำตาคลอ “คุณมีความสามารถที่ทำให้ฉันหนียังไงก็หนีไม่พ้นไม่ใช่หรอ”

“ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องพยายามดิ้นรนอีกเข้าใจไหม” เขาไม่ต้องการที่จะทำร้ายเธอ ไม่แม้สักนิด แต่ปฏิกิริยาของเธอกลับทำเหมือนกับว่าได้ลืมนึกถึงข้อนี้ เขารู้สึกสับสน

“เตชิต ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคุณยังไง ฉันต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเองสักพัก….”

“ทำไมคุณถึงไม่รู้ล่ะ” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ยกมือขึ้นเชยคางสีขาวของเธอ “เพราะแฟนของคุณหรือว่าเพราะหลังจากผ่านไปห้าปีคุณก็ลืมผมแล้ว”

จะลืมได้อย่างไร

นัชชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เธอกระพริบตาสองครั้งแต่ยังคงปากแข็ง “ห้าปี เป็นเวลาที่นานมากนะ”

เตชิตสับสนกับสิ่งที่เธอพูด เขามองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอกลับมองไปที่เงาหลังของเขา

“คุณไม่ได้รักผมแล้วใช่มั๊ย” เขาตะคอก “นัชชา มองผมสิ”

นัชชาถูกบังคับให้หลังชนฝา เธอคิดว่าตราบใดที่เธอคิดว่าเธอยืนหยัดผู้ชายคนนี้จะก้าวถอยหลัง ดังนั้นเธอได้แต่ยืดคอตรงกำมือทั้งสองแน่นและบอกเขาไป “ใช่ ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ฉันรักคนอื่นแล้ว”

ประโยคนี้ประสบความสำเร็จในการทำให้สายใยสุดท้ายของเตชิตได้ถึงคราวปราชัย เขาจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น มันเป็นความหนาวเหน็บที่ออกมาจากขั้วกระดูก “ผมรอคุณมาห้าปี ไม่ได้รอให้คุณไปรักคนอื่น”

เมื่อพูดจบก็ไม่รอท่า มือทั้งสองที่เต็มไปด้วยความโกรธ “แควก” ฉีกชุดบนร่างกายของเธอ ผ้าที่เย็บมือย่างปราณีตถูกฉีกขาดในทันที เหลือแค่เพียงสร้อยไข่มุกที่อยู่ใต้คางของเธอมองเห็นเป็นรอยแดง

ชายผู้นั้นแข็งแรง ผู้หญิงจะต่อสู้ได้อย่างไร นัชชาไม่ทันได้ตอบโต้มือและไหล่ของเธอก็ถูกบิด มืออันใหญ่โตจับเธอเพื่อล็อคไว้ข้างหลัง ในเวลานี้คนหันหน้าเข้าหากำแพง มองไม่เห็นใบหน้าของชายที่อยู่ด้านหลัง ยิ่งทำให้รู้สึกกลัว “เตชิตคุณจะทำอะไร คุณตั้งสติหน่อย!”

ผู้ชายคนนั้นกัดฟันของเขา “ผมรอคุณมาห้าปี หวังมาห้าปี คุณกลับบอกผมว่ารักคนอื่นแล้ว นี่มันอึดอัดและทรมานยิ่งกว่าอยู่ในนรก ในเมื่อคุณไม่สนใจผม ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่จำเป็นจะต้องทนอีกต่อไป!”

ชุดลื่นไหลลงมาถึงเอว ร่างกายส่วนบนมีเพียงบราที่แนบอยู่กับร่างกาย เธอเกือบเปลือยไปครึ่งหนึ่งแล้ว ต้นปาล์มโค้งเว้าไปตามผิวหนังทางด้านหลัง เอวของเธอบอบบาง ไม่มีส่วนเกิน ผิวสีขาวขลับตัดกับสีมือสีขาวสาลีของเขา ทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกร้อนผ่าว ตาลุกเป็นไฟ

เขากัดคอและหูส่วนล่างของเธอจากทางด้านหลัง ร่างกายที่งดออกเสียงมาห้าปีแสดงความหิวโหยต่อเธอ

ผมจากการสัมผัสทำให้ร่างกายของนัชชาสั่นไหว ห้าปีแล้ว เธอไม่ได้มีชีวิตในมุมนี้ แม้ว่าพวกเขาจะพูดจาทำร้ายกันและกัน แต่ร่างกายกลับนำความรู้สึกกลับมาสู่ตนเอง เสียงครางเกือบจะสุดลำคอ เธอกัดปากของตัวเองไว้ แต่ส่วนล่างก็ยังดื่มน้ำไม่พอ “ปล่อยฉัน! คุณต้องไปหาผู้หญิงคนอื่น ทำไมห้าปีปรากฎตัวครั้งแรกก็จะมารวบรัดฉัน ฉันไม่ต้องการ…”

“ก็เพราะผมเป็นผู้ชายของคุณ” ลมหายใจที่ร้อนแรงพ่นไปทั่วคอของเธอ ร่างกายของเธอถูกเล้าโลมจนมองไม่เห็นความเป็นจริง ความปรารถนาก็หลุดออกจากปาก ทำอย่างไรก็เก็บไว้ไม่อยู่

เขาโหยหาเธอมากเหลือเกิน อยากได้เธอมาก แก้มเธอเปล่งสีชมพูเหมือนดอกกุหลาบ ร่างกายเธอเย้ายวน ชวนให้บุกเข้าหา

ฝ่ามือของเขาคว้าไปถึงหน้าอก ดึงบราสีเนื้อให้หลุดออก

รู้สึกโล่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้อนขึ้น นัชชาไม่สามาถกลั้นเสียงเอาไว้ได้ “อ้า!”

เสียงของผู้หญิงคนนั้นเหมือนน้ำผึ้งที่เปียก ไม่กระตุกแต่อ่อนโยนและอ่อนหวานอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อได้ยินเท่านั้นเลือดในตัวเตชิตพลุ่งพล่านไปทั่ว

“นัช ให้ผม ให้ผมทำนะ” ความสามารถในการเล้าโลมของเขาทำให้เธอกลายเป็นฟองสบู่

นัชชารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของชายคนนั้นอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาทั้งเขียวและแดง ไม่ใช่เธอไม่มีความรู้สึก แต่วันนี้ไม่เหมือนในอดีต หากเธอยอมง่ายๆ ความเพียรพยายามตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ก็จะกลายเป็นเรื่องตลกไป

นัชชากัดอย่างแรง หลีกเลี่ยงการสัมผัสจากมือของเขา “เตชิต คุณทำอย่างนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองต่ำและน่ารังเกียจ!”

“ไม่” เขาไม่ลังเลที่จะขัดขวางความเย่อหยิ่งของเธอ “คุณหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง สำหรับผม คุณเป็นผู้หญิงของผมเสมอ! ตั้งแต่เกิดจนดับไป ผมรอมาห้าปีแล้ว ไม่ว่าใครจะพูดยังไงผมก็เชื่อมั่นว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าการรอคอยนี้ทำให้หมดแรงหมดพลัง ถ้าหากคุณบอกว่าตัวเองไร้ค่า ถ้าอย่างนั้นจะเรียกผมว่าอะไร!”

นัชชาส่ายหัวทั้งน้ำตา จิตใจของเขาสับสน อย่างไรก็ตามหลังจากหลายปีมานี้ ใช่และไม่ใช่ มีหลายสิ่งที่ไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีต ตอนนี้พวกเรื่องพวกนี้จะมีประโยชน์อะไร

“ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยตัวคุณเองด้วย เรากลับไปไม่ได้แล้ว” เธอไม่สามารถประโยคที่สมบูรณ์ได้เมื่อเธอสะอื้น

เตชิตจูบร่างกายเธออย่างเกรี้ยวกราด “ปล่อยคุณ ผมก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”

เขาเอาร่างของเธอครึ่งอยู่ในอ้อมแขน บรรยากาศในห้องร้อนระอุ ลุกเป็นเปลวไฟ นิ้วของเขาที่เรียวเหมือนไม้ไผ่ไต่ไปตามขอบชุดของเธอ เขาพยายามดึงสิ่งที่ทำให้ไม่สะดวกออกไป

เพื่อให้เข้ากับชุดเดรสนัชชาสวมใส่แค่เพียงจีสตริงเท่านั้น เธอตระหนักถึงความพยายามของเขา พยายามดิ้นรน “ไม่ อย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ!”

เตชิตชะงักเพราะคำว่า “เกลียด” แต่ร่างกายยังคงเรียกร้อง แต่ใจกลับไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว เสียงที่คมชัดทะลุสีสันของความต้องการทางเพศ เธอกลัวจริงๆ ไม่อยากใกล้ชิดกับเขาจริงๆ

เธอแทบจะร้องไห้และแทบจะหยุดหายใจ แต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวมากไป ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเธอเหมือนสิงโตที่กำลังโกรธ มีความเป็นไปได้ว่าจะทำอะไรบ้าๆอยู่เสมอ

น้ำตาหยดสู่อ้อมแขนของเขา ทีละหยดทีละหยด บีบรัดหัวใจผู้ชายคนหนึ่ง

เขาจ้องที่ไหล่อันสั่นเทา ในเวลานี้เขาลอยเคว้งและทำอะไรไม่ถูก

ความอดทนและความรักกลับคืนมา ครั้งแรกที่เจอกันเขาก็รังแกเธอเช่นนี้

“อย่าร้อง นัช อย่าร้อง…” เขาสะกดความรู้สึกทางรางกายของเขาเอาไว้ และพูดอย่างอ่อนโยน “ผมไม่ดีเอง คุณอย่าร้องนะ”