ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 307

ตอนที่307 ความสัมพันธ์ของเธอกับชนุดม

เขามีชีวิตอยู่มาสามสิบกว่าปี หลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่สูญเสียพลัวหลังจากเห็นเธอหลั่งน้ำตา หยดน้ำคริสตัลหยดเดียวก็สามารถเอาชนะเขาได้

เขาไม่ได้พูดว่าไม่ดี ทันใดนั้นก็อ่อนโยน น้ำตาไม่สามารถหยุดได้ เมื่อคำพูดถึงปากก็กลายเป็นเสียงครวญครางออกมา

เตชิตไม่ได้กระทำอะไรต่อไป ความปรารถนายังคงไม่ลง ความต้องการของร่างกายยังคงอยู่ สายตามองไปที่หญิงสาวที่เปลือยกายอยู่กลางอากาศ แย่กว่าที่คิด

เขาหัวตัวกลับหยิบเสื้อสูทที่บนเตียงและคลุมไปบนไหล่ของเธอ เสื้อมีขนาดใหญ่จนสามารถคลุมได้ตั้งแต่ช่วงบนทั้งหมดจนถึงต้นขาของเธอ

หลังจากทำสิ่งนี้แล้ว เขาก็ผละออกไปสองสามก้าว หยิบบุหรี่ในกระเป๋าออกมาจุดไฟ ดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการให้รสชาตจากการสำลักมาปกปิดสิ่งที่ท่วมท้น

ไฟที่สะสมมาเป็นเวลาห้าปี ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในห้องทำงานที่เงียบสงบ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงตกกระทบถึงหู เห็นได้ชัดว่าร้องไม่ดังแต่กลับอัดอั้นตันใจมาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ตามมาด้วยเสียงเตือนอย่างสุภาพของผู้ช่วย “ประธานเตชิตครับ โทรศัพท์ของคุณนัชชาดังครับ”

นัชชาหายใจเล็กน้อย ในจุดนี้คนที่โทรหาเธอไม่น่าใช่คนที่บริษัท ในบรรดาคนรู้จักของเธอไม่มีใครจะโทรติดต่อเธอกลางดึก นอกจากชนุดมและธีมนต์

เมื่อคิดถึงพวกเขา จิตวิญญาณของเธอที่เพิ่งจะผ่อนคลายก็เริ่มจะตึงเครียดขึ้นมาในทันที เธอมองดูผู้ชายคนนั้นทางด้านหลังอย่างไม่ทันรู้ตัว แต่ชายคนนั้นก็ก้มหน้าพ่นควันต่อไป หลังจากนั้นไม่นาน ก็ตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเข้ามา

ตาจ้องมองเห็นไม่ผิด ชื่อที่อยู่บนหน้าจอ ชนุดม

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็คืนมือถือให้เธอ หรือไม่ให้ กลัวว่าจะร้องอีก

นัชชารับเอาไป อย่างเร่งรีบเล็กน้อย ราวกับฉกเอามา เธอเห็นดวงดาของเขาสั่นเทาอย่างไม่มีความสุข ร่างกายค่อยๆหดลง

ท่าทางเธอมีความสุขเช่นนี้ เตชิตก็ยิ่งรู้สึกโกรธแต่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้ ภายในกำลังมอดไหม้

นัชชาขยับเสื้อผ้าและเดินไปที่มุมที่ไกลที่สุดจากเขา หลังจากสูดหายใจลึกๆสองครั้งก็พูดออกมา “ฮัลโหล”

“ทำไมยังไม่กลับล่ะ” เสียงลอดออกมา น้ำเสียงมีความปวดหัวหมดหนทางและปนความน่าเบื่อ “เมื่อครู่ธีมนต์ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ ร้องหาว่าแม่อยู่ที่ไหน”

เมื่อฟังประโยคนี้ นัชชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจหาย แต่ก็กลัวว่าชนุดมจะผิดสังเกตเธอจึงพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ใบหน้าเล็กๆซีดๆกลายเป็นสีแดง ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกำลังจ้องมองอยู่ เธอไม่กล้าพูดมากกว่านี้ “มีเรื่องที่ไม่คาดคิด ต้องจัดการให้เรียบร้อยในคืนนี้ ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“เรื่องที่ไม่คาดคิดรึ” ชนุดมรู้สึกถึงความผ่อนคลาย ถามเธอย่างจริงจัง “มันสำคัญไหม”

“ไม่มีอะไร ฉันจัดการเองได้”

“ให้ผมส่งคนไปรับไหม” ปิดส่วนไมโครโฟนเอาไว้ ชนุดรึสึกว่าเธอพูดจาแปลกๆ แต่ว่าแปลกอย่างไรก็บอกไม่ถูก

“ไม่ต้อง ฉันไปกับผู้ช่วย ไม่ต้องห่วง” เธอรีบพูดสับทับไปอีกประโยค อุณหภูมิของห้องลดลงสองสามส่วน ทั้งหมดนี้ก็เพราะผู้ชายที่กำลังสูบบุหรี่อยู่

เธอรีบตัดบท “ไว้กลับไปเล่าให้ฟัง วางแล้วนะ”

สายถูกตัด นัชชาแต่งตัวในชุดชั้นในและเดรส แม้ว่าเสื้อผ้าจะถูกฉีกขาดเป็นชิ้นใหญ่ แต่เสื้อสูทของเขาก็สามารถปกปิดเอาไว้ได้

คลุมตัวมิดชิดแล้ว นัชชาก็หันมา กำลังจะมองหน้าก็เห็นสายตาชายคนนั้นจ้องมา “แฟนหรอ”

เขายกหางเสียงขึ้น ฟังดูเหมือนจะเป็นคำเยาะเย้ยมากกว่าคำถาม

ไม่ทันรอให้นัชชาอ้าปาก เขาก็พูดต่อ “พวกคุณอยู่ด้วยกันรึ”

“ฉัน…”

“เมื่อกี๊ที่ผมทำกับคุณ เขาก็ทำกับคุณเหมือนกันรึเปล่า”

นัชชาไม่รู้จะตอบยังไง พวกเธออยู่ด้วยกัน แต่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ได้แต่หันหน้าหาเขาอย่างนี้เท่านั้น เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

แต่ความเงียบของเธอในสายตาของเตชิตกลับมองว่าเป็นการยอมรับ

ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเธอถึงต่อต้านเขา ที่แท้เป็นเพราะคบผู้ชายคนอื่นแล้ว

ความโกรธจางหายไปครึ่งหนึ่ง ณ จุดนี้หัวใจปีนขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของความผิดหวังและเสียใจ เหมือนกับว่าคนที่ตนรักที่สุดถูกคนอื่นพรากไป เขาไม่เต็มใจ ไม่ขอร้องและไม่ได้รับเช่นนั้น

จะทำอย่างไรต่อไป?

จะผูกเธอติดอยู่กับตัวหรือว่าจะขังเธอไว้?

เธอเป็นคนอิสระ มีความคิดเสรี แม้ว่าคนจะอยู่ที่นี่ ถ้าหัวใจไม่อยู่ แล้วจะทำอย่างไร

ความคิดดังกล่าวทำให้เตชิตหวาดกลัวและไม่สบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถทนมองเธอไปรักคนอื่นได้

เขาได้แต่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น นี่เป็นเพียงชั่วคราว เธอพูดเช่นนี้เพราะความโกรธ

บุหรี่มวนนั้นงวดไปถึงก้นอย่างรวดเร็ว เขาตกใจเมื่อปลายนิ้วโดนสะเก็ดไฟ ชายคนนั้นขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ มองไปที่ร่างเธอ “ผมจะให้คนไปส่งคุณ”

ดูเหมือนว่าเธอไม่คาดคิดว่าเขาจะปล่อยเธอในทันที นัชชาแปลกใจ “คุณ… ให้ฉันไปหรอ”

“ถ้าไม่อย่างนั้นคุณอยากจะอยู่ต่อก็ได้” ดูเหมือนว่าเขาจะพูดติดตลก แต่ลึกๆก็มีความคาดหวังอยู่ภายใน

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ตรงไปเปิดประตูแล้วออกไปข้างนอก

เตชิตยืนอยู่ข้างหลังเธอ มองเงาหลังของเธอที่ค่อยๆลับไป ทิ้งไว้เพียงความโศกเศร้าและจิตใจอันเปราะบาง ผู้ช่วยหันหน้ากลับไปมองที่สีหน้าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นห่วงแต่ก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้

หลายปีมานี้ คนรอบข้างไม่เข้าใจเขา บอกว่าเขาเยือกเย็น บอกว่าเขาไม่มีความรู้สึก แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ เขาเพิ่งจะสูญเสียสิ่งเหล่านี้ไปทั้งหมด หลังจากที่ความรู้สึกทั้งหมดได้ตายไปเขาจึงต้องระมัดระวัง ถึงต้องกำจัดความอบอุ่นในใจออกไปให้หมดไงล่ะ

…..

ก่อนกลับ นัชชาไปหา Lily โดยเจตนา ด้วยชุดปัจจุบันของเธอไม่สามารถกลับบ้านได้

“มีเสื้อผ้าสำรองให้ฉันบ้างไหม”

Lily มองเธออย่างตกใจ อดไม่ได้ที่จะร้องเอามือปิดปาก “โอ้โห คุณกลายเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร”

นัชชารู้สึกอาย ตามธรรมชาติแล้วเธอไม่รู้วิธีพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ได้แต่แกล้งทำว่าไม่เป็นไร “ไม่มีอะไร เกิดข้อพิพาทขึ้นนิดหน่อย”

“เขาทำคุณรึเปล่า หรือว่ามีคนบุกรุก ถ้ามีเธอต้องบอกฉันนะ! Suran เราเป็นคนทำงานด้านกฎหมาย ไม่ต้องกลัว….” Lily ยังคงพูดจาไร้สาระ คิดเอาเองว่านัชชาเกิดเรื่องขึ้น

นัชชายกมือขึ้นขัดจังหวะการพูดของเธอ “ไม่มีเรื่องอันตรายร้ายแรง เธอวางใจได้ ฉันมีเรื่องส่วนตัว”

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อถักไหมพรมแขนยาวและกางเกงยีนส์ สวมใส่อย่างสะดวกสบาย “คืนนี้ฉันรบกวนเธอแล้ว อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร เจอกันพรุ่งนี้”