ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 307

ตอนที่307 ความสัมพันธ์ของเธอกับชนุดม

เขามีชีวิตอยู่มาสามสิบกว่าปี หลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่สูญเสียพลัวหลังจากเห็นเธอหลั่งน้ำตา หยดน้ำคริสตัลหยดเดียวก็สามารถเอาชนะเขาได้

เขาไม่ได้พูดว่าไม่ดี ทันใดนั้นก็อ่อนโยน น้ำตาไม่สามารถหยุดได้ เมื่อคำพูดถึงปากก็กลายเป็นเสียงครวญครางออกมา

เตชิตไม่ได้กระทำอะไรต่อไป ความปรารถนายังคงไม่ลง ความต้องการของร่างกายยังคงอยู่ สายตามองไปที่หญิงสาวที่เปลือยกายอยู่กลางอากาศ แย่กว่าที่คิด

เขาหัวตัวกลับหยิบเสื้อสูทที่บนเตียงและคลุมไปบนไหล่ของเธอ เสื้อมีขนาดใหญ่จนสามารถคลุมได้ตั้งแต่ช่วงบนทั้งหมดจนถึงต้นขาของเธอ

หลังจากทำสิ่งนี้แล้ว เขาก็ผละออกไปสองสามก้าว หยิบบุหรี่ในกระเป๋าออกมาจุดไฟ ดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการให้รสชาตจากการสำลักมาปกปิดสิ่งที่ท่วมท้น

ไฟที่สะสมมาเป็นเวลาห้าปี ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในห้องทำงานที่เงียบสงบ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงตกกระทบถึงหู เห็นได้ชัดว่าร้องไม่ดังแต่กลับอัดอั้นตันใจมาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ตามมาด้วยเสียงเตือนอย่างสุภาพของผู้ช่วย “ประธานเตชิตครับ โทรศัพท์ของคุณนัชชาดังครับ”

นัชชาหายใจเล็กน้อย ในจุดนี้คนที่โทรหาเธอไม่น่าใช่คนที่บริษัท ในบรรดาคนรู้จักของเธอไม่มีใครจะโทรติดต่อเธอกลางดึก นอกจากชนุดมและธีมนต์

เมื่อคิดถึงพวกเขา จิตวิญญาณของเธอที่เพิ่งจะผ่อนคลายก็เริ่มจะตึงเครียดขึ้นมาในทันที เธอมองดูผู้ชายคนนั้นทางด้านหลังอย่างไม่ทันรู้ตัว แต่ชายคนนั้นก็ก้มหน้าพ่นควันต่อไป หลังจากนั้นไม่นาน ก็ตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเข้ามา

ตาจ้องมองเห็นไม่ผิด ชื่อที่อยู่บนหน้าจอ ชนุดม

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็คืนมือถือให้เธอ หรือไม่ให้ กลัวว่าจะร้องอีก

นัชชารับเอาไป อย่างเร่งรีบเล็กน้อย ราวกับฉกเอามา เธอเห็นดวงดาของเขาสั่นเทาอย่างไม่มีความสุข ร่างกายค่อยๆหดลง

ท่าทางเธอมีความสุขเช่นนี้ เตชิตก็ยิ่งรู้สึกโกรธแต่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้ ภายในกำลังมอดไหม้

นัชชาขยับเสื้อผ้าและเดินไปที่มุมที่ไกลที่สุดจากเขา หลังจากสูดหายใจลึกๆสองครั้งก็พูดออกมา “ฮัลโหล”

“ทำไมยังไม่กลับล่ะ” เสียงลอดออกมา น้ำเสียงมีความปวดหัวหมดหนทางและปนความน่าเบื่อ “เมื่อครู่ธีมนต์ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ ร้องหาว่าแม่อยู่ที่ไหน”

เมื่อฟังประโยคนี้ นัชชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจหาย แต่ก็กลัวว่าชนุดมจะผิดสังเกตเธอจึงพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ใบหน้าเล็กๆซีดๆกลายเป็นสีแดง ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกำลังจ้องมองอยู่ เธอไม่กล้าพูดมากกว่านี้ “มีเรื่องที่ไม่คาดคิด ต้องจัดการให้เรียบร้อยในคืนนี้ ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“เรื่องที่ไม่คาดคิดรึ” ชนุดมรู้สึกถึงความผ่อนคลาย ถามเธอย่างจริงจัง “มันสำคัญไหม”

“ไม่มีอะไร ฉันจัดการเองได้”

“ให้ผมส่งคนไปรับไหม” ปิดส่วนไมโครโฟนเอาไว้ ชนุดรึสึกว่าเธอพูดจาแปลกๆ แต่ว่าแปลกอย่างไรก็บอกไม่ถูก

“ไม่ต้อง ฉันไปกับผู้ช่วย ไม่ต้องห่วง” เธอรีบพูดสับทับไปอีกประโยค อุณหภูมิของห้องลดลงสองสามส่วน ทั้งหมดนี้ก็เพราะผู้ชายที่กำลังสูบบุหรี่อยู่

เธอรีบตัดบท “ไว้กลับไปเล่าให้ฟัง วางแล้วนะ”

สายถูกตัด นัชชาแต่งตัวในชุดชั้นในและเดรส แม้ว่าเสื้อผ้าจะถูกฉีกขาดเป็นชิ้นใหญ่ แต่เสื้อสูทของเขาก็สามารถปกปิดเอาไว้ได้

คลุมตัวมิดชิดแล้ว นัชชาก็หันมา กำลังจะมองหน้าก็เห็นสายตาชายคนนั้นจ้องมา “แฟนหรอ”

เขายกหางเสียงขึ้น ฟังดูเหมือนจะเป็นคำเยาะเย้ยมากกว่าคำถาม