ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 308

ตอนที่308 บอกผมใครแตะต้องตัวคุณ

ผู้ช่วยประรมขับรถไปส่งนัชชาที่อพาร์ทเม้นต์ด้วยตนเอง ระหว่างทางกลับ บรรยากาศภายในรถค่อนข้างอึดอัด นัชชามองออกไปนอกหน้าต่างตามเงาถนนที่ค่อยๆลับไป บุคคลทั้งหมดยังติดอยู่ในสถานการณ์ที่เผชิญหน้ากับเตชิต ทั้งร้อนทั้งหนาว ไม่สามารถเรียกจิตวิญญาณกลับคืนมาได้

ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่สบายใจของเธอ ประรมมองผ่านกระจกหลัง กระซิบความคิดเห็นของเขาออกมา “คุณนัชชา อยากฟังเพลงรึเปล่าครับ”

สติของนัชชาค่อยๆกลับคืนมา หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พยักน้า “ค่ะ”

หลังจากผ่านมาห้าปี เธอรู้สึกประหม่ามากเมื่อพบกับเตชิต แม้แต่กับผู้ช่วยของเขาเธอก็ยังรู้สึกว่าต้องระวังตัว ใครจะรู้เขาอาจจะกลับไปรายงานให้เตชิตรู้สถานการณ์ของเธอก็เป็นได้

เมื่อกำลังฟุ้งซ่านอยู่นั้น เสียงสุภาพบุรุษของประรนก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ที่จริงแล้วคุณไม่ต้องกลัว สำหรับคนภายนอกแล้วอาจมองว่าเตชิตเย็นชาไม่แยแส แต่สำหรับคุณกลับไม่เป็นเช่นนั้น”

เมื่อสักครู่มันเป็นแค่เรื่องตลก ขณะนี้ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ นัชชาถามเขากลับไปโดยจิตใต้สำนึก “แล้วเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นคุณจะอธิบายมันว่ายังไง”

เขาจะไม่ทำร้ายเธอ แต่กลับบังคับเธออย่างไม่เต็มใจ

ประรนอึ้งไปไม่กี่วินาที ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดถึงวิธีการตอบ อย่างไรก็ตามเขาได้รับการศึกษาที่ดีตั้งแต่เด็ก และเขารับรู้ได้ถึงสิ่งที่ดีในคืนนี้

มันไม่ยุติธรรมสำหรับนัชชา แต่ว่า….

“ผมรู้ว่าเรื่องเช่นอาจทำให้หัวใจคุณไม่อาจยอมรับได้ในชั่วขณะหนึ่ง แต่เตชิตไม่เป็นอันตรายต่อคุณอย่างแน่นอน เขาเพิ่งจะได้เจอคุณนัชชาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก มีความสุขมาก อาจจะขาดเหตุผลไปบ้าง” เขาอยู่ข้างกายเตชิตมาสามปี สามปีที่ผ่านมาก็ทำให้เข้าใจอารณ์ความรู้สึกของเจ้านายเข้าได้ดี

ไม่สนใจเรื่องผู้หญิง ไม่เคยมีพฤติกรรมพิเศษใดๆ ถึงแม้เขาจะไม่สนใจเรื่องของผู้หญิงแต่ว่าเขาก็ให้เกียรติ เขาจะไม่ทำร้ายคุณนัชชา ไม่อย่างแน่นอน

เหตุผลเช่นนี้เข้าใจได้โดยธรรมชาติ แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะยอมรับ เพราะว่ามีเพียงอคติเช่นนี้เท่านั้นที่จะเป็นข้ออ้างให้เธอเหนื่อยหน่ายกับผู้ชายคนนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าเธอก็จมดิ่งลง น้ำเสียงค่อนข้างรุนแรง “แน่นอนคูณเป็นลูกน้องเขาก็ต้องพูดแทนเขา”

ประรนอ้าปากแต่ท้ายที่สุดก็ปิดปากลงในใจรู้สึกอึดอัด เขาต้องการช่วยเจ้านายของเขาอธิบายสักสองประโยค แต่เมื่อบอกตรรกะของเขา นัชชากลับไม่อยากฟัง พูดไปก็ไร้ประโยชน์

ดังนั้นเขาจึงนิ่งเงียบไปหลังจากที่กล่าวขอโทษ

รถกำลังแล่นไปตามทาง เมื่อถึงหน้าประตูอพาร์ทเม้นต์ก็ต้องหยุดรถเพื่อความปลอดภัย นัชชาไม่ยอมให้เขาขับรถเข้าไป เธอลงจากรถตั้งแต่หน้าประตู

เดินไปกับสายลมพัดในตอนกลางคืน ดึกมากแล้ว มีอยู่ไม่กี่ครัวเรือนที่ยังเปิดไฟอยู่ สายตาเธอเลื่อนไปมองยังชั้นที่เธออยู่

ไฟเปิดอยู่ น่าจะเป็นจากโคมไฟติดผนัง ไม่ได้สว่างจ้า

ไม่มีเวลาคิดมากเกินไป เธอรู้ว่าชายคนนั้นกำลังรออย่างร้อนรน เดินไปกดลิฟต์อย่างรวดเร็ว ตรงขึ้นไปชั้นบน

“ติ๊ง” ประตูลิฟต์เปิดออก นัชชามองไปที่พื้นเตรียมที่จะเดินออกนอกลิฟต์ทันใดนั้นก็หันไปเห็นชายคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกล

เธอเหลือบไปมอง คาดไม่ถึงว่าจะพบเขาที่ทางเดิน เธอเดินช้าๆและตะโกนถามอย่างไม่แน่ใจ “ชนุดมรึเปล่าคะ อยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”

“รอคุณ” เขาบี้ดับบุหรี่ เหลืออีกตั้งเยอะแต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ โยนทิ้งลงถังขยะไป พุ่งสายตาคมชัดและก้าวร้าวใส่เธอ สำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าซ้ำแล้วซ้ำอีก

นัชชาทนต่อการถูกวิพากษ์วิจารณ์ด้วยสายตาเช่นนี้ต่อไปไม่ไหว รู้สึกอายจนพูดไม่ออก เธอไม่ได้ตั้งใจจะบอกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลายปีมานี้เธอเป็นหนี้เขามามากพอแล้ว ตอนนี้ไม่อยากให้เหตุผลของตัวเองทำให้ผู้ชายคนนี้ต้องมาข้องเกี่ยวอีก

ความเข้าใจของเขาที่เกี่ยวกับนัชชา ถ้าหากว่าเขารู้ เรื่องราวต่างๆก็จะไม่ง่ายเหมือนตอนนี้

“คืนนี้มีเรื่องบางอย่างล่าช้าเลยต้องจัดการ แต่ก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไร คุณไม่ต้องกังวลจนเกิดไป” นัชชากลัวว่าเขาจะจับได้ ต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่อง “ใช่แล้ว ธีนอนรึยังคะ”