ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 313

ตอนที่313 บังคับให้เธอค้นหาตัวเอง

ในบ่ายของวันนั้นนัชชาได้รับโทรศัพท์จากผู้ที่ดูแลบิต โอเอ็ม เธอดีใจและรีบโอนสายไปยังห้องทำงาน เธอคิดว่าเป็นผลจากการกระทำของเธอต่อธนิสรและนนทิน ท้ายที่สุดท่าทีของพวกเขาคือต้องการจะปัดความรับผิดชอบ

อย่างไรก็ตามความสุขนี้อยู่ไม่ได้นานก็ถูกทำลายลง น้ำเสียงของอีกฝ่ายเป็นทางการมาก เป็นเหมือนการแจ้งให้เธอทราบเพียงฝ่ายเดียวมากกว่าที่จะสื่อสารกับเธอ “บริษัทได้พิจารณาถึงความคืบหน้าของคดี แต่สุดท้ายเรื่องราวต่างๆก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ไม่สามารถจบที่คนคนเดียวได้ ประธานธนิสรได้ออกมารับผิดชอบแล้ว ความคืบหน้าต่อไปคุณจะได้ติดต่อกับผู้อำนวยการเตชิตโดยตรงค่ะ”

ใบหน้าที่ผ่อนคลายของนัชชากลายเป็นแข็งทื่อ ความเจ็บปวดเข้ามาแทนที่ เธอยังคิดว่าเธอเข้าใจผิด “ว่าไงนะคะ”

คำพูดของอีกฝ่ายไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ชัดเจนยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ และยังถามเธออย่างอดกลั้น “คุณนัชชา คุณได้ยินรึเปล่าคะ”

ได้ยินแล้ว และหมดหวังโดยสิ้นเชิง

นัชชาหวังว่าตัวเองจะไม่ได้ยิน หรือว่าไม่ได้ออกมาเป็นเช่นนี้

แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้า เธอได้แต่ยอมรับ ไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อรอง เธอกลั้นหายใจ พยายามที่จะเป็นมืออาชีพ “ในเมื่อบิต โอเอ็มโอนย้ายเรื่องนี้ให้คนอื่นจัดการ ทางเราก็คงต้องปรับเปลี่ยนทนายให้เหมาะสมเช่นกัน รบกวนคุณช่วยแจ้งทางคุณด้วยค่ะ”

“ขอโทษค่ะคุณนัชชา เกรงว่าเราจะไม่สามารถรับปากได้” อีกฝ่ายปฏิเสธง่ายๆ ภาษาอังกฤษเรียกว่าเยือกเย็นออกมาจากไมโครโฟน

นัชชาหงุดหงิด “ทำไม”

“เพราะว่าผู้อำนวยการเตชิตบอกไว้ค่ะ ถ้าหากเป็นคนอื่นท่านจะไม่พบค่ะ” ดูเหมือนจะฟังออกว่าเธอเริ่มมีอารมณ์แล้วอีกฝ่ายจึงแนะนำขึ้นมา “บางทีคุณอาจจะได้คุยกับคุณเตชิตโดยตรงค่ะ”

ความหวังสุดท้ายในใจก็พังทลาย วางสายลง นัชชาอึดอัดใจ ลืมที่จะวางสาย สติหลุดออกจากมือ

เตชิตนี่หมายความว่าอย่างไร

ทำความลำบากให้เธอเมื่อคืนยังไม่พอ ยังจะทรมานเธออีกหรอ

เธอหัวเราะ ไหล่ขยับเคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทบิต โอเอ็ม คำพูดเขาสำคัญมาก เขาจงใจทำสิ่งนี้เพื่อบอกกับเธอว่า ถ้าหากอยากที่จะแก้ปัญหา ต้องผ่านเตชิตเท่านั้น

เขาเป็นเหมือนภูเขาที่อยู่ตรงหน้าเธอ หายใจไม่ออกเพราะไม่สามารถหายใจได้ในพื้นที่เล็กๆแห่งนี้ ต้องรอความตายหรือว่าจะเผชิญหน้ากับเขาเท่านั้น

นัชชาอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ หัวใจเธอเต้นระรัว นอกจากจะตื่นเต้นแล้วก็ยังโกรธแค้นและอารมณ์เสียอีกด้วย

ช่างไม่ยุติธรรมที่คิดจะรังแกเธอ คิดจะเอาอะไรก็ต้องได้ชอบบีบบังคับเธอเหมือนห้าปีก่อนไม่มีผิด

“ปี๊นๆๆ”

ไม่ได้ว่างสายอยู่เป็นเวลานาน เธอได้ยินเสียงจากไมโครโฟน นัชชาจึงได้สติกลับมา หายใจเข้าลึกๆและกำลังจะวางสาย เธอยกมือขึ้นปิดเปลือกตาเอาไว้ ความอบอุ่นเพิ่มขึ้นบริเวณนั้น

ผู้ช่วย Lily เข้ามาเห็นฉากนั้นเข้า แม้ว่าเธอจะเห็นสิ่งต่างๆเมื่อคืนนี้แต่หล่อนก็ยืนกรานว่าไม่เป็นไร แต่ด้วยความเป็นผู้หญิงเหมือนกัน Lily สามารถรู้ได้ว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับเธอ

เธอดูเป็นทุกข์มาก “Suran เรายกคดีนี้ให้คนอื่นเถอะ….”

นัชชาหลับตา เงียบไปสองสามวินาที คิดถึงใบหน้าที่หมดหนทางและความปรารถนาของ Davy เธอส่ายหัว “มันยืดเยื้อมานานแล้ว ถ้าฉันไม่กลับไปจัดการ ก็ไม่มีใครแก้ปัญหานี้ได้”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้เตชิตมีส่วนเกี่ยวข้อง เธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีทางเลือกแบบไหน

เธอต้องการช่วยเหลือให้ Davy ชนะคดีนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเตชิต

ถ้ายอมแพ้แบบนี้ เธอจะไม่สามารถเอาชนะใจตัวเองได้

ว่าไง ผ่านไปห้าปีก็ยังสู้เขาไม่ได้ จะถอยอย่างนี้หรอ คนที่ทำผิดไม่ใช่เธอสักหน่อย

“แต่ว่า…” Lily ลังเลดูเหมือนอยากพูดอะไรอีก

นัชชายกมือขึ้นขัดจังหวะ “Lily คุณไม่ต้องโน้มน้าวฉัน ฉันรับผิดชอบคดีนี้ ถ้าหากว่าฉันแพ้ ใครจะพูดแทน Davy ได้”

เธอไม่สามารถผลักชายผิวขาวคนนี้ไปสู่นรกได้ แต่เธอก็ทำได้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น แม้ว่ากระบวนการต่อไปจะต้องกดดันอย่างมาก แต่เธอก็ไม่มีทางอื่น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอก็มีแรงกระตุ้นให้ทำสิ่งหนึ่ง ใช่แล้ว คนทำผิดไม่ใช่เธอ เป็นแค่ข้อตกลงทางธุรกิจ เธอไม่คิดว่าเตชิตจะสามารถพาตัวเธอออกไปจากอังกฤษได้

สายตาที่ Lily มองเห็นเธอจากที่โกรธหมดหนทาง จนกระทั่งเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ อารมณ์บนใบหน้าเธอเปลี่ยนไปทุกอย่าง “Suran คุณโอเคมั๊ย”

“ไม่เป็นไร” นัชชากระวนกระวายใจแต่เมื่อพูดก็สงบลงมาก “คดีนี้ฉันจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด เธอวางใจได้”

Lily เห็นเธอยืนกรานเช่นนั้นจึงไม่อาจพูดอะไรต่อไป มีเจ้านายเช่นนี้ นับเป็นโชคดีของเธอ

คนทำงานกฎหมายมากมายเท่าไหร่ที่พวกเขาทำในสิ่งที่ผู้คนนึกไม่ถึง มีแค่นัชชาเท่านั้น ทั้งมีความสามารถและไม่โอนอ่อนผ่อนตาม เธอรักความยุติธรรมมาก Lily ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงได้มาไกลขนาดนี้

หลังจากที่รอให้ Lily ออกจากห้องทำงานไป เธอก็หยิบมือถือออกมา ตามเอกสารที่เตชิตให้คนส่งมาจากบริษัทบิต โอเอ็ม มีการเปลี่ยนแปลงในตัวเลขของการสั่นสะเทือนในลอนดอน

“ตืด--- ตืด---”

โทรศัพท์สายไม่ว่าง นัชชารู้สึกประหม่า นั่งอยู่ไม่ติด เดินไปเดินมาในห้องทำงาน

สายติดนานแล้วแต่ไม่มีคนรับสาย เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากกำลังจะวางสายไป เสียงที่วุ่นวายได้หายไป จากนั้นได้ยินเสียงอันสงบนิ่งชายผู้นั้น “ฮัลโหล”

นัชชากลั้นหายใจ เกร็งตั้งแต่เส้นผมจนถึงปลายเท้า เธออ้าปากค้าง และลืมว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไรและรู้สึกประหม่า เริ่มต้นของวงจรอุบาทว์

เตชิตรออยู่นานก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ คิ้วของเขาเริ่มบิดเบี้ยว หมดความอดทนและพูดขึ้นอีกครั้ง “ฮัลโหล”

นัชชารู้ ว่าถ้าเธอยังไม่พูดอีก เขาก็จะวางสาย

ไม่ได้!

เธอยังมีสิ่งที่ต้องการพูดกับเขา

“ฉันเอง นัช...ชา” แค่สี่คำ เสียงเธอก็สั่น คิดว่าคู่สายก็คงจะสัมผัสได้เธอก็ยิ่งกังวลใจ หน้าแดงขึ้นมาเหมือนพริกที่กำลังไหม้ ตกใจพยายามพูดต่อไป “ตัวแทนบิต โอเอ็มบอกว่าคนที่รับผิดชอบคุยเรื่องคดีต่อคือคุณ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญมั๊งคะ”

เสียงผ่านมาทางลำโพง เตชิตหูแนบฟังเสียงที่ปลายทาง ด้วยวิธีนี้เขาจึงสามารถจินตนาการถึงรูปร่างหน้าตาของเธอ เห็นได้ชัดว่าทั้งสงบนิ่งและเผ็ดร้อน

ชายคนนั้นเลิกคิ้วเล็กน้อย เปลือกตาอ่อนนุ่มปิดลง เมื่ออ้าปากเสียงของความเย็นชาและเฉยเมยก็กลับคืนมา “มีเรื่องอะไรรึ”

เขาไม่พูดยังดีกว่า เมื่อพูดหัวใจของนัชชาก็ยิ่งร้อนรุ่ม อารมณ์เริ่มพุ่งขึ้น ทันใดนั้นเธอก็อ้าปาก “ฉันมีเรื่องอะไร ไม่มี ประธานเตชิตควรจะรู้ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ คุณเป็นคนเปลี่ยนคนรับผิดชอบเรื่องนี้เอง ไม่ได้ต้องการบังคับให้ฉันไปหาคุณหรอคะ”