ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 314

ตอนที่314 ถามคุณสามข้อ

“คุณจะไม่มาก็ได้ คุณมีทางเลือกอยู่ในมือ เขามีเงินมหาศาลเรื่องนี้เป็นแค่เกมส์เธอไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลย

นัชชาเกือบจะหลุดปาก แต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ “ห้าปีก่อนคุณตกเป็นเหยื่อ แต่ไม่คิดว่าในวันนี้ คุณจะใช้สิทธิ์ของเหยื่อมาขู่ฉัน!”

พูดไปแล้ว นี่คือจุดที่เจ็บปวดที่สุดของนัชชา เรื่องของ Davy ต้องได้รับการแก้ไข แต่เขาทำเช่นนี้ทำให้เธอเหลือทางเลือกแค่เผชิญหน้าเขาหรือยอมแพ้คดีนี้ไป

นัชชาไม่มีทางยอมแพ้ฉะนั้นก็ต้องไปพบเขา

“เกมส์นี้น่าสนใจและน่าสนุกมากใช่มั๊ย ความพยายามทั้งหมดที่คุณทำก็เพื่อทุกคนในครอบครัวรึ” เมื่อพูดจบก็ไม่รอเขาตอบ นัชชายิ้มอยากเมินเฉย “ทำไมประธานเตชิตถึงคิดว่าฉันจะจัดการกับเรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องคดีฉันต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”

เธอไม่รู้ ก่อนที่เขาจะโทรหาเธอว่าเตชิตได้คุยกับKevinเรื่องการแถลงการณ์ขอโทษเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังเข้าใจผิด

และคนที่ถูกเข้าใจผิด ก็ไม่ได้เตรียมตัวเพื่อนที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจ เขาแค่ต้องการบังคับให้เธอมา แม้ว่าจะทำให้เธอเข้าใจผิดก็ตาม

“เป็นเรื่องดีที่คุณมีความมุ่งมั่นเช่นนี้” น้ำเสียงของเขาไม่เข้มไม่อ่อน เป็นการวางตัวที่ดี

นัชชารู้สึกตัวเองเหมือนเป็นมดที่อยู่บนหม้อไฟ ถูกเผาไม่ได้ แต่ชายคนนั้นมองด้วยสายตาเย็นชา เพิ่มไฟเข้าไปที่ก้นหม้อเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายขึ้น

เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น ดูเวลาสักครู่ บ่ายสามโมง ยังไม่ค่ำ แทนที่ลากเรื่องนี้ให้ยืดเยื้อออกไป เป็นการดีกว่าที่จะตีเหล็กตอนร้อน

คิดถึงตรงนี้ นัชชาก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว “ประธานเตชิตตอนนี้มีเวลามั๊ยคะ เรานัดคุยกันเรื่องรายละเอียดของคดี”

“ผมค่อนข้างยุ่ง”

นัชชารู้สึกแน่นหน้าอก อยากอาเจียรแต่ก็อาเจียรไม่ออก ลำคอกลืนน้ำลายไม่ได้ ได้แต่อารมณ์เสียเท่านั้น “ถ้าอย่างนั้นคุณว่างเมื่อไหร่”

เธอทำอะไรไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือ ความโกรธตอนนี้มีเพียงสามในสี่ส่วนเท่านั้น

“เอาอย่างนี้แล้วกัน” เขาหยุดชั่วคราว ดูเหมือนว่ากำลังคิดถึงวิธีรับมือกับเธอ และความอึดอัดใจก็มาถึง “คุณมาหาที่ที่พักผม อย่างนี้ถึงจะสะดวก”

ที่พัก!

นัชชากัดกราม ใครกล้าพูดว่าเตชิตไม่จงใจ เธอเป็นคนแรกที่ไมเชื่อ! อารมณ์ของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างไร เธอรู้มากเกินไป เขาพูดประโยคก่อนหน้าก็เพื่อที่จะพูดประโยคนี้

“ลอนดอนออกใหญ่ ร้านกาแฟตั้งมากมาย น่าจะมีหนึ่งหรือสองร้านที่ไม่ไกลจากที่พักคุณ ถ้าหากประธานเตชิตรู้สึกว่าไม่ว่าง ฉันขับรถไปรับคุณได้ค่ะ…”

“ไม่เต็มใจหรอ” เขาขัดจังหวะการพูดของนัชชา “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมา”

“....”

เวลาชั่วครู่ เสียงเงียบหายไป ไม่มีใครพูดอะไร

นัชชาเกลียดจนกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าจะจัดการกับบุคคลนี้อย่างไร “ถ้าไม่มีอะไรจะว่างแล้วนะ”

“รอก่อน!” เธอบดฟัน หลังจากที่ไม่สามารถตกลงกันได้ “โอเค ฉันจะไปหาคุณ ตอนนี้!”

….

หลังจากนั้นสี่สิบนาที รถของนัชชาก็มาตามที่อยู่ที่ส่งมาทางมือถือ

ด้านหน้าของเธอเป็นบังกะโล เธอสังเกตอย่างระมัดระวัง ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรมีร้านกาแฟที่ใช้ได้ แต่เขาต้องการให้เธอไปหาที่บ้าน เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ

นัชชาไม่มีบัตรทางเข้า เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก เดินไปที่ประตูและกดออด คนที่นั่นไม่พูดจา เปิดประตูใหญ่ออก

รถเข้าไปข้างในอย่างราบรื่น เธอลงจากรถพร้อมเอกสารที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้า เธอยืนอยู่หน้าวิลล่าหายใจเข้าออกลึกหลายรอยก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะประตู