ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 360

ตอนที่360 Pig Pecs สังคม

ธีมนต์ส่ายหน้า “แม่ไม่ได้สอนครับ แต่ผมเคยเห็นแม่ทำ”

ความจริงนัชชาไม่เคยให้ธีมนต์กินอาหารเหลือ แต่บางครั้งไปกินข้าวนอกบ้านสั่งมาเกินแล้วกินไม่หมด เธอเลยห่อเอากลับมาด้วยจะได้กินได้ตอนหิว เพราะตอนนั้นฐานะไม่ค่อยดี

ถึงจะเป็นแบบนั้น เตชิตก็เจ็บใจอยู่ดี

ลูกชายของเขา ต้องเป็นเด็กที่มีคุณค่าหายากสุขสบายในละแวกนี้ แต่กลับเป็นเด็กที่ซื่อตรงและธรรมดากว่าเด็กคนอื่นๆ

การที่เขารู้เรื่องแบบนี้มันทำให้เขาเสียใจโทษตัวเอง ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยอยู่เคียงข้างเขาและนัชชา แต่อะไรที่ผ่านมาแล้วก็คือผ่านมา ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ ส่วนอะไรที่พลาดแล้วก็คือพลาดเลย

เขายกมือจับแก้มเขา “อาหารถ้าเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย ไม่ดีต่อสุขภาพ ถ้าเธอชอบวันหลังลุงพามากินอีก ตกลงมั้ยครับ”

ธีมนต์ไม่ได้ดื้อดึงต่อ “ก็ได้ครับ”

เขาพูดต่อ “วันหลังพาแม่ของผมมาด้วย”

“งั้นคุณลุงคงต้องถามแม่ก่อน แม่น่าจะไม่มาด้วย” เขาพูดน้ำเสียงล้อเลียนปนเจ้าเล่ห์หน่อยๆ

เตชิตยกยิ้ม เช็ดปากให้เขา แล้วเดินลงไปจ่ายตังค์

ตัวสูงใหญ่และตัวเล็กเดินออกมาจากร้าน ใบหน้าหล่อเหลา และใบหน้าน่ารักมีสายตามากมายมองไปทางพวกเขา โดยเฉพาะรถที่จอดไว้ไม่ไกล

ธีมนต์เคยแต่มองดูเด็กคนอื่นด้วยสายตาอิจฉา นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนมองด้วยสายตาชื่นชมอิจฉา เขารู้สึกภาคภูมิใจ

เหมือนการมีเตชิตเป็นพ่อมันก็ไม่ใช่เรื่องเลว

หลังจากขึ้นรถ เตชิตขาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา เหยียบคันเร่ง เสียงท่อดังแบบเท่ห์ๆ

ระหว่างทางเขาโทรหาเพื่อนทีละคน

ตอนแรกได้ยินว่าจะไปดูหนังถึงคนพากันปฏิเสธแต่พอพูดต่อว่าจะพาลูกไปด้วย แต่ละคนเปลี่ยนใจตอบตกลงอย่างเร็ว โดยเฉพาะปรัณ เขารีบหยิบกุญแจแล้วขับรถออกจากบ้านทันที

เตชิตพาลูกมาถึงโรงหนัง เจ้าของโรงหนัง เตรียมโรงว่างไว้ให้พวกเขาแล้ว พอเปิดประตูเข้ามาทั้งสามก็หันมองเตชิตอย่างมิได้นัดหมาย ไม่นานสายตาทั้งสามก็ก้มไปมองดูเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆเตชิต

(⊙o⊙)

ทั้งสามยืนมองตาค้างด้วยความอึ้ง

นี่มันโคตรพ่อโคตรแม่เหมือน ถอดแบบออกมาจากเตชิตชัดๆ

ชนัยได้สติก่อน เขารีบเดินไปยืนอยู่หน้าธีมนต์ กลืนน้ำลาย “คุณ คุณคุณคุณเป็นลูก.........อ้ะ”

เขายังไม่ทันได้พูดคำว่าชายออกมา ปรัณยื่นมือมาเขกหัวเขาก่อน

ชนัยหันไปถาม “พี่ปรัณตีผมทำไม”

ปรัณเอือม ไม่อยากพูดกับเขา เขาขยับไปกระซิบข้างหูชนัย “ลูกชายบ้านแกซิ เด็กยังไม่รับเตชิตเป็นพ่อ”

ชนัยเพิ่งนึกขึ้นได้ “ผมพูดบ้าอะไร ผมผิดเองๆ”

เขาตื่นเต้นที่ได้เห็นเด็กมากไปหน่อย

“พอแล้ว ทั้งสองคนเลย เดี๋ยวเด็กมันก็กลัวหรอก” ธนัททิ้งแก้วกาแฟลงถังขยะ ถึงหน้าจะนิ่ง แต่สายตาก็ไม่เคยละออกจากตัวธีมนต์เลย