ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 361

ตอนที่361 คุณพ่อมือใหม่ที่ล้มเหลว

“Pig Pecs ไงครับ” ธีมนต์หน้าบึ้ง หันไปสบตากับเตชิต “อย่าบอกนะครับว่าลุงไม่รู้จัก”

เตชิตส่ายหน้า “รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จัก”

ถ้าเขาบอกว่าไม่รู้จัก พ่ออย่างเขาก็เสียหน้าสิ

แต่ที่นึกไม่ถึงคือธีมนต์ยังถามเขาต่ออีกว่า “PigPecs มีน้องชายชื่ออะไร”

“..............” เขาพูดไม่ออก เหงื่อตก เขาไม่รู้แม้แต่ว่ามันคือเรื่องอะไรแล้วจะรู้ชื่อน้องชายได้ยังไง แต่เขาก็เดาส่งๆ “ชื่อรึเดวิดเปล่า”

“ผิดครับ” ธีมนต์มองเขาด้วยสายตาผิดหวัง

อีกฝั่ง ชนัยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหา พอได้คำตอบเขาก็รีบแย่งตอบขึ้น “จอร์จ”

ตอบเสร็จเขารีบเก็บโทรศัพท์ลงกลัวจะถูกจับได้

“ถูกครับ” ธีมนต์ตาเป็นประกาย “ลุงเคยดูด้วยหรอครับ”

“แน่นอน ลุงชอบมากเลยครับ” ชนัยเคยดูที่ไหน เขาไม่มีแม้แต่เวลามาเปิดทีวีเขายุ่งจะตาย แต่ก็แค่เคยได้ยินผ่านๆ แล้วพูดต่อแบบหน้าด้านๆ “ลุงเป็นคนของสังคมนะ”

ปรัณทนดูไม่ไหว ทุบไปที่หลังเขา “อย่าเยอะ”

ปรัณไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เพียงแต่.........

“แกไม่ได้จะดูการ์ตูนจริงๆใช่มั้ย”

เตชิตตอบแบบไม่มีความเอี่ยมอาย “ก็เด็กอยากดู”

ปรัณอึ้ง คนอายุสามสิบกว่าๆ ทิ้งงานในมือเพื่อมานั่งดูการ์ตูนเนี่ยนะ ถ้าเรื่องนี้พูดออกไปอย่าว่าแต่คนอื่นจะไม่เชื่อ เขาก็ยังไม่เชื่อตัวเองเลย

แล้วจะทำอะไรได้ ไหนๆก็มาแล้ว เห็นเพื่อนสนิทดีใจออกนอกหน้าที่ได้ดูแลลูกขนาดนั้น เขาก็ไม่อยากขัด

และแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสี่คน ก็เดินพาเด็กน้อยเข้าไปในโรง เป็นโรงพิเศษบ่อนั่งแบบโซฟานุ่มปรับได้ นั่งนานๆจะไม่รู้สึกเมื่อย

เข้าโรงพวกเขารู้สึกแปลก แต่พอหนังเริ่มฉายปิดไปลงก็ไม่ได้รู้สึกแปลกขนาดนั้น

ทั้งเสียงและสีภาพค่อนข้างดี มองดูภาพการ์ตูนที่ฉายออกมา พวกเขาใจลอย

เตชิตไม่ได้ตั้งใจดูหนัง เขาตั้งใจปรับเบาะให้ต่ำที่สุด แอบสังเกตธีมนต์ที่นั่งดูหนังไปด้วยกินป๊อปคร์อนไปด้วย

เขาเห็นใบหน้าที่ดูมีความสุขของเด็กน้อย

ขอแค่เขามีความสุข เขาก็เพียงพอแล้ว ถึงจะเป็นหนังที่เขาไม่อิน ต่อให้ต้องดูอีกสักสิบเรื่องเขาก็ยอม

เขาคิดในใจ ถ้าเพิ่มความยาวของการ์ตูนได้ก็คงดีซิ ถึงจะไม่ได้ทำอะไร ขอแค่ได้มองดูลูกเงียบๆแบบนี้เขาก็พอใจแล้ว

ปรัณหันมองเขา เขาไม่เพียงแต่อึ้ง เขายิ้มส่ายหน้า ถ้านัชชาเห็นเขาในตอนนี้ก็คงดีซิ

คนรักกันทั้งสองต้องคอยกลั้นแกล้งกัน ความรักเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ

หนังฉายตามปกติ ทุกครั้งที่ถึงตอนสนุกหรือตลกธีมนต์ก็จะยิ้มและหัวเราะตามถึงจะไม่ดังมาก แต่ก็พอที่จะได้ยินเสียง ทำให้คนรู้สึกมีความสุขตาม

ปรัณให้ยาช่วยย่อยอาหาร แล้วยังเติมน้ำเกลือให้เขาไปขวดนึง ไม่มีปัญหาอะไรมากแล้ว

มองดูมือน้อยที่ถูกเข็มแทง เตชิตไม่กล้ามอง เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

ชนัยรู้สึกผิด “เป็นความผิดลุงเอง ไม่น่าเอาป๊อปคร์อนให้เธอกินเลย”

ธีมนต์นอนอยู่บนเตียงส่ายหน้า “เป็นผมเองที่ตะกละมากไปหน่อย แม่เคยเตือนผมเรื่องนี้แล้ว”

ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะเขาตะกละ นัชชาเคยต่อว่าเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง วันนี้เธอไม่อยู่แล้วเตชิตก็ยังตามใจเขา เขาเลยหักห้ามใจไม่ได้

ปรัณมองดูพวกเขา “แกสองคนกลับไปก่อน ที่นี่มีฉันกับเตชิตอยู่ดูแล ไม่ต้องเป็นห่วง”

ธนัทกับชนัยอยู่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ คนเยอะทำให้เด็กตื่นกลัว ทั้งสองพูดลาแล้วเดินออกจากห้องไป ในห้องเหลือเพียงเขาสามคน

ปรัณตบไหล่เตชิต เรียกเขามาคุยที่หน้าประตู “แกโทรบอกนัชชาหน่อยมั้ย”

ยังไงก็เป็นแม่ของเด็ก ถ้าไม่บอกก็ดูไม่ดี ถ้ารู้จากปากลูกทีหลังเธอคงโกรธมากกว่านี้

นึกถึงนัชชา เตชิตรู้สึกไม่มั่นใจ “ถ้าฉันบอกตอนนี้ เธอคงได้มาฆ่าฉันแน่นอน”

“ไม่ขนาดนั้น ปัญหาไม่ได้ร้ายแรง” ปรัณเป็นห่วงทั้งสองติดเป็นนิสัย เขาแนะนำ “ถ้าแกบอกเองมันก็ดีกว่าการที่เธอรู้ทีหลังจากคนอื่นไม่ใช่หรอ ถ้ามีอะไรให้ฉันพูดห้ามเธอไว้ก่อนมั้ย”

ถึงแม้เตชิตไม่อยากให้นัชชารู้เรื่องนี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็หนีมันไม่พ้นอยู่ดี สุดท้ายเธอก็ต้องจับได้ ปัญหามันจะใหญ่และหนักกว่าเดิม

เขาเข้ากับลูกได้แค่วันเดียว ลูกก็ต้องเข้าโรงพยาบาล เขาถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์ที่คุ้นตา เขาชะงักไปนานกว่าจะกดโทรออก