ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 362

ตอนที่362 ลุงชอบผมรึเปล่า

เขาหันหน้าหลบ จนกระทั่งสายถูกรับ แล้วมีเสียงแข้งกระด่างจากปลายสายพูดขึ้น “เตชิตคุณเอาลูกไปไว้ที่ไหนแล้ว”

เขาเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเอง เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำๆ “ตอนนี้เธออยู่ไหน”

“ฉันหาลูกอยู่” นัชชามือไม้สั่น “คุณเอาลูกไป.........”

“ตอนนี้พวกเราอยู่โรงพยาบาล” เตชิตพูดแทรกขึ้น ทั้งที่เธอยังไม่ทันที่จะได้ถามจบประโยค

เธอตกใจ

โรงพยาบาลหรอ

พวกเขาไปอยู่ทำไมโรงพยาบาล

มันทำให้คนคิดไปไกล ต่างๆนานา พอคิดถึงว่าลูกจะเป็นอะไรไป เธอตกใจกลัว หมดแรง มือไม้สั่น เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ธะ ธีเป็นอะไรไป”

“ลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก ท้องอืด ปรัณให้ยาไปแล้ว” เตชิตพูดอธิบายอย่างใจเย็น

นัชไม่ได้เจอลูกไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เขาลักพาตัวลูกไปทั้งๆที่ไม่บอกไม่กล่าว แล้วยังดูแลไม่ดีจนทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาล เธอโมโหมากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ กัดฟันสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ลูกพักอยู่ห้องไหน ฉันจะเข้าไปหา”

เตชิตลังเลแต่สุดท้ายก็บอกเธอ

นัชชาไม่กล้าพูดยั่วโมโหเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ ทำอะไรตามใจชอบอีก “คุณอยู่ดูแลลูกอย่าไปไหน รอฉันแปปนึง”

เขาตอบกลับ “อืม”

หลังจากวางสาย เตชิตเดินกลับไปหาธีมนต์บอกเรื่องทั้งหมดให้เขารู้ ธีมนต์ฉีกยิ้ม “งั้นผมรอแม่มาก่อนแล้วค่อยนอน”

เตชิตมองดูมือน้อยๆของเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “นอนเถอะ เดี๋ยวถ้าแม่มาแล้วเดี๋ยวลุงปลุก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้”

ได้ยินดังนี้ เตชิตเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม กับการที่เขาเป็นพ่อไม่ได้เรื่อง “ลุงไม่รู้ว่าเธอกินได้มากน้อยแค่ไหน ครั้งหน้าจะระวังให้มากกว่านี้”

ธีมนต์เงยหน้ามองเขา ตากลมโตจ้องหน้าเขาอย่างงงๆ “ผมแค่กินเยอะไปหน่อย คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วง”

เขาจับมือข้างที่ไม่ว่าง มองด้วยสายตาเจ็บปวด “ลุงไม่อยากเห็นผมเจ็บ”

ความเจ็บแบบนี้มันไม่สามารถเอาอะไรมาเปรียบได้ เจ็บกว่ากระดูกหักเส้นเลือดขาด ต้องเป็นเชื้อสายเลือดเนื้อเดียวกันถึงจะรับรู้ได้ เขายอมเป็นคนเจ็บแทนลูก

ธีมนต์มองด้วยความจริงจัง ถึงแม้จะไม่สบายปวดท้อง เขาก็ดีใจที่เห็นเขาเป็นห่วงเขามากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนไม่สบายแม่ก็เป็นห่วงเขาแบบนี้ เขารู้สึกถึงมันได้

แต่เป็นเพราะแบบนี้เขายิ่งไม่เข้าใจว่าตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาหายไปอยู่ไหนมา

เขาไม่เข้าใจ ถามขึ้นด้วยความงุนงง “ลุงชอบผมมั้ยครับ”

เขาถามขึ้นกะทันหัน เตชิตอึ้ง เขาสบตาเขา ใจเต้นเร็ว ตอบแบบไม่ลังเล “ชอบ ชอบมาก”

“จริงหรอครับ”

“จริงครับ”

ได้คำตอบดังนี้ เขาก้มหน้าลง เหมือนคิดอะไรบางอย่าง แล้วไม่นานก็พูดขึ้น “แล้ว แล้วทำไมไม่เคยมาหาผมกับแม่เลย”

เป็นคำถามที่เขาอยากรู้มาก ตั้งแต่รู้ว่าเตชิตเป็นพ่อของเขา เขาคิดมาตลอดแต่ก็ไม่เข้าใจ เพราะโลกของผู้ใหญ่มันสับซ้อนเกินไป

ถ้าชอบเขาทำไมไม่ดูแลเขาล่ะ การที่ชอบใครสักคนต้องทำดีกับเขาไม่ใช่หรอ ต้องเหมือนกับพ่อของคนอื่นๆที่อยู่กับลูกชายทุกวันไม่ใช่หรอ

เขาอยากรู้มาก

เตชิตฟังน้ำเสียงที่น้อยใจของเขา หัวใจเขาเหมือนถูกบีบ แตกเป็นเสี่ยงๆ เขากุมมือเขาแน่นกว่าเดิม แล้วพูดขึ้น “ลุงไม่ได้ไม่อยากไปหาเธอ แต่ลุงไม่รู้ว่าเธอกับแม่อยู่ที่ไหน ถ้าเกิดรู้ลุงไปแน่นอน”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร มันก็ไม่จำเป็นต้องปกปิด เขาอาจจะไม่ต้องรู้ปัญหาที่เคยเกิดขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่เขาต้องรู้คือเขารักเขา และรักมาก

เด็กน้อยขมดคิ้ว “ลุงไม่รู้ได้ยังไง เด็กคนอื่นเกิดมาก็ได้อยู่กับพ่อกับแม่”

คำพูดบางอย่างมันทำให้เตชิตเจ็บแสบ เขาพูดอธิบายแบบฟังแล้วเข้าใจได้ง่าย “ตอนนั้นตอนที่แม่ท้องอยู่ ลุงไม่รู้ แล้วหลังจากนั้นก็มีปัญหาเกิดขึ้น แล้วแม่ก็พาลูกหนีไปอยู่อังกฤษ ลุงไม่รู้ว่าพวกเธอยังมีชวิตอยู่นึกว่าพวกเธอไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่ที่คิดไม่ถึงคือพวกเธอจะไปใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ”

ธีมนต์ตั้งใจฟัง แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แสดงว่าลุงไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีผมเป็นลูกใช่มั้ยครับ”

“อืม” เตชิตฉีกยิ้มเจื่อนๆ “ลุงไม่เคยรู้มาก่อน”

เด็กน้อยเงียบไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีคำว่าพ่อในหัวเขา ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้เขาก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่

เขาเหมือนจะเข้าใจว่าทำไมเตชิตไม่เคยปรากฏตัว แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแค่เขาที่เหมือนกับเด็กปกติทั่วไป

เขาไม่ได้เปรียบเทียบกับใครเขาเพียงแต่ไม่เข้าใจ

“นี่เป็นปัญหาของพ่อกับแม่ลูกไม่ต้องรู้ รู้เพียงแค่ว่าพ่อไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งลูกกับแม่แค่นั้นก็พอแล้ว”

ทั้งสองสบตากันและกัน เขารับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันได้

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “พ่อรักแม่กับลูก รักมาก ข้อนี้ลูกไม่ต้องสงสัย”

ธีมนต์ได้ยินดังนี้ เขาสูดหายใจพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ก็กลั้นเอาไว้ไม่ได้

ที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไม แต่ก็เหมือนความรู้สึกลึกๆข้างในบอกให้ร้อง เขาก็อธิบายมันไม่ได้

เตชิต ดึงกระดาษไปซับน้ำตาและน้ำมูกให้เขาอย่างไม่รังเกียจ “ไม่ร้องนะครับ หลังจากนี้พ่อจะปกป้องลูกกับแม่เอง ไม่ปล่อยให้ไปไหนแล้ว”

ธีมนต์อยากต่อว่าเขา ไม่อยากให้อภัยเขาง่ายๆ แต่ตอนที่เขาดึงเขาเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแกร่ง ตอนที่ทั้งสองกอดกันอย่างอบอุ่น ความรู้สึกโกรธเหล่านั้นจางหายไป

เมื่อก่อนเขาอยากได้พ่อมากแค่ไหน ตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้ว