ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 362

ตอนที่362 ลุงชอบผมรึเปล่า

เขาหันหน้าหลบ จนกระทั่งสายถูกรับ แล้วมีเสียงแข้งกระด่างจากปลายสายพูดขึ้น “เตชิตคุณเอาลูกไปไว้ที่ไหนแล้ว”

เขาเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเอง เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำๆ “ตอนนี้เธออยู่ไหน”

“ฉันหาลูกอยู่” นัชชามือไม้สั่น “คุณเอาลูกไป.........”

“ตอนนี้พวกเราอยู่โรงพยาบาล” เตชิตพูดแทรกขึ้น ทั้งที่เธอยังไม่ทันที่จะได้ถามจบประโยค

เธอตกใจ

โรงพยาบาลหรอ

พวกเขาไปอยู่ทำไมโรงพยาบาล

มันทำให้คนคิดไปไกล ต่างๆนานา พอคิดถึงว่าลูกจะเป็นอะไรไป เธอตกใจกลัว หมดแรง มือไม้สั่น เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ธะ ธีเป็นอะไรไป”

“ลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก ท้องอืด ปรัณให้ยาไปแล้ว” เตชิตพูดอธิบายอย่างใจเย็น

นัชไม่ได้เจอลูกไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เขาลักพาตัวลูกไปทั้งๆที่ไม่บอกไม่กล่าว แล้วยังดูแลไม่ดีจนทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาล เธอโมโหมากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ กัดฟันสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ลูกพักอยู่ห้องไหน ฉันจะเข้าไปหา”

เตชิตลังเลแต่สุดท้ายก็บอกเธอ

นัชชาไม่กล้าพูดยั่วโมโหเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ ทำอะไรตามใจชอบอีก “คุณอยู่ดูแลลูกอย่าไปไหน รอฉันแปปนึง”

เขาตอบกลับ “อืม”

หลังจากวางสาย เตชิตเดินกลับไปหาธีมนต์บอกเรื่องทั้งหมดให้เขารู้ ธีมนต์ฉีกยิ้ม “งั้นผมรอแม่มาก่อนแล้วค่อยนอน”

เตชิตมองดูมือน้อยๆของเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “นอนเถอะ เดี๋ยวถ้าแม่มาแล้วเดี๋ยวลุงปลุก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้”

ได้ยินดังนี้ เตชิตเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม กับการที่เขาเป็นพ่อไม่ได้เรื่อง “ลุงไม่รู้ว่าเธอกินได้มากน้อยแค่ไหน ครั้งหน้าจะระวังให้มากกว่านี้”

ธีมนต์เงยหน้ามองเขา ตากลมโตจ้องหน้าเขาอย่างงงๆ “ผมแค่กินเยอะไปหน่อย คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วง”

เขาจับมือข้างที่ไม่ว่าง มองด้วยสายตาเจ็บปวด “ลุงไม่อยากเห็นผมเจ็บ”

ความเจ็บแบบนี้มันไม่สามารถเอาอะไรมาเปรียบได้ เจ็บกว่ากระดูกหักเส้นเลือดขาด ต้องเป็นเชื้อสายเลือดเนื้อเดียวกันถึงจะรับรู้ได้ เขายอมเป็นคนเจ็บแทนลูก

ธีมนต์มองด้วยความจริงจัง ถึงแม้จะไม่สบายปวดท้อง เขาก็ดีใจที่เห็นเขาเป็นห่วงเขามากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนไม่สบายแม่ก็เป็นห่วงเขาแบบนี้ เขารู้สึกถึงมันได้

แต่เป็นเพราะแบบนี้เขายิ่งไม่เข้าใจว่าตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาหายไปอยู่ไหนมา

เขาไม่เข้าใจ ถามขึ้นด้วยความงุนงง “ลุงชอบผมมั้ยครับ”