ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 363

ตอนที่363 จับจูบตรงทางเดิน

นัชชาหลังจากที่เธอได้รับสายจากเตชิต เธอก็รีบมาที่โรงพยาบาล ดีที่รถไม่ติด ครึ่งชั่วโมงเธอก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว

เธอกดลิฟท์ มาตามแผนที่ที่เตชิตให้เธอ

เธอใจร้อนมาก อยากเห็นหน้าลูกเร็วๆ เธอไม่แม้แต่เคาะประตูก็เปิดเข้ามา

มองไปที่เตียง ทั้งพ่อทั้งลูก ลูกนอนพิงอยู่บนเตียง ตาแดงๆ ส่วนคนพ่อนั่งเฟ้าอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง ตาก็แดงเหมือนกัน

นัชชาใจหาย เดินเข้าไป หอบหายใจ รู้ทันทีว่าเธอรีบมาขนาดไหน

เขามองเธอ แสงสีขาวจากผ้าปูเตียงส่องกระทบทำให้ใบหน้าที่ขาวของเธอขาวขึ้นกว่าเดิม ผมตรงยาวปะบ่า ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาเขาก็ไม่ละสายตาจากเธอเลย “มาแล้วหรอ”

ธีมนต์ฉีกยิ้มกว้าง ร้องตะโกนตอนเห็นเธอ “แม่ครับ”

นัชชาไม่อยากให้ลูกรับรู้ เธอได้แต่กำมือแน่น พยักหน้ารับ แล้วก้มลงไปดูลูก “เกิดอะไรขึ้น เจ็บตรงไหนครับ”

เด็กน้อยเห็นสายตาเป็นห่วงและตำหนิของเธอ เขาหลบสายตารู้ตัวว่าทำผิด “ลุงปรัณบอกว่าผมกินเยอะไปหน่อย กระเพาะย่อยไม่ทัน”

“เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ารีบกิน ให้เคี้ยวช้าๆ อย่ากินขนมเยอะ ไม่เชื่อฟัง ทีนี้โดนฉีดยาแล้วไง” นัชชาไม่ได้เจอลูกมาสองวัน ทั้งเป็นห่วงและโกรธ

ธีมนต์พูดน้ำเสียงเบาๆ “ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว”

ดูหน้าตาน่าสงสารของเขา นัชชาอยากด่าก็ด่าไม่ลง เธอถอนหายใจ ช่างมันเถอะ ลูกไม่สบายอยู่ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์

เตชิตกลัวว่าเธอจะเอาความโกรธไปลงที่ลูก เขามองหน้าเธอแล้วพูดขึ้น “อย่าว่าอะไรธีเลย ความผิดของฉันเองที่ดูแลเขาไม่ดี”

เขาไม่พูดไม่เท่าไหร่ พอพูดขึ้นนัชชาก็ยิ่งโกรธ

เธอยิ้มเยาะ จ้องใบหน้าหล่อเหลา “คุณรู้ตัวด้วยหรอ พาตัวลูกไปโดยไม่บอกกล่าว ทำไม เป็นนิสัยประจำบ้านของพวกคุณหรอ”

เขาไม่มีคำแก้ตัว เขาตั้งใจยั่วโมโหเธอ ถึงแม้เธอจะรู้สึกโกรธมันก็ไม่แปลก

นัชชาเห็นเขาไม่พูดอะไร โมโหกว่าเดิม “พูดซิ ต่อหน้าลูกเงียบทำไม แสร้งทำเป็นคนดีหรอ คุณเก่งไม่ใช่หรอ ไม่ถึงสองวันก็เกิดเรื่องจนต้องพามาส่งที่นี่ นี่หรอที่คุณบอกว่าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี”

“………….” เขาไม่เปิดปากใดๆ

เธอยืนมองเขา เขาหลบตาลง ขนตายาวงอนกว่าผู้หญิง ใบหน้ารู้สึกผิด แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง

เจ้าเล่ห์ เผด็จการ โหดร้าย

“เตชิต คุณอย่าคิดว่าการดูแลเด็กมันเป็นเรื่องง่าย คุณไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ และไม่เคยดูแลธี คุณไม่รู้สุขภาพร่างกายเขาเป็นยังไง ถ้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้คุณมีปัญญารับผิดชอบหรอ หรือคุณไม่เคยที่จะ

รับ................”

“แม่ครับ” ธีมนต์ที่นอนเงียบอยู่บนเตียงมาตลอด ขัดขึ้น

นัชชาตกใจ นึกว่าเขามีปัญหาอะไร “ว่าไงครับ”

เขาแอบเหล่มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ เบามากแต่สามารถได้ยิน “อย่าว่าลุงเลย ผมกินมากไปเอง และอีกอย่างลุงดีกับผมมาก พาผมไปกินของอร่อย แล้วก็ยังพาผมไปดูหนังด้วย”

เตชิตไม่นึกว่าเขาจะปกป้องเขา นัชชายิ่งนึกไม่ถึง

เขาตื้นตันใจ ดูเหมือนว่าเป็นเพราะคำพูดพวกนั้นทำให้ลูกเข้าใจเขามากขึ้น

นัชชายืนอึ้ง อึงไปนานมาก มองเขาสลับกันด้วยสายตาไม่น่าเชื่อ เขารู้จักนิสัยลูกดี ถ้าไม่นึกว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ เขาไม่มีทางออกโรงปกป้องแน่นอน แต่ได้ยินพวกนี้ เธอรู้สึกแปลกใจ ผ่านมาแค่ไม่กี่วัน.............

เตชิตดูมองหน้าเธอ รู้ว่าเธอคงถึงจุดอดทนสูงสุดของเขาแล้ว เขาจับมือลูกไปไว้ที่ใต้ผ้าห่ม เขาลุกขึ้นยืนบังไฟมิด “ไปคุยกันข้างนอก”

นัชชาคิดแบบนั้นเหมือนกัน เธอมองสายน้ำเกลือ ยังเหลืออีกเยอะ คงไม่หมดง่ายๆ “ลูกนอนดีๆ แม่อยู่แค่หน้านี้ มีเรื่องอะไรให้เรียก เข้าใจมั้ยครับ”

ธีมนต์พยักหน้า “ครับ”

เตชิตมองดูผู้หญิงที่ดูแลลูกอย่างประณีต วันนี้เธอมัดรวบตึงไว้ข้างหลัง โชว์ต้นคอขาวเนียน ตอนก้มผมไหลลงไปอยู่ที่ต้นคอ ทำให้เธอดูสวยและอ่อนโยน

ตอนเป็นแม่ ทำให้เธอดูมีกลิ่นไอของความเป็นหญิงมากขึ้นกว่าเดิม ความอ่อนโยนนี้ไม่จำเป็นต้องตั้งใจทำ ไม่จำเป็นต้องพูด เพียงแค่เธอยืนอยู่ตรงนี้ก็ทำให้คนไม่สามารถละสายตาได้

นัชชายืดตัวขึ้น เขารีบหลบสายตา เดินออกไปรอข้างนอก

เธอเดินตามหลัง ทั้งสองเดินไปไม่ไกลหยุดอยู่ที่ทางเดินหนีไฟ เตชิตเดินเข้าไปก่อน นัชชาไม่ชอบที่มืดๆ แต่ห้ามเขาไม่ทัน

ช่วยไม่ได้ เธอกัดฟันตามเข้าไป

ตรงทางเข้า เขาล้วงบุหรี่ออกมาจุด ห้องไม่ค่อยสว่าง แต่ไฟที่บุหรี่ทำให้เห็น ‘ทางหนีไฟ’ สีเขียวเรืองแสง

นัชชายืนอยู่ตรงหน้าเขา รอไปได้สักพักไม่เห็นเขาพูดอะไร เธอกัดฟันพูดขึ้น “คุณควรจะพูดอธิบายให้ฉันฟังรึเปล่า”

เตชิตมองดูใบหน้าแวววาวของเธอ เธอไม่ได้ไว้หน้าม้า เธอรวบตึง และนี่ทำให้เห็นหน้าเธอชัดมากขึ้น

หน้าผากเล็กๆ ลองลงมาเป็นจมูกเล็กโด่ง ปากเล็ก คางกลมสวยใสมีเสน่ห์

เธอสวยมาก แม้แต่ตอนนี้ตอนที่กำลังโมโห

นัชชาไม่รู้ว่าเขายังมีอารมณ์จะจ้องมองเธอทั้งๆที่โกรธเขาอยู่ เธอเหมือนพูดคนเดียว “เตชิต ฉันถามคุณ คุณได้ยินมั้ย”

ดวงตาสวยคู่นั้นกำลังมองเขาอยู่ เขาดึงสติกลับมาได้ เขากระพริบตา เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา

นัชชาไม่ทันได้ระวัง ปกติก็ไม่ได้สูบบุหรี่ เห็นเขายื่นหน้าเข้ามาเธอตกใจสูดหายใจเข้า มันเลยทำให้เธอสูดควันที่เขาพ้นออกมาเข้าไปเต็มๆ สำลัก ไอตาแดง เธอยกมือปัดควัน ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ก็ถูกเขาจับข้อมือไว้

“คุณ....อื้อ”