ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 364

ตอนที่364 มีอารมณ์อ่อนไหวกลางห้องผู้ป่วย

เขาก้มจูบปิดปากเธอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก นัชชาไม่ทันตั้งตัว เธอเซ ถูกเขาบังคับดันไปติดที่กำลัง หลังชนกำแพงเธอร้องเสียงหลง ไม่ได้เพราะเจ็บเป็นเพราะตกใจ

เตชิตใช้เพียงมือเดียวกดบังคับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ ก้มจูบเธอแบบเร้าร้อนรุนแรง เขาดันลิ้นเข้าไปในปากเธอ

นัชชาตกใจอึ้ง คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ เธอเปิดปากทำให้เขามีโอกาสมากขึ้น เธอริมฝีปากชา เหมือนถูกตรึงไว้กับกำแพงขยับไปไหนไม่ได้

เขาลืมตามองดูใบหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ เธอตกใจขนาดไหนเขาก็จูบเธอแรงมากขนาดนั้น เขาอยากจะกลืนกินทั้งตัวของเธอลงท้อง

นัชชาเพิ่งตั้งสติได้ เขาจูบรุนแรงเกิน เธอเหมือนจะขาดอากาศหายใจ หมดแรง

“เต เตชิต คุณ.......ปล่อยฉัน” เธอขัดขืน พยายามหลบเขา

เหมือนถูกเธอขัดใจ เขายกมือบีบคางเธอไว้ บังคับให้เธอเงยหน้ารับจูบจากเขา

การกระทำรุนแรงเกินไป ทำให้เกิดเสียงดังในห้องที่เงียบสนิทนี้ นัชชาได้ยินหูชา เหมือนเขาจะกัดกินปากเธอ

เรี่ยวแรงเหมือนถูกเขาดูดเอาไปหมด เธอไม่มีแรงขัดขืน มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ถ้าเขาเข้าใกล้เธอก็ต้องจำยอมทุกครั้ง

แต่...............

นัชชาเห็นกำแพงสีขาวข้างหลัง เธอเริ่มได้สติ นึกถึงโรงพยาบาล นึกถึงลูกที่นอนอยู่ในห้อง เธอเริ่มโมโห กัดริมฝีปากเขาอย่างแรง

ทันใดนั้นก็ได้รสและกลิ่นคาวของเลือด

แต่เขาเพียงแค่ตกใจชะงักไปสักพัก แล้วจูบเธอต่อด้วยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ นัชชาลิ้นชา ปากร้อนและบืนที่ถูกเขากัดจูบ

ตอนที่เธอกลังจะขาดอากาศหายใจ เขาก็ปล่อยเธอออก

หลังจูบเสร็จ ทั้งสองหอบหายใจ เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอ หายใจแรง มีอารมณ์

นัชชายกมือตบไปจะตบหน้าเขา เสียดายยังไม่โดนหน้าก็ถูกเขายกมือจับห้ามเธอไว้

เขาหรี่ตา ดันมือเธอค้างไว้ที่กำแพง “ทำไม ครั้งที่แล้วยังตบไม่สะใจหรอ”

นัชชาจ้องเขา แต่ไม่รู้ตัวว่าแววตาแสดงออกถึงความตื่นเต้นหลังโดนจูบ “คุณมันหน้าด้าน”

“ฉันหน้าด้านหรอ” เขายกมือเช็ดปากเธอ “เมื่อกี้เธอเปิดปากให้ฉัน เขาก็เรียกว่าหน้าไม่อายใช่มั้ย”

“หุบปาก” นัชชาตอกกลับ หอบหายใจ “คุณเรียกฉันเพื่อทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ถ้าคุณไม่หน้าด้านแล้วใครด้าน”

“ฉันทำกับเมียฉันมันผิดตรงไหน”

“ใครเมียคุณ เลิกหลงตัวเองได้แล้ว” นัชชากลัว แต่ก็ต้องพูดให้กำลังใจตัวเองด้วยการต่อว่าเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ฉันไม่มีวันมาพบคุณ”

“เหอะ” เขายิ้มเยาะ ริมฝีปากเขาแดงบวมเพราะจูบเมื่อครู่ แล้วพูดขึ้น “ช่วยไม่ได้ ลูกมีไปแล้ว เสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว หลังจากนี้ทั้งชีวิตเธอก็ต้องเกี่ยวข้องกับฉันไปตลอดเพราะลูก หนียังไงก็หนีไม่พ้น”

“เตชิต” นัชชามองแรงเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นคนที่ไม่มียางอายมากขนาดนี้ “ตอนคุณพูดแบบนี้กับฉัน คุณลืมคุณประทินไปแล้วหรอ”

เขาหรี่ตามอง “เธอเอาแต่พูดถึงเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมหึงหรอ”

“แหวะ” เธอไม่ให้เกรียติเขา “คุณอย่าหลงตัวเอง”

“นัชชา” เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเธอ “เธอรู้ตัวมั้ยการที่เธออวดดีแบบนี้มันน่าเอาแค่ไหน มีแต่ตอนที่อยู่บนเตียงเธอถึงจะยอมพูดความจริง”

เขาพูดเน้นทีละคำ นัชชาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเธอรู้สึกร้อนหน้าแดง “คุณหยุดพูดจาทุเรศๆเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังคุกคามฉัน”

“ถ้านี่คือการคุกคาม งั้นห้าปีก่อนเธอก็ถูกฉันคุกคามไปทั้งตัวแล้วซิ”

นัชชาพูดไม่ออก ทำได้เพียงจ้องเขาตาโต

เจอผู้ชายอย่างเขา เธอจำอะไรได้

ห้าปีแล้ว เธอเป็นยังไงสายตาเขา ห้าปีต่อมาก็เหมือนเดิม ตอนอยู่ตรงหน้าเขา เธอไม่สามารถหักห้ามใจได้ เขาทำไม่ได้ เธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน

เธอพยายามหักห้ามใจ แต่ก็ถูกเขาพังทลายลง

นัชชารังเกียจตัวเอง เธอกัดฟันแน่น เธอพยายามขัดขืน “ปล่อยฉัน”

เตชิตก้มมองใบหน้าที่แดงของเธอ แล้วยอมปล่อยมือเธอ

เหมือนเธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะยอมปล่อยเธอ ขัดขืนเลยทำให้มือเธอฟาดเข้ากับกำแพง นัชชารู้สึกเจ็บเธอขมวดคิ้ว เงยหน้ามองเขาที่สายตานิ่งเย็นชา

เขาดึงมือกลับ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาพยายามหักห้ามใจ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ฉันปล่อยแล้ว เธอไปได้แล้ว”

นัชชางง อยู่เขาก็ลากเธอมาจูบ ตอนนี้ก็ไล่ให้เธอไป

เตชิตไม่ปล่อยให้เธอคิดได้ เขาหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เย็นชา ไม่เหมือนกับตอนที่เขาจูบเธอ

เธอรีบเดินตามเขาไป หน้าตาตึงเครียด “ฉันไม่ไป นอกจากคุณจะให้ฉันเอาลูกไปด้วย”

“ลูกเติมน้ำเกลืออยู่ไปไหนไม่ได้”

“งั้นฉันจะรอจน...........”

“ไม่จำเป็น เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง”

เขาเดินนำเธอ เขาเดินเร็วเพราะขายาวอีกนิดจะถึงห้องแล้ว นัชชากลัวว่าเขาจะไม่ให้เธอเจอลูกอีก เธอสะดุดไปเห็นห้องพักที่ว่างเปล่า เธอไม่มีทางเลือกเยอะ คว้าแขนดึงเขาเข้าไปในห้อง

‘ปึง’

เธอปิดประตูลง แล้วกดปุ่มล็อค

เตชิตกลั้นหัวเราะ ถ้าเกิดเขาอยากไปจริงๆ มีหรอเธอจะห้ามเขาอยู่ แต่ใบหน้าแสดงออกด้วยความนิ่งเฉย “ดึงฉันเข้ามาทำไม เธอไม่กลัวฉันทำไม่ดีไม่ร้ายเธอหรอ”

นัชชารู้ว่าเขาจงใจพูดขู่เธอ หน้าเริ่มแดง สติและใจตื่นกลัว อารมณ์เสียจนไม่สามารถคิดอะไรได้ หน้าอกร้อนผาว ทำให้สติเธอขาดหายไป

เธอทนไม่ไหวแล้ว

“มองหน้าฉันทำไม เธอ...............” เขาพูดได้เพียงแค่นี้ ก็ต้องหยุดเพราะตกใจกับการกระทำของเธอ เธอยื่นมือมาถอดเสือของเขา เธอหอบหายใจ เธอหายใจแรงอยู่ต้นคอของเขา เขาทรมาน

มองดูเธอรูดซิปหลังกระโปร่งตัวเองลง ทำให้เสื้อไหลลงเล็กน้อย ทำให้เห็นสายเสื้อในสีดำ เธอไม่ยอมหยุด เธอถอดสะบัดรองเท้าทิ้ง รุนแรงจนเสื้อไหลหล่นลงมาข้างหน้าทำให้เห็นเนินอกขาวเนียน..............

เตชิตตัวแข็งทื่อ รีบปิดตาลง และยื่นมือไปกดมือน้อยค้างไว้ พูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ “บ้าไปแล้วหรอ”