ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 391

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ขณะคนทั้งคู่หลับนั้นไม่ได้ยิน คนที่ตอบกลับมีเพียงธีมนต์ที่ทำเสียงอืมอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากที่อุ้มนัชชาเป็นแนวนอนขึ้นมาสำเร็จแล้ว เตชิตก็รีบก้าวเท้าออกจากห้องไป หมุนตัวเข้าห้องนอนใหญ่ วางคนลงบนเตียงที่อ่อนนุ่ม เมื่อเห็นว่าเธอไม่ต้องการที่จะตื่น เขาจึงกลับไปที่ห้องของลูกชาย ช่วยห่มผ้าห่มให้อย่างพิถีพิถันและปิดไฟหัวเตียงให้ จากนั้นก็เดินกลับออกมา

เมื่อกลับไปถึงห้องนอน ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงก็ย้ายตำแหน่งการนอนของเธอ ร่างกายโค้งงอไปทางขวาเล็กน้อย ผมดำเงาแผ่กระจายไปบนเตียง

เสื้อยังคงสวมใส่เสื้อคลุมด้านนอกซึ่งดูไม่ค่อยสบายนัก ผู้ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้คิดอะไร นัยน์ตาดำดิ่งลึกลง หันไปยังห้องเสื้อและหมวก หยิบชุดนอนผ้าไหมสีขาวมา

เดินกลับไปที่ข้างเตียง ปลดกระดุมเสื้ออย่างระมัดระวัง ไม่มีความคิดอื่น แค่อยากให้เธอนอนหลับสบาย แต่เมื่อเริ่มจัดการไปถึงส่วนล่าง ก็ปรากฎผิวสัมผัสที่ขาวเนียนจนเตะตา…

เขาไม่สามารถควบคุมลมหายใจตนเองได้ ค่อยๆลึกและหนักหน่วงขึ้น เขาเร่งความเร็วในการเคลื่อนไหว ถอดเสื้อของเธออย่างไม่ง่ายดาย​นัก ในเวลาที่เสื้อถูกเปิดออก เส้นโค้งที่พวยพุ่งออกมาจากขอบเสื้อชั้นในสีดำ สร้างความคมชัดของภาพที่มองเห็น ผิวขาวเนียนยังคงโชว์รอยที่หลงเหลือจากวันนั้นในห้องผู้ป่วยที่ทิ้งรอยจูบเอาไว้

เมื่อมองต่ำลงไป เขาเห็นรอยแผลเป็นที่เอวและหน้าท้องของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็น แต่ทุกครั้งที่เห็นกลับมีผลต่อจิตใจ

เตชิตขยับเข้าชิตร่างเธอขึ้นอีกนิด โค้งตัวและจูบลงที่รอยแผลเป็น ริมฝีปากที่บางเบาตกหลุมรักในส่วนนั้น จุดนี้ทำให้เขามีชีวิตใหม่และสัมผัสที่ไม่รู้จบ

เมื่อนึกถึงว่าธีมนต์ได้มาจุติสู่โลกนี้ ณ ที่แห่งนี้ เขาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีด

นัชชาเมื่อถูกเขาอุ้มเปลี่ยนที่นอนก็รู้สึกว่านอนหลับไม่สนิท ในตอนนี้ยิ่งถูกเขาจูบ เธอลืมตาขึ้นอย่างสลึมสลือและเห็นโคมไฟคริสตัลที่อยู่ด้านบนของศีรษะ

เธอกะพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง ถูกแสงแยงเข้าตา หันศีรษะหนี เห็นชายคนนี้อยู่บนร่างของตน

“อ๊ะ!” เธอยังไม่ทันตื่นตัวจากอาการง่วงเหงาหาวนอน งอหดตัวด้วยสัญชาตญาณ มือก็ดันไหล่ของชายคนนั้นผลักออกไป

เตชิตไม่ได้คิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมา เขาตกตะลึง และในช่วงเวลานั้นไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกเธอผลักไปที่ด้านข้าง

เขาเกือบจะตกเตียง หลังจากพยายามทรงตัวไว้ได้ก็รู้สึกขวยเขินขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าส่วนบนของเธอสวมเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ดวงตาแวววาวคู่นั้นมองเขาด้วยอาการหวาดกลัวเล็กน้อย ความขวยเขินนั้นกลับกลายเป็นความต้องการทางเพศ

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่เขารักเช่นนี้ ผู้ชายคนไหนก็ไม่อาจอดทนที่จะไม่ทำอะไรได้

เตชิตคุกเข่าลงบนเตียง โน้มตัวเข้าหาเธอ มือข้างหนึ่งสัมผัสไปที่ตัวเธอ มืออีกข้างหนึ่งเชยคางเธอขึ้น เธอเผยอปากของเธออย่างเปิดเผยโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเขาก็จูบเข้าที่ปากเธอโดยไม่ลังเล

“อึ้ม!” นัชชาลืมตากว้าง ต้องการที่จะหลบไปทางด้านหลัง แต่ถูกเขารวบเอวเอาไว้และคืบไปด้านหน้าจนเธอต้องนอนราบ

เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับผ้าปูที่นอนที่เย็นเฉียบเธอก็อดไม่ได้ที่จะหดตัว เสื้อผ้าบนร่างกายไม่รู้ว่าถูกเขาถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไร เธอรู้สึกอายและกังวลพยายามเบี่ยงตัวออกจากจูบของเขา “อย่าค่ะ!”

ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการพูดเช่นนั้น ความจริงแล้วเตชิตก็ไม่ได้คิดที่จะทำอะไร ก่อนที่จะสารภาพ เขาจะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด แต่สายตาของเธอตอนนั้นช่างยั่วยวนเหลือเกิน เมื่ออยู่กันแนบชิดบนเตียงก็อดไม่ได้ที่จะจูบกอดสักนิด

แต่ใครจะคาดคิด จูบนั้นริมฝีปากนั้นทำให้เขาไปไหนไม่ได้ โดยปกติแล้วปากเธอชอบพูดแต่ในสิ่งที่เขาไม่อยากฟัง แต่เมื่อได้ลิ้มรสแล้วกลับมีรสชาติิที่หอมหวานละมุนมาก

ลมหายใจอันหนักหน่วงของฝ่ายชายพ่นใส่ลมหายใจของฝ่ายหญิงแลกเปลี่ยนน้ำลาย เสียงพันกันของริมฝีปากชัดเจนมากในห้องนอนที่เงียบกริบ ทำให้หูของคนเร่าร้อนขึ้นมา

“ติ๊ด!”

เตชิตเอื้อมมือกดปิดสวิทไฟที่หัวเตียง ห้องกลับเข้าสู่ความมืด สำหรับนัชชาแล้ว ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่แรงกระตุ้นนั้นก็ไม่ได้ลดลง เธอสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของผู้ชายคนนั้นและเสียงผิวกายของพวกเขาอย่างแจ่มชัด

นัชชาผลักหน้าอกเขาออก แต่ต้องตกใจกับอุณหภมิที่สูงขึ้น ในที่สุดมือน้อยท้้งสองข้างก็อดไม่ได้ที่จะรวบรัดไปที่ต้นคอของเขา จูบที่ยาวนานทำให้หัวของเธอมึนงงเล็กน้อย มือของเธอค่อยๆไต่ลงที่ต้นคอของเขาจนหมดสติไป

เตชิตรู้สึกถึงการอ่อนระทวยลงของร่างผู้หญิงที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา ตราบใดที่เขาเข้มแข็งอีกนิด เธอก็ไม่สามารถมีแรงที่จะต่อต้านได้ ผู้ชายส่วนมากมีความคิดริเริ่มในสิ่งต่างๆ เมื่อเห็นเธอผิวขาวตัวน้อยเช่นนั้นเขาก็เห็นเธอเป็นเหมือนเค้กชิ้นหนึ่ง

แต่ว่า…

ไม่ได้ อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ได้

เมื่อนัชชาคิดว่าเธอกำลังจะปราชัยอีกครั้ง ทันใดร่างของชายคนนั้นก็ล้มลงที่ข้างกายเธอ เขานอนเคียงข้างเธอในขณะที่มือข้างหนึ่งยังคงโอบเอวเธอไว้

ไม่นานเธอก็ได้สติคืนมา เหลือเพียงลมหายใจที่รวดเร็วเท่านั้น

“ไม่ต้องเสียใจ วันหลัง​ผมจะชดเชย​ให้​”

ในความมืด เสียงต่ำและแหบห้าวของชายคนนั้นแว่วมา

นัชชาอึ้งไปสักพักถึงเข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไรหลังจากนั้นก็หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย​ ออกแรงที่จะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา “อยู่นิ่งๆ ผมไม่รับปาก​นะว่าจะเปลี่ยนใจรึเปล่า​”

“คนหน้าไม่อาย! แอบลักหลับคนอื่น” นัชชาพูดแล้วก็รู้สึกอายขึ้นมา

“ลักหลับรึ” เตชิตปิดตาลง กระชับแขนและกอดเธอแน่นขึ้นอีก เขาทำท่าสูดดมที่หูเธอสองครั้งและกระซิบ “แต่คุณก็ชอบไม่ใช่หรอ”

เมื่อสักครู่ที่เธอโอบคอของเขา เธอก็เริ่มเคลิ้มแล้ว

นัชชาถูกเขาขัดจนพูดไม่ออก คิดไปคิดมาก็ไม่สามารถหาคำมาโต้แย้งได้ ตัวเองเคลิ้มไปจริงๆ

“นอนเถอะ ผมจะไม่ทำอะไรคุณ แค่จะกอดไว้อย่างนี้”

“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” นัชชารู้สึกอึดอัด เธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า เธอรู้สึกไม่สะดวกสบาย

เมื่อเห็นเธอยังไม่ยอมแพ้ ดวงตาของชายคนนั้นก็ตี่เล็กลง ฝ่ามือใหญ่ก็บิดไปที่เอวหนึ่งครั้งเป็นการลงโทษที่เธอไม่ยินดี “ไม่อยากนอนใช่ไหมล่ะ งั้นมาทำอย่างอื่นกัน”

“ทำอย่างอื่น” ของเขามีนัยยะสำคัญอย่างยิ่ง เธอหมดทางสู้เมื่อเขาต้องการ “แกล้ง” “อ๊ะ! คุณ คุณปล่อยก่อน ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย...”

ชายหนุ่มหยุดชั่วคราว เมื่อสักครู่ถอดชุดไปได้แค่ครึ่งตัว กลับลืมเสื้อที่หยิบมาไปแล้ว

เขาจึงปล่อยมือใหญ่ที่จับเธอเอาไว้ “เปลี่ยนซะ”

นัชชาถอนหายใจ ลุกขึ้นจากเตียงคลำหาเสื้อเชิ้ตของตัวเอง วินาทีต่อมาเธอก็ถูกดึงไปโดยไม่ทันตั้งตัว ชุดนอนที่อ่อนนุ่มถูกยื่นออกมา “ใส่ชุดนี้”

นัชชามองชุดนอนที่อยู่ในมือของเขา เธอรู้ว่าไม่สามารถต่อรองได้ เธอกัดกรามและรับชุดกระโปรงมาไว้ที่ตัว

“ไม่ถอดชั้นใน ไม่อึดอัดรึ”

เธอโกรธเล็กน้อย รู้ว่าเขาไม่ได้คิดเรื่องดี เธอขยับปาก “ไม่อึดอัด”

เตชิตไม่ได้พูดอะไรต่อ กอดคนเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง

ในเวลากลางคืน ห้องเงียบสงบ ด้านหลังของชายคนนั้นเป็นหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่นำไปสู่ระเบียง สามารถมองเห็นดวงจันทร์ที่แขวนอยู่บนท้องฟ้าผ่านกระจกอย่างสว่างและกระจ่างชัด

นัชชาได้ยินเสียงลมหายใจของชายด้านข้างตนเป็นจังหวะที่คงที่ เธอจึงรู้ได้ว่าเขาหลับแล้ว เธอค่อยๆผละตัวออกอย่างผ่อนคลาย สายตาเธอค่อยๆปรับแสงให้เข้ากับความมืดและจ้องมองคิ้วของชายคนนั้นอย่างเงียบๆ

พระเจ้าจะรักใครสักคนหนึ่งต้องทำอย่างไร ถึงจะสามารถจัดสรรส่วนต่างๆได้อย่างลงตัว เธอคิดว่าต่อให้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบก็ต้องมีข้อบกพร่องเช่นกัน แต่ผู้ชายคนนี้กลับสมบูรณ์แบบจนไม่มีข้อบกพร่องใดๆ

บนใบหน้าอันสวยงามนี้ นัชชาชอบจมูกของเขามากที่สุด จมูกของเขาค่อนข้างตรงและสอดรับกับหน้าผากที่โค้งได้รูปเป็นมุมของความมั่งคั่ง ถ้ามองทางด้านข้างจะเห็นเป็นสามมิติอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อสักครู่นี้เอง ที่เขาเพิ่งจะใช้จมูกของเขาคลอเคลียใกล้ชิดต้นคอและหน้าผากของเธอ

วันนี้ที่ได้ยินคำพูดของน้าริน เกี่ยวกับการเก็บรักษาที่เขาทำตลอดห้าปีที่ผ่านมา ทั้งหมดนี้สะเทือนใจเธอเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเขาเป็นผู้ชายทั่วไปก็คงจะยอมแพ้ไปแล้ว เขาออกจะสมบูรณ์แบบคนทั้งหมดในเมือง J น้อยคนนักที่จะมาเทียบชั้นกับเขาได้ แต่ผู้ชายคนนี้กลับตรากตรำรอเธอมาถึงห้าปีแล้ว

ดูแลทะนุถนอมความรัก เธอเริ่มเข้าใจแล้วไม่มากก็น้อย

ในคืนที่เงียบสงบ นัชชาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น และได้ยินเสียงใจของตัวเองเช่นกัน บางทีความสัมพันธ์นี้ไม่ว่าจะหยิบขึ้นหรือว่าวางลง เธอควรที่จะเผชิญหน้ากับมัน