ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 416

ตอนที่416เราแต่งงานกันเถอะ

"แต่ถ้าคุณจากไปแล้วใครจะบริหารบริษัทล่ะ?Suranฉันต้องการให้คุณอยู่ต่อจริงๆถ้าคุณจากไปฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ"เรื่องราวเกิดขึ้นฉับพลันจนLilyยากที่จะยอมรับได้

อารมณ์แบบนี้นัชชาเข้าใจดี"Lilyคุณเป็นพนักงานที่ดีมากและเป็นนักกฎหมายที่ดีด้วยแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้วคุณก็สามารถทำได้ดีอย่ากังวลไปคุณทำได้"

Lilyสูดลมหายใจลึก"ก่อนที่คุณจะจากไปเราจะพบกันอีกครั้งได้ไหม?"

“แน่นอนฉันจะกลับไปจัดการเรื่องงานต่างๆของบริษัทให้เรียบร้อย”

"ได้คะฉันจะรอคุณกลับมา"

นัชชาคุยกับLilyอีกไม่กี่ประโยคคำพูดส่วนใหญ่บอกเธอว่าอย่าเพิ่งแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้แค่พูดกับเพื่อนร่วมงานนิดหน่อยพอเธอวางสายและมองท้องฟ้าที่ห่างไกลออกไปนึกคิดภาพหลายปีที่ผ่านมาที่เธอพยายามเพื่อบริษัทกฎหมายของเธอ

ชาวต่างชาติที่สามารถตั้งหลักในกรุงลอนดอนได้โดยเฉพาะในสาขาอาชีพนี้เป็นเรื่องยากมากส่วนใหญ่คนในท้องถิ่นไม่วางใจคนต่างชาติไม่ว่าเธอจะยากลำบากขนาดไหนเธอก็กัดฟันฝ่าฟันมาได้ถึงทุกวันนี้คดีไหนที่คนอื่นไม่กล้ารับเธอรับงานที่ไม่ได้กำไรอะไรมากเธอก็รับทุกอย่างก็คือเพื่อเปิดทางไปสู่อนาคตที่สดใส

ในที่สุดความพยายามก็เป็นผลมีรายได้ที่แน่นอนเข้ามาไม่ขาดสายแต่เธอกลับทิ้งทุกสิ่งที่เธอสร้างกลับมาที่นี่

คิดดูดีๆเหมือนกับว่าตอนที่เธออยู่ลอนดอนยุ่งจนไม่มีเวลาหายใจเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานแต่ตอนนี้เหมือนเธอเปลี่ยนไปอยู่อีกโลกหนึ่ง

น่าเสียดายไหม?

แน่นอนว่าน่าเสียดาย

แต่จะทำอย่างไรได้เธอต้องยอมรับความจริงมีสิ่งที่สำคัญกว่าที่ทำให้เธอต้องกลับมาการสละใครว่าไม่ต้องใช้ความกล้า

นัชชาสงบอารมณ์ก่อนที่จะกลับเข้าไปในบ้านไม่คิดว่าพอหันหลังกลับก็เกือบชนกับใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

หน้าอกของชายหนุ่มอยู่ห่างจากจมูกของเธอเพียงสิบเซนติเมตรเธอตกใจก้าวถอยไปหลายก้าวถึงจะทรงตัวได้บ่นเขาอย่างตกใจ"ทำไมคุณไม่พูดอะไรก็โผล่ออกมาแบบนี้หล่ะ?"

"เธอตัดสินใจที่จะวางมือจากบริษัทของเธอที่อังกฤษเหรอ?"เสียงชายหนุ่มแหบพร่าเพราะได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับLilyเมื่อสักครู่

นัชชามองเขาอย่างช่วยไม่ได้“คุณอย่ามาแอบฟังฉันตอนคุยโทรศัพท์ได้ไหม?”

ที่จริงเตชิตไม่ได้อยากแอบฟังพอดีว่าเสร็จธุระแล้วเดินมาหาเธอเลยได้ยินสิ่งที่เธอกำลังสนทนาอยู่แต่สิ่งที่เขามุ่งหวังไม่ใช่เรื่องนี้

"เธอตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อ?"

นัชชาเห็นความหวังในสายตาของเขาพยักหน้าใช้แววตาที่หนักแน่นมองเขาและพูดว่า"ใช่ค่ะฉันตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนอีกแล้ว"

ไม่ไปไหนอีกแล้ว

เธออยากอยู่ที่นี่กับเขาและลูก

สิ่งที่ต้อนรับเธอคืออ้อมกอดที่อบอุ่นสองแขนของเขากอดหลังและเอวของเธอไว้แน่นแน่นสะจนเธอแทบจะหายใจไม่ออกนัชชาชูมือตีหลังเขาเพราะว่าเขากอดเธอจนกล้ามขึ้นทำให้เธอหายใจไม่ออก"เบาหน่อยสิคุณ"

เตชิตรู้สึกตื้นตันจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่กอดเธอไว้เหมือนได้กอดโลกทั้งใบเป็นความสุขที่เกือบจะทะลุผ่านร่างกายของเขาออกมาเขาอยากตะโกนออกไปดังๆว่าเธอคือของเขาเพียงผู้เดียว

"ขอบคุณนะนัชชา"เขารู้ว่านัชชาเป็นผู้หญิงแกร่งที่มีใจทำงานสูงและเพราะเป็นเช่นนี้การที่เธอยอมสละงานที่เธอสร้างมากับมือมันจึงมีค่าเหนือสิ่งอื่นใด

นัชชาน้ำตาคลอเบ้าแต่หัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์"ดีค่ะฉันจะรอดูนะ"

เขาจูบริมฝีปากของเธอลมหายใจร้อนเผ่าริมฝีปากบางๆนั้นก็เย็นเฉียบเตชิตรู้สึกเหมือนเป็นปลาที่ถูกโยนลงไปในน้ำหลังจากอยู่บนโคลนที่แห้งผากต้องใช้ลมหายใจของเธอเพื่อความอยู่รอด

เขาแตะต้องเขตต้องห้ามของเธอความสุขที่เปี่ยมล้นอยู่เต็มหัวใจเขาเหมือนเกือบจะจมน้ำตายในจูบที่เร้าร้อนนี้เขาคลายท่าทีลงริบฝีปากบางๆนั้นพูดเบาๆกับเธอ"เราแต่งงานกันเถอะ"

นัชชาถูกเขาจูบจนสมองชาไปหมดรู้สึกยังไม่ค่อยได้สติ"คุณว่าอะไรนะ?"

"เราแต่งงานกันเถอะ"เขาพูดซ้ำอีกรอบระหว่างที่เขาพูดน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน"ฉันอยากจะแต่งงานกับเธอ"

เขาอายุสามสิบเจ็ดปีแล้วลูกก็โตเกือบห้าขวบแล้วแต่เขากลับไม่มีสถานะให้กับเธอไม่เคยให้ครอบครัวที่สมบูรณ์การแต่งงานเขาไม่ได้แค่คิดเล่นๆแต่เขาพร้อมที่จะเลือกอยู่กับเธอตลอดชีวิต

นัชชามองเขาด้วยดวงตาที่ชุ่มน้ำตาได้ยินเขาบอกว่าจะขอเธอแต่งงานเธอตกใจทำให้ใจของเธอเต้นรัวแต่ปากกลับพูดตรงกันข้าม"คุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉันๆก็ต้องแต่งงานกับคุณเหรอ?ฉันไม่อยากจะแต่งงานกับคุณสักหน่อย"

ทันทีที่เธอพูดจบแขนที่แข็งแรงของเขาก็บีบเธอมากขึ้นเขากังวลใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน"เธอไม่แต่งงานกับฉันแล้วเธอจะแต่งงานกับใคร?"

"มีคนชอบฉันตั้งเยอะแยะ"

เตชิตแยกเขี้ยวกัดฟันพูดว่า"ใครกล้าแย่งเธอไปจากฉันฉันจะฆ่ามันซะแล้วตีขาเธอให้หักแล้วก็ขังเธอไว้"

แม้รู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นแต่เมื่อนัชชาได้ยินแล้วก็ทำให้ขนลุกขนชัน"คุณกล้าลงมือเหรอ?"

"ถ้าให้ดีเธออย่าลองจะดีกว่า"