ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 433

ตอนที่433 คำสารภาพรักที่ยาวนานที่สุด

ลอนดอนประเทศอังกฤษลงจอดที่เมือง J สำหรับนัชชา สิบกว่าชั่วโมงบนเครื่องบินนั้นทรมาณมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ช่วงเวลาที่ถึงอย่างปลอดภัยเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยความมืด มีเพียงทางขึ้นลงเครื่องบินสองข้างเท่านั้นที่มีแสงไฟ ความรู้สึกอึดอัดวนเวียนอยู่ในจิตใจเธอ

ลากกระเป๋าเดินทางออกไปที่ประตูสนามบิน ที่ข้างถนน ชนัยยืนโบกมือให้เธออยู่ข้างรถ “พี่สะใภ้ ทางนี้ครับ!”

นัชชาก้าวเท้าอย่างเร่งรีบ กระเป๋าเดินทางถูกชนัยรับไปเก็บไว้ที่หลังรถ ไม่มีคนติดตามตัวอื่นๆ ทั้งสองเข้าไปนั่งในรถ ความรู้สึกตึงเครียดไร้เสียงตลบอบอวลอยู่ภายในรถที่เงียบสงบ

“ชนัย นายพาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลเลยเถอะ” นัชชาพูดออกมา น้ำเสียงแหบพร่าอย่างมากซึ่งเกิดจากการร้องไห้อย่างขมขื่น

ชนัยพยักหน้า แล้วสตาร์ทรถ “ครับ”

ตลอดทาง ทั้งสองเกือบจะไม่มีบทสนทนาอะไร พวกเขาไม่พูดถึงเตชิตอย่างรู้ๆกัน แต่ทุกสิ่งที่คิดอยู่ภายในใจนั้นไม่ใช่ใครก็คือผู้ชายคนนั้น

ไม่ใช่ไม่อยากถาม แต่ไม่กล้าถาม เธออยากไปเห็นด้วยตัวเอง

ความเงียบอันแสนยาวนานทำให้ชนัยค่อนข้างกังวล รถเคลื่อนผ่านทางแยกไป เขาเหลือบสายตามองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่นั่งผู้โดยสาร เธอไม่ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย แม้แต่ความรู้สึกสักนิดก็ไม่เผยออกมา เกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ แต่ความเจ็บปวดและความกังวลนั้นกลับเห็นชัดในดวงตา

“พี่สะใภ้ครับ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

นัชชากำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์ของตน ระหว่างนั้นไม่ได้ฟัง เมื่อผ่านไปสักพักถึงคืนสติ แล้วส่ายศีรษะเบาๆ เอ่ยด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำ “ไม่เป็นอะไร”

ตอนนี้เธอไม่มีความรู้สึกอื่นแล้ว เพียงคิดว่าอยากจะเจอผู้ชายคนนั้นไวหน่อย ราวกับว่าเพียงได้เจอเขา ความรู้สึกทุกอย่างจะกลับเข้ามาสู่ร่างกายเธออีกครั้ง

การเดินทางหนึ่งชั่วโมงกว่า รถขับเข้าไปในลานจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ นัชชาปลดเข็มขัดอย่างใจเย็น แต่นิ้วสั่นไหวแค่ไหนมีแค่ตัวเธอเท่านั้นที่รู้

ทั้งสองเดินเข้าไปหน้าลิฟต์ ชนัยกดปุ่มในส่วนของ VIP พิเศษ ต่อมาลิฟต์ก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว นัชชามองแสงไฟสว่างระหว่างลิฟต์ ทั้งๆที่พื้นที่ไม่ใหญ่แต่เธอรู้สึกว่ามันกว้างใหญ่

เธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ไม่ขยับไปไหน ชนัยเบนสายตามามอง “พี่สะใภ้ ไปเถอะครับ”

นัชชาหายใจเขาลึกแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในที่สุดก็ยกเท้าก้าวเดินเข้าไป

มองดูตัวเลขบนหน้าจอที่ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเดินยิ่งเข้าใกล้ หัวใจนัชชาพลันเต้นแรงขึ้นมา เสียงหัวใจเต้น ‘ตึกตักๆ’ ดังก้องอยู่ข้างหู แม้แต่เสื้อผ้าตรงช่วงอกก็ยังสั่นไหว

‘ดิ๊งด่อง’

เสียงแหลมดังกรีดทะลุเข้าไปในความยากลำบาก มาแล้ว สิ่งที่ควรเผชิญหน้ามาถึงแล้ว