ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 435

ตอนที่435 ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา

นัชชาอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนอยู่ตลอดเวลา ได้รู้จากจินต์ว่าชนุดมไปเยี่ยมลูกทุกวัน ในใจเธอก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย เจียดเวลาโทรศัพท์หาเขา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก คุยกันไม่กี่ประโยคก็รีบวาง

เตชิตอยู่โรงพยาบาลมาวันที่สามแล้ว แต่ชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยไม่ได้มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย ในหัวเธอมีคำพูดก่อนหน้านี้ของปรัณ ระยะเวลาสังเกต 72 ชั่วโมง ยิ่งเวลาเริ่มใกล้เข้ามา ในใจเธอก็ยิ่งไม่มั่นคง

“พี่ปรัณ ทำไมเขายังไม่ฟื้น? เป็นไปได้ไหมว่าร่างกายจะมีปัญหาตรงไหน?”

ปรัณมองคนที่มาหาเขาเป็นครั้งที่สี่ภายในหนึ่งวัน ภายในใจตนก็กังวลเช่นกัน “เครื่องมือแสดงขึ้นมาว่าสัญญาณชีพจรคงที่มาก เป็นไปได้ว่าสติอาจจะยังมีไม่มากพอให้ฟื้นขึ้นมา”

“แต่วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว ฉันกลัวว่าจะมีอะไรไม่คาดคิด......” สองมือนัชชาเย็นเหมือนน้ำแข็ง ไม่กี่วันมานี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลา กินไม่ได้นอนไม่หลับ มองดูแล้วเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ตอนนี้กังวลเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเราทำได้เพียงรอเตชิตฟื้นขึ้นมาก่อน ตราบใดที่ร่างกายไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากนักก็เป็นเรื่องที่ดี”

ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ เขาทำได้เพียงปลอบเธอแบบนี้

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ภายในห้องทำงานผู้อำนวยการก็พลันเกิดเสียง ‘ติ๊ดๆ’ ขึ้นมา ซึ่งก็คืออุปกรณ์ที่เชื่อมต่อกับเตียงผู้ป่วยเตชิตเกิดเสียงเตือนขึ้น

วินาทีต่อมา ปรัณก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งทันที หลังจากตรวจสอบอุปกรณ์อย่างระมัดระวังแล้ว ก็หันไปมองนัชชาด้วยความตกใจปนดีใจและตื่นเต้น “เขาฟื้นแล้ว!”

ทั้งสองรีบเข้าไปในห้องผู้ป่วย ผลักประตูเดินเข้าไปข้างเตียงก็สบสายตาดำที่คุ้นเคย ใครก็ไม่คาดคิดว่าห่างกันไปไม่กี่นาที ผู้ชายคนนี้ก็ฟื้นขึ้นมาทันที

ดวงตานัชชาแดงขึ้นมา สองสามวันมานี้น้ำตาได้เกือบเหือดแห้งไป เธอยืนนิ่งอยู่ที่หัวเตียง โน้มตัวลงไปจูบ “ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว!”

เตชิตมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมด สลบไปสองสามวันทำให้ร่างกายเขากลายเป็นเชื่องช้า รอจนนัชชายืนขึ้นเขาถึงรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

การหายตัวไปของธีมนต์ รอยยิ้มน่าขยะแขยงของประทิน และยังมีภาพเหตุการณ์ภายในห้องไหลเข้ามาในหัวเขาจนล้น

ผู้ชายขมวดคิ้ว มีท่าทางค่อนข้างเจ็บปวด อุปกรณ์ที่หัวเตียงแสดงให้เห็นการเต้นของหัวใจและความดันเลือดกำลังสูงขึ้น ปรัณเดินเข้าไปปรับสายน้ำเกลือให้เร็วขึ้นหน่อย เพื่อให้อารมณ์เขาคงที่ “ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้ว ถ้าคืนนี้นายยังไม่ฟื้น ฉันจะต้องสงสัยฝีมือการรักษาของตัวเองแล้วเนี่ย!”

เป็นเพื่อนกันมาหลายปีเอาชีวิตรอดมาได้ ปรัณก็ตื่นเต้นอย่างไม่สิ้นสุด วันพวกนี้เขาคือคนที่กังวลมากที่สุด ถึงอย่างไรการรักษาทั้งหมดก็เป็นฝีมือเขา ถ้าเตชิตโชคไม่ดีจริงๆ ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับตนเองได้

ยังดีที่เขาฟื้นแล้ว

“คุณเป็นยังไงบ้าง รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหนไหม?” นัชชาเห็นเขาขมวดคิ้ว จึงถามซ้ำ สายตากังวลเผยออกมา

เตชิตจ้องมองเธอย่นใบหน้า ดูออกว่าไม่กี่วันมานี้เธอกังวลไม่น้อย ผมมันเล็กน้อย เสื้อผ้าบนร่างกายก็ยับยู่ยี่ คิดว่าทั้งหมดนี้ก็เพื่อตน เขาก็รู้สึกประทับใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เขาคิดอยากจะยกมือขึ้นดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด แต่ไม่ว่าเขาจะออกแรงมากกว่าครึ่งก็ขยับแขนไม่ได้แม้แต่น้อย ผู้ชายยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น ดวงตาลึกมองไปที่ร่างกาย “ผม......ขยับไม่ได้”

เมื่อพูดออมา ลำคอก็เจ็บเหมือนร้อนซ่าๆ ทำให้ไอโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่ทุกครั้งที่บริเวณปอดสั่นก็ทำให้เขาเจ็บจนหน้าซีด