ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 436

ตอนที่436 จูบที่ไม่ทันตั้งตัว

หลังจากพูดกับปรัณด้วยประโยคธรรมดาๆสองสามประโยค นัชชาก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกรอบ เตชิตนอนอยู่บนเตียง ด้วยท่าทางไม่ต่างจากเดิม เพราะว่าร่างกายขยับไม่ได้ ดังนั้นเธอเดินเข้ามา เขาทำได้เพียงพยายามมองมาทางเธอ ลูกตาโฟกัสอยู่ด้านข้าง มองแล้วดูลำบากน่าขัน

แต่นัชชาไม่ได้ใส่ใจเลย เดินเข้าไปเอื้อมมือไปลูบปลอบโยนหน้าผากเรียบของเขา “ตราบใดที่ไม่มีไข้ก็ดีแล้ว”

เตชิตจ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียง ตอนฟื้นขึ้นมาที่เตียงผู้ป่วยไม่มีใคร ในพริบตาเดียวเขายังไม่ทันได้คืนสติก็สับสนขึ้นมา รู้ว่าเธอและปรัณรีบเข้ามาในห้องผู้ป่วย เขาก็วางใจ

เพียงแต่อุบัติเหตุนี้ เขากลับทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น แม้แต่จะกอดเธอก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงและอ่อนแอแบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับคนพิการ

นัชชารับรู้ถึงความรู้สึกติดลบของเขา ไม่รู้จะพูดอะไรถึงจะสามารถปลอบโยนเขาได้ ได้ประสบเหตุการณ์ครั้งนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะยิ่งมีค่ามากขึ้น เธออยากจะอยู่เคียงข้างเขา แต่เธอก็รู้อีกว่าผู้ชายที่ปกติทระนงตน ท่าทางตอนนี้ในใจต้องไม่พอใจอยู่แน่นอน

ใครอยากให้เผยด้านอ่อนแอออกมาต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองรักล่ะ?

แต่นัชชากลับไม่คิดเช่นนี้ เธอรู้ว่าที่เขากลายเป็นแบบนี้ก็เพื่อลูก เพื่อเธอ

ดังนั้นท่ามกลางแววตาประกายของเขา เธอโน้มตัวลงไปใกล้ริมฝีปากดูดีนั่น แล้วจุ๊บลงบนริมฝีปากแห้ง

ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวมากนัก เพียงแนบเขาลงไปเบาๆธรรมดาแบบนี้ เสียงหัวใจทั้งสองเต้นเป็นเสียงเดียวกันเพราะจูบนี้

นัชชาไม่ได้หยุดไว้นาน กลัวว่าจะมีผลกระทบต่อการหายใจของเขา ตอนนี้ทางเดินอากาศหายใจเขาเสียหาย ต้องใส่ใจอย่างระมัดระวัง

เธอยืดเอวขึ้นมา ไม่ได้ออกห่างไปไกล แขนประคองที่ลำตัวด้านข้างเขาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะไปโดนตรงไหน “เตชิตคะ คุณไม่เป็นอะไรแล้วดีมากๆเลย”

ความกังวลเรื่องการฟื้นของเขาสองสามวันติดต่อกันเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาแวววาว ขนตากะพริบเท่าไหร่น้ำตาก็ไหลเท่านั้น เตชิตเห็นก็อดไม่ได้ที่จะย่นคิ้ว นึกอยากจะยื่นมือไปช่วยเธอเช็ด แต่พอออกแรงเพียงนิดเดียวร่างกายก็ถูกเหน็บชาจู่โจม ทำได้เพียงมองอย่างไร้กำลัง

“อย่าร้อง......” น้ำเสียงเรียกน้ำตา เขาพูดออกมาสองพยางค์อย่างอดกลั้นความเจ็บปวด ได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

“โอเค ฉันไม่ร้องแล้ว” นัชชาไม่อยากให้เขาได้ผลกระทบทางอารมณ์ ยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าสะเปะสะปะ ฉีกยิ้มที่ดูไม่ได้ออกมา “ธีมนต์ไม่เป็นไรแล้ว คุณวางใจก็ดี ตอนนี้ที่บ้านมีน้ารินกับจินต์อยู่เป็นเพื่อน ด้านนอกก็มีคนของชนัยอยู่ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เธอปิดบังในส่วนของชนุดม กลัวว่าเขาจะคิดเพ้อเจ้อ แล้วทำให้มีผลกระทบต่อโรค

เตชิตจ้องเธออยู่ ฟังคำพูดเธออย่างเงียบสงบ ดวงตามีเงาสะท้อนร่างเธอกลับหัว ทั้งๆที่ตัวเล็กขนาดนี้แต่กลับให้พลังเขาอย่างมั่นคงที่สุด

“ร่างกายธีมนต์บาดเจ็บอยู่สองสามที่ คุณหมอดูให้แล้ว ไม่ได้มีผลกระทบ เพียงแต่จิตใจมีอาการหวาดกลัว จะค่อยๆดีขึ้นในสองสามวัน” นัชชากลัวเขากังวล จึงบอกเขาในทุกๆเรื่อง “ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือร่างกายของคุณ เรื่องอื่นคุณไม่ต้องไปคิด”

เตชิตฟังเธอพูดจบจึงถามขึ้นมา “เมื่อกี้ปรัณคุยอะไรกับคุณ?”

นัชชาที่ถูกเขาถามภายในใจก็ ‘ตึกตัก’ ขึ้นมา นึกถึงการกำชับของปรัณเมื่อครู่ ไม่ว่าตอนนี้เธอจะไม่สามารถบอกเขาได้ ถูกเธอหลอกโดยที่ยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ที่จริงแล้วเขาเป็นคนฉลาดหลักแหลม แค่จ้องมองก็ดูออกทะลุปรุโปร่ง

นัชชายืนขึ้นยื่นมือไปถึงเข็มฉีดยาทางการแพทย์ข้างกายเขา ที่จริงแล้วเป็นการหลบสายตาของเขาที่มองมา “คุยเรื่องปัญหาที่ต้องระวังตอนที่คุณทำกายภาพ”

“มีอีกไหม” น้ำเสียงของเขาอึมครึม ไม่ได้กำลังถาม พวกเขาจะต้องพูดเรื่องอื่น