ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 437

ตอนที่437 ผู้ป่วยอนาจาร

นัชชาเห็นเขายังมีอารมณ์มาล้อเล่น ความโกรธและความร้อนใจภายในจิตใจก็พรั่งพรูออกมา “คุณกล้าพูดนะ ใครใช้ให้คุณไปหาประทินคนเดียว คุณรู้หรือเปล่าว่ามันอันตรายแค่ไหน ถ้าตอนนั้นเธอมีแผนการอื่นอะไรอีก แม้แต่คุณก็ป้องกันตัวเองไม่ได้นะ! ปกติคุณให้ความสำคัญกับตัวเองเรื่องความสำเร็จ ตอนวิกฤติยังจะทำให้ตื่นเต้นอีก?”

เตชิตเห็นว่ารอบตาเธอแดง เพราะว่าเป็นห่วงเลยด่าตน ไม่เกิดความรำคาญสักนิด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษครับ”

นัชชาได้ยินเขาพูดแบบนี้ ในใจก็ยิ่งโกรธ “ฉันไม่ได้อยากให้คุณขอโทษ ฉันแค่กลัวว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุ คุณเข้าใจไหม?”

เรื่องที่เกิดตอนนั้นเขาฟังมาจากชนัยหมดแล้ว ทั้งๆที่วิธีจัดการที่ปลอดภัยกว่านี้ แต่เขากลับไม่คิดจะสนใจ ลุยเดี่ยวไปคนเดียว “ต่อจากนี้ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้ คุณห้ามปิดบังอะไรฉัน จะต้องคิดให้รอบคอบ”

“นัชชา แต่นั่นไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นลูกชายของเรา” ตอนนั้นเหตุการณ์มันเร่งด่วน เขาไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องอื่น แม้ว่าจะรู้ดีว่านั่นเป็นหลุมพรางที่เขากำลังหล่นลงไป

บางทีในสถานการณ์อื่นเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญในผลลัพธ์อย่างแท้จริง แต่พอเผชิญหน้ากับสายเลือดตนเอง เขากลับคิดไม่แยอะ แม้ว่าตอนนี้จะนอนอยู่บนเตียง เขาก็ไม่รู้สสสึกเสียดายที่ตัดสินใจไปในตอนนั้น

นัชชาดูเหมือนว่าที่ด่าไปจริงๆแล้วก็คือความกลัว ถ้าหากธีมนต์กลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่เขากลับเกิดอุบัติเหตุ สำหรับเธอนั้นมันเป็นผลลัพธ์ที่เหมือนกัน

ทั้งสองคน เสียใครไปสำหรับเธอแล้วมันคือความเจ็บปวดเหมือนโลกพังทลายลงมา

เตชิตรู้ความคิดในใจเธอทั้งหมด แต่ไม่สามารถปลอบโยนเธอได้ดี เพียงแต่รับฟังเธอพูด ดวงตาดำสนิทมองไปที่เธออย่างจริงจังและระมัดระวัง “ต่อจากนี้ไป พวกเราสามคนจะไม่แยกจากกันอีก”

ก่อนหน้านี้เพราะทีนาร์ พวกเขาเข้าใจผิดกันและกันและแยกจากกันมาหลายปี ตอนนี้ก็เพราะเหตุการณ์ร้ายแรงจากประทินอีก แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สุดท้ายพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน แค่นี้ก็พอแล้ว

นัชชาได้ยินแล้วในใจก็ปรากฏความสุข ดึงฝ่ามือใหญ่ของเขามาลูบแก้มตัวเองทั้งสองข้าง “งั้นคุณก็รีบๆหายดี ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจ”

เปลี่ยนใจ?

“คุณเป็นแม่ของลูกผมนะ ยังจะคิดแต่งงานกับใครอีก?” เขาขมวดคิ้ว แววตาประกายเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

นัชชาใจเต้นกับคำพูดเขา ก็อดไม่ได้ที่จะล้อเล่น ขบริมฝีปากก่อนจะมองเขาอย่างเขินอาย “คุณนอนป่วยเฉื่อยชาอยู่บนเตียงยังจะสนอีกหรอว่าฉันจะไปแต่งกับใคร?”

“ผมแค่ขยับไม่ได้ชั่วคราว ที่อื่นผมยัง ‘ใช้ได้’ อยู่นะ”

เขาเน้นสองพยางค์นั้นเป็นพิเศษ ท่ามกลางเครื่องหน้าหล่อสามมิติยึดใบหน้าร้ายกาจไว้

ทั้งๆที่ทั้งร่างนอนแข็งทื่ออยู่บนเตียงขยับไม่ได้ ได้เผชิญหน้ากับผู้ชายที่ทำอะไรไม่ได้ แต่นัชชากลับใจเต้นแรงกับคำพูดของเขา

มีเพียงเขาสองคนเท่านั้นถึงจะเข้าใจความหมายบริบท อยากฆ่าให้ตายจริงๆเลย

“ยังจะไม่ยอมรับอีกนะ ตอนนี้นอกจากดวงตาที่ขยับได้ ตรงไหนก็ใช้การไม่ได้แล้ว!”

ได้ยินจบเขาก็หัวเราะขึ้นมา สีหน้าแววตาเปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง “คุณอยากลองไหม?”

นัชชาหมดความอดทน อยากจะผลักเขาเหลือเกิน แต่ไม่มีที่ให้ลงมือ ทำได้เพียงกระทืบเท้า “พูดบ้าอะไรเนี่ย!”

“ผมพูดอะไรหรอ?” เขาตั้งใจมองเธออย่างหยอกล้อ ราวกับว่าเธอเป็นอะไร “คุณคิดมากไปเองหรือเปล่า? จริงๆด้วย เขาว่ากันว่าผู้หญิงวัยสามสิบนี่ดุร้ายมาก คุณก็ใกล้จะอายุนี้......”

“เตชิต!” นัชชาขัดคำพูดเขาด้วยเสียงสูง รู้สึกอายแทนเขา “ทำตัวดีๆหน่อยได้ไหม โรคยังไม่ทันหายยังจะคิดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าอีก!”

เพียงมองหน้าเธอที่แดงระเรื่อ เขายังรู้สึกไม่พอ ตีความความหมายที่เธอจะสื่อผิดอีก “แปลว่าคุณรอให้ผมหายดี?”

“……”

พูดถึงการมีปากเสียงกัน หรือการมีปากเสียงที่มีสีสันแบบนี้ นัชชาไม่ใช่คู่ปรับของเขาอย่างสิ้นเชิง ถูกเขาทำให้พูดไม่ออกโดยทันที

หลังจากมองเธอโกรธจนเบิกตากว้างอย่างพออกพอใจ เตชิตถึงยับยั้งตัวเอง ปากบางก็พึมพำอะไรออกมา คลุมเครือ ฟังไม่ค่อยชัดเจน

นัชชาเอียงหู “อะไรนะ?”

เขาพูดอีกครั้ง ฟังคำไม่ชัดหรือไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด

นัชชาไม่ได้สงสัยเขา กลัวว่าเขาจะไม่สบายตรงไหน เอาศีรษะเข้าไปใกล้ เข้าไปใกล้จนระหว่างใบหน้ามีระยะห่างเพียีงหนึ่งกำปั้น “คุณพูดอะไร ฉันฟังไม่ชัด”