ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 44

ตอนที่44 ฮีโร่

“กลับไปบอกเจ้านายมึง อยากแตะต้องผู้หญิงของกู มันไม่มีปัญญานั้น”

พูดจบ เตชิตก็ถีบไปทีหนึ่งจนเขาสลบ

เตชิตเดินมาหานัชชา ชนัยก็เดินตามหลังมา เอียงหน้ามาถามด้วยความสงสัย “เธอ ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

ที่นี่มันเป็นถิ่นของเขา ก็เรื่องแบบนี้ขึ้น ชนัยก็รู้สึกขายหน้า

นัชชาเงยหน้าออกมา ตอบเสียงเบา “ไม่เป็นไร”

ชนัยตาสว่างเมื่อเห็นหน้าเธอชัดๆ เธอผิวขาวมาก ไม่รู้เป็นเพราะตกใจกลัวรึเปล่า ขาวเกินไปมาก ใบหน้าเล็กกับดวงตาที่กลมโต จมูกแดงหลังจากร้องไห้ เห็นแล้วน่าสงสารน่าเอ็นดู แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความสวยและอ่อนโยนจริงๆของใบหน้าได้

สวยมาก แถมยังน่ามองอีก

ชนัยชนไหล่ของเตชิต แล้วเอียงหัวพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆที่ได้ยินกันแค่สองคน “ใช้ได้หนิ”

เตชิตดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ไม่ให้ชนัยมองไปมากกว่านี้ “ฝากจัดการต่อด้วย ฉันไปก่อน”

ชนัยก็ไม่ได้เซาซี้แกล้งต่อ ตะโกนถามมาข้างหลัง “จะให้บอกปรัณช่วยจัดการมั้ย”

เขาตอบโดยไม่หันหลังมอง “ไม่ต้อง”

....................................

ออกจากคลับ เตชิตก็อุ้มเธอวางไว้ที่รถ แล้วปรับบ่อนั่ง เขามองหน้าเธอด้วยสายตาโกรธเล็กน้อย

พวกเขาใกล้กันมาก มากจนนัชชาได้กลิ่นน้ำหอมของตัวเขา

เตชิตมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ความโกรธที่พยายามอดกลั้นก็กลั้นไม่อยู่ เขายื่นมือไปจับค้างเธอขึ้น กดเสียงให้ต่ำลง “อธิบายมาว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

นัชชาอ้าปาก พอนึกถึงแผนเลวๆที่ดวิษวางเอาไว้ เธอก็ได้แต่ตอบเบาๆ “ดวิษบอกว่าจะคุยเรื่องหย่ากับฉัน”

เตชิตเสียงเยือกเย็น “เธอไม่มีสมองหรอ”

นัชชาเถียงเบาๆ “เขาบอกว่าปณิตาท้อง ไม่งั้นฉันคงไม่มาหรอก”

ดวิษจับทางเธอได้ หลายปีมานี้เขารู้จุดอ่อนของเธอ เลยวางแผนเล่นงานเธอง่าย

แต่ตอนแรกนัชชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นวิธีสกปรกขนาดนี้

“ที่เธอมา ก็เป็นเพราะว่าเธอเชื่อว่ามันจะไม่ทำอะไรเธอ” เตชิตพูดออกมาตามตรง เสียงหายใจที่ปะปนไปด้วยความโกรธ “มูตี้คลับเฮาเป็นที่แบบไหน มันเรียกมาเธอก็กล้ามา เป็นเพราะเธอไม่เข้าใจจริงหรือคิดฝันอะไรอยู่”

“ฉันเปล่า” เธอเริ่มโกรธ เธอยอมได้ทุกอย่างนอกจากเรื่องที่คนอื่นเข้าใจผิด ยิ่งอยู่ในสถานการณ์ตอนนี้ เธอยิ่งรู้สึกอับอาย “ฉันนึกว่าเขา..........”

“นึกว่าอะไร” เตชิตพูดขัดเธอ เขาไม่พอใจ “เธอคิดว่าเขาจะรักเธอไปตลอดชีวิต แล้วเป็นไงล่ะ”

คำพูดของเตชิตเหมือนกับทำร้ายเธอรอบสอง

อกของเธอเหมือนถูกคนเอามีดมากีดซ้ำที่แผลเดิม มันเจ็บกว่าการที่รู้ว่าดวิษจงใจทำร้ายเธอ

เธอไม่ได้หวังว่าจะมีใครมาเข้าใจเธอ หวังแค่ว่าอย่าซ้ำเติมเธอ

เธอนึกว่าเตชิตจะเข้าใจเธอ แต่ความจริงกลับตบให้เธอตื่น

เธอหันหน้าหนี ตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา “ใช่ ฉันมันโง่เอง สมควรแล้วที่โดนแบบนี้ หาเหาใส่หัว คุณพอใจรึยัง”