ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 461

ตอนที่461 ระยะทางที่ห่างไกลที่สุด

ก่อนจะเจอนัชชา ผู้หญิงอย่างเธอไม่เคยอยู่ในสเปกของเขา แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หลังจากที่เขาเจอเธอ เขามีความรู้สึกไม่อยากปล่อยเธอไป และเหมือนจะยิ่งจับยิ่งแน่น จนถึงกับเข้าใจผิดนึกว่าเธอเป็นของเขา

“ชนุดม ฉันไม่ได้มีค่าพอให้คุณมาชอบ” นัชชาทำตัวไม่ถูก

“เธอสบายใจได้” เขากระดิกนิ้วขึ้นลง พูดขัดขึ้น “ฉันอาจจะเคยรู้สึกกับเอ แต่ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว เธอกับเตชิตหนีกันไม่พ้น ถูกกำหนดมาให้คู่กัน ฉันทำใจได้และปล่อยเธอได้แล้ว เธอไม่ตำเป็นต้องรู้สึกอึดอัดตอนอยู่กับฉัน ไม่ได้ถึงขั้นต้องเป็นแค่เธอคนเดียวจนเป็นผู้หญิงคนอื่นไม่ได้”

เขาพูดออกไปแบบนิ่งๆ แต่ในใจก็แอบเจ็บ แต่อย่างน้อยครึ่งปีนี้เตชิตไม่อยู่ เขาก็สามารถอยู่ดูแลเธอได้ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“ชนุดม ขอบคุณคุณมาก”

“เข้าไปข้างในเถอะ”

ประตูถูกเปิดออกแล้วปิดลง เธอหายไปจากสายตา เขามองดูที่นั่งที่ว่างเปล่า เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดใหม่ บุหรี่ที่เผ่าไหม้เหมือนกำลังเผ่าไหม้หัวใจของเขา

...............

ไม่นานเตชิตก็ได้ยินข่าวเรื่องที่นัชชาถูกคนรังแก เขาเพิ่งทำการเปลี่ยนถ่ายเสร็จ ตามตัวยังมีจุดแดงอยู่เลย มันเป็นสิ่งที่ต้องมีหลังการรักษา

ได้ยินนัชชาถูกรังแกเขารู้สึกโกรธและกังวล แต่พอได้ยินว่าชนุดมช่วยเธอไว้ทันเขาก็โล่งใจ

อารมณ์ขึ้นลง ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา สำหรับเธอตอนนี้เขากลายเป็นเพียงคนดุ ไม่สามารถทำอะไรได้ เขารู้สึกไม่สบายใจ

ในห้องเงียบสนิท ลูกน้องที่คอยรายงานเขาเห็นวีหน้าเขาไม่ค่อยดี และไม่พูดอะไรกลับ เขาตื่นกลัว เผลอปัดขวดยาบนโต๊ะตกพื้น กระจัดกระจาย

เขารีบก้มหัวขอโทษ “ผมขอโทษครับ คุณเต”

เหงื่อตรงหน้าผากออก เตชิตไม่สนใจ “ออกไปได้แล้ว”

“ครับ”

ปิดประตู เขายังคงเงียบ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ Leeเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพเขา เขาวางยากแก้อักเสบไว้ที่โต๊ะ แล้วเอ่ยปากถาม “ร่างกายรู้สึกไม่ดีมากเลยหรอ”

รอยแดงตามตัวของเขา มองไปทำให้คนรู้สึกตกใจ แต่ถ้าเทียบกับอาการเมื่อก่อนมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

“Lee เย็นนี้ฉันอยากออกไปข้างนอกหน่อย”

Lee ตกใจ “ออกไปหรอ มีเรื่องเร่งด่วนอะไรรึเปล่า”

เขาตอบมาตามจริง “อยากไปดูเธอกับลูกหน่อย”

“แกกลัวพวกเขาจะรู้ไม่ใช่หรอ”

“พวกเธอจะไม่รู้” เตชิตใช้มือกดหลังมือที่ช้ำ “เมื่อวานเธอถูกรังแก ฉันไม่สบายใจ”

Leeอยากบอกว่าอาการเขาตอนนี้ไม่ควรออกไปข้างนอก ต้องอยู่ในห้องปลอดเชื้อ แต่.....พอเห็นใบหน้าที่อ่อนล้าของเขา เขาก็ปฏิเสธไม่ลง

คงต้องมีความหวังเล็กน้อย คงต้องมีอะไรบางอย่างขับเคลื่อนไม่ให้เขายอมแพ้

พอคิดได้ดังนี้ เขาอนุญาต “ได้ แต่ห้ามเกินสี่ชั่วโมง ถ้านานไปฉันกลัวว่าร่างกายแกจะไม่ไหว”

สี่ชั่วโมง สำหรับเตชิตมันก็เพียงพอแล้ว

“ขอบใจมาก”