ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 462

ตอนที่462 คนนี้เป็นสามีเธอใช่มั้ย

การกระทำของเธอทำให้เด็กตกใจ เธอรีบเก็บอาการ “ไม่มีไรครับ”

ตอนเธอหันมองอีกรอบก็ไม่เห็นรถคันนั้นแล้ว

รปภ.เห็นรถเธอไม่ขยับ วิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง “คุณนัช รถมีปัญหาหรอครับ”

นัชชาลดกระจกลง “เปล่าค่ะ เมื่อกี้รถมันดับไปเฉยๆ”

“โอเคครับ”

เธออกรถอีกครั้ง ในใจเธอว้าวุ่นไปหมด คงเป็นเพราะเธอคิดถึงเขามาเกินไป จนทำให้รู้สึกว่าคนที่อยู่ในรถคันนั้นเป็นเขา

พอคิดได้ดังนี้เธอก็ยิ้มแห้ง จะเป็นเขาได้ยังไง ตอนนี้เขาคงเข้ารับการรักษาอยู่

สามเดือนผ่านไปแล้ว คงดีขึ้นบางแล้วมั้ง ไม่เป็นไร แค่ครึ่งปี รออีกหน่อย แค่รออีกหน่อยเดี๋ยวเขาก็กลับมา

....................

เตชิตนั่งอยู่ในรถ เขายังอึ้งนั่งนิ่งกับการกระทำเมื่อครู่ของเธอ เกือบถูกจับได้แล้ว เขาทั้งกลัวทั้งตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี แต่ดีที่หนีออกมาก่อน ไม่ถูกจับได้

คนรถมองดูสีหน้าตึงเครียดของเขา แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “คุณเตครับ เรากลับกันเลยมั้ยครับ”

เขาตอบกลับ “อืม”

คำตอบของเขาทำให้คนรถโล่งใจ ก่อนมาหมอกำชับว่าถ้าถึงเวลาแล้วเตชิตยังไม่ยอมกลับ ให้ขับรถพาเขากลับมาได้เลย ลูกน้องอย่างเขาจะตัดสินใจเองไม่ได้ โชคดีที่เตชิตยอมกลับ

รถขับมาค่อนข้างเร็ว พอถึงศูนย์วิจัยตอนทุ่มครึ่ง เตชิตเดินลงจากรถ คนรถไม่ได้เดินเข้าไปด้วย และจู่ๆร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวได้ยาก

แขนขาอยู่ๆก็รู้สึกร้อนขึ้นมา เลือดกับกระดูเหมือนกำลังหดตัว เขาคุ้นเคยกับอาการแบบนี้ ทุกครั้งที่อาการกำเริ่มมันจะเป็นแบบนี้

เขาเจ็บปวดจนงอตัวลง ยกมึงกุมศีรษะไว้ “อ้ะ”

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่มีแรงพยุงตัว เขาค่อยๆไหลลงไปอยู่ที่พื้น เขาลงไปนอนโก่งอยู่ที่พื้น

พยาบาลที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียง รีบเดินไปเอายาระงับประสาท Lee เปิดประตูเดินเข้ามาคนแรก เห็นเขานอนอยู่บนพื้น เขารีบฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่ของเขา

ยาถูกฉีดเข้าไป ความเจ็บที่โดนเข็มแทงเขาชินไม่รู้สึกเจ็บกับมันแล้ว แต่การที่ถูกคนรุมรอมมันทำให้เขาอารมณ์เสีย เขาสะบัดมือออกแรกดันLeeออก

เขานั่งยองๆทำให้เขาล้มตัวไปข้างหลัง ดีที่หมออยู่ข้างหลังรับเขาไว้ทัน

“Leeเป็นอะไรรึเปล่า”

Leeรีบส่ายหน้า ไม่รู้สึกอะไร “เปล่า พวกคุณออกไปก่อน ฉันขออยู่ตามลำพังกับเขาสักพัก”

“แต่...........”

“ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง” Leeรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร ไม่รอให้เขาได้พูดจบเขาพูดขึ้นอีกครั้ง “ออกไปก่อน”