ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 513

ตอนที่513การลงโทษที่รุนแรง

“อ้า”

นัชชากรีดร้องและลืมตาขึ้นสีขาวสวยงามทุกอย่างถูกทำลายลงเบื้องหน้าปรากฎเห็นหลังคาไม้ทรงแหลมและผนังบ้านไม้ที่เลอะเทอะ

นัชชายังไม่ตื่นจากฝันร้ายที่เธอเพิ่งเห็นในดวงตายังเห็นเป็นสีเลือด“ธีธีธีธี…”

นัชชากำผ้าห่มแน่นดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อตะโกนร้องชื่อธีมนต์

หมอยืนอยู่ที่นอกประตูเขาได้ยินและรีบเดินเข้าไปคนที่ตามติดเข้ามายังมีเตชิต

เมื่อเห็นใบหน้านั้นนัชชาเริ่มรู้สึกเครียดและตื่นกลัวโดยจิตใต้สำนึกเธอขดตัวไหล่กระตุกอารมณ์ที่ถูกสะกดเอาไว้ดูเหมือนว่าจะถูกทำลายลงในความฝันครั้งนี้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้

แพทย์ยืนอยู่ข้างขอบเตียงด้วยความลำบากใจHawkจับมือของเธอไว้ชายคนนั้นรีบถอยออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่ลักพาตัวเธอมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วนอกจากเวลาที่เขาใช้ความรุนแรงต่อเธอแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยเธอดูเหมือนจะอ่อนแอแต่กลับเผชิญการนองเลือดโดยไม่หลั่งน้ำตาเธอเข้มแข็งกว่าผู้ชายด้วยซ้ำแต่ในเวลานี้เธอกลับร้องไห้โดยไม่ได้รับความเจ็บปวดนั่นทำให้Hawkได้รู้ว่าถึงแม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่เธอก็เป็นเพียงหญิงที่ไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่งเท่านั้น

เขามองดูไหล่ที่อ่อนแอขยับขึ้นและลงอารมณ์ของชายผู้นั้นถูกทำให้หงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาของเธอเขาไม่สนใจว่าเธอจะป่วยอยู่หรือไม่หยิบซิการ์ในซองที่วางอยู่บนโต๊ะดูดเข้าในปากอย่างรวดเร็ว“คิดถึงลูกรึ”

เมื่อได้ยินร่างเล็กบนเตียงก็แข็งทื่อเธอหันกลับมามองเขาผมเปียกปอนไปด้วยน้ำตาแก้มยับยุ่งเหยิงนัยน์ตาสีดำและขาวเอ่อเล้นไปด้วยน้ำตา

Hawkเดินไปที่เตียงและนั่งลงเขายกมุมปากขึ้นและยิ้ม“ธีธีหรอชื่อลูกของคุณรึผมเกือบจะลืมเจ้าตัวน้อยคนนั้นไปแล้ว”

เมื่อตรวจสอบนัชชาเป็นครั้งแรกก็ได้ตรวจสอบเด็กไปด้วยโดยปริยายแต่ว่าเขาไม่ได้รวมเด็กเข้าอยู่ในแผนการณ์ของเขาด้วยถ้าเธอไม่ได้พูดขึ้นมาเขาก็เกือบจะลืมไปแล้ว

อย่างไรก็ตามคำพูดนั้นเมื่อกระทบถึงหูนัชชาทันใดก็ได้กลิ่นที่เปลี่ยนไปตอนนี้เธอหวาดกลัวเหมือนเม่นที่มีหนามแหลมเต็มไปหมดถึงแม้ว่าHawkจะเพียงแค่เอ่ยถึงธีมนต์แต่ว่าเธอกลับรู้สึกเยือกเย็นไปหมด

เธอพยายามต่อสู้กับความอ่อนแอและลุกขึ้นจากเตียงไม่สนใจที่จะสวมรองเท้าลุกขึ้นยืนตรงหน้าผู้ชายคนนั้นหน้าของเธอซีดและพยายามหายใจด้วยลมหายใจที่หนักหน่วง“แกจะทำอะไรก็ทำกับฉันอย่ายุ่งกับลูกฉันเขาเพิ่งจะอยู่ประถมหนึ่งเท่านั้นยังเล็กมากเขาไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ว่าความพอใจอะไรก็แล้วแต่เด็กไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง”

Hawkตอบโต้ด้วยการหยุดสูบซิการ์ในปากเขาชั่วขณะหางตาของเขาเหล่มองไปที่เธอ“คุณกลัวว่าผมจะทำอะไรลูกของคุณรึ”

เขาค่อยๆพ่นควันสีขาวออกมาทางปากควันสีขาวปกคลุมและบดบังท่าทีของชายผู้นั้นไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่เขาเต็มไปด้วยความอึดใจ“ถ้ารู้อย่างนี้น่าจะจับเด็กมาตั้งแต่ทีแรกใช้วิธีนี้คุณกับเตชิตก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว”

นัชชาเบิกตาโตกลัววิตกกังวลโกรธอารมณ์ทั้งหมดถาโถมเข้ามาในใจในตาเธอเหมือนจะปรากฎสีแดงฉานเหมือนในฝันเมื่อสักครู่หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วงเธอสามารถแบกรับอะไรก็ได้มีเพียงธีมนต์เท่านั้นที่เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายของเธอ

“เพี๊ยะ”

เสียงอันคมชัดจากลมหอบหนึ่งซึ่งฟาดเข้าที่ใบหูใบหน้าของชายคนนั้นหันเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อยลายนิ้วมือสีแดงอ่อนปรากฎขึ้นบนใบหน้า

หญิงสาวยืนอยู่กับที่เธอมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความโกรธมือขวาที่ห้อยต่องแต่งอยู่ด้านข้างของร่างกายสั่นไหวขึ้นมา

Hawkยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้ายเขาวางซิการ์ลงบนพื้นและบดขยี้ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาเขาตวัดลิ้นขึ้นเขายกมือขึ้นและใช้เล็กสัมผัสไปที่โหนกแก้มของเธอเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกผู้หญิงตบความรู้สึกตอนนี้…ไม่สู้ดี

นัชชาโมโหจนไม่คำนึงถึงเหตุผลอะไรทั้งนั้นหลังจากที่ตบเขาเสร็จแล้วเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือจึงได้สติว่าตัวเองทำอะไรลงไป