ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 588

ตอนที่588 กังวลต่อการรักษา

ปรัณมองดูคนทั้งคู่จูบกัน เขายกมือขึ้นปิดปากและไอออกมา “ระวังผลที่ตามมานะ…”

เมื่อได้ยิน นัชชาก็อึกอึกอักอักได้สติกลับมา เธอผลักคนที่ด้านหน้าออกไป ใบหน้าสีแดงเข้ม “ฉัน ฉันไปล่ะ…”

สายตาของเตชิตไม่สามารถละจากใบหน้าเธอได้ เขาไม่สามารถวางใจได้ “มีอะไรรีบพูดออกมานะ ผมดูคุณอยู่”

“ทราบแล้วค่ะ”

หลังจากเห็นนัชชาออกจากออฟฟิตไป ปรัณมองดูผู้ชายที่วิตกกังวล เขาก็ถอนหายใจยาว “แกควรให้ความมั่นใจกับเธอในเวลานี้ แกสบายดี แต่ทำตัวน่าเป็นห่วงกว่าเธออีกนะ อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน”

สายตาของชายคนนั้นดำดิ่งลง ลำคอขยับสองครั้ง “ฉันกลัวว่าเธอจะทนไม่ไหว”

ปรัณเปิดหน้าจอมอนิเตอร์ในออฟฟิต หน้าจอแสดงภาพในห้องพยาบาล เขาหันหลังกลับและเดินไปหาชายคนนั้น และตบไหล่เขาเบาๆ “เธอจะผ่านไปได้อย่างแน่นอน”

เตชิตกังวลใจไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำการรักษา แต่ว่าเขาก็รู้สึกไม่ดี เขาศึกษามามากไปเกี่ยวกับกระบวนการรักษานี้ เขาจึงรู้ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน เมื่อคิดว่าเธอต้องเผชิญกับสิ่งนี้ เขาจะวางใจได้อย่างไร

ไม่นาน เงาของนัชชาก็ปรากฏขึ้นในหน้าจอ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เสื้อผ้าบางๆได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อใช้ในการรักษาภายใต้การแนะนำของแพทย์และพยาบาล เธอเข้าสู่อุปกรณ์การรักษาซึ่งเป็นท่อกลมขนาดยาวสองเมตร ทั้งตัวเธอถูกเลื่อนเข้าไป

สายตาถูกบดบัง เครื่องดนตรีสีขาวดังขึ้น แสงสีฟ้าจางๆกระจายออกจากด้านใน แพทย์​ที่อยู่​ทางด้านบนทำการกดปุ่มและบันทึกข้อมูล

เมื่อมองไม่เห็นเธอ หัวใจของเตชิตก็กระสับกระส่ายมากยิ่งขึ้น ตัวคนถึงแม้จะนั่งอยู่บนโซฟาแต่ว่าใจกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เขากำกำปั้นทั้งสองมือเพื่อระงีบความกังวลภายในใจ

สายตาเธอเป็นทุกข์​จากสิ่งเหล่านี้ แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

ความกดดันนี้ทำให้ปรัณนั่งอยู่ไม่ติดเช่นกัน “อาเต ไม่ต้องกังวลจนเกินไป มีปุ่มฉุกเฉินอยู่ด้านใน ถ้าหากนัชชาทนไม่ไหว เมื่อเธอกดปุ่มทุกอย่างก็จะหยุดลง”

“ถ้าเกิดเธอหมดสติไปแล้วกดไม่ทันล่ะ” เห็นได้ชัดว่าปรัณได้เตรียมการณ์เอาไว้อย่างถี่ถ้วนแล้ว แต่ตอนนี้เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกิดคำถามไร้เดียงสานี้

“ไม่มีทางหรอก มีข้อมูลแสดงผลอยู่ ถ้าหากว่าเธอหมดสติไปเครื่องจะหยุดโดยอัตโนมัติ”

“...”

เตชิตจ้องที่หน้าจอ แม้ว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลย เขาจริงจังมาก เขาแทบจะไม่ขยับสายตาราวกับกลัวว่าจะพลาดอะไรบางอย่างไป

ในอีกด้านหนึ่ง ตัวนัชชาเองไม่ได้มีความประหม่าอะไรเกี่ยวกับการรักษา แต่เมื่อเธอถูกเลื่อนเข้าสู่เครื่องดนตรี ทุกอย่างในร่างกายก็หายไป เธออยู่ในพื้นที่จำกัด ด้านหลังเป็นแสงสีน้ำเงิน หูของเธอได้ยินเสียง “ติ๊ด ติ๊ด” ไม่นาน สิ่งที่คล้ายเลนส์สี่เหลี่ยมก็ออกมาจากเครื่องดนตรี ผิวหนังที่ถูกเลเซอร์ก็มีความรู้สึกเหมือนถูกไฟไหม้

เสื้อผ้าบนร่างกายไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกแสบร้อนนี้ได้ ค่อยๆ ความรู้สึกค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ย้ายไปมาบนหลังของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกัดฟันและพยายามไม่ส่งเสียงออกมา เธออดกลั้นจนเหงื่อแตกเต็มศีรษะ