ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 637

ตอนที่ 637 อันตรายในห้องส่วนตัว

ตัวอย่างเช่นผู้หญิงที่สวมชุดเดรสสั้นสีเงินและแจ็คเกตเก็ตรัดรูปสีดำนั่งอยู่กลางโซฟา เธอชื่อปานตา เป็นผู้ให้ความบันเทิงที่เพิ่งเซ็นสัญญากับบริษัทเอนเตอร์เทน มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนเจ้านายโดยเฉพาะที่มูตี้คลับเฮาส์ เพื่อที่จะได้ประจบสอพลอกับผู้ชายที่เป็นแหล่งทรัพยากร ทรงผมสีเหลืองอ่อน มีชื่อเสียง

แต่จุดประสงค์แรกของเธอคือชนัย

เรื่องของดราณี เธอก็ได้ยินข่าวลือมาบ้าง จึงมองเธออย่างไม่พอใจนัก แต่สัมผัสถึงสถานการณ์อย่างชัดเจนไม่ได้ และไม่กล้าหาเรื่องโดยไม่ได้รับอนุญาต

เมื่อครู่ได้ยินผู้จัดการนัดเธอคุยเรื่องงาน สักพักก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอเข้าห้องไปก็เริ่มเหน็บแนม “โอ้ นี่มันสาวน้อยดราณีที่เป็นเงาตามตัวท่านชนัยของพวกเราหรือเปล่านะ”

แม้ดราณีจะเป็นคนที่ใสซื่อ แต่ก็มองออกว่าใครชอบตน ใครไม่ชอบตน คนตรงหน้านี้ไม่ชอบตนอย่างเห็นได้ชัด เธอจึงไม่อยากทำให้ตัวเองไม่พอใจ เพียงแต่เงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง โดยไม่ได้พูดอะไรออกไป

อยู่นอกบ้าน มีปัญหากับคนอื่นน้อยมาก นี่คือบทเรียนของดราณีตั้งแต่ยังเล็ก ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทะเลาะกับคนแบบนี้ มีเรื่องมากไม่ดีเท่ามีเรื่องน้อย อะไรที่ทนได้ก็ทน

นอกจากนี้ตัวเธองเองก็ไม่ใช่คนนพื้นที่ ญาติพี่น้องที่นี่เธอก็ไม่มี อยู่ตัวคนเดียว จะต้องระมัดระวังกับทุกเรื่อง

ดังนั้นแม้ว่าปานตาจะพูดแบบนี้ เธอก็ยังทำเป็นไม่ได้ยิน

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ยิ่งเธอทำแบบนี้ ปานตาก็ยิ่งโกรธ รู้สึกว่าไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรแท้ๆกลับมาดูถูกตน

เธอลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าดราณี แล้วเอ่ยว่าอย่างเย่อหยิ่ง “ฉันพูดกับเธอนะ ไม่ได้ยินหรือไง?”

ดราณีทอดสายตาไปมองรองเท้าส้นสูง สุดท้ายสายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่แต่งหน้าโอเวอร์นี้ ทั้งๆที่หน้าตาไม่เลวแท้ๆ แต่นิสัยกลับหยาบคายและไม่มีเหตุผล

เธอถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงตอบกลับอย่างสุภาพ “ได้ยินค่ะ”

“ได้ยินแล้วทำไมไม่พูด ฉันนึกว่าเธอหูหนวก!” ปานตากรอกตาใส่เธออย่างอารมณ์เสีย แล้วพูดอีกว่า “เธอเพิ่งไปคุยกับผู้จัดการมาใช่ไหม?”

ดราณีไม่ใช่คนที่โกหกเก่ง แม้ว่าเธอจะไม่ชอบปานตา แต่ก็ไม่คิดจะปิดบัง “อืม”

“ฉันเดาว่าไม่ให้เธอทำแน่ๆใช่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น ความสงบภายในใจดราณีก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เธอไม่คิดว่าปานตาจะเดาเหตุผลได้จริงๆ “เธอ......”

เห็นความตกตะลึงและความประหลาดใจแวบในสายตาเธอ ปานตาก็รู้ว่าตัวเองฟังข่าวมาไม่ผิด ก็ยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจชั่วขณะหนึ่ง “โอ้ ฉันจะบอกให้นะ สาวน้อยอย่าคิดทำอะไรหนักเกินไปล่ะ ไม่งั้นจะต้องทรมาณเป็นสองเท่าจริงๆ”

ดราณีไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด เพียงแค่รู้สึกว่าปานตาคนนี้ไม่เป็นมิตรกับเธออย่างมาก

ปานตาเห็นสีหน้าอึมครึมของเธอ ก็ไม่ได้รู้สึกเกิดความรู้สึกสำเร็จอะไร แล้วก็หายแวบออกจากห้องไป

ขณะที่ดราณีนึกว่าเรื่องนี้จะสงบลง ทางฝั่งผู้จัดการก็ยังไม่มาให้ข่าวคราว คืนนั้น จู่ๆปานตาก็ยกห้องส่วนตัวที่เธอรับผิดชอบให้กับตน

“ยังไงเธอก็จะไป ไม่ดียังไงล่ะ ฉันยังมีเรื่องอื่นให้ทำอีก ให้เธอไปเถอะ” ปานตาไม่สนใจจะรับผิดชอบคำพูดโน้มน้าวของผู้จัดการคนนั้น ยืนกรานจะให้เธอไป