ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 73

ตอนที่73 จงใจปิดบังมัน

ตอนตีสอง ดวิษขับรถไปที่สวนสาธารณะ สวนที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟอ่อนๆจากไฟทางเดิน ภายใต้ความมืดก็ยังมองเห็นความแค้นที่ไม่หวังดี

ไม่ไกลมีรถสีดำที่ถูกจอดทิ้งไว้เริ่มมีฝุ่นเกาะ ดวิษตรวจทะเบียนรถว่าตรงกับทะเบียนที่อยู่ในข้อความ ลงจากรถ ดึงประตูออกมันไม่ได้ล็อค

มีซองถูกวางไว้ที่นั่งคนขับ เป็นรูปถ่าย ไม่ใช่รูปถ่ายของใครมันเป็นรูปนัชชากับเตชิต

ดวิษเปิดดู แล้วหยิบรูปกลับไปที่รถ แล้วกดโทรหาเบอร์เดิม

“ฉันเจอของแล้ว แต่มันยังน้อยไป” เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงหอบๆ ร้อนตัวและตื่นเต้น

“คุณรีบเอา เป้าหมายเราไม่ใช่คนธรรมดา มันจะเสี่ยงกินไปถ้าเราตามติด ได้แค่นี้ก็”

“คุณรีบเอาเป้าหมายเราไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าตามติดเกินไปผมกลัวเขาเตชิตจะไหวตัวมัน เเค่นี้ก็เสี่ยงมากเเล้ว ถ่ายได้ขนาดนี้เราทำสุดความสามารถเเล้ว" ฟังก็รู้ว่าใช้เครื่องดัดเเปลงเสียง

ดวิษกัดฟันเเน่น หยิบรูปออกมาดู ในรูปเตชิตพยุงนัชชาเดินออกมาจากร้าน มันเหมือนเเค่การพยุงธรรมดา ถ้าอยากเอามาเป็นหลักฐานในการเอาผิด มันค่อนข้างไม่เเน่ชัด

"เอางี้ ฉันให้เวลาเเกอีกหนึ่งเดือน เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา เเต่ต้องได้รูปที่สามารถเห็นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนได้ชัดเจนแบบดิ้นไม่หลุด เข้าใจมั้ย"

"ครับ ผมจะพยายาม"

หลังจากวางสาย ยังไม่ทันที่เขาจะได้พักหายใจ ก็มีสายเข้าจากปณิตา

เขารู้สึกรำคาญ พูดด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง "ดึกขนาดนี้เธอต้องการอะไรอีก"

ปลายสายชะงักค้าง ตอบกลับด้วยน้ำเสียน้อยใจ "ดึกขนาดนี้คุณยังไม่กลับ เเม่บอกให้ฉันถามว่าคุณอยู่ไหน.........."

หลังจากที่นัชชาออกจากบ้านอย่างเป็นทางการ จรรยาก็ให้เธอเปลี่ยนเป็นเรียกเขาว่าเเม่

เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่ยังไม่ได้เป็นภรรยาถูกกฎหมาย จรรยาก็ดีกับเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่า

"เธอบอกเเม่หรอ" สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว "ฉันบอกเธอเเล้วอย่าบอกเเม่ว่าฉันออกมาข้างนอก ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ"

เธอจะเอาเรื่องของเขาไปบอกจรรยาตลอด ทำให้ดวิษรู้สึกไม่พอใจ เเละยังเป็นการถูกบังคับ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่โอเค อีกทั้งยังรู้สึกเหมือนจะมองปณิตาง่ายไป

ตอนอยู่กับนัชชาเธอไม่เคยทำแบบนี้ จะคอยปิดเรื่องเขา ถึงเเม้ว่าจะโดนจรรยาด่าเเรงเเค่ไหนเธอก็ไม่เคยพูดร้ายให้เขา

ปณิตาพูดน้ำเสียงอ่อนลง "ดวิษ ช่วงนี้คุณยุ่งอะไรหนักหนา ฉันรู้ว่าข่าวทำให้คุณเสียหาย นัชชาผู้หญิงเลวคนนั้น....."

"พอเเล้ว" ดวิษไม่อยากฟังเธอพูดต่อ "คุณเข้านอนก่อนเลย ฉันกำลังจะขับรถกลับไป"

ปณิตาทำตามอย่างว่าง่าย "งั้นคุณขับรถระวังด้วย"

ดวิษไม่เเม้เเต่ตอบกลับ ก็กดตัดสายทิ้ง

เขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง เขาอิงตัวไปพิงบ่อเก้าอี้ ปิดตา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอีกครั้ง เเล้วสะดุดเข้ากับชื่อของนัชชา เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย เขาย้อนคิดถึงตอนที่ทั้งสองตกลงปลงใจคบกัน

นัชชาขอร้องให้เขาตั้งเบอร์เธอเป็นรายการโปรด

เขาตอบตกลง เธอยิ้มดีใจ เเต่ในใจเขากลับคิดว่าคำขอร้องเเบบนี้มันช่างไร้สาระ มาถึงวันนี้เขากลับจำได้ขึ้นใจ

เมื่อก่อนที่เขานึกว่ามันดูตลก น่าเบื่อ ไร้สาระ เขายังจำมันได้ จนเริ่มสงสัยความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้น มันอาจจะเป็นเขาเองที่รู้สึกไปเอง เขาเป็นคนที่ชอบเอาเปรียบเธอมาโดยตลอด

ถ้าเกิดตอนนี้นัชชาขอคืนดี เขาจะยอมตอบตกลงมั้ย

ดวิษยกมุมปาก ถึงแม้เขาจะไม่อยากยอมรับแค่ไหนก็ต้องตอบว่าเขาตกลง

เขาจะตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล