ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 74

ตอนที่74 วิธีการง้อผู้หญิง

เขารู้จักลูกสาวดี ดูจากสายตาของนัชชาตอนนี้ เมทนีก็รู้ว่าเธอต้องเคยเจอจรณ์แล้ว ทั้งสองสบตากัน หลังจากนั้นเมทนีก็บอก “ลูกมากับพ่อ เราไปคุยกันที่ห้องหนังสือ”

…………………………

ไม่มีณัชชนม์อยู่ด้วย พวกเขาจะพูดอะไรก็ไม่จำเป็นต้องระวัง เพราะเรื่องตอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดถึง กลายเป็นรอยแผลเป็นของคนในบ้าน ณัชชนม์ใช้เวลานานมากกว่าจะยอมรับเรื่องนี้ได้ พวกเขาไม่อยากให้เธอกลับไปคิดถึงมันอีก

“พ่อ รู้จักจรณ์ใช่มั้ย” เหมือนเมทนีจะรู้ใจเธอ และเธอก็รู้จักเขาดี ในความทรงจำของเธอ พ่อเธอไม่ใช่คนที่จะตกใจอะไรง่ายๆ แต่เมื่อกี้เขากลับทำแก้วหล่นมือ มันต้องมีอะไรแน่ๆ

เมทนีไม่ปฏิเสธ “รู้จัก”

นัชชาถามต่อ “แล้วคดีครั้งนั้นหลังจากเขารับคดีของพ่อแล้วแพ้ เขาได้เข้าไปทำงานเป็นทนายของบริษัทเจมี่มั้ย”

ตอนถามคำถามนี้ นัชชาจ้องหน้าเมทนี เขาไม่มีปฏิกิริยาตกใจหรือแปลกใจหลังจากที่เธอถามจบ

นั่นหมายความว่าเมทนีรู้อยู่แล้ว

เมทนีพยักหน้ารับ “พ่อรู้”

“พ่อ ไม่รู้สึกว่ามันแปลกหรอก ตอนนั้นจรณ์ที่เป็นทนายของพ่อสู้คดีกับบริษัทเจมี่ เมื่อปีนั้นเรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่โตมาก หลังจากคดีนี้บริษัทนั้นกลับรับเขาเข้าทำงาน เรื่องนี้มันไม่แปลกหรือผิดปกติไปหน่อยหรอ”

เมทนีขมวดคิ้ว เหมือนไม่อยากพูดถึงคดีครั้งนั้น “เรื่องมันผ่านไปแล้ว คดีก็ได้ผลสรุปไปแล้ว มาคิดมากตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”

“พ่อ” เมทนีที่พยายามหลีกเลี่ยง นัชชาไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เมทนีไม่อยากพูดอะไรกับเธออีก “พอแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรลูกก็ออกไปได้แล้ว พ่อขอเปลี่ยนเสื้อแป๊บ หลังจากนี้ลูกอย่ายุ่งกับเรื่องนี้อีก”

“ทำไม”

“มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวอะไรกับลูก” พูดจบ เมทนีก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องนอน

นัชชานั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับ สักพักเธอก็ลุกเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง “ถึงพ่อจะไม่ยอมบอก หนูก็จะหาและรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เขาปิดประตูลง ถอนหายใจ ภาพทุกอย่างในครั้งนั้นวิ่งผ่าน เขาน้ำตาคลอ

....................................

ออกจากบ้าน ณัชชนม์เอาของกินมากมายให้เธอเอากลับไปด้วย มีของมากมาย เตชิตเลิกงานพอดีเลยแวะมารับเธอที่หน้าหมู่บ้าน

ขึ้นรถ เธอรู้สึกไม่ค่อยโอเคเลยนั่งเงียบมาตลอด

บรรยากาศในรถเงียบผิดปกติ รถที่จอดรออยู่ที่สี่แยกไฟแดง เตชิตมองไปที่ซอสหมักเนื้อ แล้วถามเธอเพื่อที่จะชวนคุย “แม่เธอทำเองหรอ”

นัชชาเพิ่งได้สติกลับมา พยักหน้า “อืม”

กลัวว่าอยู่ข้างนอกคนเดียวเธอจะกินไม่อิ่ม เลยทำเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกไม่ไกลบ้าน พอคิดได้ดังนี้ นัชชาก็รู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม

เตชิตรับรู้ได้ ไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไง กลัวว่าจะพูดอะไรที่ทำให้เธอคิดมากกว่าเดิม เลยเงียบให้เธออยู่กับตัวเองไปสักพัก

รถขับมาตลอดทาง ขับผ่านถนนหนึ่ง เขาเห็นร้านเค้กที่อยู่ข้างทาง

เขาไม่ชอบของหวาน เลยไม่รู้เรื่องรสชาติ แต่นัชชาชอบกินของพวกนี้มาก

เขามองทางข้างๆ ตีไฟเลี้ยวแล้วเข้าไปจอดเทียบข้างทาง เขาปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วหันมาพูดกับเธอ “ฉันลงไปซื้อของแป๊บนึง”

นัชชาไม่ได้คิดอะไรมาก “คุณไปเถอะ”

ลงจากรถ เขาหยิบกระเป๋าตังค์เดินเข้าร้านไปยืนต่อแถว เขาใส่ชุดที่เป็นทางการ บวกกับเสน่ห์ของเขา มาต่อแถวซื้อเค้กทำให้ลูกค้าผู้หญิงที่อยู่ในร้านตื่นเต้น

มีวัยรุ่นผู้หญิงในร้านพูดกระซิบกัน “ว้าว แกดูผู้ชายที่ยืนอยู่คนสุดท้ายของแถว หล่อมาก เขาเป็นดารารึเปล่า”