ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1032

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เมื่อควันจางลงแล้ว ในที่สุดคนที่มาตรงหน้ารถคันนี้ของแสงดาว ใช้เท้าเพียงข้างเดียวแตะประตูรถบานนั้นของเธอออก จ้องมองดูเธอที่อยู่ข้างในแล้วถามขึ้นหนึ่งประโยค

แสงดาว : “..........”

ในสมองว่างเปล่าอีกครั้งอย่างน้อยสี่ถึงห้าวินาที เธอถึงจะเงยมองดูชายหนุ่มใส่แว่นตาสีทองเช่นกันคนนี้ที่อยู่ข้างนอก พยักหน้าลงอย่างงุนงง

บุคคลนี้ คือคณาธิป

แสงดาวปีนออกมาจากในรถ

“......ไม่เป็นไร” เธอปีนออกมาในสภาพที่ยับเยินมาก แม้แต่น้ำเสียงที่พูดก็ไม่ได้เย่อหยิ่งขนาดนั้นแบบเมื่อก่อนแล้ว

คณาธิปเหลือบมองดูเธออย่างนิ่งๆ

เมืองเคลียร์แห่งนี้ อันที่จริงสภาพอากาศก็ไม่ต่างจากในประเทศมากนัก ในฤดูนี้อากาศก็หนาวนิดหน่อย แต่ไม่ได้หนาวจนถึงขั้นหนาวเข้ากระดูกแบบนั้น

หลังจากที่แสงดาวออกมาแล้ว กลับเห็นว่าชายหนุ่มคนนี้สวมเสื้อโค้ตขนสัตว์สีดำ และยังมีเสื้อคอเต่าอยู่ข้างใน

และที่น่าแปลกที่สุดก็คือ บนร่างกายของเขาดูสะอาดเรียบร้อยมากๆ การต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อสักครู่ ก็ยิ่งไม่ร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่ให้เขาเลย เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ทำตัวสบายๆ อ่อนโยนแลดูสง่า

แสงดาวขมวดคิ้ว

“ไม่เป็นไรก็ดี งั้นขึ้นบนรถผมเถอะ”

คณาธิปกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากขนาดนั้น

หลังจากได้ยินผู้หญิงคนนี้บอกไม่เป็นอะไร ไม่นาน เขาไม่มีคำพูดที่เกรงใจ ก็ทิ้งท้ายด้วยประโยคหนึ่งอย่างง่ายๆ หันหลังก็เป็นข้างรถคันนั้นที่เขาขับมา

แสงดาว : “.........”

มองดูเบื้องหลังของเขาอย่างมืดมน ก็ได้เพียงแค่หันหลังแล้วมุดเข้ามาในรถอีกครั้ง

เตรียมที่จะลากวาริชที่ลุกขึ้นขึ้นไม่ไหวอยู่ในรถออกมา

“คุณหนูครับ ให้พวกผมทำเองเถอะ คุณไปขึ้นรถคุณผู้ชายก่อนเถอะ”

ยังไม่ทันที่จะได้เข้าไป ด้านหลังก็มีคนของคณาธิปเดินมาแล้ว บอกแสงดาวไม่ต้องลงมือเอง พวกเขาจะพาวาริชที่ติดอยู่ในรถออกมาเอง

แสงดาวเห็นเช่นนั้น ก็ได้เพียงแค่เดินไปข้างรถสีดำคันนั้นอย่างเขินอาย

จากนั้น ก็ขึ้นรถไป

ความมืดของด้านนอกยังคงมืดดำสนิท ในอากาศก็ยังคงได้กลิ่นคาวเลือดนั้นคละฟุ้งอยู่

แต่หลังจากที่แสงดาวเข้ามาแล้ว กลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่อ้อมล้อมเข้ามาอย่างรู้สึกสบายตัวมาก ในจมูกได้กลิ่นหอมของมะนาว ชั่วครู่จึงทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะมาก

นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนนั่งรถคันเดียวกัน

คณาธิปสตาร์ทรถ และค่อยๆ ขับตรงไปทางในเมือง

แสงดาวยังคงนั่งอึดๆอัดๆอยู่ด้านหลังมาตลอด สิบกว่านาทีต่อมา ในที่สุดคนใจร้อนอย่างเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอถามว่า ：”คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันเกิดเรื่อง? ฉันโทรหาคุณ คุณก็ไม่รับสาย”

“แล้วคุณมาได้อย่างไร?”

ผู้ชายคนนี้กลับตอบเธออย่างรวดเร็ว

แต่ แต่ว่า เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่เป็นย้อนถามเธอมาหนึ่งประโยค

แสงดาวอึ้ง : “ฉันได้รับข้อความนิรนามข้อความหนึ่ง บอกว่าคุณอยู่ที่นี่ จากนั้นเมื่อตอนที่เพิ่งออกจากสนามบิน คนขับรถแท็กซี่นั่นก็บอกว่าพิมแสงให้เขามารับ”

“พิมแสง?”