ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1044

ม็อกโกไม่ขยับเลยอยู่เป็นเวลานานมาก

เขาเหมือนกับโง่ไปแล้ว มองดูเบื้องหลังที่เธอเดินจากไปอย่างมึนงง นานมากที่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว ราวกับว่าเหลือไว้เพียงเปลือกนอกที่ข้างในว่างเปล่า

เขาไม่เคยเห็นเธอใช้คำพูดรุนแรงแบบนี้กับตัวเองเลย

เขายิ่งไม่เคยเห็น สีหน้าท่าทางที่เธอจ้องมองตัวเองจะแสดงออกให้เห็นว่าเจ็บปวดและรู้สึกผิดมากขนาดนั้น

ดังนั้น ในท้ายที่สุดเขาก็ทำเธอหลุดมือไปแล้วใช่หรือไม่?

ทั้งตัวของม็อกโกดูราวกับว่าว่างเปล่าไปแล้ว........

——

วันต่อมา

ในโรงแรม ตอนที่เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนตื่นขึ้นมา พวกเขาถึงได้รู้ข่าวว่าแสงดาวก็มาที่นี่ด้วย

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ไหนบอกว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ห้ามลุกลงจากเตียง? ทำไมยังมาถึงที่นี่ได้?”

เส้นหมี่ได้ยินเรื่องนี้ วินาทีแรกก็รีบวิ่งออกไป รีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อเจอผู้หญิงคนนั้น

สีหน้าแสนรักเองก็ดูแย่เล็กน้อย

แต่ในตอนที่ผู้หญิงคนนี้รีบร้อนวิ่งออกไปโดยที่ไม่ได้สวมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ เขาจึงยื่นมือดึงตัวเธอกลับเข้ามา

“คุณรีบอะไร ในเมื่อเธอมาแล้ว งั้นคุณก็ไม่สามารถไปส่งเธอกลับไปได้ ใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อน แล้วลงไปทานอาหารเช้า จากนั้นค่อยออกไป”

“แต่............”

เส้นหมี่กระทืบเท้าด้วยความร้อนใจ เพราะถูกการจัดการแบบใจเย็นของเขา

แต่สุดท้ายผลคือก็ยังคงถูกผู้ชายคนนี้จับห่อตัวด้วยเสื้อโค้ตตัวใหญ่ จากนั้นมือใหญ่ข้างหนึ่งที่เหมือนกับอุ้มลูกสาวหนูรินจัง อุ้มเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดแล้ว

ทั้งสองคนก็ลงไปทายอาหารเช้าที่ห้องอาหารชั้นล่าง

ในเมื่อแสงดาวก็มาแล้ว

อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่เห็นต้องรีบร้อนอะไรแล้ว

ไม่แน่ว่า ตัวผู้หญิงคนนี้เองก็กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหารหรูราคาแพงนั้นแล้วก็ได้

ทางที่ดีที่สุดของเส้นหมี่คือเชื่อฟังผู้ชายคนนี้กินอาหารให้อิ่มท้อง จากนั้น ทั้งสองคนก็ไปที่โรงพยาบาล

“ใช่แล้ว เธอมาแล้ว ไม่รู้ว่าม็อกโกทางนั้นเจอเธอแล้วหรือยัง? พวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้าง?”

ตอนที่เดินทางไป เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง

แสนรักที่กำลังก้มหน้าดูอีเมลในโทรศัพท์ อ่านดูว่าเมืองหลวงทางนั้นมีส่งข่าวอะไรมาบ้างไหม ได้ยินประโยคนี้แล้ว เขายิ้มเยาะเย้ยหมุมปากโดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา

“จะเป็นไงได้ล่ะ? คุณยังหวังให้พวกเขาคืนดีกันเหรอ?”

“……”

สำลัก

ถึงแม้ว่าจุดนี้เธอเองก็คิดไว้แล้ว

แต่เมื่อเธอได้ยินเองกับหู ในใจยังคงมีความเสียใจอยู่เป็นระยะ

สิบกว่านาทีต่อมา ในที่สุด คู่สามีภรรยาก็มาถึงชั้นสามของโรงพยาบาลแล้ว

จริงๆ ด้วย หลังจากที่พวกเขามาถึงแล้ว แว๊บแรกที่เห็นคือหญิงสาวที่ใส่เสื้อแจ็กเกตสีดำกางเกงยีน ผูกผมหางม้าสูงกำลังคุยอยู่กับคุณหมอใส่เสื้อกาวน์สีขาวอยู่ที่ด้านนอกของห้องไอซียู

และด้านหลังของเธอ ก็เป็นร่างผู้ชายสูงใหญ่ที่พวกเขานั้นคุ้นเคย