ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1096

ใช่สิ เขาไม่เข้าใจ เขาฝึกฝนพวกเขามาหลายปีขนาดนี้ คนคนนี้ทำไมถึงต้องทรยศเขา?

หากพูดในแง่ของตำแหน่งงาน เขาก็ถือว่าเป็นผู้นำทางและผู้บัญชาการที่ดีที่สุด

หากพูดในแง่ของความสัมพันธ์ พวกเขาก็เป็นพี่น้องที่ร่วมออกรบกันมาหลายปี มิตรภาพยิ่งชีพ แล้วเขาทำไมถึงยังทำแบบนี้?

“หรือจะบอกว่า ไวท์ พาเลซทางนั้นเสนอเงื่อนไขที่แพงกว่าให้นาย? พวกเขารับปากนายว่าอะไร?”

“……”

ไม่มีเสียงตอบรับ

คนที่ชื่อ กองทัพ คนนี้ นอกจากสีหน้าที่ขาวซีดและละอายใจถึงขีดสุด ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

ม็อกโกเข้าใจแล้ว

ทันใดนั้น เขาเงยหน้าขึ้นมา หลังจากดวงตาทั้งคู่ที่แดงระเรื่อปรากฏแววเศร้าเล็กน้อยก็มองไปดูยังรถเรือนจำที่วิ่งเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ใช้แรงตวัดกริชทหารที่กำอยู่ คนคนนี้ก็ไร้ซึ่งลมหายใจอยู่ในมือเขา

สามารถให้คนที่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้มาหักหลังและฆ่าเขา

งั้นเงื่อนไขที่รับปากเขา เกรงว่าจะมีเพียงแค่อย่างเดียวคือให้ตระกูลเทวเทพพินาศลง เขาม็อกโกตายไป จากนั้นคนคนนี้ก็ขึ้นมาแทนในตำแหน่งนี้ของกองทัพ

ม็อกโกเก็บกริชทหารเล่มนี้ ฉีกผ้าตัวหนึ่งบนร่างกายออกมาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แล้วพันแผลที่ถูกยิงตรงกระดูกไหล่ เขาก็แอบมุดหลบเข้าไปในป่า

“พลตรี นี่คุณ...เป็นอะไร?”

หลังจากที่มาเจอกับทีมย่อยอื่นอีกครั้งแล้ว คนเหล่านี้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ต่างเผยให้เห็นสีหน้าท่าทางประหลาดใจและโกรธมาก

ม็อกโกโบกมือเพื่อแสดงว่าอย่าให้พวกเขาตื่นตูมกันไปก่อน

“ฝ่ายตรงข้ามค้นพบพวกเราแล้ว พวกเราจำเป็นต้องจบเกมโดยเร็วที่สุด พวกนายสองสามคนไปล่อพวกเขาไปก่อน ฉันจะบุกโจมตีจากทางด้านหลัง”

หลังจากเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงกะทันหัน ม็อกโกจึงต้องปรับใช้แผนการรบที่รวดเร็วที่สุด

กลับคาดคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่พูดจบ สมาชิกทีมย่อยเหล่านี้ก็ตื่นเต้นกันขึ้นมาทันที

“ได้ยังไงกัน? คุณแอบจู่โจมทางด้านหลัง นั่นไม่ใช่เท่ากับรนหาที่ตายเองเหรอ? ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเห็นพวกเราแล้ว ข้างหน้ายังสามารถถอยร่นได้ตลอดเวลา แต่ด้านหลังนั่นเป็นพื้นที่ของพวกเขาแล้ว คุณหลบอยู่แบบนี้ หลังจากที่เจอตัวคุณแล้วก็ไม่ใช่ว่าเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมืองั้นเหรอ?”

“ใช่ พลตรี ทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

พวกสมาชิกเหล่านี้คือคนที่ผ่านความเป็นความตายกับม็อกโกมานานหลายปี สำหรับแผนการรบของเขา โดยพื้นฐานแล้วแค่ฟังก็สามารถเข้าใจได้

แต่ม็อกโกกลับไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

เขายังถึงกับออกคำสั่งในฐานะผู้บัญชาการ : “นี่คือคำสั่ง! พวกคุณรับคำสั่งแล้วไปที่ข้างหน้าเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นจะโทษทางวินัย!”

พวกสมาชิก : “........”

สุดท้าย พวกเขาก็ต้องถือปืนเดินจากไปอย่างไม่เต็มใจ

ตอนที่เดินไป หนึ่งก้าวก็หันหลังกลับมาถึงสามครั้ง

แต่ม็อกโกไม่ดูเลยสักนิด หลังจากที่เขาไล่ตะเพิดพวกเขาไปแล้ว ทันใดนั้น เขาเองก็พกปืนแอบซ่อนอยู่กลางป่ารก