ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1097

คนที่สองก็ตายด้วยปากกระบอกปืนของเขาตามที่เขาต้องการจริงๆ ด้วย

และจากการตายของพ่อค้าอาวุธคนที่สอง ในที่สุดบนรถตู้คันนี้ก็ได้สติขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น หลังจากที่เห็นเพียงแค่เสียงร้องไห้ระงมเซ็งแซ่ผ่านในกล้องเล็ง

คนที่เหลืออยู่คนนั้น รวมทั้งคนที่นั่งเป็นเพื่อนเขาทั้งสองข้าง ต่างพากันจับศีรษะของตัวเองไว้แล้วแอบซ่อนตัวทันที

ม็อกโกเห็นแล้ว หรี่ตาลง ไม่นาน กระสุนนัดที่สามก็ยิงออกไปอีกครั้ง

“ปัง--”

ยังคงเจาะทะลุผ่านกระจกกันลมบานนั้นเข้าไป

แต่ว่าครั้งนี้ เพราะว่าเขาได้ฆ่าไปแล้วสองคน และในรถก็มีตำรวจที่รู้เรื่องปืนไรเฟิล

ดังนั้น คนสุดท้ายนั้น ม็อกโกยิงไม่สำเร็จ แต่หลังจากที่ทำให้รถคันนี้เกิดความโกลาหล คนขับก็ขับรถชนเข้ากับรั้วกั้น จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปในป่าที่อยู่ใต้ถนนแล้ว

“บ้าชิบ!”

หลังจากเขาเห็นฉากนี้แล้ว ก็โกรธเป็นอย่างมาก

รีบเก็บปืนทันที เขาลุกขึ้นยืนจากที่ตรงนี้ จากนั้นก็รีบตามไปไล่ฆ่ายังป่าทึบนั้นด้วยความรวดเร็ว

จากสถานการณ์ในตอนนี้ รถเรือนจำคันหน้ายังไม่รู้เรื่อง รถตำรวจด้านหลังก็ยังตามมาไม่ทัน หลังจากที่ ม็อกโกตามลงมาถึงด้านล่างแล้ว คือมีความหวังเป็นอย่างมากที่จะจัดการกับพ่อค้าอาวุธคนสุดท้ายนั้นให้สิ้นซาก

แต่เมื่อเขาไล่ตามลงมาจากด้านบนด้วยความรวดเร็ว

เขามาถึงป่ารกทึบด้านล่าง ถือปืนในมือส่องหารถที่พลิกคว่ำคันนี้ ในเวลานี้ ก็มีเสียงร้องไห้ระงมดังลอยมาจากข้างล่าง

“ไหนบอกว่าเขาไร้น้ำยาไง? ไหนบอกว่าจัดการผู้หญิงของเขาได้ ก็สามารถจัดการเขาได้ตลอดเวลาไง? ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ได้? พวกเขาล้วนแต่ตายเพราะน้ำมือเขา?!!”

เป็นเสียงร้องไห้ของพ่อค้าอาวุธคนนั้นที่เพิ่งพลิกลงมาจากด้านบนเมื่อสักครู่

ม็อกโกรู้สึกเบลอเล็กน้อย

จู่ ๆ เขานึกขึ้นได้ถึงคำพูดของคนทรยศ กองทัพที่พูดกับเขาเอาไว้ก่อนตายที่เขาได้เมินเฉยไปเมื่อไม่นานมานี้ เหมือนเขาบอกว่า คุณขวัญออกมาแล้ว และไปที่เจแปน

คุณขวัญ?

ขวัญเมือง? !

รูม่านตาเขาหดตัวแรงมาก

และก็ในวินาทีนี้เอง กระสุนปืนนัดหนึ่งก็ยิงมาจากทางด้านหลังของเขา

“ปัง—”

บนเสื้อผ้าที่เดิมทีก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง มีดอกไม้สีแดงดอกหนึ่งก็เบ่งบานขึ้นมาอีกครั้งบนนั้น คราวนี้ ในที่สุดเขาไม่ได้หลบ หลังจากที่ความเจ็บปวดราวทะลุหัวใจจากบนหลัง เขาก็หมดสติลงไป

“พลตรี! พลตรี!!”

เกือบจะเป็นเวลาขณะเดียวกัน เสียงยิงต่อสู้อย่างดุเดือดจากด้านหลังก็ดังขึ้นมา

หลังจากควันเขม่าพวยพุ่งไปทั่วบริเวณ ร่างสง่างามหลายร่างที่อยู่ในชุดสีเขียวมะกอกก็กระโดดลงมาจากในป่ารกทึบด้านบนเหนือถนน พวกเขาเหล่านี้คำรามและพุ่งจู่โจมเข้าหาคนกลุ่มนี้

ส่วนอีกสองคน ก็รีบพุ่งมาหาม็อกโกทางนี้อย่างรวดเร็ว

“พลตรี! พลตรีคุณฟื้นสิครับ พลตรี—-” นั่นคือเสียงร้องไห้ครวญครางสองเสียง

แววตาของม็อกโกที่พร่าเบลอพยายามโฟกัสดู ครู่หนึ่ง หลังจากที่เขามองเห็นสองคนที่กำลังคุกเข่าและพยุงตัวเองเอาไว้เป็นชุดสีเขียวมะกอกที่คุ้นเคยอย่างชัดเจนแล้ว

เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือกออกมา แล้วชี้ไปยังข้างหน้า ： “ช่วยฉัน....ฆ่าเขาซะ.....”

สมาชิกทีม : “........”