ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1098

ตอนที่แสนรักเองก็นั่งเฮลิคอปเตอร์มาถึงที่นี่ ไชยันต์ก็ถูกส่งไปที่โรงพยาบาลท้องถิ่นเรียบร้อยแล้ว

และศพของม็อกโก ก็ถูกทีมทหารที่ไชยันต์พามา นำมาส่งถึงสถานที่จัดงานศพแห่งนี้แล้ว รอเพียงแค่ให้เขามา

“คุณชายเล็ก คุณชายม็อกโกเขา.....”

รองผู้นำเดชาที่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด หลังจากที่เห็นว่าในที่สุดเขาก็มา ลุกขึ้นยืน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำจากที่ร้องไห้มานานก็เต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

แสนรักยืนนิ่งอยู่ในสถานที่จัดงานศพแห่งนี้

เขาคิดอยากจะพูดอะไร แต่ในตอนที่สายตาของเขามองเห็นคนที่ถูกลากออกมาจากในตู้แช่แข็งคนนั้น เขามองเห็นอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าอันหล่อเหลา ตอนนี้ถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งสีขาวหนึ่งชั้น

ทันใดนั้น นิ้วมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของเขาต่างก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งชายคนนี้จะจากตัวเองไป

เขาอดทนต่อเขามานานหลายปี ทำไมถึงทิ้งเขาไปล่ะ?

เขาเดินตัวแข็งทื่อเข้ามาทีละก้าว จ้องมองดูร่างที่นอนอยู่ในตู้แช่แข็งร่างนี้ เหมือนกับว่ามีบางแห่งในหน้าอกพังทลายลงไปเป็นก้อนใหญ่มาก เจ็บปวดมากจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก

“คุณชายม็อกโกก็เพื่อไปฆ่าพวกพ่อค้าอาวุธเหล่านั้น ถึงได้ตายเพราะฝีมือของคนกลุ่มนั้น ก่อนจะออกไป ผมได้เตือนเขาแล้ว คนกลุ่มนั้นแม่แต่ผมมาที่นี่มันก็รู้ พอมาถึงทางนี้ก็ลงมือกับผมทันที งั้นเขาไปชิงตัวคน พวกเขาจะต้องเดาได้อย่างแน่นอน หากจะไป ก็ร้ายมากกว่าดีอย่างแน่นอน”

“แต่คุณชายบอกแล้วว่า ความปลอดภัยของตระกูลเทวเทพนั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตเขาเสียอีก！”

รองผู้นำเดชาเล่าที่ไปที่มาของเรื่องนี้ออกมาให้ฟังเป็นระยะๆ อยู่ข้างๆ

แสนรักไม่พูดอะไร

หลังจากที่เขาทำเพียงเดินมาตรงหน้าตู้แช่แข็งนั่นแล้ว เขายืนอยู่ตรงนั้นก้มหน้าลงมองคนที่นอนอยู่ข้างในนี้ ราวกับว่างอกรากลึกลงไปแล้ว

ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องนี้ล่ะ?

แม้แต่ไชยันต์ก็เป็นเขาเองที่แจ้งให้มา ทำไมเขาจะไม่รู้ชัดเจนว่าชายคนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานอะไรอยู่ที่นี่บ้าง?

เพียงแต่ เขารู้ช้าเกินไป ถ้าหากสองคนบ้านั่นไม่ปิดบังเขาไว้ ถ้าหากเขาสังเกตเรื่องนี้ได้เร็วกว่านี้อีกสักหน่อย บางทีก็อาจจะไม่เกิดโศกนาฏกรรมในวันนี้

ในท้ายที่สุดแสนรักก็ขังตัวเองไว้ในห้องดับจิตแห่งนี้ ไม่ยอมออกมาอยู่เป็นเวลานานมาก

——

ที่เจแปน

คณาธิปก็ได้รับข่าวนี้ตอนใกล้พลบค่ำ

จู่ ๆ ได้ยินข่าว เขาที่กำลังนั่งทานโจ๊กบนโต๊ะเล็กอยู่ในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างจัง ช้อนที่ถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงพื้นดัง “เพล้ง”

“นายล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?”

เป็นเวลานานมากเขาถึงจะได้ยินประโยคที่ตัวเองถามด้วยเสียงแหบแห้ง

แต่ที่ทำให้เขาสิ้นหวังก็คือ ลูกน้องที่รีบลนลานกลับมา ส่ายหน้าที่แสนโหดร้ายอีกครั้ง